I sit and look out...and am silent

I Sit and Look Out

I sit and look out upon all the sorrows of the world, and upon all oppression and shame,

I hear secret convulsive sobs from young men at anguish with themselves, remorseful after deeds done,

I see in low life the mother misused by her children, dying, neglected, gaunt, desperate,

I see the wife misused by her husband, I see the treacherous seducer of young women,

I mark the ranklings of jealousy and unrequited love attempted to be hid, I see these sights on the earth,

I see the workings of battle, pestilence, tyranny, I see martyrs and prisoners,

I observe a famine at sea, I observe the sailors casting lots who shall be kill'd to preserve the lives of the rest,

I observe the slights and degradations cast by arrogant persons upon laborers, the poor, and upon negroes, and the like;

All these--all the meanness and agony without end I sitting look out upon,
See, hear, and am silent.

Walt Whitman, Leaves of Grass, 1860

Κάθομαι και κοιτάζω όλους τους καημούς του κόσμου, όλη την καταπίεση και την ντροπή,

Ακούω τους κρυφούς σπασμωδικούς λυγμούς από άντρες νεαρούς σε σύγκρουση με τον εαυτό τους, μετανιωμένους για πράξεις καμωμένες,

Βλέπω στη ζωή των ταπεινών την μητέρα που κακομεταχειρίζονται τα παιδιά της, ετοιμοθάνατη, εγκαταλειμμένη, λιπόσαρκη, απελπισμένη,

Βλέπω τη γυναίκα που την κακομεταχειρίζεται ο άντρας της, βλέπω τον ύπουλο διαφθορέα των κοριτσιών,

Διακρίνω τις διαρκείς πίκρες της ζήλειας και του έρωτα χωρίς ανταπόκριση που πασχίζει να κρυφτεί, αυτές τις εικόνες βλέπω επάνω στη γη,

Βλέπω τα έργα της αμάχης, του λοιμού, της τυραννίας, βλέπω μάρτυρες και φυλακισμένους,

Παρατηρώ έναν λιμό στη θάλασσα, παρατηρώ τους ναυτικούς που ρίχνουν κλήρο ποιος θα θυσιαστεί για να σωθούν των άλλων οι ζωές,

Παρατηρώ τις προσβολές και την υποτίμηση που δείχνουν οι αλαζόνες στους εργάτες, τους φτωχούς, μα και στους νέγρους κι άλλους ομοίως˙

Όλα τούτα – όλη την κακία και την ατέλειωτη αγωνία κάθομαι και κοιτάζω,
βλέπω, ακούω, και μένω σιωπηλός.

Μιά απόπειρα απόδοσης στα ελληνικά του εξαιρετικού ποιήματος του Walt Whitman. Η δεύτερη συμμετοχή μου στην ποιητική ιστοσυνάντηση που οργανώνει ο Cyrusgeo στο θαυμάσιο ιστολόγιο Gravity and the Wind.

Αναπαράγω εδώ από το αρχείο Whitman τις δύο σελίδες του χειρογράφου του ποιήματος. Παρουσιάζουν ενδιαφέρουσες μικροδιαφορές σε σχέση με την εκδοχή που πρωτοδημοσιεύτηκε στο Leaves of Grass του 1872.

Δυό ενδιαφέροντα στοιχεία για τον Whitman είχα γράψει και παλαιότερα εδώ.

A night in the life of

Γράφω πλέον κυρίως τη νύχτα.

Για την ακρίβεια προσπαθώ να γράψω ακούγοντας διαρκώς μέσα στο κεφάλι μου τη μαμά μου να μουρμουρίζει "μμμ, της νύχτας τα καμώματα...". Οι τρεις τελείες είναι όλο το ζουμί σ'αυτή τη φράση.

Όχι, οι νύχτες μου δεν είναι καλύτερες από τις μέρες σας. Αλλά έχουν μιά δική τους ιεροτελεστία κι έτσι γίνονται με έναν περίεργο τρόπο ελκυστικές.

Ξεκινάω φορτσάτη γύρω στα μεσάνυχτα. Τότε αρχίζει να κλωτσάει ο καφές που πίνω αργά το βράδυ. Δουλεύω όσο αντέξω, συνήθως 4.30 με 5.30.

Καθώς κυλάει ο χρόνος, ο ρυθμός πέφτει. Ο δικός μου και της νύχτας. Κάποια στιγμή σέρνω το σαρκίο μέχρι τα σεντόνια (το παραδέχομαι, επίτηδες την έκανα την παρήχηση).

Δεν έχω πιά πρωινά -πέτυχα έτσι, έστω προσωρινά, έναν από τους στόχους της ζωής μου.

Δουλεύω με την τηλεόραση ανοικτή, όπως όλα έτσι τα κάνω στη ζωή μου. Με τηλεοπτική υπόκρουση. Ρίχνω κλεφτές ματιές και κάνω ένα πλήρες ζάπιν κάθε δέκα-δεκαπέντε λεπτά. Οι άνθρωποι του τηλεμάρκετινγκ με τις ισχυρές τους βεβαιότητες και τον αντισηπτικό ενθουσιασμό τους είναι η καλύτερη παρέα μου. Νιώθω να με επιβραβεύουν.

Δεν είναι σιωπηλή η νύχτα, απλώς έχει τους δικούς της ήχους. Έχει το δικό της ρυθμό. Οι ήχοι που μαθαίνω να γνωρίζω, σημαίνουν πιά τη διάβαση του χρόνου. Κατά τη μία το ψυγείο. Κατά τις δύο η αλυσίδα του σκύλου που αναδεύεται στο διπλανό μπαλκόνι. Κατά τις τρεις το αυτοκίνητο του νεαρού που παρκάρει. Στις τέσσερις νερά που πέφτουν από το επάνω διαμέρισμα. Πέντε-πεντέμιση τα τακούνια της γειτόνισσας που φεύγει για το εργοστάσιο.

Ώρα να σταματήσω.

This living hand

This living hand

John Keats (1819)

This living hand, now warm and capable

Of earnest grasping, would, if it were cold

And in the icy silence of the tomb,

So haunt thy days and chill thy dreaming nights

That thou wouldst wish thine own heart dry of blood

So in my veins red life might stream again,

And thou be conscience-calmed—see here it is—

I hold it towards you.

