Συνεχίζω την ενδοσκόπηση, την ανασκαφή των εντός μου, την ανάκληση γνώσεων και την καταναγκαστική συγγραφή, τα μακρινά ταξίδια μέσα απ'τα βιβλία μου. Μόλις γύρισα από το Le Creuzot του Bobin, έφυγα για την Ουρουγουάη του C.M. Dominguez. Τα Σαββατοκύριακα μας φαίνονται πάντοτε τόσο πολύ σύντομα.
Γράφτηκα στο κοινωνικό δίκτυο Facebook. "Υποχρεωτικά" διότι έπρεπε να συνεννοηθώ με μιά μεγάλη ομάδα ανθρώπων για ένα κοινό ζήτημα κι αυτό φάνηκε απλούστερο σε όλους. Έχω εδώ και καιρό που παρατηρώ το φαινόμενο του FB. Είχα πειραματιστεί στο παρελθόν εγγράφοντας την "Ιφιμέδεια", την ψευδωνυμική μου περσόνα γνωστή σε ελάχιστους μέσω του ιστολογίου αυτού. Η Ιφιμέδεια απέκτησε 23 "φίλους", 23 ανθρώπους που δεν γνωρίζω, γεγονός που μου προξένησε αφάνταστη εντύπωση και το παρατήρησα με μεγάλη περιέργεια. Αλλά και τώρα, που αποφάσισα να κάνω μιά βουτιά στον ωκεανό της ψευδαισθητικής κοινωνικότητας, αμφιβάλλω πολύ αν θα κολυμπήσω. Ο κυριότερος δισταγμός μου ξεκινά από το γεγονός ότι αισθάνομαι να έχω πολλούς εαυτούς, πολλές πτυχές, οι οποίες δεν θέλω να συγκοινωνούν και αντίστοιχα να διοχετεύονται σε όλους τους, από διάφορες εποχές, μνήμες και ζωές, "φίλους".
Οι νύχτες μου εξακολουθούν να είναι πιό συναρπαστικές από τις μέρες μου. Οι πρώτες ώρες μετά τις 12 είναι δύσκολες, γύρω στις 3 είμαι πιό συγκεντρωμένη, κατά τις 5, ξεκινούν τα "Οράματα και Θάματα": στην τηλεόραση Γιώργος Κωνσταντίνου με την Αλίκη Καμινέλη συζητούν καθισμένοι σε έναν καναπέ. Θολώνει για λίγο το μυαλό και βρίσκομαι να ξενυχτάω στο πατρικό μου για να προλάβω τα μαθήματα της επομένης. Ανοιγοκλείνω τα μάτια κι επανέρχομαι. Ευτυχώς δεν πάω Β' Λυκείου κι αύριο δεν πρέπει να ξυπνήσω νωρίς. Ποιός θα το έλεγε ότι τα πολύχρωμα πουκάμισα του Γιώργου Κωνσταντίνου είναι τόσο τοξικά. Η Α. δίπλα φεύγει για το εργοστάσιο, τα πρώτα λεωφορεία ακούγονται στο δρόμο. Πέφτω για ύπνο. "Είσαι καλά;". Ναι. Είμαι καλά
Το πρωί ανοίγω το παράθυρο και σε μιά γλάστρα παρατηρώ μιά ανθισμένη μωβ φρέζια. Ένα λουλούδι ξεχασμένο, ούτε θυμάμαι πότε το φύτεψα.
Έχουμε muscari, ο ιβίσκος έριξε τα λουλούδια του πιά, αλλά περιμένουμε σε λίγο το γιασεμί. Έπεσε άνοιξη.
21 Μαρτίου, ημέρα ποίησης. Το ΕΚΕΒΙ αφιερώνει το έτος 2010 στον Νίκο Καββαδία. Τον Καββαδία τον αγαπώ ξεχωριστά γιατί είναι ο πρώτος ποιητής που με συγκίνησε να τον ανακαλύψω και να αγοράσω τα βιβλία του σαν παιδί.
Τιμής ένεκεν, αντιγράφω εδώ ένα ποίημά του, από τα λεγόμενα "αθησαύριστα", αυτά που δεν περιλαμβάνονται στις γνωστές συλλογές του. Το ποίημα δημοσιεύτηκε το περιοδικό "Πανσπουδαστική" στις 24 Μαρτίου - τέτοιες μέρες δηλαδή - 1967, έναν μήνα πριν το πραξικόπημα της χούντας. Απευθύνεται στους αγωνιστές φοιτητές της Κατοχής αλλά αναφέρεται ευθέως στην εποχή του.
