Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Τι θα βρέξει;

Περνάμε μέρες μνημόσυνο στην Αλίκη. Την αποκαθηλωμένη, μηδέποτε οριστικά δικαιωμένη στο κοινό αίσθημα, την Αλίκη-εγκληματία (σωστά την χαρακτήριζε η Μαλβίνα) που έλαμπε περισσότερο από ό,τι αντέχαμε.

Ξυπνάμε και κοιμόμαστε με τις βιογραφίες. Ρουφάμε πάλι όσα λίγα πέφτουν στα χέρια μας, με την ψευδαίσθηση ότι θα ζωντανέψει εκείνη για λίγο, ότι θα την καταλάβουμε κάπως περισσότερο. Στα σημεία που μεταφέρονται τα λόγια της ακούω τη φωνή της στα αυτιά μου.

Το βιβλίο του Γ.Π. είναι άνισο φυσικά, σε πολλά σημεία αντιγράφει άλλες πηγές αυτούσιες, στην αρχή μου φάνηκε παιδαριώδες στις διατυπώσεις του, σαν παιδική έκθεση ένα πράμα, αφελές με την καλή έννοια. Μετά σκέφτηκα αυτός είναι ένας τρόπος, ας πούμε ασφαλής, να προσεγγίσει αυτό το τραυματισμένο πλάσμα την μάνα-προστάτη του. Να την δικαιώσει όσο μπορεί και να δοκιμάσει εκ των υστέρων όσο μπορεί κι εκείνος να την προστατεύσει. Με τις πληγές του χαίνουσες ακόμα, με απολογίες, αιτιολογίες και δικαιολογίες. Η δίκη της Αλίκης με υπεράσπιση τον Γ.Π. που δικάζεται πιά κι ο ίδιος.

Η Αλίκη φυσικά θα μένει στο εδώλιο. Αλλά καθώς προχωρούσα στις σελίδες του βιβλίου κατέληξα ότι ο Γ.Π. πρέπει να απαλλαχτεί της δίκης του. Πώς να δικάσει κανείς ένα τόσο πολύ δαρμένο παιδί;

Από τις χαρές του βιβλίου ήταν η επιβεβαίωση ότι η Αλίκη έπαιζε τον εαυτό της στις ταινίες. Τό'ξερα, φωνάζω. Αυτά που προσπαθούσαμε να μάθουμε, να ξετρυπώσουμε από "αποκαλύψεις", να αποκρυπτογραφήσουμε από τα μισόλογα των συνεντεύξεων, η Αλίκη παιδί και μάγισσα τα έκανε ταινίες και τα πρόβαλε στα λευκά πανιά της Ελλάδας, πρός βρώσιν και συμμόρφωσιν. Όλα είναι εκεί.
Για σκέψου, ακόμη και η Υπολοχαγός Νατάσσα ήταν τόσο αυτοβιογραφική.

Όση κι αν ήρθε σκοτεινιά, όση κι αν θα'ρθει μπόρα
κάπου θα πάψει η ανηφοριά, θα'ρθεί κι η κατηφόρα
(προσπαθώ να μην το ξεχνάω Αλίκη)

Στο μεταξύ, στην αληθινή ζωή μας, κάνω όνειρα και σχέδια μακροπρόθεσμα, ακριβώς ότι δεν θα έπρεπε να κάνω δηλαδή αυτή την εποχή. Το φθινόπωρο αυτό θα είναι κατεξοχήν μιά εποχή αναμονής κι αβεβαιότητας. Όπως πρέπει να είναι ένα καθως πρέπει φθινόπωρο, ένα φθινόπωρο με τα όλα του. Κάνω σχέδια κι έπειτα σκέφτομαι ότι αυτό απαγορεύεται. Όχι σχέδια τώρα.

