Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Je suis vive, je suis charmante

Το τραγούδι είναι απολύτως αταίριαστο με την ανάρτηση, αλλά έχει σφηνωθεί πολύ καιρό στο μυαλό μου.
Πατήστε το play anyway.



Je suis vive, je suis charmante

Comme un p'tit oiseau qui chante...


Η ροδιά μας, ξεραμένη εδώ και έναν χρόνο, αποφάσισε να βλαστήσει ξανά και τώρα μεγαλώνει κάθε μέρα με ιλλιγγιώδεις ρυθμούς.
Δεν πετάμε ποτέ αμέσως τα φυτά που ξεραίνονται. Τα κρατάμε κανέναν χρόνο για να βεβαιωθούμε ότι έχασαν όντως τη μάχη με τη ζωή - που λένε και οι δημοσιογράφοι. Πολλές φορές μας διαψεύδουν ευχάριστα και ξαναβλασταίνουν.

Enclosed Garden (2010)

Εδώ και δυό εβδομάδες αντιλαμβάνομαι τον κόσμο μέσα από την αιθάλη που δημιουργούν στον εγκέφαλό μου δυό απανωτές ιώσεις.

Μέσα από τους ιλίγγους και τον πυρετό αντιλαμβάνομαι τα στοιχειώδη μαθηματικά που θέλουν σχεδόν έναν νεκρό, έναν τραγικά σκοτωμένο ή σοβαρά τραυματισμένο κάθε μέρα στην Αθήνα.

The Sick Girl (2010)

Κρυφοκοιτάζω την πραγματικότητα όπως την αντιλαμβάνονται οι συγγραφείς του διαδικτύου, υποτίθεται άνθρωποι σαν εμένα. Απορώ με αυτούς που έχουν τόσες πολλές απαντήσεις, τόση πολλή σιγουριά στις απόψεις τους. Πού την βρίσκουν τόση ευγλωττία - μερικοί παράγουν σχεδόν ένα κείμενο κάθε μέρα! Πού βρίσκεται μέσα τους όλος αυτός ο λυρισμός, από πού έρχονται όλα αυτά τα λογοπαίγνια όταν πρόκειται να περιγράψουν το θάνατο ενός ανθρώπου ή την οικτρή κατάσταση που φτάσαμε να ζούμε;

Σκέφτομαι ότι πάντα με φοβίζουν οι πολύ σίγουροι άνθρωποι. Είναι με έναν τρόπο απειλητικοί.

Lead Us Lantern (2010)


Κάποιοι ειρωνεύονται το γεγονός ότι δεν έχουμε βγει όλοι στους δρόμους να διαμαρτυρηθούμε για όλο αυτό το θανατικό. Μια κοπέλα στο twitter γράφει σωρηδόν προσβλητικές παρατηρήσεις για όλους εμάς τους κάφρους νεοέλληνες που καθόμαστε στα σπίτια μας - εννοεί κι εμένα. Αυτές οι κατηγορίες μου γεννούν θυμό. Μπαίνω στον πειρασμό να την ειρωνευτώ κι εγώ - είναι τόσο εύκολο: μένει στο εξωτερικό.
Αλλά αρνούμαι. Δεν θέλω να απολογηθώ σε κανέναν, να απαντήσω σε καμιά κατηγορία, αρκετή επιθετικότητα καταπίνω πιά στην καθημερινή μου ζωή.

Το τελευταίο μου προπύργιο - εδώ και καιρό το έχω συνειδητοποιήσει, εδώ και καιρό το κρατάω λυσσαλέα- είναι ότι δεν θέλω να αναπαράγω την επιθετικότητα που δέχομαι.
Και δέχομαι, πιστέψτε με, αρκετή στη ζωή μου.

Perched (2010)

Φτάνει μπροστά μου ένα λινκ για το φωτομπλογκ του τραυματισμένου διαδηλωτή. Κοιτάζω την πρώτη σελίδα και φεύγω γρήγορα. Νιώθω σαν να βρήκα μιά πόρτα ανοικτή σε ένα σπίτι και μπαίνω να χαζέψω ενώ ο οικοδεσπότης λείπει. 

Κλείνω τον υπολογιστή.

Κοιτάω ξανά τη βεράντα. Η φραγκοσυκιά στην καινούργια της γλάστρα, ένα φυτό θαυμάσιο, σοφό σαν προϊστορικό παχύδερμο, έβγαλε ένα μικρό λουλούδι.