Σπουδαστές
Σας είδα κάτου από την πύρινη βροχή
με τα πλακάτ και τα σκουτιά τα ματωμένα
εσάς που καματε την δύσκολην αρχή
κείνα τα χρόνια τα βαριά, τα κολασμένα.
Σήμερα βλέπω τα δικά σας τα παιδιά
σμάρι πηχτό μες του πελάγου τη σπιλιάδα.
Πάντα κατάντικρα στην κάθε αναποδιά
και σ'όσους πάνε να σταυρώσουν την Ελλάδα.
Νίκος Καββαδίας, Σπουδαστές, Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη, Αθησαύριστα πεζογραφήματα και ποιήματα, επιμ. Guy (Michel) Saunier, εκδ. Άγρα 2005.
Την σημερινή ανάρτηση εικονογραφούν φωτογραφίες από τα λουλουδάκια μας...
17 σχόλια:
latreuw tis fresies - apo ta louloudia pou xairomai na pairnw k na xarizw se agaphmenous filous gia na shmatodothsw thn anoixh pou arxizei.
oute egw exw facebook (an exairesoume ena anagrammatismo/pseudwnymo xwris photo pou evala kapoia stigmh gia na dw ti paizei). den mou arkei autou tou eidous h epikoinwnia. alla mallon eimaste apo tis exaireseis.
kai egw agorasa Kavadia mikrh.
k latreuw ta vivlia pou katafernoun na me taxidepsoun. :-)
Ναι οι φρέζιες είναι υπέροχες. Έχουν τόσο ωραίο πιπεράτο άρωμα..
Είναι πολύ περίεργο κόλλημα το FB. Ακόμη το εξερευνώ...
Oντως, κουμπαρα μου, τα Σαβ/κα φαινονται(και ειναι) πολυ συντομα!
Oυτε το..facebook (στο οποιο δεν ειμαι μελος!) oυτε φυσικα και οι γνωριμιες μεσω αυτου μπορουν να αντισταθμισουν την αξια ενος καλου weekend με καταλληλη παρεα! ;)
Τι ωραια χρωματα τα ανθη σας και μου αρεσουν επισης τα πρωτοτυπα...
ανθοδοχεια σας! ;)
Kαλο βραδυ!
Τι όμορφα τα λουλούδια σας! Κι ό,τι περίμενα να δω στο τέλος του ποστ από ποιο έργο είναι. Ιδίως η τρίτη κι η τέταρτη φωτογραφία είναι μαγικές.
Ο κυριότερος δισταγμός μου ξεκινά από το γεγονός ότι αισθάνομαι να έχω πολλούς εαυτούς, πολλές πτυχές, οι οποίες δεν θέλω να συγκοινωνούν και αντίστοιχα να διοχετεύονται σε όλους τους, από διάφορες εποχές, μνήμες και ζωές, "φίλους".
Well said, πρόσφατα συζητούσαμε αυτό ακριβώς: πώς σε λίγα μόνο χρόνια το μπλογκ σου, οι φωτογραφίες σου, τα βιβλία σου, θεωρείται αυτονόητο να συνδέονται με το όνομά σου. Σε στιγμές ελαφράς παράνοιας σκέφτομαι το βράδυ ποιοι λογαριασμοί οδηγούν σε ποιους.:)
μες στην ομορφιά των κρίνων
@Κουμπάρα:
Μ'αρέσουν πολύ τα λουλούδια και έχω τύψεις που δεν έχω χρόνο να φροντίζω περισσότερο τις βεράντες μου.
Όσο για τα κηροπήγια, άλλο να σου λέω κι άλλο να βλέπεις ;)
Στην Σουηδία είναι όλα ανθισμένα τώρα;;;
@butterfly
Ευχαριστώ πολύ για το κομπλιμαν περί φωτογραφιών. :)
Αυτό με τους πολλαπλούς εαυτούς-λογαριασμούς είναι σοβαρό. Εγώ προσπαθώ εναγωνίως να κρατήσω χωριστά τον ιστολογικό από τον επαγγελματικό αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέρνω. Φταίει που είμαστε τόσο λίγοι οι Έλληνες;;;
Αδελφούλη μου,
προσπαθώ να ξεπλύνω τα μάτια μου όπως μπορώ...
