Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008

Mine is a long and a sad tale

Charles Blackman, The Pink Alice


Ένα ποστ διανθισμένο με φράσεις από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.




Ενδόμυχη σκέψη νο. 3297: Η καταλληλότερη να ενσαρκώσει την Αλίκη Βουγιουκλάκη, ιδιαιτέρως την εποχή γύρω στο 1970, είμαι ΕΓΩ. Δεν μπορώ να φανταστώ καμιά καλύτερη από μένα στη Νεράϊδα και το Παλικάρι. Τα έχω όλα: την τσαχπινιά, το μαλλί, τα κιλά. Αλλά το ξέρουμε πιά: η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, το ταλέντο δεν αναγνωρίζεται, κλπ.

Αναρωτιέμαι τι φταίει γι'αυτή την εμμονή μου με την Αλίκη. Δεν είμαι σίγουρη, αλλά ίσως φταίει ο αδελφός της νονάς μου. Όποτε πήγαινα σπίτι τους όταν ήμουν μικρή, με άρπαζε από τα μάγουλα και μου έδινε δύο πολύ ρουφηχτά φιλιά-βεντούζες (τα είχα ονομάσει προς τιμήν του "φιλιά Μήτσου"), με κοίταζε μιά στιγμή μέσα στα μάτια και μου έλεγε με βαθιά φωνή: "Αλίκη! Ίδια η Αλίκη". Και ακριβώς επειδή με αποκαλούσε Αλίκη, του έκανα τη χάρη και δεν σκούπιζα αμέσως τα σάλια από το μάγουλο, όπως έκανα συνήθως δηλαδή, αλλά λίγο μετά, διακριτικά.


"Who are you? said the Caterpillar.


"I-I hardly know, Sir, just at present -at least I know who I was when I got up this morning, but I think I must have changed several times since then."


"What do you mean by that?" said the Caterpillar, sternly. "Explain yourself!"


"I can't explain myself, I'm afraid, Sir," said Alice, "because I'm not myself, you see."



Σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις για το ζώδιό μου περνάω μιά φάση επαναστατική. Καταλαβαίνετε την αδήριτη ανάγκη να επιβεβαιώσω τις προβλέψεις. Οι ανεμόμυλοι γύρω μου περιμένουν να τους καταλάβω αλλά εγώ σ
το μεταξύ λύνω μετά μανίας sudoku.



When I used to read fairy tales, I fancied that kind of thing never happened, and now here I am in the middle of one! There ought to be a book written about me, that there ought! And when I grow up, I'll write one -but I'm grown up now...




Σε λίγες ώρες, για λίγες μέρες, θα φωτογραφίζω μανιτάρια. Μία από αυτές τις ανεξήγητες μανίες μου, από τις οποίες δεν προκύπτει τίποτα, δεν γίνονται δηλαδή για κάποιο σκοπό -δεν τα μαζεύω για να τα φάω, δεν κάνω κάτι με όλες αυτές τις φωτογραφίες που έχω κατά καιρούς συλλέξει.

Είναι μιά ακόμη δραστηριότητα στο πλαίσιο της στάσης που είχα και εξακολουθώ να έχω στη ζωή μου ότι συνειδητά θέλω να χάνω, να ξοδεύω σπάταλα το χρόνο μου σε πράγματα που με ευχαριστούν, χωρίς να προκύπτει κάποιο αποτέλεσμα, χωρίς σκοπιμότητα.

Τις άχρηστες δραστηριότητές μου νιώθω βέβαια συχνά την ανάγκη να τις υπερασπίζομαι με ένα σωρό χαζές δικαιολογίες που υποτίθεται αποδεικνύουν την χρησιμότητά τους. Στην ουσία υπερασπίζομαι το δικαίωμά μου να έχω άχρηστες, άσκοπες δραστηριότητες, γιατί καταλαβαίνω ότι είναι σχεδόν εγκληματικό στις μέρες μας να χάνεις χρόνο άσκοπα, να μην έχεις στόχο, να μην έχεις οποιουδήποτε είδους κέρδος.




"Would you tell me, please, which way I ought to go from here?"

"That depends a good deal on where you want to get to," said the Cat.

"I don't much care where -"said Alice.

"Then it doesn't matter which way you go," said the Cat.

"- so long as I get somewhere," Alice added as an explanation.

"Oh you're sure to do that," said the Cat, "if you only walk long enough."

8 σχόλια:

7Demons είπε...

Α,οι Εμμονές!

Αυτό το παράδοξο κλειδί για το Τίποτα που μπορεί να γίνει και Όλα-ή έστω "κάτι".
Θυμίζουν τα μανιτάρια:Σαπροφυτικές καταστάσεις που αρχικά εκλαμβάνονται περιττές,χωρίς σκοπό ή λόγο ύπαρξης."Χαμηλές",περιθωριακές σχεδόν οντότητες,που γεννούν αρχικώς απορία στην όποια στενόμυαλη Τάξη της Φύσης,της Κοινωνίας,της Οικογένειας,αλλά και του κάθε ατομικού "Υπερεγώ".