View of the Hummingbirds (2011)

Το πρωί στις 6 ανοίγω τα μάτια μου και αποχαιρετώ τον Θ. που φεύγει για δουλειά.
Δουλεύει στο κέντρο. Του λέω να προσέχει και από μέσα μου αναρωτιέμαι αν πρέπει πλέον να αποχαιρετιώμαστε κάθε πρωί σαν να μην πρόκειται να ξαναειδωθούμε.

Αναρωτιέμαι -χωρίς να έχω το δικαίωμα- αν ο Μανώλης της Γ΄ Σεπτεμβρίου έκανε με τη γυναίκα του τη συζήτηση που κάνουμε πιά με τον Θ. "Να φύγουμε;" Αποφάσισαν άραγε από κοινού να μείνουν, το ήθελε ό ένας περισσότερο από τον άλλον;
Εχτές είπα "όχι", μα σήμερα αναρωτιέμαι τί δικαίωμα έχω να το λέω. Με πόσες συνέπειες βαρύνεται αυτό το "όχι" αν πάθει ποτέ κανείς μας το παραμικρό.


Why the Willow Weeps (2010)


******
Υ.Γ. Η είδηση της σύλληψης του Στρος-Καν με παρηγορεί. Κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα κράτος που μιά αφροαμερικανή καμαριέρα μπορεί να οδηγήσει στη δικαιοσύνη έναν από τους ισχυρότερους ανθρώπους του πλανήτη γιατί εκεί η σεξουαλική επίθεση είναι κακούργημα που τιμωρείται με βαριές ποινές κι εκεί ο νόμος είναι επάνω από το πρόσωπο.
Σκέφτομαι ότι την ημέρα που κάτι τέτοιο θα συμβαίνει και στην Ελλάδα, δεν θα πεθαίνει ο κόσμος στο πεζοδρόμιο σαν τα σκυλιά, δεν θα καίγεται ζωντανή μιά γυναίκα που πουλάει λουλούδια, δεν θα θέλουμε πιά να φύγουμε από εδώ.


******

Η ανάρτηση εικονογραφείται με πίνακες της Kelly Louise Judd, το site της οποίας μπορείτε να επισκεφθείτε εδώ.


38 σχόλια:

Τσαλαπετεινός είπε...

Αν εξαιρέσεις την περιπέτεια της ροδιάς -η δικιά μου είναι αγέραστη και θαλερή- σε όλα τα άλλα διακρίνω την σύμπτωση που γίνεται απόλυτη στη φράση: " με φοβίζουν οι πολύ σίγουροι άνθρωποι"

Καλό απόγευμα.

μ είπε...

Θέλω μια φορά να βάλεις εικόνες που ΔΕ θα μου αρέσουν για να στην πω. Επιτέλους δηλαδή.

υγ. Ξέρω για ποια κοπέλα λες (νομίζω)...

Σπέρα

Xilaren είπε...

:-*

ναι για την ευγλωτία και για την επιθετικότητα. κρατάμε τους αγαπημένους μας κοντά, βοηθάμε τους γύρω μας όσο μπορούμε, όπου μπορούμε, δεν κανουμε υποχωρήσεις στα καθημερινα και προχωρούμε, έστω κουτσά

lemon είπε...

δεν θέλω να αναπαράγω την επιθετικότητα που δέχομαι

τι όμορφο αυτό ιφιμέδεια, είναι η μόνη λύση για όλα, αν γινόταν να εφαρμοστεί από όλους
εγώ ακόμη ελπίζω στους ανθρώπους (ώρες-ώρες, όχι συνέχεια...)
:)

Ανώνυμος είπε...

Επιτέλους τα αυτονόητα: πριν από τις αναλύσεις έρχεται το μούδιασμα απέναντι στην απώλεια. Πλήρης ταύτιση και από εδώ (αν και χωρίς ροδιά).

Duffyduck είπε...

Ουφ, πάνω που ετοιμαζόμουν να πάρω τον Ερυθρό Σταυρό εμφανίστηκες...ευτυχώς!
Να ρθείτε στην Κρήτη, ακόμα κρατάει κάπως το πράμα (κάπως, μη φανταστείς...)
Αλλιώς όλοι μαζι λαντζέρηδες κάπου έξω από δω!
Σμουτς

butterfly είπε...

Agapiti iphimedea,

diavazw to yperoxo keimeno sou kai aisthanomai pws diavazw ayta pou den mporw na pw. Kalo sou vrady. Sygnwmh gia ta greeklish.