Τό χέρι αυτό το ζωντανό, τώρα ζεστό και ικανό
να νιώθει, αν ήταν κρύο
και μεσ’ την παγερή σιωπή του τάφου,
τόσο πολύ θα στοίχειωνε τις μέρες σου, θα πάγωνε τις νύχτες τα όνειρά σου
που θα ευχόσουν η δική σου η καρδιά να στράγγιζε από αίμα
ώστε στις φλέβες τις δικές μου να έτρεχε ξανά κόκκινη ζωή,
και τότε θα ηρεμούσες –να, δες το-
σε σένα εγώ το τείνω.



Μια απόπειρα μεταφραστικής προσέγγισης στο θαυμάσιο ποίημα του Keats. Αφορμή η εξαιρετική ιδέα της Ιστοσυνάντησης Ποιητικής Μετάφρασης που εξακολουθεί να οργανώνει ο Cyrusgeo στο ιστολόγιο Gravity and the Wind.

Αντί άλλου σχολίου για τις δυσκολίες που συνάντησα στη μετάφραση...

'You see what a many words it requires to give any identity to a thing I could have told you in half a minute.'

(ο John Keats σε επιστολή στον αδελφό του το Σεπτέμβριο του 1819)

Πάνω στη στροφή

Μεσημέρι, οδηγώ τρεχάτη περνώντας το ένα πορτοκαλί πίσω από το άλλο. Μέσα στην στροφή με 100, δεν πατάω φρένο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, πάνω στην στροφή, ακούω τον Νίκο να μου μιλάει. Όπως πάλι ανοίγει η παλιά πληγή, ο θυμός σε πνίγει για τα χρόνια που έχουν πιά χαθεί. Κι όπως πάλι τρέχεις πάνω στη στροφή, ξέρω, δεν προσέχεις πόσα έχουν για πάντα κερδηθεί.

Έτσι είναι, του απαντώ, δεν προσέχεις όσα έχουν κερδηθεί, είσαι απασχολημένος να μετράς το τίμημα που έχεις πληρώσει.

Αυτό το περίφημα τίμημα με απασχολεί ολοένα και περισσότερο όσο πλησιάζω με ιλιγγιώδη ταχύτητα τα 40. Καλά να πάθω, γιατί μιά ζωή, στην ως τώρα ζωή, διατεινόμουν ότι δεν θέλω να μετανιώνω για όσα κάνω. Επειδή οι αποφάσεις που παίρνω λαμβάνονται με τα δεδομένα της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής. Υπολογίζω τα δεδομένα σωστά = παίρνω την σωστή απόφαση. Αν τα δεδομένα αλλάξουν, δεν σημαίνει ότι η απόφαση που έλαβα τότε ήταν λανθασμένη. Άλλαξαν τα δεδομένα, η απόφαση αποδείχτηκε λανθασμένη, αλλά η λήψη της απόφασης στην χρονική στιγμή ήταν σωστή. Αυτού του είδους η επιχειρηματολογία με πείθει πιά ολοένα και λιγότερο γιατί αντιλαμβάνομαι ότι για τις αποφάσεις που παίρνουμε πληρώνουμε το ανάλογο τίμημα. Και το τίμημα δεν μειώνεται αν η απόφαση ήταν τότε σωστή. Υπολογίζεται από το αν η απόφαση αποδεικνύεται εκ των υστέρων λανθασμένη.

Καταλαβαίνεις τι εννοώ;

Ελληνική Τέχνη και Διανόηση

(Για να δω πόσοι από εσάς θα μαντέψουν τον/την συγγραφέα πριν ολοκληρώσουν την ανάγνωση του ποστ. Παρακαλώ μόνον ειλικρινείς απαντήσεις στα σχόλια.)

(εναλλακτικοί τίτλοι του ποστ)


Πώς να χάσετε πάσα ιδέα για έναν έγκριτο εκδοτικό οίκο


ή
Πώς ξεπλένονται όλα με μελάνι και κομμένα δέντρα στην Ελλάδα


ή
Από τη μία έκδοση στην άλλη


Αντιγράφω το δελτίο τύπου του Εκδοτικού Οίκου και επισημαίνω με έντονα στοιχεία προς αρωγήν των επιπόλαιων αναγνωστών.

Ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα των τελευταίων χρόνων στο πρώτο της μυθιστόρημα-έκπληξη.

Μια νέα καλλιεργημένη γυναίκα, η Δανάη, ζει έναν έρωτα σημαδεμένο από τις ανεξήγητες σιωπές και τις βασανιστικές απουσίες του αγαπημένου της.

Αντιμέτωπη με το πιο κρίσιμο δίλημμα αυτής της επεισοδιακής σχέσης, προσκαλεί στο όνειρό της μια λαμπερή γυναικοπαρέα από χαρισματικές προσωπικότητες του 20ού αιώνα.

Ποίηση και χορός, θέατρο και κινηματογράφος, λογοτεχνία και φιλοσοφία, εικαστικές τέχνες, μουσική και τραγούδι, μόδα και ομορφιά, εκπροσωπούνται σʼ αυτή την ονειρική συνάντηση μέσα από φλογερές παρουσίες.

Η Μέριλιν Μονρόε, η Άγκαθα Κρίστι, η Μάρλεν Ντίτριχ, η Μαρία Κάλλας, η Εύα Σικελιανού, η Κοκό Σανέλ, η Βιρτζίνια Γουλφ, η Εντίθ Πιαφ, η Φρίντα Κάλο, η Σιμόν ντε Μποβουάρ, και άλλες πολλές, ανταποκρίνονται στο κάλεσμα της Δανάης, πρόθυμες να τη βοηθήσουν να βρει τη λύση που αναζητά.

Μέσα από προσωπικές εκμυστηρεύσεις, σε μια ατμόσφαιρα θηλυκής αλληλεγγύης και συνενοχής, η οικοδέσποινα και οι καλεσμένες της αναλύουν απολαυστικά όσο και ανατρεπτικά το μικρόκοσμο των γυναικών: ευφυΐα και ταλέντο, δημιουργικότητα και τρέλα, στερεότυπα και χειραφέτηση, ερωτική επιθυμία και ανάγκη, πρότυπα γυναικείας ομορφιάς και τεχνάσματα ερωτικής αποπλάνησης, τα όρια του καθωσπρεπισμού και η ανάγκη για ελευθερία.

