Η μουσική στη ζωή μας

Έβρεχε τελικά και ούτε μανιτάρια ούτε τίποτα.
Μόνο κυνηγοί. Πολλοί, μανιακοί, μεταμφιεσμένοι και κυνοκρατούντες.

Στο σπίτι μας τραγουδάμε σχεδόν συνέχεια. Πότε ο ένας, πότε ο άλλος. Όχι νορμάλ τραγούδια, ούτε σε νορμάλ εκτελέσεις.

Διασκευές και λαρυγγισμοί κατεξοχήν. Και παραλλαγή των στίχων για να ταιριάζουν πότε στον έναν, πότε στον άλλον. Μάλιστα ένα από τα αγαπημένα μας παιχνίδια είναι να τραγουδάμε λαϊκά τραγουδάκια με ύφος και στυλ γρηγοριανού μέλους (κάποτε κάναμε και σχετική ερασιτεχνική ηχογράφηση...). Άστα να πάνε, πολύ γελοίες καταστάσεις.

Εχτές πού άκουγα τον Θ. να τσιρίζει σαν τον Ταμπάκη από την κουζίνα ένα τραγουδάκι τέτοιο για μένα, σκέφτηκα ότι έτσι ακριβώς είναι η αληθινή ευτυχία.

Ένα φάλτσο τραγούδι με παραλλαγμένους στίχους που ξελαρυγγιάζεται να στο τραγουδάει εκείνος που αγαπάς.

Εχτές σοκαρίστηκα διότι συνειδητοποίησα ότι ο τραγουδιστής Μιχάλης Κακέπης πρέπει να ήταν ο δάσκαλός μου στην έκτη δημοτικού!! Μάλιστα θυμάμαι ότι ο δάσκαλός μου λεγόταν και Κακεπάκης και Κακέπης (όπως πολλά Κρητικά επίθετα "στέκουν" και χωρίς την κατάληξη).

Θυμάμαι ότι αγαπούσε πολύ την μουσική, είχε ο ίδιος πολύ ωραία φωνή και προσπάθησε να οργανώσει την τάξη μας σε μιά χορωδία. Γι'αυτό κάθε μέρα σχεδόν μετά το μάθημα μας πήγαινε σε μιά γειτονική του σχολείου αίθουσα (του Συλλόγου Κρητών "Ομόνοια") και μαθαίναμε κρητικά τραγούδια. Ήταν κάπως περίεργο διότι πολλά από τα παιδιά της τάξης (μεταξύ τους κι εγώ) δεν ήταν από την Κρήτη, όμως με αυτό τον τρόπο μάθαμε ένα σωρό ωραία τραγούδια και γίναμε εξπέρ (so not)! Μακάρι να μπορούσα να σας τραγουδίσω το σουξέ μου "Αγρίμια κι αγριμάτσια μου" για να καταλάβετε...

Μάλιστα θυμάμαι ότι στο πλαίσιο της δραστηριότητας της χορωδίας, μάς μάζεψαν ένα ωραίο πρωί του Ιανουαρίου (1983 νομίζω) και είπαμε τα κάλαντα στο Καστρί!! Κι εγώ πρώτη θέση (η ωραία Θεσσαλιώτισσα) ντυμένη Κρητικοπούλα. Οποία υποκρισία! Παρεμπιπτόντως, έχω σχετική φωτό χειραψίας με τον Πρόεδρο που ποτέ δεν ξέρετε πότε θα τη δείτε σε κανένα προεκλογικό φυλλάδιο αν αποφασίσω ποτέ να πολιτευτώ...

Τέλος πάντων για να επανέλθω στο θέμα, ο τραγουδιστής Κακέπης δεν είμαι σίγουρη αν είναι ο δάσκαλος εκείνος ή όχι. Από τις φωτογραφίες του που βρήκα στο ίντερνετ θα έβαζα στοίχημα ότι αυτός είναι, αλλά ο Bosko με πληροφόρησε ότι πρέπει να είναι 45 χρονών, άρα στα δεκαεννιά του δεν μπορεί να δίδασκε ο άνθρωπος.

Πάντως καλή του ώρα του γλυκού μου δασκάλου όπου κι αν βρίσκεται...

Σήμερα στο αυτοκίνητο υπέβαλα τον εαυτό μου συνειδητά στο μαρτύριο να ακούσω την εκπομπή του Α. Ρουμελιώτη στο City. Συνέχιζα να ακούω διότι πολύ απλά δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που άκουγα! Πέρα από το γεγονός ότι η προβληματικότατη άρθρωση του εκφωνητή ήταν εκνευριστική, είναι απίστευτο πόσες ασυνάρτητες σεξιστικές σαχλαμάρες ξέβρασε ο καταπιώνας του (και ξέβραζε ακατάπαυστα, χωρίς ανάσα). Από το ό,τι οι "αδελφές" φταίνε για την κρίση στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης (με συνειρμό από την ονομασία της τράπεζας Lehman brothers όπου brothers=αδελφές!!!) ως την πρόωρη εκσπερμάτιση των ανδρών (που όμως δεν απασχολεί τις γυναίκες διότι αυτές θέλουν μόνο να "τυλίξουν" τους άνδρες).

Σεβαστέ μου Δρ. Φλάντζα ως φαίνεται τα ούφο δεν βγαίνουν μόνο από την τηλεόραση αλλά και από το (καταταλαιπωρημένο) ελληνικό ραδιόφωνο.

Από τοίχο της Μυτιλήνης. Του Αθήναιου, που του αρέσουν τα γκράφιτι.