Εναγώνιες προσπάθειες

Συνέρχομαι μετά βίας από την κατάπτωση του φετεινού καλοκαιριού, πιέζοντας τον εαυτό μου να κάνει όλα όσα αναβάλλει εδώ και καιρό -η έμφαση στο "όλα". Αυτό βεβαίως με οδήγησε σε ουκ έστιν αριθμό ιατρικών επισκέψεων για εξετάσεις που ανέβαλλα εδώ και μήνες. Οφθαλμίατρος, γυναικολόγος, παθολόγος κλπ. κλπ. (εντάξει, μόνο το πρώτο κλπ. κρατήστε)

Πλέον ενδιαφέρουσα και οδυνηρή εμπειρία μέχρι στιγμής (τα ραντεβού μου θα συνεχίζονται ως τουλάχιστον ως τις αρχές Νοεμβρίου) είναι βεβαίως ο οδοντίατρος -ή μάλλον η οδοντίατρος. Η μετακόμισή μου από τον Πειραιά είχε ως συνέπεια να αποχωριστώ τον υπομονετικότατο οδοντίατρό μου (σας θυμίζω σχετικό σπαραξικάρδιο ποστ εδώ).

Η νέα γιατρός, το βασικό πλεονέκτημα της οποίας είναι μόνον ότι βρίσκεται 3 λεπτά από το σπίτι μου, είναι θα έλεγα ένας sui generis χαρακτήρας. Εναλλάσσει με καταιγιστικό ρυθμό επιθετικές και φιλικές συμπεριφορές, ώστε ο χειρισμός της από μέρους μου απαιτεί μεγάλη προσπάθεια. Αλλά όπως ξέρουν οι πιστοί μου αναγνώστες, κι εγώ δεν πάω πίσω...

Η σχέση μας μέχρι στιγμής φαίνεται να αποκτά έναν άκρως θυελλώδη χαρακτήρα. Κάθε συνάντησή μας μοιάζει με ποδοσφαιρικό αγώνα, οπότε φανταστείτε μας να παίζουμε σε όμιλο τύπου champions league (όλα αυτά για να λειτουργήσει η μεταφορά και μαζί ο τίτλος του ποστ).

Στον πρώτο αγώνα με έπαιξε φουλ επιθετικά και έχασα με βαριά ήττα. Με περιέλουσε με κάθε είδους κεκαλυμμένες και μή προσβολές και εντυπωσιακά επιφωνήματα για την κακή κατάσταση των δοντιών μου σε ένα δραματικότατο μείγμα αηδίας και περιφρόνησης. Παραδέχομαι ότι με νίκησε κατά κράτος. Αν θέλω να είμαι δίκαιη, θα έλεγα ότι έχασα με 4-0.

Οδηγήθηκα τσακισμένη στα αποδυτήρια, αλλά δούλεψα με πείσμα στην προπόνηση και επανήλθα δριμύτερη στον δεύτερο αγώνα. Εκμεταλλεύτηκα το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, καθώς εκείνη με είχε καταφανώς υποτιμήσει. Έβαλα γκολ "από τα αποδυτήρια" που λέμε και η αντίπαλος δεν κατάφερε να συνέλθει από το σοκ μέχρι το τέλος του παιχνιδιού. Την έσφαξα με το βαμβάκι. Καθισμένη στην πολυθρόνα, με πολύ-πολύ ήρεμη φωνή της είπα ότι αν αισθάνεται ότι δεν μπορεί να αναλάβει την περίπτωσή μου θα ήταν καλύτερα να μου το πει αντί να δυσανασχετεί τόσο απροκάλυπτα. Την χτύπησε κεραυνός και δεν είχα βιντεοκάμερα να το καταγράψω...Νίκησα, έστω με ένα πενιχρό 0-1. Σημασία στους ομίλους έχουν οι βαθμοί.

Ο τρίτος αγώνας ήρθε ισόπαλος χωρίς τέρματα, αν μπορεί βεβαίως να το πει αυτό κανείς για έναν αντίπαλο που χειρίζεται τροχό. Για να είμαι δίκαιη, θα έλεγα με ποδοσφαιρικούς όρους ότι της ακυρώθηκε γκολ ή καλύτερα ότι της σφυρίχτηκαν πολλές προσπάθειες off-side. Από την πλευρά μου, και όσον αφορά την παρατήρηση του τρόπου παιχνιδιού και σκέψης της αντιπάλου, διαπίστωσα αφενός ότι είναι και ρατσίστρια (οπότε καλά που δεν είμαι μαύρη), αφετέρου ότι δείχνει αξιοσημείωτη χαιρεκακία στην αφαίρεση της πέτρας.

Ο επόμενος αγώνας θα διεξαχθεί τη Δευτέρα. Δεν βαυκαλίζομαι φυσικά ότι έχω ελπίδες να κερδίσω την πρόκριση. Παίζω διαρκώς στην έδρα της αντιπάλου, χωρίς καν το πλεονέκτημα να έχω κοντά μου τον 12ο παίκτη, το κοινό μου που με αγαπά και με στηρίζει τόσα χρόνια τώρα. Ας είναι. Εγώ θα δώσω τον καλό αγώνα και θα πέσω μέχρις εσχάτων.

Αν δεν βουτήξει κανέναν τροχό να μου τον χώσει στο μάτι, γιατί δεν ξέρω αν σας το είπα, αλλά την έχω ικανή!