Παρίσι, Βιέννη, Ρώμη, Βερολίνο, Λονδίνο, Μαδρίτη, Τολέδο, Βενετία, Νέα Υόρκη και Δελφοί είναι μερικοί μόνο από τους σταθμούς σʼ αυτό το διαχρονικό ταξίδι σε μύθους και αλήθειες γυναικών.

Πόσο κρατάει ένα όνειρο σαββατογεννημένο; Το χάραμα οι καλεσμένες εξαφανίζονται σαν αστραπή. Το ρόδι σπάει. Και η Δανάη φτάνει στη λύση που ζητούσε, ανυποψίαστη για τα απρόσμενα σχέδια της θεάς Τύχης…

Αισθαντικό, κοσμοπολίτικο, βασισμένο σε αληθινές βιογραφίες, ένα πρωτότυπο μυθιστορηματικό πανόραμα του 20ού αιώνα, μέσα από τις ιέρειες της τέχνης και της διανόησης που τον σημάδεψαν.

Ακόμα να μαντέψετε τον/την συγγραφέα;

ΔιαβαΖω

(Lafkadio Hearn, Japanese Fairytales; The Fountain of Youth, 1926)

Ο Θ. λέει ότι ο περισσότερος κόσμος που γνωρίζουμε αντιμετωπίζει το διάβασμα ως καταναγκασμό. - Το βιβλίο συνδέεται με σχολικές ή πανεπιστημιακές υποχρεώσεις και την δυσάρεστη πειθαρχία που απαιτούν. - Είναι τιμωρία. - Σκέφτομαι ότι έχει δίκιο. - Πολλοί φίλοι μας αντιμετωπίζουν συγκαταβατικά όταν τους λέμε ότι δεν θα βγούμε γιατί έχουμε να διαβάσουμε, ή μάλλον έχουμε να διαβάσουμε για να γράψουμε. - Νομίζουν ότι μας συμβαίνει κάτι δυσάρεστο. Ίσως μας λυπούνται. - Ιδιωτεύουμε λοιπόν κατ'εξακουλούθηση στο περιθώριο της κοινωνίας. - Όχι υποχρεωτικά, αλλά κατ'επιλογήν. - Αλλά πώς να το εξηγήσεις; - Το διάβασμα ενός καλού βιβλίου είναι και για τους δυό μας εμπειρία θελκτική. - Διαβάζω το Διαβάζοντας του Προυστ. - Αντιγράφω την αρχή του βιβλίου. - Δεν υπάρχουν ίσως μέρες της παιδικής μας ηλικίας που να τις ζήσαμε τόσο έντονα, όσο εκείνες που νομίσαμε πώς τις αφήσαμε να περάσουν χωρίς να τις ζήσουμε, όσο εκείνες που περάσαμε με ένα βιβλίο αγαπημένο. - Μόλις τέλειωσα να διαβάζω ένα εμβληματικό βιβλίο της εφηβείας μου, το Brendon Chase του Β.Β. (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Denis Watkins-Pitchford). - Τρία αδέλφια δραπετεύουν από το σπίτι όπου μένουν με μιά συντηρητική θεία τους και αποφασίζουν να ζήσουν ολομόναχα σε ένα γειτονικό δάσος. Παρά το κυνηγητό που υφίστανται και τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζουν, τα καταφέρνουν να επιβιώσουν μιά χαρά. - Αφού μπορούσαν αυτοί μπορούμε κι εμείς. - Κι έτσι με την αγαπημένη μου φίλη Ρ. αποφασίσαμε στα 11 μας χρόνια να φύγουμε κι εμείς από τα σπίτια μας και να ζήσουμε εκτός νόμου σε κάποιο δάσος. - Είχαμε σκεφτεί σε ποιό δάσος θα πηγαίναμε (δεν σας αποκαλύπτω, ποτέ δεν ξέρεις που μπορεί να χρειαστεί να εξαφανιστείς), τι θα παίρναμε μαζί μας (έχω κάπου εκείνη την λίστα), πώς θα πηγαίναμε. - Για πολύ καιρό η σκέψη της οργάνωσης όχι απλώς μας παρηγορούσε, αλλά μας έδινε τη χαρά της συνωμοσίας, την απόλαυση μιάς αντίστροφης μέτρησης που γνωρίζαμε μόνο εμείς. - Η ώρα της αναχώρησης όμως αναβαλλόταν διαρκώς. - Δεν φύγαμε ποτέ. - Αναβάλαμε. - Αλλά δεν ακυρώσαμε. - Κι έτσι πολλές φορές ακόμη και σήμερα ανακαλώ αυτή τη δυνατότητα, όσο γελοία κι αν δείχνει τώρα. - Η φυγή που δεν κάναμε, αλλά μπορούμε πάντα να κάνουμε. -

(Lafkadio Hearn, Japanese Fairytales; The boy who drew cats, 1926)

Bonus Track

Η εικονογράφηση του σημερινού ποστ είναι από την πρώτη έκδοση των Ιαπωνικών Παραμυθιών του Λευκαδίου Χερν

Up close and personal

Personas. How does the Internet see you?

Η Λεμονιά μου θύμισε ότι χριστουγεννιάζει σιγά-σιγά και την ευγνωμονώ.


Είναι παρήγορη η αίσθηση ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι εκεί έξω για τους οποίους αυτή είναι μιά πολύ ζωτική σκέψη.


(Λεμονιά, αυτό είναι για σένα!)

Martin Johnson Heade, Cattleya Orchid and Three Brazilian Hummingbirds, 1871


Στο μεταξύ μέχρι να τρέξω από την κουζίνα στο σαλόνι ακούω την εναγώνια κραυγή μιάς πρωταγωνίστριας σε βραζιλιάνικο

"Μιγκέλ πάρε το ιγκουάνα σου και φύγε από δω!"

Επιστρέφω στην κουζίνα πιό ενθουσιασμένη από ποτέ με τον υπαρκτό σουρεαλισμό της καθημερινότητας

Μικρή κουζινική ιστορία ή Τί σχέση έχουν τα μπωλ μου με την βασίλισσα της Δανίας;

Πριν κανά δυό χρόνια είχα αγοράσει ένα σετ τριών μπωλ από το Dia. Είναι ζωηρόχρωμα πράσινα, με μιά μικρή προχοή και αντιδιαμετρικά μιά υποτυπώδη οριζόντια λαβή. Κάτω από τη βάση τους έχουν ένα λαστιχένιο δακτύλιο που βοηθά στην καλύτερη πρόσφυση με την επιφάνεια που τα ακουμπάς.

