Ώρες-ώρες μου θυμίζω κάτι γεροντοκόρες με πολυκαιρισμένα χοντρά μπουκλέ ταγιέρ που στέκονται στις στάσεις των λεωφορείων. Κρατούν τσάντες δερμάτινες με κοντά λουριά, φορούν χρυσό σταυρό στο λαιμό, ρολογάκι λεπτό στο δεξιό καρπό, ένα δακτυλίδι χρυσό -"της μαμάς"- στο αριστερό χέρι στο μεσαίο δάκτυλο. Σφίγγουν τα χείλια επίμονα μην τυχόν και ανοίξει το στόμα. Προσοχή μην ανοίξει το στόμα και -αλίμονο!- δεν κρατηθούν και ξεχυθούν όλα -μα όλα;- αυτά που σκέφτονται. Αυτές είναι κυρίες. Δεν βρίζουν. Άμα τους έρθει να βρίσουν, να φωνάξουν, να ουρλιάξουν, και το στόμα ανοίξει, ε, μα τότε, όσο ακόμη προλαβαίνουν, να: λένε κάτι άλλο, άσχετο.
Κοίτα τι όμορφα είναι τα χρυσόψαρα στη λιμνούλα...
6 σχόλια:
βεβαιώνω ότι η κυρία Ιφιμέδεια, είναι μόνο κυρία, όλα τα υπόλοιπα που περιγράφει είναι ψευδή. καθόλου δεν μοιάζει με αυτές τις μανταμίτσες που περιγράφει. ούτε καδένα, ούτε ρολογάκι, ούτε χρυσό της μαμάς δακτυλιδάκι.
έκανα ώρα για να καταλάβω το μπουκλέ ταγιέρ. το θυμήθηκα όμως και βεβαιώνω ότι ούτε αυτό ισχύει.
και μια υπενθύμιση: μην ξεχνάτε ότι έχετε και άντρες στο αναγνωστικό κοινό σας, μη βάζετε δύσκολες έννοιες που τους αναγκάζουν να ξεσκονίσουν θλιβερές αναμνήσεις μιας άλλης εποχής. άκου μπουκλέ ταγιέρ!!!
"Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές..."
Φορτώσαμε με πολλά λόγια, πολλά καλολογικά, πολλή λύπηση κι αυτολύπηση τον λόγο μας, χάνεται η ουσία κι ο προσανατολισμός από τον πυρήνα του χαρακτήρα και της προσωπικότητας αλλάζει προς τα επιλεγμένα επιφαινόμενα και συμπτώματα...
Γλυκέ μου ιούδα,
με κολακεύεις που σπεύδεις να αρνηθείς τις εξωτερικές μου ομοιότητες, αλλά φταίω κι εγώ. Η βασική ομοιότητα που θέλω να τονίσω είναι αυτό το σφίξιμο των χειλιών, το κλείσιμο του στόματος, η αναστολή.
Έχετε δίκιο που με μαλώνετε. Δεν έπρεπε να αγριέψω έτσι τα αγόρια αναγνώστες με την διευθύντρια αναμορφωτηρίου που περιγράφω...
Παρεμπιπτόντως, αδημονώ ;)
Αστεροειδή μου,
ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να καταλάβω το μήνυμά σας. Με μαλώνετε άραγε γιά τα πολλά λόγια και την πολλή αυτολύπηση; Δεν θα είχατε κι άδικο. Ναι, αλλάζει καμιά φορά και η προσωπικότητα -ή μάλλον όχι δεν αλλάζει. Μαθαίνει να προσαρμόζεται, να κρύβεται, να φοβάται.
Καλή σας μέρα από καρδιάς!
Είμαι μια παρόμοια "γεροντοκόρη", όχι τόσο στην εμφάνιση, όσο σε αυτά που υποδηλώνει η εμφάνιση. Παρεμπιπτόντως δεν φοράω δαχτυλίδι της μαμάς, ούτε και άλλου κανενός αφού δεν μου χάρισε κανείς κανένα δαχτυλίδι. Φοράω όμως σκουλαρίκια που τα αγόρασα εγώ (μια-δυο φορές παλιότερα όταν είχα αγοράσει σκουλαρίκια και τα είχα δείξει στους δικούς μου, ο πατέρας μου μου είχε πει: ωραία, άντε και τα επόμενα να στα πάρει ο γαμπρός... Τώρα πια απλώς λέει ωραία... φοβάται να πει τίποτα άλλο)
Υ.Γ. ευχαριστώ εκ των προτέρων για τη φιλοξενία του μακρού σχολίου.
Δεν μαλώνω εσάς - όσο κι αν, για λόγους, που αγνοώ, μπορεί να το νομίζετε, ποτέ δεν σας χαρακτηρίζει αυτολύπηση! Το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, που χρησιμοποιώ είναι απλώς γενικό και αόριστο...
:-))
Αγαπητή ανώνυμη,
όλα αυτά τα περί γεροντοκορισμού είναι στο μυαλό μας νομίζω. Το σημαντικό είναι να αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου, οπότε κάνε ότι νομίζεις εσύ καλύτερο προς αυτή την κατεύθυνση.
Αυτό που με απασχολεί εμένα είναι να μην αποκτήσω την "νοοτροπία".
Αστεροειδή μου,
πολλές καλημέρες! Χαίρομαι που δεν με μαλώσατε, αν και ίσως μου χρειάζεται πότε-πότε γιατί όντως ρέπω ενίοτε προς την αυτοκαταθλιπτοκριτική!
Δημοσίευση σχολίου