Στο δρόμο...

Έχω διαπιστώσει ότι πολλές φορές όταν με απασχολεί κάτι, βρίσκω ένα σχόλιο, μιά απάντηση σε ένα (φαινομενικώς άσχετο με το πρόβλημα) βιβλίο που διαβάζω εκείνη την εποχή. Μου μοιάζει με μεταφυσικό παιχνίδι και πάντα χαμογελώ όταν το διαπιστώνω...


Σήμερα το πρωί διάβασα αυτούς τους στίχους του Α. Σικελιανού από τον "Ύμνο του Μεγάλου Νόστου".

Που διάβαινα, όλο διάβαινα, σαν η σιγή είχε πέσει

Στα ξύλα του δρυμού,

Ωσάν ελάφι θεώρατο, που κολυμπάει στη μέση

Μεγάλου ποταμού..

(Α. Σικελιανός, Τριαντατρία & Τρία Ανέκδοτα Κείμενα, 1902-1950, επιμ. Γ.Π. Σαββίδη, Ε.Λ.Ι.Α. 1982)

Αυτοί λοιπόν οι στίχοι είναι η καλύτερη έκφραση αυτού που αισθάνομαι αυτή την εποχή εν όψει του δρόμου που πρέπει να συνεχίσω να κάνω, της επιστροφής που μετά από δύο χρόνια θα επιχειρήσω, ενόψει των χιλιομέτρων που καλούμαι να καλύψω.