Diary of a wimpy girl

Είναι μέρες που τις περνάω κυνηγώντας τον εαυτό μου.

Παίζω και τους δυό ρόλους. Ο ένας, ο "κακός", βάζει τους κανόνες, φωνάζει, δημιουργεί τις τύψεις, κρατάει σημειώσεις, ξενυχτάει, τρέχει στη βιβλιοθήκη. Έχει κι ένα σωρό άλλες έννοιες για το σπίτι. Ο άλλος τρέχει γύρω-γύρω από το τραπέζι να ξεφύγει, παρακαλάει με στριγγή φωνή "μιά στιγμούλα μόνο να παίξω λίγο ακόμα με το παζλ μου", τρώει junk, ανοιγοκλείνει το ψυγείο, χαζεύει στα blogs, στην τηλεόραση. Ο ένας πρέπει να πάει στη βιβλιοθήκη, ο άλλος θέλει να πάει κομμωτήριο.

Ο ένας ενθουσιάζεται με το Japonisme.

Οι ελέφαντες του Λονδίνου! φωνάζει ο άλλος.

Ο ένας διάβασε την Ιστανμπούλ του Ορχάν Παμούκ. Δεν του άρεσε πολύ κι έχει ήδη κάνει μιά πρόχειρη λίστα με τα ελαττώματα του βιβλίου στο μυαλό του (στη δική του μεριά). Αν δεν το θεωρούσε χάσιμο χρόνου, θα καθόταν να μετρήσει πόσες πολλές, μα πάρα πολλές φορές αναφέρεται η λέξη "μελαγχολία".

Ο άλλος καταευχαριστήθηκε τα τρία πρώτα βιβλία της σειράς Diary of a Wimpy Kid του Jeff Kinney και τα συνιστά ανεπιφύλακτα.

Πριν προλάβει ο ένας να αντιδράσει, ο άλλος έχει αρπάξει να διαβάσει και μιά ωραία έκδοση του Winnie the Pooh!

Ο άλλος τρέχει και ρίχνει στην τσάντα τα Άπαντα του Ησίοδου, κλπ. κλπ.

Gay winter time in wonderful Copenhagen (via)

Στην ησυχία της νύχτας ακούγεται ο Αλέξης να περιβάλλει με ολοστρόγγυλες λέξεις-βότσαλα τα παιχνίδια του.

Η τηλεόραση μεταδίδει τους αγώνες καλλιτεχνικού πατινάζ.

Δεν έχω καμιά άλλη σχέση με το πατινάζ, παρά μόνο μέσα από την εμπειρία της ακρόασης της φωνής του Αλέξη Κωστάλα κι έτσι ενίοτε σκέφτομαι ότι οι αθλητές του πατινάζ, όπως διαγράφονται στην παγωμένη οθόνη με τα φανταχτερά τους κοστούμια, μοιάζουν ψεύτικοι, εφήμεροι. Ίσως δεν είναι παρά δημιουργήματα δικά του.

Αγαπώ τη φωνή του Κωστάλα για την εορταστική άρθρωση των ελληνικών του, για τον ευγένεια του παλιού κόσμου που εκφέρουν οι λέξεις του. Ζητώ χίλιες φορές συγγνώμη από τους αγαπητούς ακροατές, θα χρησιμοποήσω μιά λέξη άσχημη, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια καλύτερη αυτή τη στιγμή, χίλια συγγνώμη αγαπητοί μου τηλεθεατές, αλλά ο αθλητής έπεσε "άτσαλα". Φράσεις διατυπωμένες με αξία σχεδόν αρωματική, σαν την ξεθυμασμένη κολώνια της πιό αγαπημένης μας δασκάλας.

Ο Αλέξης Κωστάλας, ύστερα από τόσα χρόνια, εξακολουθεί να επιδεικνύει αξιοσημείωτη επιμέλεια στη συλλογή πληροφοριών για τη ζωή των αθλητών του. Τον θαυμάζω γι'αυτό, μα περισσότερο μ'αρέσει το συνωμοτικό ύφος που έχει όταν τις αναμεταδίδει. Ο Γιεβγένι Πλούσενκο, Ζένια για τους φίλους του. Το ζευγάρι των Κινέζων αθλητών που είναι ζευγάρι και στη ζωή. Η διαφορά ανάμεσα στο κουτσομπολιό και το κοινωνικό σχόλιο δεν είναι αυτή;

Ο Αλέξης Κωστάλας μας καλεί να κάτσουμε κοντά του, να πιούμε ένα φλυτζάνι τσάϊ και να χαλαρώσουμε. Εκείνος θα μας εξηγήσει τα τριπλά τόλουπ και τα άξελ, πότε το άλμα θεωρείται καθαρό. Όταν ο αθλητής γλιστρήσει, εκείνος θα φωνάξει "μμμ, κρίμα" και εμείς θα λυπηθούμε μαζί του.

Οι κακές ειδήσεις διασχίζουν την μιά μέρα μετά την άλλη.

Ο άνθρωπος που έφερε τους Αθηναίους μέσα στο Βυζαντινό μουσείο, ο χαρισματικός Δημήτρης Κωνστάντιος, έφυγε από τη ζωή.

Διαβάζω για την πρόταση να κατεδαφιστεί το παλιό μουσείο της Ακρόπολης. Ακριβώς πριν δυό χρόνια είχα γράψει εδώ δυό σκέψεις επί του θέματος κι εξακουλουθώ να νιώθω το ίδιο.

Θα έρθουν και καλές ειδήσεις το ξέρω. Ή, τέλος πάντων, το ελπίζω.