Μεγαλώνω κι εξακολουθώ σαν ηλίθιο, ηλίθιο παιδί να αρνούμαι να συνειδητοποιήσω τη σοβαρότητα των πραγμάτων. Αρνούμαι να παραδεχτώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν με συμπαθούν. Σύνδρομο Αλίκης μάλλον ε; Θέλω να μ'αγαπούν όλοι και να μου το δείχνουν και μου φαίνεται περίεργο όταν αυτό δεν συμβαίνει. Ακόμη πιό ακατανόητο μου φαίνεται, μα εντελώς ασύλληπτο σας το ορκίζομαι, ότι πλέον στα 36 μου υπάρχουν άνθρωποι που δεν με βρίσκουν χαριτωμένη, δεν με δέχονται όπως είμαι, με κατακρίνουν, με προσβάλλουν κι ακόμη υπάρχει τουλάχιστον ένας άνθρωπος που διαπιστωμένα επιδιώκει το κακό μου. Μαθαίνω τι γίνεται, καταλαβαίνω τις διεργασίες, αλλά ουσιαστικά δεν το καταπίνω με τίποτα. Είναι σαν να μιλάνε γιά κάποιον άλλον. Ποιός ξέρει; Ίσως αυτή είναι μιά ωριμότητα που θα την κατακτήσω -αν ζήσω- πολύ αργότερα. Κι ίσως να φταίει ότι έχω ζήσει μιά ζωή με πολλή αγάπη.

Διάβασα ένα σχόλιο της Αλίκης και θυμήθηκα τη χειρονομία του Παπανδρέου να νεύσει στη Δήμητρα να κατεβεί από το αεροπλάνο μετά το Χέρφηλντ. Προσωπικά πολύ το είχα ευχαριστηθεί. Ε, ήταν όπως και να το κάνεις πρόκληση, τόλμη και ανδρισμός. Πληρώνω το τίμημα κι είμαι ελεύθερος.

Σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να δω μιά μέρα έναν έλληνα πρωθυπουργό να κατεβαίνει από το αεροπλάνο, στο Μακεδονία ας πούμε, λίγο πριν τη ΔΕΘ, και να νεύει στον συντροφό του να έρθει δίπλα του. Θα ήταν όπως και να το κάνεις πρόκληση, τόλμη και ανδρισμός. Πληρώνω το τίμημα κι είμαι ελεύθερος.

Ο αδελφός μου μού θύμισε εχτές αυτή τη σκηνή. Την κολλάω εδώ γιατί έτσι.

Γιατί τα μαύρα πάνε πάντα τόσο πολύ στους μελαχρινούς Άντρες. Σας το γράφω εκ πείρας και, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε, και εκ παρατηρήσεως.

Γιατί έχει μιά γοητεία, μιά αλητεία ασύλληπτη ο πάτος. Μιά ηδονή παρόμοια με εκείνη της κορυφής. Έτσι δεν είναι;


Ψέμματα.
Το κολλάω εδώ γιατί ο άντρας μου άναψε το τσιγάρο του με ένα σπίρτο έτσι ακριβώς πριν έντεκα χρόνια.
Γιατί ίσως χρειαστεί να σκίσω κι εγώ ένα χαρτί έτσι ακριβώς, με τέτοια αποφασιστικότητα, και να κάψω το 'σπίτι' μου έτσι ακριβώς.
Κι είναι αυτός ένας τρόπος να ξορκίσω το φόβο μου.

18 σχόλια:

latsis είπε...

ωραιο το blog σας, το παρακολουθω.. χερετισμους απο Λεωνιδιο!

7Demons είπε...

Λοιπόν,διαβάσαμε ήδη 3 φορές το κείμενό σου,αλλά δεν θέλουμε να σχολιάσουμε-όσο αν κάπου συμφωνούμε,όσο κι αν κάπου διαφωνούμε,αυτή τη στιγμή προτιμούμε τη μαγεία με την οποία ξεδιπλώνεσαι παρά την όποια τοποθετησή μας.
Ίσως γιατί στήν ιεροτελεστία της εξομολόγησης πέρα από το άκουσμα και την ανάγνωση,κάθε τι άλλο περιττεύει ή έρχεται από μόνο του μετά,πολύ μετά,την ώρα που καταλαγιάζει η αισθητική και συναισθηματική προσήλωση.


Τα φιλίά μας και Ψηλά το κεφάλι!

YO!Reeka's είπε...