7Demons είπε...

.......

Takis X είπε...

Σε φοβίζουν και με το δίκιο σου, οι σίγουροι ανθρωποι. Μαζί με τον φόβο ομως αγκαζάρει και ενα δέος και συχνά και η απορία: Πόθεν πηγάζει αυτή η σιγουριά ,και μάλιστα για κάτι τόσο πολύ μακάβριο?

εγραψα και γω ενα κείμενο ,αλλα τουλάχιστον ,θέλω να πιστεύω οτι κρατήθηκε μακρυά απο κάθε σιγουριά και κάθε υπεροψία. Είναι πολύ σοβαρές καταστασεις αυτές για να παριστάνεις την αυθεντία.

Δεν ξέρω τι αλλο να πω.

Ιφιμέδεια είπε...

@Τσαλαπετεινός

Αγαπημένε Τσαλαπετεινέ,
συμπίπτουμε είναι σαφές -κι αυτό όχι μόνο δεν με φοβίζει, αλλά με παρηγορεί.

Ιφιμέδεια είπε...

@Μάνος

Γιατρέμου, εγώ πάλι πιστεύω ότι οι επιλογές μου έχουν γίνει κάπως γλυκανάλατες αλλά με έλκουν κάτι τέτοια αυτή την εποχή.

ΥΓ. Δεν έχει σημασία ποιά είναι, άλλωστε δεν είναι μία, και περισσότερο ήθελα να σχολιάσω αυτή τη διάθεση κάποιων να κουνάνε το δάκτυλο.

Ιφιμέδεια είπε...

@Xilaren

(αυτή τη φωτό στο προφίλ τη λατρεύω, σου τό'χω πει;)

Συμφωνώ με τη μέθοδο απολύτως.
Λες τουλάχιστον να καταφέρουμε να νικήσουμε έτσι καμιά νίκη στην καθημερινή ζωή;
Σε καμιά περίπτωση δεν έχω διάθεση για δικαστήρια (εκτός αν είναι για τον κάθε Στρος)

Ιφιμέδεια είπε...

@lemon

Αχ, αγαπημένη μου Λέμον,

αν μπορούσα να σε αναπαράγω με έναν τρόπο να γεμίσει ο τόπος Λεμονιές και Λεμονιούς, τίποτα από όλα αυτά δεν θα συζητούσαμε.
Στο μεταξύ, ας ελπίζουμε σε -κάποιους- ανθρώπους κι ας φροντίζουμε τα τραύματά μας για να συνεχίζουμε τη διαδρομή.

Ιφιμέδεια είπε...

@Τα Χαμένα Επεισόδια

Ακριβώς αυτό το μούδιασμα που λές είναι που εκπλήττομαι πόσο γρήγορα ξεπερνιέται και γίνεται σωρός επί σωρού λέξεων. Χαίρομαι πολύ που έγινα κατανοητή.

-κι εύχομαι γρήγορα στο δρόμο σου μιά ροδιά :)

Ιφιμέδεια είπε...

@Duffyduck

Αχ η Κρήτη! Τη δοκιμάσαμε μιά φορά και δεν μας έκατσε, πιό πιθανό το έχω να τρέχουμε λαντζέρηδες στο Βούπερταλ ή να σερβίρουμε μπύρες στο Οκτόμπερφεστ...

Σμουτς πολλά

Ιφιμέδεια είπε...

@buttefly

Αγαπητή μου buttefly,

χαίρομαι πολύ για την σύμπτωση απόψεων. Όταν η κόλαση είναι κάποιοι, ψάχνω κι εγώ τον παράδεισο στους υπόλοιπους.

Ιφιμέδεια είπε...

@7demons

Εσείς τα είπατε περίφημα στο μπλογκ σας κι ας μην πρόλαβα να αφήσω μιά γραμμή λόγια.
Να γράφετε, σας διαβάζω.

Ιφιμέδεια είπε...

@Takis X

To δικό σου ήταν από τα πιό αληθινά πράγματα που διάβασα σχετικά μέ όσα βράζουν μέσα μας εδώ και καιρό. Ανθρώπινο τόσο που πήρα κι εγώ θάρρος να βγω από τη φωλιά μου να γράψω τις κοινοτοπίες μου.
Επί της ουσίας ούτε εγώ ξέρω τί να γράψω.

DonnaBella είπε...

....
:-*

Αβαδιστη είπε...

