Αν ήθελε, θα μπορούσα να γίνω η μούσα του

Μόλις γύρισα από τον οδοντίατρο.



Gerrit van Honthorst, The Dentist, 1622

Αν είχε μπλογκ, θα γύριζε σπίτι τρέχοντας να ανεβάσει ένα ποστ να ξεδώσει και να με σχολιάσει ασύστολα στα σχόλια. Τίτλος του ποστ: "Μια (πολύ) δύσκολη μέρα. Ήρθε πάλι η τρελλή".
Αν διάβαζα το μπλογκ θα σχολίαζα κι εγώ, παίρνοντας το μέρος του. Θα ήταν τόσο πετυχημένο ποστ που θα έφτανε τα 670 σχόλια συμπαράστασης.

Αν γράψει ποτέ την αυτοβιογραφία του, θα μου αφιερώσει ένα ολόκληρο κεφάλαιο. Καμιά 20ρια σελίδες πάντως οπωσδήποτε. Ο τίτλος του κεφαλαίου: "Εκείνη που Δοκίμασε την Αντοχή μου". Εναλλακτικός τίτλος: "Εκείνη που με Οδήγησε στον Ψυχίατρο".

Αν γράψει ποτέ θεατρικό έργο, θα είναι τραγωδία με τίτλο "Ιφιμέδεια εν Οδοντιατρείω" και θα του έχω εμπνεύσει την ομώνυμη ηρωίδα. Το έργο θα βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών και θα παίζεται με μεγάλη επιτυχία -χωρίς διακοπή- για τουλάχιστον 5 σεζόν. Θα το ανεβάσει το Θέατρο Τέχνης. Στο ρόλο του οδοντίατρου ο Άρης Λεμπεσόπουλος. Στο ρόλο της Ιφιμέδειας η Καριοφυλλιά Καραμπέτη (δικό μου είναι το ποστ, ό,τι διανομή θέλω κάνω!)

Αν είναι μέλος ρεμπέτικης κομπανίας θα γράψει ένα πολύ πονεμένο τραγούδι:

Τον Αμανέ του Οδοντογιατρού.

Θέλω να κλείσω το ιατρείο μου
θέλω να σκίσω το πτυχίο μου
δεν την αντέχω άλλο την τρελλή
δεν πληρώνεται η κούραση αυτή

Αμάν, άμααααν


Αν ήταν ποιητής, θα του ενέπνεα την:

Ωδή σε Δυό Χείλη Κατακόκκινα

Ψυχοπάθεια. Τ'όνομα σου είναι Ιφιμέδεια.
Ήρθες πάλι. Σκοτάδι. Νύχτα. Απελπισία.
Το τέλος. Ένας σκοπός χωρίς νόημα.
Όρκος δεσμευτικός εκείνος του Ιπποκράτη.
Κόκκινο κραγιόν στα εργαλεία μου.
Σαν αίμα. Το αίμα. Η μνήμη.
Εκείνη. Στο αίμα.

(Σ.Σ. Για όσους δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τα υψηλά νοήματα:
Στο ποίημα αυτό ο γιατρός διχάζεται ανάμεσα στον δεσμευτικό όρκο του Ιπποκράτη και την επιθυμία του να εξολοθρεύσει την ψυχοπαθή πελάτισσα)


Αν είναι ζωγράφος, απόψε θα ζωγραφίσει κάτι σαν αυτό...

Francisco Goya, Saturn eating his children, 1821-1823