 με μπέρδεψες... αν και δεν συμφωνώ στα περί ανδρισμού του παπανδρέου (μάλλον θλιβερό και παρηκμασμένο τον έβρισκα σε εκείνη τη φάση) νιώθω κάπως αμήχανος απέναντι στα της αλίκης. για το σύνδρομο του να αρέσεις δεν μπορώ να σου πω, το ξεπέρασα the hard way και τώρα από εκεί που παν κι οι άλλοι :)
φιλιά, κράτα γερά!

enteka είπε...

ήταν ένα υπέροχο ποστ

(σ' αγαπάμε!!)

I.I είπε...

Ένα εξαιρετικό κείμενο είναι πάντα ένα εξαιρετικό κείμενο σε ότι κι αν αναφέρεται. Στεναχωριέμαι που είναι για τη Βουγιουκλάκη γιατί δεν υπήρξα ποτέ θαυμαστής της-γούστα είναι αυτά άλλωστε, αλλά αφού σου έδωσε έμπνευση να γράψεις τόσο όμορφα, το χειροκροτώ.
(εγώ ανήκω στην κατηγορία "πληρώσαμε και πρόστιμο Αλίκη Βουγιουκλάκη" που έχει πετυχημένα πει ο Κραουνάκης-αλλά χωρίς την κολακεία που της πρόσφερε απλόχερα ο ίδιος)

varometro είπε...

Βρίσκω ιδιαιτέρως χαζή και χωρίς καμιά καλλιτεχνική αξία (εκτός αν η κονόμα ορίζεται ως τέτοια) την ιδέα ενός σήριαλ με αντικείμενο την ζωή της Βουγιουκλάκη για τους εξής λόγους:

α) Καμιά βιογραφία που έχει γραφτεί από παιδιά, αδέρφια, ξαδέρφια, κουνιάδες, μπατζανάκηδες και λοιπούς συγγενής και όχι από ανθρώπους που έχουν κάνει έρευνα και έχουν ματώσει δεν είναι σοβαρή. Η σοβαρότητά της περιορίζεται ακόμα περισσότερο αν ο συγγενής είναι και ατάλαντος.

β) Από την στιγμή που καλώς η κακώς η γυναίκα αυτή πέρασε στην σφαίρα της μυθοπλασίας η μικρή απόσταση από τον θάνατό της θα αδικούσε ακόμα και την καλύτερη δυνατή προσπάθεια κι όχι την άρπα-κόλα που ετοιμάζουν.

Τώρα να σου πω την αλήθεια δεν βρίσκω τι το προκλητικό, τολμηρό και ανδρικό έχει το να γνέψει ο πρωθυπουργός στην σύντροφό του. Αν ο αποδέκτης του νεύματος ήταν άνδρας τότε ναι, θα 'ταν όλα αυτά που λες! :-)

Για όλα τα κωλόπαιδα πάντως που δεν σε συμπαθούν και πολύ περισσότερο για αυτόν που θέλει να σου κάνει κακό, ισχύει η προσφορά που έκανα σε προηγούμενο κείμενο...

Τσάρλς - Εκτελεστής του Μεσονυχτίου - Μπρόνσον

Pastaflora είπε...

Αχ, αυτό το γιατί ΟΛΟΙ δεν μ' αγαπάνε... Δυόμισι χρόνια στο ντιβάνι πέρασα για να το χωνέψω κι ακόμα είναι στιγμές που πλακώνομαι στις σόδες και τα Undeberg γιατί δεν χωνεύεται με τίποτα...
Όσο για την Αλίκη, τι να σου πω, για μένα ήταν μια κακομαθημένη και τίποτε περισσότερο που απλά βρέθηκε στο σωστό μέρος τη σωστή εποχή. Και η μόνη "παρακαταθήκη" που άφησε ήταν ένας σακατεμένος ψυχικά απόγονος. Τι θλίψη...

Ιφιμέδεια είπε...

@Χαιρετισμούς στο ωραίο Λεωνίδιο. Δεν έχω πάει ποτέ και όποτε το ακούω μου θυμίζει ένα nerd συμμαθητή που είχε καταγωγή από εκεί και δεν έπαυε να μας το υπενθυμίζει. Whatever.

Ιφιμέδεια είπε...

@7demons:
Αμφιβάλλω δυστυχώς αν άξιζε ο χρόνος σας να διαβάσετε 3 φορές τα παραληρρήματά μου. Η αλήθεια όμως είναι ότι αυτό το κείμενο ήταν ένα ξεγυρισμένο "εκ βαθέων".