Αποδιοπομπαίος τράγος. Για αυτό δεν πρόκειται? Παραθέτω...προσπάθεια εξορκισμού των δεινών που μαστίζουν την ανθρωπότητα, όπως η πανδημία, ο θάνατος, η βία, η φυσική και ψυχική οδύνη ή η αίσθηση της αμαρτίας και της ενοχής που συνοδεύει τη γνώση της υπέρβασης του ηθικού κώδικα. Σε όλη του την ιστορία το ανθρώπινο είδος προσπάθησε με διάφορες μεθόδους, μαγικού χαρακτήρα στους προϊστορικούς και πρώιμους ιστορικούς χρόνους, θρησκευτικού κατόπιν και εντέλει ψυχολογικού και κοινωνιολογικού στη σύγχρονη εποχή, ελπίζοντας να αποφύγει τα επαπειλούμενα κατά της κοινότητας δεινά και την ατομική ή ομαδική ενοχή του.

Σε τέτοιες εξιλαστικές τελετές της αρχαιότητας η ενοχή μεταφερόταν με μαγικό τρόπο σε άλλα πρόσωπα, σε ζώα, σε φυτά, ακόμη και σε άψυχα αντικείμενα. Το κακό ή τα δεινά θεωρούνταν λίγο-πολύ ένα είδος μόλυνσης που μπορούσε να εγκλειστεί σε ένα μαγικό αντικείμενο, μετατρέποντάς το σε ενσαρκωμένη μόλυνση που μπορούσε να εκδιωχθεί πλέον, με κάποιον φυσικό τρόπο[

Ιφιμέδεια είπε...

@Donnabella

:) + xxx

(καιμιά συγγνώμη που δεν πρόλαβα)

Ιφιμέδεια είπε...

@Αβάδιστη

Ναι, τελικά έτσι είναι: κάπου πρέπει να αναζητηθεί το αντικείμενο/υποκείμενο που θα άρει τις αμαρτίες του κόσμου.

Αλλά νομίζω ότι κι αυτή ακόμη η διαχρονική και αποτελεσματική εν τέλει (δεν λέω ορθή) τεχνική, εν προκειμένω βρίσκεται εν συγχίσει: δεν βρίσκεται εύκολα ο "κακός", δεν είναι σαφή τα όρια κι έτσι με έναν τρόπο "κακός" μπορεί να πλέον να θεωρηθεί ο οποιοσδήποτε: ο μετανάστης (δυστυχώς κατεξοχήν), ο μικροαστός που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να σώσει το μαγαζάκι του, ο πολίτης που ζει με την οικογένειά του στο κέντρο, ο πολιτικός (έτσι γενικά και άρα τί ωραία: χωρίς πρόσωπο), η Αριστερά, η Δεξιά, το Κέντρο, εγώ που δεν κατεβαίνω στη διαδήλωση.
Όλοι κακοί και άρα τα θύματα-αποδιοπομπαίοι τράγοι από όλες τις πλευρές.
Και μετά;

thas είπε...

"Να φύγουμε;" Αποφάσισαν άραγε από κοινού να μείνουν, το ήθελε ό ένας περισσότερο από τον άλλον;

Τι ωραία παρατήρηση αυτή- τα μικρά και ανθρώπινα που καθορίζουν συνήθως τα μεγάλα. Εδώ τα καθόρισαν με απόλυτο τρόπο :-(

Ιφιμέδεια είπε...

@thas

Προφανώς επειδή μας απασχολεί κι εμάς το δίλημμα, ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα: γιατί δεν είχαν φύγει ήδη; πού θα μεγάλωναν το παιδί; στην Γ΄ Σεπτεμβρίου;
Φαντάσου θράσος να αναρωτιέμαι για τα ξένα οικογενειακά -προφανώς επειδή απασχολούν τα δικά μου.

Ποιός παίρνει την ευθύνη να λέει "όχι" πιά...

7Demons είπε...

Τα αποσιωπητικά δεν αφορούσαν το εαν με διαβάζετε ή όχι.

Just an Ordinary Pontios είπε...

χμ κι εγώ τα σκεφτόμουν αυτά. με πήρα και μια φίλη κυψελιώτισσα και μου είπε ότι τον ήξερε, χαρά θεού λέει, πλακατζής, ωραίος τύπος. έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να μάθει κι άλλα, παρότι δεν έχει καμία σημασία αν το παλικάρι ήταν στριμμένος άνθρωπος ή η χαρά της ζωής. γενικά νιώθω πολύ αμήχανος για όλα αυτά που συμβαίνουν,

Αβαδιστη είπε...