Δεν ήξερα τότε ότι πρόκειται για τα περίφημα Margrethe bowls που πωλούνται ως και στο πωλητήριο του MoΜΑ (!). Σχεδιάστηκαν το 1950 από τον Sigvard Bernadotte και τον Acton Bjorn. Ο Bernadotte ήταν θείος της βασίλισσας Μαργαρίτας της Δανίας και τα ονόμασε προς τιμήν της.

Up close and personal

In stripping and lap dancing, to dance very close to a customer.

(definition according to the Sex-Lexis dictionary)

BONUS TRACK

David Lynch aux Galeries Lafayette

Σκούτερ, διακοπές, φθινόπωρο

Παρατηρώντας τον Καραμανλή να βγαίνει από το Μέγαρο Μαξίμου και να μπαίνει στο Προεδρικό Μέγαρο σκέφτομαι όχι απλώς το πόσο έχει παχύνει, αλλά και το γεγονός ότι εξαιτίας του πάχους του το παντελόνι του σηκώνεται πολύ στη μέση και συνεπώς το πατζάκι του φαίνεται πολύ κοντό. Αυτό που λέει η μαμά μου "σαν να το έκοψε το τρένο". Την εικόνα επιβεβαίωσα βλέποντάς τον να μπαίνει για τη συνέντευξη στη Θεσσαλονίκη. Τον λυπήθηκα όπως λυπάται ο όμοιος τον όμοιο και ενδόμυχα κακοχαρακτήρισα τη Νατάσα ή όποιον άλλον ασχολείται με την εμφάνισή του Κ. Δεν είναι τόσο δύσκολο να ράψει ένα λίγο μακρύτερο παντελόνι και να πετάξει από πάνω του το look του Μπρακούλια.

Προσεγγίζοντας την παραλία της Κατερίνης αναρωτιόμουν αν ο αγαπητός Yo!reekas ήταν υπερβολικός. Ευτυχώς η πρωτεύουσα του εγχώριου κιτς και της υπερκατανάλωσης κολωνακίων δεν μας απογοήτευσε. Προτείνω την μετονομασία της σε Κολωνάκι του Βορρά και εισηγούμαι τον χαρακτηρισμό του εν λόγω ακινήτου ως διατηρητέου.

Οι φετεινές μας διακοπές μας έφεραν στην Πιερία και την Ημαθία. Επεράσαμ'όμορφα, όμορφα όμορφα και σ'αυτό συνέβαλε καθοριστικότατα το ξενοδοχείο που μείναμε το οποίο σας συνιστώ ανεπιφύλακτα. Θα πάτε, θα περάσετε υπέροχα και θα με ευχαριστείτε. Μπείτε να δείτε τις φωτογραφίες των δωματίων και ετοιμάστε βαλίτσες.




Στο μεταξύ η πιό ισχυρή μουσική εμπειρία του φετινού καλοκαιριού διαδραματίστηκε στο υπόγειο πάρκινγκ μας.

Είναι σκοτεινά και δροσερά. Μπαίνω στο αυτοκίνητο, ανοίγω τη μηχανή και ασυναίσθητα το ραδιόφωνο. Ο J. Bon Jovi τραγουδάει το Wanted Dead or Alive και δεν είναι 1986. Πώς είναι δυνατόν να θυμάμαι απέξω όλους τους στίχους;

BONUS TRACK

Τι ξέρετε για το κτήμα Σπαρόζα;

Δίον

Επίσκεψη στο Δίον.

Αυτοσχέδια συρραφή φωτογραφιών μας με υπόκρουση Κότο.

Σε κατάσταση πολιορκίας

Είμαστε οι πιό πολλοί καμένοι από χέρι -κι ας μην το ξέρουμε.

Κι ο αέρας σκορπάει τις στάχτες.



Ο αέρας που φυσάει τώρα έξω λυσομανάει. Καίγονται τα προάστια της ευρωπαϊκής πρωτεύουσάς μας. Κι εμείς το βλέπουμε στην τηλεόραση, στην οθόνη του υπολογιστή ή από το παράθυρο. Μυρίζουμε τον αέρα, νιώθουμε την απειλή. Σαν άνοα ζώα προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Γουρλώνουμε τα μάτια, μυρίζουμε τον αέρα. Αυτό.


Έχω μιά αίσθηση ότι χρόνια τώρα αυτή η φωτιά, αυτή η πυρκαγιά είναι μιά οντότητα. Έχει ταυτότητα και θέληση. Θέλει να προχωρήσει προς το κέντρο της Αττικής. Να την σαρώσει και να την κάψει όλη. Να διαβεί το κέντρο της χώρας και να το απανθρακώσει. Κι ίσως τότε να ησυχάσει.



Πριν δύο μόλις χρόνια, στη φωτιά της Πάρνηθας, σκεφτόμουν τί θα έπρεπε να πάρω απο το σπίτι αν η φωτιά έφτανε ως εδώ. Κατέληξα σε μιά μικρή λίστα λογικών και συναισθηματικών επιλογών. Ταυτότητες και διαβατήρια, ένσημα, βιβλιάρια, τα στέφανα του γάμου μας (ω, η μικροαστική μας καταβολή), το πιό πολύτιμο βιβλίο μου (με την αφιέρωση του Θ.), αρχεία του υπολογιστή, τα laptops, μερικά ρούχα. Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αναντικατάστατο.

Ως το βράδυ μπορεί να χρειαστεί να βγάλω πάλι την λίστα από το συρτάρι.
Στο μεταξύ θα προσποιηθώ ότι είναι μιά κανονική Κυριακή 23 Αυγούστου και θα μαζέψω τα πράγματα για τις διακοπές που ξεκινάμε αύριο.

Οι απέναντι άλλωστε ακούνε σκυλάδικα στη διαπασών όπως κάθε μέρα...

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός

Quand on aime on a toujours vingt ans

Η διάβαση του Πάθους

Διάβασα το "Πάθος Χιλιάδες Φορές" της Ζυράννας Ζατέλη.

