Surrender or die!

The first night on the island fell very dark and mysterious.

Το Boy Castaways είναι ένα μυθιστόρημα που αναφέρεται στις περιπέτειες τριών παιδιών και ενός σκύλου σε ένα νησί. Είναι ένα βιβλίο που είμαι σίγουρη ότι δεν έχετε διαβάσει.

Ούτε εγώ άλλωστε. Είναι ένα βιβλίο κυριολεκτικά μοναδικό.

Ο συγγραφέας του, ο διάσημος δημιουργός του Peter Pan, J.M. Barrie, εξέδωσε μόνον δύο αντίτυπα του βιβλίου. Το ένα χάθηκε.

There was one other copy of this book only

and it was lost in a railway train in 1901

J.M.B. 1901

Το άλλο αντίτυπο φυλάσσεται στην Beinecke Rare Βοοκ and Manuscript Library του Πανεπιστημίου Yale (δείτε περισσότερα εδώ). Το βιβλίο εικονογραφήθηκε με αληθινές φωτογραφίες των αγοριών της οικογένειας Llewelyn Davies που ενέπνευσαν τον Barrie. Η εικονογράφηση του σημερινού ποστ είναι από φωτογραφίες του βιβλίου αυτού.

After three weeks of incessant toil, the hut approached

completion.

Δύο τρόποι έκφρασης, πολύ ενδιαφέροντες, αν μη τι άλλο από γλωσσολογική άποψη.

Η ιδιόλεκτος ενός επαγγελματία οδηγού

(δώρο στα σχόλια αυτής της ανάρτησης, ευχαριστώ Αλαφροΐσκιωτε!, αρχικά από εδώ, μαθαίνω ότι το βιδεοτεμάχιον κάνει ήδη λαμπρή καριέρα στα email όλων των βαριεστημένων εργαζομένων αυτής της χώρας)

They had to sit outside, because their brother was within

singing, and playing on a barbaric instrument. "The music'

said Peter, "is rude, and to a cultivated ear discordant ; but

the songs, like those of the Arab, are full of poetic imagery."

Οι επιστολικές θυμοσοφίες ενός υπόδικου

(εύρημα του null)

The pirate Swarthy came rushing upon us, armed to the teeth.

Ίσως η μεγαλύτερη προδοσία από όλες είναι να σε εγκαταλείπει το ίδιο σου το σώμα. Να μην αντέχει άλλο τους χειρισμούς σου. Να διαμαρτύρεται σαν αυτοκίνητο όταν ξεχνιέσαι κι αλλάζεις ταχύτητα χωρίς πατημένο συμπλέκτη, εν ψυχρώ, με ένα κρακ στο λεβιέ.

Μου φαίνεται περίεργο που, λίγες μέρες τώρα, κάποιος ή κάποια μέσα στο σώμα μου χτυπάει τις γροθιές του στο στήθος μου, κάτω από το κλουβί των πλευρών, σαν να θέλει να βγει έξω. Προσπαθώ να τον αγνοήσω, αλλάζω πλευρό στο κρεββάτι, κάνω μιά βόλτα στα δωμάτια, φτιάχνω καφέ. Κι αυτός εκεί με τις γροθιές να βαράει. 105 γροθιές το λεπτό. Χτυπάει και τον ακούω στα αυτιά μου, στα μηνίγγια μου. Σκάσε, του λέω. Αλλά συνεχίζει.

Surrender, or die!

Les moulins den mon coeur