Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

In the words of a goddess





When I was five I think, that's when I started wanting to be an actress. I loved to play. I didn't like the world around me because it was kind of grim, but I loved to play house. It was like you could make your own boundaries. It goes beyond house; you could make your own situations and you could pretend, and even if the other kids were a little slow on the imagining part, you could say, "Hey, what about if you were such and such, and I were such and such, wouldn't that be fun?" And they'd say, "Oh, yes," and then I'd say, "Well, that will be a horse and this will be ..." It was play, playfulness.




Some of my foster families used to send me to the movies to get me out of the house and there I'd sit all day and way into the night. Up in front, there with the screen so big, a little kid all alone, and I loved it. I loved anything that moved up there and I didn't miss anything that happened and there was no popcorn either.





It was just this sudden freedom because I would ask the boys, "Can I ride your bike now?" And they'd say, "Sure". Then I'd go zooming, laughing in the wind, riding down the block, laughing, and they'd all stand around and wait till I came back. But I loved the wind. It caressed me.







Of course, it does depend on the people, but sometimes I'm invited places to kind of brighten up a dinner table like a musician who'll play the piano after dinner, and I know you're not really invited for yourself. You're just an ornament.





I feel that beauty and femininity are ageless and can't be contrived, and glamour, although the manufacturers won't like this, cannot be manufactured. Not real glamour; it's based on femininity.






I think that sexuality is only attractive when it's natural and spontaneous. This is where a lot of them miss the boat. And then something I'd just like to spout off on. We are all born sexual creatures, thank God, but it's a pity so many people despise and crush this natural gift. Art, real art, comes from it, everything.






It might be a kind of relief to be finished. You have to start all over again. But I believe you're always as good as your potential.




(αποσπάσματα συνέντευξης της Marilyn Monroe στον Richard Meryman για το περιοδικό Life στις 7 Αυγούστου 1962. Η συνέντευξη αναπαράγεται εδώ)

16 σχόλια:

ELvA είπε...

''Of course, it does depend on the people, but sometimes I'm invited places to kind of brighten up a dinner table like a musician who'll play the piano after dinner, and I know you're not really invited for yourself. You're just an ornament.''

Toυλαχιστον η..Νοrma Jean το ηξερε!

Φιλια κουμπαρα μου!
Ξεχασα να σου γραψω χρονια πολλα, οποτε τα ευχομαι τωρα, εστω και..
ετεροχρονισμενα! ;))

μ είπε...

Στην 3η φωτό αυτή είναι;

Μύθος η κυρία...

Ιφιμέδεια είπε...

Κουμπαρούλα μου,

η περίπτωση της Norma Jean με γοητεύει γιατί νομίζω ότι πέρα από την εκθαμβωτική ομορφιά της ήταν κατ'ουσίαν μιά πολύ έξυπνη και ενδιφέρουσα προσωπικότητα με πολλές ευαισθησίες.
Το τραγούδι του Ε.John είναι εκπληκτικό όχι τόσο για την μουσική όσο για τους στίχους που νομίζω αγγίζουν το πνεύμα της.

Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές!!!

Ιφιμέδεια είπε...

Κουμπάρε μου,

ναι. Είναι σε όλες αυτή.
Διάλεξα επίτηδες αυτές τις φωτογραφίες, γιατί δεν είναι πολύ γνωστές και δείχνουν όψεις της που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε, πέρα δηλαδή από το image της το πολυαναπαραγόμενο.

lemon είπε...

Είναι απίστευτη, όχι απλά όμορφη, είναι τόσο αρμονική σαν να είναι εξωπραγματική. Τα μάτια της λάμπουν σε πολλές φωτογραφίες-όταν το βλέπω αυτό χαίρομαι, λέω, έζησε και τέτοιες στιγμές, δεν ήταν συνέχεια δυστυχισμένη...

DonnaBella είπε...

ti panemorfo, antifatiko isws, sigoura fwteino plasma.

Ιφιμέδεια είπε...

@lemon

Την αγαπώ πολύ την Μέριλυν και θέλω κι εγώ να σκέφτομαι για εκείνην αυτό που έγραψες, ότι δηλ. δεν ήταν πάντα δυστυχισμένη, όσο κι αν η ζωή της ήταν ως φαίνεται ένα διαρκές κυνήγι της ευτυχίας.
:)

Ιφιμέδεια είπε...

@DonnaBella

Ναι, την βρίσκω πανέμορφη και νομίζω ότι υπέστη περισσότερα από όσα της άξιζαν γι'αυτή την ομορφιά της.

amalthia είπε...

μωρε ναι συμφωνώ απλά καμιά φορά αναρωτιέμαι..ήταν όντως μια αυθεντικά σέξυ γυναίκα ή πλάσαρε ιδανικά τον εαυτό της σε μια εποχή που υπήρχε χώρος για κάτι τέτοιο?

θέλω να πω..σήμερα θα μέτραγε?που όλες πλασάρονται ως σέξυ γατούλες?θα υπήρχε χώρος για άλλη μία?

In situ είπε...

Μια υπέροχα υπέροχη γυναίκα. Σας μοιάζει λιγάκι ή απατώμαι;

Ιφιμέδεια είπε...

@amalthia

Δύσκολο το ερώτημα που θέτετε, σε μεγάλο βαθμό γιατί είναι τρόπον τινά ένας φαύλος κύκλος. Αυτές που πλασάρονται σήμερα ως γατούλες σε μεγάλο βαθμό μιμούνται μια συμπεριφορά που όρισε εκείνη. Οπότε;

Ιφιμέδεια είπε...

@in situ

Ευχαριστώ θερμά για τον κολακευτικό υπαινιγμό, αλλά δυστυχώς αν με γνωρίζατε εξ όψεως θα βλέπατε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει ούτε κατά διάννοια.

(η ατυχής έμπνευση να βάφομαι ξανθιά επίσης δεν βοηθάει)

In situ είπε...

Νομίζετε, αγαπητή; Οπως λέει κι εκείνος ο έρημος Μακ Γκρέγκορ, καθένας βλέπει ό,τι νομίζει. Και οι Ελληνες, λέει, βλέπουν στα Μάρμαρα του Παρθενώνα την εθνική τους ταυτότητα.

Ιφιμέδεια είπε...

@in situ:

Χαχα! ε, λοιπόν, υπό αυτή την έννοια την δέχομαι την ομοιότητα. Πράγματι βλέπει κανείς συχνά αυτό που νομίζει. Κατεξοχήν μάλιστα στον έρωτα βλέπει κανείς και αυτό που θέλει.

Παράληψις που δεν σας καλωσόρισα στο blogging. Υποθέτω σωστά ότι είστε συνάδελφος;

In situ είπε...

Ούτως ειπείν... όχι, δεν έχω την τιμή. Ευχαριστώ πολύ για την υποδοχή, όμως.

Ιφιμέδεια είπε...

Με το καλό λοιπόν και περισσότερες αναρτήσεις ωραίες σαν την πρώτη!