Το διάβασα με την πειθαρχία του παλιού φανατικού αναγνώστη της συγγραφέως, γι'αυτό πριν αρχίσω το νέο βιβλίο ξαναδιάβασα το πρώτο μέρος της τριλογίας Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους, με τίτλο "Ο Θάνατος Ήρθε Τελευταίος". Παίζοντας με τον τρόπο μου το παιχνίδι της, ήθελα να πειθαρχήσω στην δομημένη μυθιστορηματική γραφή της σαν έτοιμη.

Ταυτόχρονα κατανάλωνα αναφορές και συντεύξεις της συγγραφέως στον τύπο (εδώ, εδώ, εδώ) και φυσικά τις γνώμες των φίλων (εδώ, εδώ).

Η ανάγνωση του βιβλίου, η διάβασή του, ήταν για μένα απολύτως απολαυστική. Η Ζατέλη είναι αληθινή μαστόρισσα του λόγου. Αγαπά την πλοκή αλλά είναι ερωτευμένη με τις λέξεις (και με τα ανείπωτα) κι αυτό νομίζω ότι αντικατοπτρίζεται σε αυτό το βιβλίο της περισσότερο από ό,τι στα προηγούμενα. Η Ζ.Ζ. ασχολείται σοβαρά με τις λέξεις, τη γοητεία τους, τη γεύση τους. Τις γυρνάει μέσα στο στόμα της και μετά αποφασίζει να παίξει με το ρυθμό της πρότασης, της φράσης, αποφασίζει να αρθρώσει.

Όλα αυτά τα γοητευτικά ωστόσο ενίοτε υπερτερούν της περιπέτειας, της εξέλιξης του μύθου και εδώ ίσως να είναι το σημείο που το βιβλίο χωλαίνει και δυσκολεύει τη διάβασή του. Κι είναι παράξενο αυτό, γιατί η συγγραφέας σε αφήνει πολύ καλά να καταλάβεις ότι καθόλου δεν της λείπουν οι ιστορίες και μάλιστα οι "μπορχικές". Χιλιάδες τέτοιες μικροιστορίες κινούνται μέσα στο βιβλίο σε σύντομες αναφορές. Ας πούμε, ξαφνικά, σχεδόν επιδεικτικά, βλέπεις μπροστά σου τη συγγραφέα να ανοίγει το τεφτεράκι της και να κατακλύζει τρεις σελίδες με οκτώ τέτοιες συναρπαστικές ιστορίες (σ. 605-8).

Καταλήγω επομένως ότι το βιβλίο έτσι όπως είναι γραμμένο αποτελεί μιά επιλεγμένη στάση, είναι ένας εσκεμμένος τρόπος. Και ο τρόπος αυτός, όπως σωστά επισήμανε ο Ν. Μπακουνάκης εξυπηρετεί το μύθο που διατρέχει το βιβλίο. Ο τρόπος είναι ο μύθος.

Δεν θα προσποιηθώ ότι μου άρεσαν όλα τα σημεία του βιβλίου. Με όσους αγαπάμε είμαστε αυστηροί (ή μήπως όχι;). Καθώς το διάβαινα σκεφτόμουν πολύ συχνά ότι από το βιβλίο λείπει ο επιμελητής. Βέβαια στην Ελλάδα, εξ όσων λίγων γνωρίζω από την εκδοτική διαδικασία, δεν υφίσταται τέτοιος ρόλος για τη μυθιστοριογραφία και πάντως σίγουρα όχι για τόσο φτασμένους συγγραφείς. Από την άλλη αισθανόμουν ότι χρειαζόταν κάποιος να επισημάνει τις όποιες λίγες αδυναμίες του βιβλίου, λίγα σημεία να διευκρινιστούν, κάποιες αφηγήσεις να συντομευθούν και ορισμένα εμβόλιμα κομμάτια να απορριφθούν γιατί έδιναν την εντύπωση ξένου σώματος.

Ίσως η σχεδόν ψυχαναγκαστικά προαποφασισμένη έκταση του βιβλίου να αποτελεί λανθασμένη επιλογή. Δεν ξέρω. Μπορεί σε όσα γράφω να κάνω λάθος. Διαβάζω με το αίσθημα κι όχι με το μάτι του ειδικού.

Ένα τελευταίο μου σχόλιο αφορά τον τρόπο που καταναλώνεται το βιβλίο στον τύπο. Έχω μεγάλο παράπονο από τους δημοσιογράφους που παίρνουν συνέντευξη από τη συγγραφέα χωρίς να έχουν διαβάσει το βιβλίο. Το ξεφύλλισμα δεν αρκεί. Οι ερωτήσεις μου δεν απαντώνται όσο κι αν τις αναζητώ.

Αναρωτιέμαι, ας πούμε, αν η Ζ.Ζ. είχε προαποφασίσει το περιεχόμενο των βιβλίων της τριλογίας ήδη όταν ξεκίνησε τη συγγραφή του πρώτου. Κι αν ναι, άλλαξε κάτι στην πορεία και γιατί;

Η δική μου αίσθηση είναι ότι τέτοιες αλλαγές υπάρχουν. Τις ανιχνεύω (κι εδώ βοήθησε βέβαια η επανάληψη της ανάγνωσης του πρώτου τόμου) στον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι ήρωες, π.χ. η Ελένη. Ή στην έλλειψη όποιας αναφοράς στον πρώτο τόμο στην διέπουσα τον δεύτερο σχέση της Λεύκας με τον Ντάφκο.

Αναρωτιέμαι ακόμη γιατί δεν είναι παρούσα η Ζήνα στο δείπνο των ξενιτεμένων και νεκραναστημένων. Νόμιζα ότι παρευρισκόταν σιωπηλή χάρη σε μιά αναφορά στη σελ. 27, αλλά σε άλλο σημείο αργότερα διευκρινίζεται η απουσία της.

Τέλος πάντων. Δεν ξέρω τι νόημα έχει όλο αυτό που μόλις έγραψα, γι'αυτό σταματώ εδώ.

BONUS TRACKS

Ρεπορτάζ από την κουζίνα μου

One of the strangest medical mysteries the doctors are trying to solve ...... so unrelenting ....... food must be kept under lock and key -and that includes other peoples food! ....... no exaggeration, no metaphor .......... how often is food on your mind?
no cure?