Σαφώς. Εν συγχύσει. Αλλά το ζήτημα για μένα έγκειται στο ότι αρνούμαστε την προσωπική ευθύνη και αναμένουμε ο κακός να άρει με ΜΑΓΙΚΟ τρόπο τις αμαρτίες του κόσμου.
Για μένα αυτό είναι το θέμα τώρα. Ολοι θέλουν να θυσιαστεί κάποιος. Και ναι οι εύκολες λύσεις είναι αυτές που λέτε.

Εγω πάντως δήλωσα ότι θα φύγω μόνο αν αρχίσουν να θεωρούνται θεματοφύλακες οι Χρυσαυγίτες. Τότε ΝΑΙ θα φύγω

Ιφιμέδεια είπε...

@7demons

Ναι το κατάλαβα, αλλά ευκαιρία να πω αυτό που ήθελα!

Ιφιμέδεια είπε...

@Just An Ordinary Pontios

Τα ίδια νιώθω κι εγώ. Ότι ήταν ένας άνθρωπος σαν κι εμάς που βρέθηκε σε διλήμματα σαν αυτά που έχουμε κι εμείς κι έκανε (ίσως, όλα αυτά είναι υπόθεση) μιά επιλογή.
Αλλά μάλλον είναι αδιέξοδα όλα αυτά που σκέφτομαι.

Ιφιμέδεια είπε...

@Αβάδιστη

Και πάλι συμφωνώ - και μάλιστα πολύ με το ζήτημα της ατομικής ευθύνης, της ατομικής συμπεριφοράς ειδικά που είναι αυτό που εκπέμπουμε ευθέως στους άλλους.
Είναι όπως τα λέει παραπάνω η Xilaren: η επιλογή συμπεριφοράς και στάσης είναι στο χέρι μας

Αβαδιστη είπε...

Tι λέγαμε... το σημερινό έγινε στο διπλανό τετράγωνο. Ουφ! Δεν ξέρω πια...

Pastaflora είπε...

Μικρές και μεγάλες μάχες, καλή μου Ιφιμέδεια. Είναι οι εποχές που καλούμαστε να τις δώσουμε. Το θέμα είναι αντέχουμε;

δόΧτωρ απαράδεΧτος είπε...

τι όμορφα που τα είπες!
οι σίγουροι άνθρωποι...
η μη αναπαραγωγή της επιθετικότητας...
η διάψευση της ροδιάς...
....

νάσαι πάντα καλά και να γράφεις συχνότερα.
μη περιμένεις τις μούσες της έμπνευσης να στο υποδείξουν,... αν δεν έρθουν εκείνες, πήγαινε εσύ σ΄ αυτές.
το ξέρεις δα πως σε καλοδέχονται...

Ιφιμέδεια είπε...

@Άβάδιστη

Ουφ κι εγώ!

Ιφιμέδεια είπε...

@pastaflora

Το θέμα είναι ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να μην συνεχίσουμε να παλεύουμε (νομίζω)

Ιφιμέδεια είπε...

@Dr Aparadektos

Ευχαριστώ από καρδιάς γιατρέ μου για την ενθάρρυνση.
Να ξέρετε, την εκτιμώ δεόντως.
(οι μούσες της έμπνευσης με έχουν όντως εγκαταλείψει)

Σας χαιρετώ

vague είπε...

(Το βλέπω καθυστερημένα αυτό.)

Σκέφτομαι κι εγώ συχνά το ζήτημα της απ' έξω κριτικής και, εκτός του πόσο με εκνευρίζει, νομίζω ότι μερικοί άνθρωποι που ζουν στο εξωτερικό συμπεριφέρονται λες και μας άφησαν επιστάτες στη χώρα τους να την προσέχουμε μέχρι να γυρίσουν κι εμείς οι άχρηστοι και ανίκανοι την κάναμε... σαν τα μούτρα μας την κάναμε. ;)

Ιφιμέδεια είπε...

@Riski

Έχεις δίκιο. Είναι όντως εκνευριστικό και αναρωτιέμαι συχνά: δεν αναλογιζονται πόσο εύκολα μπορεί κανείς να τους αντικρούσει κατηγορώντας τους για "εγκατάλειψη του πλοίου";
Να σου πω την αλήθεια περνάω μιά φάση που βαριέμαι ειλικρινά όλων των ειδών τους κατήγορους. Και έχει πιά πολλούς γύρω-γύρω.