Έλα που έχουν όμως τη δική τους,μοναδική θέση στην εναρμόνιση και τη λειτουργικότητα!
Ένας θαυμάσιος συνθετικός,μηχανισμός άμυνας,απέναντι στην κάθε επιβεβλημένη συμπεριφορά,ένα κλεισιμο του ματιού και μια αναπνοή προσωπική,στα ασφυκτικά λειτουργικά "πρέπει" της καθημερινότητας.
Κάθε δευτερόλεπτο είμαστε και διαφορετικοί-ποιοί και πότε "είμαστε" άραγε?
Κι αφού εμείς αλλάζουμε διαρκώς σε μια ατέρμονη κοινωνική ρευστότητα που αλλάζει με τη σειρά της γρηγορότερα και από εμάς,από που θα πιαστεί να κρατηθεί το φοβισμένο "εγώ" μας?
- Μα φυσικά, από "εξω-λογικά" σταθερά σημεία αναφοράς,από μικρές προσωπικές αδυναμίες,που είναι στάσεις ανάσας στο αδιάκοπο κολύμπι της ζωής.
Εσύ είσαι η Βουγιουκλάκη για μερικά αυστηρώς προσωπικά δευτερόλεπτα-είσαι η ανάγκη να είσαι κάτι γενικώς ή μερικώς αποδεκτό,αλλά σίγουρα σταθερό.Ένα σύμβολο.
Ο άλλος είναι η Μαντόνα, εμείς ένας τραβεστί-Πάπας,ο παιδικός μας φίλος κάτω από το αυστηρό κοστούμι του τραπεζικού μεγαλοστελέχους,επίσης η Βουγιουκλάκη(διότι τον πρωτοπήγαν θέατρο εκεί στα επτά του χρόνια),η παχουλή φίλη μας Μαρίνα,είναι το ανορεκτικό μοντέλο Τουίγκι,ετσετερά,ετσετερά.
Κι όλοι κάτι μαζεύουμε-χωρίς σκοπό.
Ακριβώς για να μην υπάρει σκοπός.
Εσύ μανιτάρια,εμείς το να βλέπουμε προσγειώσεις και απογειώσεις στα αεροδρόμια,ο άλλος φωτογραφίες από ένα συγκεκριμένο νησί και πάει λέγοντας.

Τι όμορφες ανάσες!

Μόνο που θέλει και λίγο προσοχή.

Τα μανιτάρια είναι κάποιες φορές δηλητηριώδη,τα αεροπλάνα πέφτουν και τα νησιά μπορεί να βυθιστούν...κι εκεί να χάσουμε το παιγχνίδι της προσωπικής μας ισορροπίας και το κλειδί να μη ξεκλειδώνει πια καμμιά πόρτα του λαβυρίνθου...

"Would you tell me, please, which way I ought to go from here?"


"That depends a good deal on where you want to get to," said the Cat.



υγ.Τι θεσπέσιος πίνακας!(σ΄ένα υπέροχο κείμενό σου!)

ΠΑΥΛΟΣ είπε...

Λίγο πολύ όλοι μας σε κάποια φάση της ζωής μας ταυτιστήκαμε με κάποια Αλίκη.
Εγώ πλέον έπαψα να απολογούμαι για τον χρόνο που ασπαταλώ σε πράγματα που με ευχαριστούν.
Καλό βράδυ.

YO!Reeka's είπε...

πού τα βρίσκεις μωρέ τα μανιτάρια και τα φωτογραφίζεις; (εμένα από όλα αυτό μου έμεινε)

Provato είπε...

αχ οι ανεμόμυλοι... είναι τόσο επίμονοι και τόσο υπομονετικοί οι άτιμοι!

Ιφιμέδεια είπε...

@7 δαιμόνια:

Πόσο μου άρεσε η ανάλυσή σας. Την διάβασα ξανά και ξανά και μου φάνηκε να την ακούω και με φωνή (βαθιά ανδρική, σταθερή) -να που με καταντήσατε να σας φαντασιώνομαι να μου μιλάτε.

Προσγειώσεις και απογειώσεις. Μαγεία.
Πάντα στις απογειώσεις γελάω πολύ. Ασταμάτητα χαμογελάω. Ώστε να: το γράφω εδώ αν πέσει το αεροπλάνο κατά την απογείωση θα πάω χαμογελαστή.

Προσοχή στα μανιτάρια: το κρατώ αυτό...

Ιφιμέδεια είπε...

@Παύλος:

Ναι, έτσι φαίνεται. Παντού υπάρχει μιά Αλίκη.
Απενοχοποίηση τώρα!

Ιφιμέδεια είπε...

@Yo!reekas:

Στην Πίνδο αδελφέ μου και στις περί αυτήν περιοχές. Και παρεμπιπτόντως δεν πήρα τις φωτογραφίες μου: πάρα πολύ κυνηγοί...

Ιφιμέδεια είπε...

@Προβατίνι:

Και πιό πολύ επιβάλλονται με τον όγκο και τη σκιά παρά με τη δύναμή τους...