7 ταινίες που αγαπώ

Τι κόπος και τι δίλημμα, να ανταποκριθώ σ'αυτή την πρόσκληση... Μα και πώς να αρνηθώ, αφού λατρεύω τον κινηματογράφο κι έχω περάσει άπειρες ώρες στην μεγάλη και τη μικρή οθόνη... Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο έβλεπα μιά ταινία ΚΑΘΕ εβδομάδα ανελλιπώς!

Ο όρος είναι σαφής: η λίστα πρέπει να περιλαμβάνει 7 αγαπημένες ταινίες. Αλλά τι αγαπημένες; Αυτές που είδαμε κάποτε και βγήκαμε από την αίθουσα δακρυσμένοι από τα γέλια ή την συγκίνηση; Αυτές που αναγνωρίζουμε ως σκηνοθετικά αριστουργήματα; Μα, τι να πρωτοδιαλέξω; Τζάρμους, Ταραντίνο, Αλμοδοβάρ, Γιμού; Να διαλέξω κουλτούρα γιά να εντυπωσιάσω τους λιγοστούς μου αναγνώστες -Hamlet με τον Ολίβιε ρε παιδί μου, όχι di Caprio στον Τιτανικό) ή να γράψω αυτές που δεν καταπιέζομαι να δω;

Μήπως να βάλω τους 7 αγαπημένους μου σκηνοθέτες; Και πάλι δράμα... Δεν γίνεται να αλλάξω τους κανόνες, ε;

Είπα να βάλω τελικά ένα κριτήριο ακόμη γιά να μπορέσω να επιλέξω τις 7 αγαπημένες μου ταινίες. Είναι ταινίες που έχω δει πολλές φορές και μπορώ να τις ξαναδώ άλλες τόσες!
Μα και πάλι μένουν έξω ένα σωρό άλλες...

Ουφ, να τέλος πάντων κάποιες 7 από τις αγαπημένες μου ταινίες!

1. The English Patient (A. Minghella, 1996).

Αυτή ήταν η μόνη εύκολη επιλογή της λίστας, διότι είναι σαφώς η πιό αγαπημένη μου ταινία.
Για να είμαι εντελώς ειλικρινής, είναι αυτή που θεωρώ εγώ πιό ερωτική. Την είδα 3 φορές στον κινηματογράφο, άλλες τόσες στην τηλεόραση, έχω λιώσει το soundtrack, την έχω πλέον σε DVD.
Παρεμπιπτόντως, μιλώντας περί ερωτικών ταινιών, ας σημειώσω μιά ακόμη πολύ αγαπημένη μου, το The End of the Affair, πάλι με τον Fiennes και την εκπληκτική μουσική του Nyman...

2. Gone with the Wind (V. Fleming, 1939)

Όχι τόσο ως ερωτική ιστορία, όσο για το σαγηνευτικό αυτό κορίτσι, την υπέροχη Vivien Leigh. Ψέμματα. Είναι κι αυτή μιά πολύ ωραία ερωτική ιστορία ό,τι και να λέμε. Κυρίως είναι μιά ταινία γεμάτη υπερβολές: στο σενάριο, στη σκηνοθεσία, στην φωτογραφία, άσε τα σκηνικά και τα κοστούμια. Και λατρεύω τις υπερβολές.


3. Ran (A. Kurosawa, 1985)

Γιατί είναι Σαίξπηρ και Κουροσάβα μαζί. Γιατί είναι λατρεμένη παλιά Ιαπωνία με φωτογραφία που κόβει την ανάσα και απίστευτα κόλπα με το πλήθος και τον έναν: αυτόν τον κουρασμένο αδύνατο γέρο που ταμπουρώνεται στο κάστρο του και πεισμώνει και κάνει το θάνατό του τόσο δύσκολο. Κι ευτυχώς ο Κουροσάβα, όπως όλοι οι ασιάτες σκηνοθέτες, δεν τσιγγουνεύεται το χρώμα...

4. Le Fabuleux Destin d'Amelie Poulain (J.-P. Jeunet, 2001)

Γιατί μου δημιούργησε το ίδιο αίσθημα που είχα όταν διάβασα την Πρώτη Γουλιά της Μπύρας του Philippe Delerme, ένα από τα πιό αγαπημένα μου βιβλία. Το αίσθημα ότι στην κάθε μέρα κρύβεται ομορφιά - η σκανδαλιά έχει γεύση παγωτού και το μισοχαμόγελο είναι καλύτερο απ'το βεβιασμένο γέλιο. Γιατί στο παρελθόν, όπως και να'χει, ζήσαμε κι όμορφες στιγμές -καθαρίσαμε με τη μαμά φρέσκο αρακά στο τραπέζι της κουζίνας κι ήταν άνοιξη, όπως περίπου γράφει ο Delerme. Γιατί ακόμη και τώρα, σήμερα, που νομίζεις ότι όλα γκρεμίζονται γύρω και δεν μένει τίποτα όρθιο, ακόμη και σήμερα μπορείς να ανοίξεις διάπλατα τα μάτια σαν την Αμελί, μπορείς να στήσεις αυτί και να ακούσεις, μπορείς, αν θες, να κάνεις μιά σκανδαλιά.