(via mandalariangirl on flickr)

(via)

Kεφαλή γυναικείου Αιγυπτιακού αγάλματος, ασβεστόλιθος, Νέο Βασίλειο (1500-1050 π.Χ.), Field Museum, Chicago

ή αλλιώς

(για να κλέψω ένα σχόλιο)

Michael Jackson down to the nose!

περισσότερα εδώ

Remember the time?

Ο Βίνι Πουχ ζει σε ένα δάσος της Ρωσίας.

Πολύ μακριά από την τυποποιημένη Disneyική εικόνα του, ίσως πιό μακριά κι από την φαντασία του δημιουργού του.

Μιά άφιξη που υπερασπίζει τις αναλλοίωτες διαχρονικές αξίες. Ίσως το πιό ενδιαφέρον δελτίο τύπου της χρονιάς.

Ποιάς χρονιάς όμως;

Ο Putin στο Brokeback Μountain ΙΙ? Αμετανόητος Madonna fan? Το νέο ανερχόμενο gay icon ή απλώς the czar-boro man?

On ne peut pas avoir vingt ans toute sa vie

Vagaries

Έχω γράψει κι άλλοτε ότι θεωρώ το Κολωνάκι μιά πολύ σουρεάλ περιοχή της Αθήνας.

Προς επίρρωσιν της πεποίθησής μου αυτής αναδημοσιεύω την ανωτέρω φωτογραφία απο το blog της Katie, Antiquated Vagaries. Και η ίδια η Katie, οξυδερκέστατη παρατηρήτρια της νεοελληνικής πραγματικότητας, την χαρακτηρίζει "surreal". Όπως με πληροφορεί η ίδια, η φωτό είναι τραβηγμένη σε καφενείο του Κολωνακίου (Αριστοδήμου και Ξενοκράτους).

(Many thanks Katie!)

Η πιό αξιοσημείωτη εμπειρία των ολιγοήμερων διακοπών μας (κλισέ νο 1076) ήταν η επίσκεψη στο σπήλαιο της Θεόπετρας. Την συστήνω ανεπιφύλακτα σε όσους βρεθείτε να διασχίζετε τον κάμπο από τα Τρίκαλα προς την Καλαμπάκα. Το σπήλαιο είναι πλέον ανοικτό στο κοινό, με ώρες επίσκεψης 8-2.30, εύκολα προσβάσιμο από τον Τρικάλων-Καλαμπάκας.

Στο δεξί σας χέρι στην κατεύθυνση προς Καλαμπάκα, η Θεόπετρα, θεόρατη πέτρα, είναι ούτως ή άλλως ορατή από απόσταση, αλλά και η σήμανση από το δρόμο σαφέστατη. Μπαίνοντας στο ομώνυμο χωριό η άνοδος για το σπήλαιο είναι μόλις 1,7 χλμ, με πλατύ δρόμο. Το χαμηλότερο κομμάτι άσφαλτος, το ανώτερο βατός χωματόδρομος (μας έκανε εξαιρετικά θετική εντύπωση ότι ενώ επισκεφτήκαμε το σπήλαιο στις 1.30 μεσημέρι καθημερινής με 40 βαθμούς Κελσίου οι εργάτες της οδοποιίας συνέχιζαν την εργασία τους).

Ο νεαρός φύλακας του σπηλαίου είναι ευγενικός, πρόθυμος και εξαιρετικά κατατοπισμένος, χωρίς τις συνηθισμένες "πατάτες" και εξυπνάδες που εκτοξεύονται σε τέτοιες περιπτώσεις.

Το σπήλαιο δεν φιλοξενεί αξιοθέατα κινητά ευρήματα αλλά σου δίνει τη μοναδική δυνατότητα να ρίξεις μιά ματιά στη ζωή των ανθρώπων πριν 130.000 χρόνια. Εδώ εντοπίστηκε ανθρώπινη παρουσία και δραστηριότητα που χρονολογείται ήδη από την Παλαιολιθική εποχή αλλά το εύρημα που συγκινεί περισσότερο είναι 4 αποτυπώματα παιδικών ποδιών δίπλα σε μιά μεσολιθική πυρά...

(εκλαϊκευμένα άρθρα της ανασκαφέως Ν. Κυπαρρίση Αποστολίκα εδώ και εδώ)

(Vivien Leigh, 1958)

Nov 2 1958

My dearest Larry–

This is the third letter I have written you today.

You must forgive the fact that I make quick decisions. I believe they are the only true and instinctively correct way for people such as I am to express their feelings.

Because I have had a day almost entirely on my own in bed & able to think without interruption of our whole situation I have come to the conclusion (a fearfully painful one) that a clean and ABSOLUTE break is the only path to follow.

So I intend to divorce you on the grounds of desertion–mental and physical–as soon as both out present chores in the theatre & television are over and we are in any case separated.

I did not want to have to do this until you had finished your work here but our telephone conversation tonight led me to think I was talking to a complete stranger–which is what you have CHOSEN to become.

Your first letter has made it almost impossible for me to carry out my present arduous contact but I shall persevere to the best of my strength and ability.

I think our lives will lie in quite different directions. I feel confident I shall make my own life–you have ALWAYS made yours. I am sorry if this upsets your plans.

(via)

Δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια μετά, θα γυρίσω για λίγο στην πρώτη μου ανασκαφή. Περιμένω να δω με αγωνία αν θα αναγνωρίσω ίχνη της εργασίας του παιδιού που ήμουν τότε.

ADDENDA

Ένα λεωφορείο που ταξιδεύει πίσω στο χρόνο. Όχι στη δικιά μας Αθήνα. Archaeobus!

O Κήπος με τα Αγάλματα (του Έντεκα!)

Mια πολύ αξιέπαινη προσπάθεια: "Καμ γουίδ μι για να τη βρεις"

More Τales of the Unexpected (ευχαριστώ Transformers!)