Ιφιμέδεια είπε...

@Yoreeka:
Τα ανακάτεψα πολύ τα πράγματα ε; Τι περίεργο που όλα αυτά τα ασύνδετα συνέχονται μέσα μου. Και φυσικά μπορεί κανείς να ερμηνεύσει με πολλούς άλλους τρόπους (μη κολακευτικούς) την εικόνα του Α.Π. στο αεροπλάνο, αλλά δεν ξέρω, μ'άρεσε αυτή η υπέρβαση της τυπικής εικόνας του πολιτικού.

(όλα πρέπει να τα ξεπερνάμε the hard way ρε γαμώτο;)

Ιφιμέδεια είπε...

@Έντεκα:

Εμείς να δείτε πόσο!

Ιφιμέδεια είπε...

@i.i.:
ευχαριστώ για τα θερμά λόγια, αν και -όπως λέει το τραγούδι- ποιός να συγκριθεί μαζί σου;

Όσο για την Αλίκη και το πρόστιμο, μη σου πω ότι όλη η ουσία του κειμένου είναι αυτή ακριβώς. Στη βερσιόν που τραγουδά η Αλίκη το λέει άλλωστε: "το πλήρωσα το πρόστιμο".

Ιφιμέδεια είπε...

@Βαρόμετρο-Bronson:

1. Εννοείται ότι συμφωνώ απολύτως με όσα γράφεις για το σήριαλ. Προτρέχω ασφαλώς, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η Παπουτσάκη δεν της φέρνει σε τίποτα. Ίσα-ίσα που η επιλογή της ενισχύει την κοινή πεποίθηση ότι η Αλίκη ήταν μιά ξετσίπωτη κολοπετσομένη θεατρίνα του κώλου.

2. Ήταν "παράνομη" σύντροφός του remember?

3. Δεν μπορώ παιδί μου να πάρω τέτοιο κρίμα στο λαιμό μου. Άσε που αυτά τα ξε-καθαρίσματα καλό είναι να τα κάνει κανείς μόνος του. Ώρες-ώρες σκέφτομαι πώς θα είναι αν σαλτάρω και καταφύγω στη βία, μετά η εικόνα με απωθεί και με αγριεύει και κάπως μου περνάει. Ζήτω το φαντασιακό μας...

Ιφιμέδεια είπε...

@Pastaflora:

Αχ, Πασταφλώρα μου, κακά τα ψέμματα. Το Underberg δεν έκανε ποτέ αυτό που υποσχόταν -δεν συνεχιζόταν το κέφι, σου έμενε μόνο η δυσπεψία. Έτσι ακριβώς δηλαδή δυσπεψία έχω κι εγώ τώρα. Πολύ ταιριαστή παρομοίωση ομολογουμένως...

Όσο για την Αλίκη -και βεβαίως δεν τολμώ να σας πω τίποτα για την γνώμη σας. Οι περισσότεροι άλλωστε αυτό πιστεύουν νομίζω.
(just out of curiosity: ποιά είναι η αγαπημένη σας ταινία της Αλίκης;)

7Demons είπε...

Λατρεμένη μας,

Μα τα "εκ βαθέων" είναι που δίνουν αξία στο γράψιμο!

I.I είπε...

Τέρας μνήμης είσαι! Εγώ πάλι, όχι, δεν θυμάμαι ότι έλεγε κι η ίδια ότι πλήρωσε το πρόστιμο στο τραγούδι!

Καλές διακοπές.(ζηλεύουνε τα μάτια μου και είναι δακρυσμένα- για να παραφράσω)

Pastaflora είπε...

Θα το ομολογήσω ανερυθρίαστα, έχω κι εγώ αγαπημένη ταινία της ΑΒ που δεν είναι άλλη από την Αλίκη στο Ναυτικό (λόγω οικογενειακών καταβολών, βλέπε γαλλικά-πιάνο-μπαμπάς "ναυαρχούκος")

Ιφιμέδεια είπε...

@Pastaflora:

Αχ Πασταφλώρα μου,

είστε τόσο ακομπλεξάριστη!! Ναι, ωραία ταινία ομολογουμένως!