5. Star Trek II, The Wrath of Khan (N. Meyer, 1982)

Μιά εντελώς συναισθηματική επιλογή: μιά επιλογή που θα έκανα αν ήμουν 16 χρονών. Μόνο που ένα κομμάτι μου το κρατάω ακόμα με νύχια και με δόντια σ'αυτή την ηλικία, κι έτσι αφήνω να παρεισφρύσει εδώ η επιλογή αυτή. Γιατί λατρεύω την τελευταία σκηνή που θυσιάζεται ο Spock μέσα στον αντιδραστήρα κι απέξω τον αποχαιρετά ο αγαπημένος του φίλος. To absent friends, λέει ο Kirk στον επικήδειο, κι όποιος αντέξει. Βλέπεις στην εφηβεία έχεις μιά ηλιθιώδη θεώρηση της φιλίας... Συμβουλή: βλέπεται πακέτο με το Star Trek III γιά να μην καταπέσετε και πολύ, όπου ο Spock...(η συνέχεια επί της οθόνης).

6. High Fidelity (S. Frears, 2000)

Γιατί ο John Cusack είναι πολυαγαπημένος μου ηθοποιός (John, κουράγιο σού'ρχεται το Όσκαρ!), γιατί ο Jack Black δεν παίζεται με τίποτα (είναι κατηγορία από μόνος του), γιατί οι σκέψεις του ήρωα είναι μέσα και στο δικό μου το μυαλό -τελείως πειστικό σουρεάλ, γιατί είναι σούπερ ποπ/ροκ ταινία (κι έχει και πολύ ωραία ερωτική ιστορία, χιχι). Και τι soundtrack!

7. O Ζηλιαρόγατος (Γ. Τζαβέλλας, 1956)

Γιατί λατρεύω τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο και δεν βρίσκω το λόγο να τον αποκλείσω από μιά τέτοια λίστα. Καλός ο Bergmann αγάπη μου, αλλά άμα έχεις το ψυχοπλάκωμα, θες μιά αλλεγκρία-αλά-Πλέσσα πώς να το κάνουμε;

Ζηλιαρόγατος, λοιπόν. Η πιό αγαπημένη μου ελληνική ταινία, από τον καλύτερο κατά τη γνώμη μου Έλληνα σκηνοθέτη. Λογοθετίδης, Λιβυκού, Σμάρω Στεφανίδου, ο αμίμητος κουμπάρος Πρωτόπαππας, κι άλλοι πολλοί Πίπηδες... Την έχω δει αναρρίθμητες φορές. Ξέρω όλο το σενάριο απ'έξω. Μ'αρέσει πολύ, ας πούμε, να επαναλαμβάνω την συνομιλία που έχει από τηλεφώνου προς το τέλος της ταινίας ο Πότης με τον γλυκύτατο σταφιδέμπορο (Λέλα μου τρίτωσα!), ο οποίος συστήνεται... "Πίπης Πιπινόπουλος, σταδιφέμπορος. Γνώρισα την κυρία στο τρένο και μείναμε σύμφωνοι να της τηλεφωνήσω μιάν απάντηση σε αυτόν τον αριθμό. Μάλιστα. Την κυρία Μουτσοπούλου. Την κυρία Μίνα." (αναπαραγωγή από μνήμης)

Εδώ μιά φωτογραφία των τριών αγαπημένων πρωταγωνιστών (από την προετοιμασία άλλης θεατρικής παράστασης), λιγάκι θλιβερή ίσως, αλλά αγαπησιάρικη, που βρήκα σε ένα άρθρο των Νέων online γιά τον Λογοθετίδη από τον Κ. Γεωργουσόπουλο.



Κλείνοντας, κι αν φτάσατε ως εδώ κάτω, έχω μιά ερώτηση -έτσι γιά το δρόμο-, που τη βάζω από περιέργεια κι αν θέλει κανείς μου γράφει μιάν απάντηση:

Υπάρχει κανείς εκεί έξω που όταν βλέπει την σπονδυλωτή ταινία του Γ. Τζαβέλλα "Η Κάλπικη Λίρα" δεν δακρύζει όταν το κοριτσάκι του Διανέλλου μένει ορφανό και πουλάει λουλούδια;

Υπάρχει κανείς εκεί έξω που δεν πεταρίζει περίεργα η καρδιά του όταν ο Παύλος (Χορν) συναντά την Αλίκη (Λαμπέτη) στην Ηρώδου Αττικού, της λέει ότι η λίρα ήταν κάλπικη κι εκείνη απαντά "Η αγάπη μας όμως ήταν αληθινή Παύλο";