POSTSCRIPTUM

Μμμμ, δεν ξέρω, αλλά εμένα το Ρουλάκι μου φαίνεται λιγάκι θυμωμένο. Εσείς τι λέτε;

Πες μου ποιόν αγαπάς αλήθεια;

Παρακολουθώντας την πρόσφατη εξέλιξη για την περικοπή του φιλμ του Κ. Γαβρά που προβάλλεται στο Μουσείο Ακροπόλεως, σκέφτομαι ότι ο κος Παντερμαλής εφόσον θέλει τα γένεια θα πρέπει να σπεύσει να προμηθευτεί και τα χτένια, ώστε ουδαμώς τον λυπάμαι (οι σύγχρονοι ρασοφόροι ξέρουν καλά από γένια, ας ρωτήσει να του πουν).

Η ουσιαστική αξία των ελληνικών αρχαιοτήτων που δεν έχουν την "τύχη" να προέρχονται από τον πολυφίλητο Παρθενώνα ή να εξυπηρετούν άλλως πως το εθνικιστικό μας φαντασιακό συνεχές είναι μηδαμινή.

Θεωρώ την συνομιλία Βλαστού - Τρομπούκη απολύτως ενδεικτική για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται τα αρχαία ακόμη και από τον λεγόμενο υπόκοσμο (τι όρος αλήθεια, λες και υπάρχει υπέρκοσμος). Τον παραθέτω εδώ, από εδώ, αφού ελάχιστα αναπαράχθηκε και ασφαλώς καθόλου δεν απασχόλησε το πλατύ ελληνικό κοινό που λατρεύει να μισεί τους κακούς Βρετανούς που μας στερούν τα μάρμαρά μας.

Ο διάλογος αφορά την λαθρανασκαφή του Τρομπούκη σε κάποια περιοχή έξω από το Αγρίνιο και την αγωνία του να διοχετεύσει τις αρχαιότητες στην αγορά (τις οποίες σε λίγα χρόνια θα ζητάμε απ'έξω με εθνικές εκστρατείες, με πανώ, διαμαρτυρίες, μέχρι και διαδικτυακά γκάλοπ στον Guardian, κλπ. κλπ.).

Τα εξυπνακίστικα σχόλια και οι επισημάνσεις δικά μου.

Τρομπούκης: Θες κανέναν για αρχαία να δώσω;
Βλαστός: Αρχαία;

(εδώ τα καλά αρχαία, αρχαία ωραία έχωωω)

Τρομπούκης: Ναι.

Βλαστός: Ασε, μην μπερδεύεσαι με μαλακίες. Πλάκα μου κάνεις;

(δεν αφήνουν κέρδη, πόσα να πάρει αυτός που τα βρήκε, πόσα ο μεσάζων, πόσα ο ομιλών, ίσα ο μπελάς τους)

Τρομπούκης: Τα 'χω βρει.
Βλαστός: Μην μπερδεύεσαι λέω μ' αυτά... (ακατάληπτο). Μεγαλύτερη μαλακία είναι αυτή, ξέρεις;

Τρομπούκης: Ξέρω.... (ακατάληπτο)

Βλαστός: Ε, εμένα θα μου πεις τώρα. Μην μπερδεύεσαι μ' αυτά.

Τρομπούκης: Και τι θα κάνω τώρα; Να τα πετάξω;
Βλαστός: Πες τους να πάνε να τα βάλουν στον κώλο τους αυτοί που τα 'χουνε... (ακατάληπτο). Κατάλαβες τι γίνεται;

(η θέσις που διαθέτουν δια τας ελληνικάς αρχαιότητας εν Ελλάδι οι ίδιοι οι Έλληνες)

Τρομπούκης: Ε, η δικιά μου τσάπα τα βρήκε.
Βλαστός: Α, η δικιά σου;

(ε, μα, τότε αλλάζει! από την παραγωγή στην κατανάλωση! φρέσκο πράγμα έχωωω!)

Βλαστός: Τι βρήκε; Βρήκε πολλά πράγματα;
Τρομπούκης: Βρήκε πολύ.

(εδώ κυρίες μου και κύριοι έχουμε την αξιολόγηση των αρχαιοτήτων σε ποσότητα και μάλιστα στο ουδέτερο. Το αρχαίον εστί πολύ, τύφλα να'χει ο Λυσίας)

Βλαστός: Σώπα ρε γίγαντα. Για κάτσε, τι βρήκε περίπου;

(η ανακάλυψη έλκει το ενδιαφέρον που της αρμόζει, ο φιλέρευνος Τρομπούκης ανέρχεται στο ύψος ενός γίγαντα στα μάτια του ομοτέχνου του)

Τρομπούκης: Εχω αύριο, θα σου 'χω τις φωτογραφίες, τώρα θα τα φτιάξω, θα τα καθαρίσω.


(ο φιλέρευνος Τρομπούκης, σαν αληθινός αρχαιολόγος, υπεκφεύγει και επιφυλάσσεται. Αποφεύγει να χαρακτηρίσει το εύρημά του. Αλλά και σαν αληθινός αρχαιοκόμος ενδύεται τον ρόλο του συντηρητή (γιατί την πονάει αυτός την Ελλάδα μας και δακρύζει στον εθνικό ύμνο και όλα) αλλά και του μελετητή που θα φωτογραφίσει με μεράκι και γούστο για να αναδείξει την αξία των αρχαιοτήτων)

Βλαστός: Ναι μη μου το στείλεις, μη μου το στείλεις με το κινητό. Τρελός είσαι;... (ακατάληπτο) τις φωτογραφίες POLAROID.
Τρομπούκης: Ναι, όχι από το κιν... όχι.

Βλαστός: Ναι, κατάλαβα.

(οι δύο ομότεχνοι συμφωνούν στην ανταλλαγή πληροφοριών και κυρίως φωτογραφιών αφού και ο αγοραστής δεν μπορεί να πάρει γουρούνι στο σακί, πρέπει να δει τι παίρνει)

Από εκεί και πέρα το πράγμα θα πάρει το δρόμο του. Κυριολεκτικά.

Όχι και τόσο απροσδόκητα

Ο Tim Walker φωτογραφίζει τον Burton και την Bonham Carter για τη Βρετανική Vogue.

Πέρασα όλη την προηγούμενη εβδομάδα με τη μαμά μου. Ο Θ. δούλευε πολύ, κουράστηκε πολύ και δεν έχω τρόπο πιά να τον ξεκουράσω, δεν έχω κέφι να τον κεφίσω. Απέμεινε πιά μόνος του να παλεύει. Τέλος πάντων. Ήταν περίεργα που μέναμε πάλι τόσες ώρες με τη μαμά μου. Ώρες-ώρες άβολα, ώρες-ώρες τόσο γνώριμα. Κάποια στιγμή εκεί που ράβαμε μαζί κουρτίνες, σκέφτηκα την πιό κατάλληλη υπόκρουση. Έβαλα να παίζουν όλα τα dvd της Λωξάντρας. Κι όταν κουραστήκαμε φτιάξαμε καφέ και ψήσαμε χαλβά.