Αντιστέκομαι ακόμα στο fb, δε με συγκινεί... Άσε που παίζει απίστευτο κουτσομπολιό και κλειδαρότρυπα εκεί μέσα.
Όμορφος ο κήπος σας :)
Ειδικά αυτό που μοιάζει με τσαγερό έχει πολύ χαρακτήρα!
κοίτα τώρα που ήρθαν στο γραφείο μου κάτι πελάτες και με ρωτούσαν τι λουλούδια είναι αυτά!
τα αγαπημένα μου είναι τα "ηλιοτρόπια" ααα τα λέω καλά?
αυτά που είναι σαν μεγάλες μαργαρίτες!
@Μάνος
Ναι, είναι πολύ περίεργος ο τρόπος λειτουργίας του FB. Δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω καλά-καλά πώς δουλεύει, αλλά με ξενίζει ότι όλοι παρακολουθούν όλους με έναν περίεργο τρόπο...
Αυτό το "τσαγερό" μου το έχει φέρει από το Karlovy Vari η κουμπάρα μου (η... κανονική όχι η μελλοντική). Είναι ένα περίεργο σκεύος που το χρησιμοποιούσαν για να πίνουν νερό της λουτρόπολης.
@amalthia
Ε, λοιπόν, έχετε το ίδιο γούστο με τον van Gogh! Η αλήθεια είναι ότι τα ηλιοτρόπια είναι υπέροχα!!!!
Koυμπαρα μου (μελλοντικη!)
Μπερδευτηκατε λιγο, ή εγω σας μπεδεψα, αλλα μιλησα για τα πρωτοτυπα...ανθοδοχεια σας και οχι τα κηροπηγεια που μεχρι και ο κουμπαρος (μελλοντικος και αυτος!)τα εβαλε στο ματι! ;)
(Θελει και αυτος δωρακι απο Ουγγαρια φαινεται!) ;))
Y.Γ Στη Σουηδία όλα δυστυχως ειναι
...χιονισμενα (οχι ανθισμένα!) :(
@Έλβα:
Ναι, καλά με καταλάβατε, μπερδεύτηκα η άμυαλη!!!
Χιόνια ε; Ωχ! Ελπίζω σε έναν μήνα που θα έρθω Κοπεγχάγη ο καιρός να είναι καλύτερος και να έχει και λουλουδάκια!!
Όμορφος που είναι ο ρυθμός του κόσμου! Σαν την ανάσα σου όταν κοιτάς στον ορίζοντα το φως της μέρας που έρχεται ή που φεύγει. Στην εκπνοή ξεχνάς και στην εισπνοή ονειρεύεσαι. Προσπαθείς να κρατήσεις τον αέρα λίγο παραπάνω, να κρατήσεις το όνειρο λίγο πιο πολύ, μα για να ζήσεις, το αφήνεις να φύγει για τον επόμενο κύκλο. Τελικά χαίρεσαι που ονειρεύεσαι, χαίρεσαι και που ζεις!..
Σε ότι αφορά στα πρόσωπα, θαρρώ πως δεν είναι τα πρόσωπα -το εδώ, το τώρα, το πιο εκεί- που μας χαρακτηρίζουν αλλά η κίνηση μας από το ένα στο άλλο και η στιγμή που διαλέγουμε για να περάσουμε από το ένα στο άλλο. Για αυτό και αφήνουμε εύκολα ένα "πρόσωπο" μας αλλά δεν θέλουμε επ' ουδενί να το χάσουμε. Το κάθε μας πρόσωπο ένα παράθυρο. Από το ένα κοιτάμε έξω τον κόσμο που περνά, από το άλλο αφήνουμε τον κόσμο να κοιτάξει μέσα τι του δείχνουμε και, στο πιο πέρα, αφήνουμε μια γάτα στο περβάζι νωχελική κι ένα σημείωμα: "επιστρέφω αμέσως"...
καλημέρα
Αγαπητό μου Αερικό,
μεγάλη τιμή και χαρά το σχόλιό σας. Τόσο ουσιαστικό που δεν θα είχα πολλά να πω πέρα από την διαπίστωση ότι ναι, έτσι, τα πρόσωπα είναι παράθυρα, μας κοιτούν κι απέξω, κοιτάμε κι εμείς από μέσα. Σαν ανάσες και σαν φαντάσματα παρατηρούμε και μας παρατηρούν.
Δημοσίευση σχολίου