Η αβάσταχτη διάρκεια του απεχθούς

Όταν ζούσε ακόμη η γιαγιά μου (η δεύτερη, η "κακιά") έπρεπε να πηγαίνω από υποχρέωση να την βλέπω "έστω για λίγο, για τον μπαμπά" στο σπίτι που έμενε στο χωριό. Η εμπειρία ήταν δυσάρεστη από πολλές απόψεις (έγραψα σχετικώς κάποτε παλιότερα) και προσπαθούσα να διαρκεί η συνάντησή μας αυτή όσο το δυνατόν λιγότερο.

Αυτό το "δυνατόν λιγότερο" διαπίστωσα τα τελευταία χρόνια (και, κακά τα ψέμματα, τσαλαπατώντας όλες τις έννοιες του ευγενώς φέρεσθαι) ότι μπορούσε να διαρκέσει πάρα, μα πάρα πολύ λίγο. Ξεκινώντας αρχικώς από την τυπική ημίωρη παραμονή-με-υπομονή, η συνάντηση διαρκούσε βαθμηδόν 20 λεπτά, ως και 10 λεπτά ακόμη, την φορά εκείνη που έστησα να δεχτώ ένα τηλεφώνημα "επείγον" και να το χρησιμοποιήσω ως δικαιολογία για να φύγω από το σπίτι της.

Το "δυνατόν λιγότερο" το έφτασα σε επίπεδα χρόνου παγκόσμιου ρεκόρ ή ρεκόρ Γκίνες αν θέλετε, βοηθούντος του γεγονότος ότι η γιαγιά μου ήθελε να με βλέπει τόσο όσο ήθελα κι εγώ. Την τελευταία φορά που την είδα ζωντανή, έμεινα έξω από την πόρτα του σπιτιού της και η συνάντησή μας, υπέρτατα οικονομική, διήρκεσε 2 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα.

Αυτή την εξωφρενικά σύντομη συνάντηση την θυμήθηκα τις προάλλες βλέποντας την έκθεση της Sarah Lucas στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.

Στάθηκα μπροστά στο πρώτο αηδές κατασκεύασμα και μου πήρε λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου για να συνειδητοποίησω τι έβλεπα: καλσόν γεμισμένα με μεταξοβάμβακο, ένα υλικό που γεμίζουν τα μαξιλάρια. Η καλλιτέχνης, διαθέτοντας πιθανόν ένα πρωινό της ζωής της, γέμισε καμιά εικοσαριά καλσόν με μεταξοβάμβακο δημιουργώντας υπερμεγέθη "σπληνάντερα" και εν συνεχεία φρόντισε να τα συστρέψει έτσι ώστε να σχηματίζουν έναν άμορφο όγκο εις τον οποίον απαραιτήτως ένα άκρο του καλσόν φρόντιζε να εισέρχεται σε μία οπή. Το διαφανές χρώμα του καλσόν και το υπόλευκο του μεταξοβάμβακου σε συνδυασμό με την υπόνοια αυτής "εισχώρησης" της εξασφάλισε το πρώτο συνθετικό του τίτλου της έκθεσης "Nuds". Γιατί Nuds Cycladic? Ε, προφανώς γιατί φιλοξενούνται στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης...

Μετά το πρώτο σοκ, έτρεξα την υπόλοιπη έκθεση με ρυθμούς αστραπιαίους, ώστε υπολογίζω ότι η σύντομη όσο και δυσάρεστη αυτή συνάντηση διήρκεσε τουλάχιστον όσο και το προηγούμενο ρεκόρ δυσάρεστης συνάντησης, δηλαδή περί τα δυόμισυ λεπτά.

Ο F. Fellini στα γυρίσματα του 8 1/2. Σαν να δαμάζει τον χρόνο, τον λεγόμενο και πανδαμάτορα.

Αν δεν απαντήσω άμεσα σε τυχόν σχόλιά σας στην ανάρτηση αυτή, μην ανησυχήσετε. Φεύγω για την χώρα του Κορκόδειλου. Ξέρετε δα πόσο αγαπώ τους κροκόδειλους...