Παρά το ότι κινούμαι πιά μονίμως μέσα στην κατσαρόλα μου με πιάνει πότε-πότε μιά διάθεση φιλοπαίγμων, μιά διάθεση να σκανδαλίσω και τότε αρχίζω να παρεμβάλω μέσα στα σοβαρά τα θεωρούμενα ασόβαρα. Παρηγοριέμαι όταν θυμάμαι τον Καβάφη. Μέχρι στιγμής έχω ανακοινώσει δύο τουλάχιστον συμμετοχές σε συνέδρια με τέτοιους ημισοβαρούς τίτλους. Εχτές σκεφτόμουν να παρεμβάλω μέσα στην οπτική παρουσίαση εξώφυλλα περιοδικών κόμικ που βρήκα εδώ. Ως το τέλος ποιός ξέρει τι άλλο θα σκεφτώ.

Οι γείτονες απέναντι ακούνε διαρκώς δημοτικά με κλαρίνο-κάνει ζέστη-κάνει ανυπομονησία-πουλάκι ξένο ξενιτεμένο-κάνει θλίψη-το φεγγάρι κάνει κύκλο στης αγάπης μου τον κήπο-

Ένα από τα πιό αγαπημένα μου blog. Το διαβάζω χωρίς να με αφορά, αισθάνομαι σχεδόν ενοχή, σαν να κατασκοπεύω τη ζωή άλλων ανθρώπων. Αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη. Δεν θυμάμαι να έχω αφήσει ποτέ μήνυμα, δεν νομίζω να τόλμησα, πάλι δεν ξέρω.

Jugend


Θα αποφύγω τη θάλασσα. Δι'ευνοήτους λόγους. Θα πάρω τα βουνά. Θα πάρω τα φαντάσματά μου και θα πάμε στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού. Κι αν όλα πάνε καλά, μπορεί να περάσουμε καλά, να γυρίσουμε λίγο πιό καλά απ'ότι φεύγουμε. Ναι, καλά...


Peter Liepmann


Μιά παλιά ιστορία

Ο μεγάλος μου φόβος ήταν πάντα η κατάρρευση. Η αποκάλυψη. Η πτώσις του προκαλύματος.
Κάτι λέει, αυτό φοβόμουν πάντα, κάτι άγνωστο, θα έκανε όλο το οικοδόμημα να καταρρεύσει, όλα θα έπεφταν κάτω σαν τραπουλόχαρτα, θα έπεφταν σαν δαρμένα από δυνατή βροχή.
Κι εγώ λέει θα αποκαλυπτόμουν όχι γυμνή, όχι απλώς γυμνή, αλλά τραυματισμένη, με όλες τις πληγές χαίνουσες, πληγές κακοφορμισμένες, με φλεγμονές πολυκαιρισμένες. Αηδιαστικά θλιβερή, πάντως άρρωστη. Και μετά θα είμαι άρρωστη αλήθεια.

Tales of the Unexpected

I lived with visions for my company
Instead of men and women, years ago,
And found them gentle mates, nor thought to know
A sweeter music than they played to me.
But soon their trailing purple was not free
Of this world's dust, their lutes did silent grow,
And I myself grew faint and blind below
Their vanishing eyes. *

They hail me as one living,
But don't they know
That I have died of late years,
Untombed although?

I am but a shape that stands here,
A pulseless mould,
A pale past picture, screening
Ashes gone cold. **

photographs via Unexpected tales

* E. Barrett Browning, Sonnet XXVI, Sonnets from the Portoguese, 1850

** Thomas Hardy, The Dead Man Walking, Time's Laughingstock's and Other Verses, 1909

Οι ανάγκες της ψυχής

Είμαι τόσο ψυχαναγκαστικό άτομο που διαβάζω ξανά το προηγούμενο βιβλίο της Ζυράννας για να έχω την καλύτερη δυνατή συνέχεια για το Πάθος Χιλιάδες Φορές. Δεδομένου του όγκου των δύο τόμων και το γεγονός ότι πλέον διαβάζω μόνον πριν κοιμηθώ προβλέπω να ξεμπερδεύω με τη Ζατέλλη κατά Αύγουστο μεριά. Δεν'κακό, σκέφτομαι από την άλλη.
Αυτό θα είναι το καλοκαίρι της Ζ.Ζ.

Βρέχει τόσο πολύ κάθε μέρα, τόσο μανιακά, τόσο επίμονα και αφοσιωμένα. Νερό, πολύ νερό, πολλές βροντές. Νερό, πολύ νερό.

Μα και βέβαια δεν είναι καλοκαίρι.

Αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν τέλειο. Κάναμε διακοπές στο σπίτι μας με έναν πολύ αγαπητό μας φίλο. Γέλια, πολύ φαγητό, πειράγματα, σοβαρές συζητήσεις, γέλια, ένα ταξίδι στα θαύματα και τα τραύματα της δεκαετίας του '80, σχέδια για άλλα ταξίδια, ξύδια.

Μέχρι και το "Βία και Κτηνωδία Αθήνα 2004" του Φωκίωνα Μπόγρη είδαμε, αλλά οφείλω να πω ότι αμφιβάλλω κατά πόσον γυρίστηκε το 2002 (με συμπληρωματικές σκηνές το 2004) όπως ισχυρίζεται ο σκηνοθέτης. Είναι τουλάχιστον προ της 1-1-2002 εφόσον αναφέρονται ποσά σε δραχμές (π.χ. 500 καφετιά), ενώ οι ενδυματολογικές επιλογές (π.χ. το ζακάρ πουλόβερ του αστυνόμου Νότη, οι μπότες της Άντζελας, κλπ.) χρονολογούνται ασφαλώς πολύ παλαιότερα).

Μα, διδάσκεται ο πολιτισμός;

Cultural rodeo

H καταπληκτική πτυχιακή εργασία της Eleanor Stewart στο Glasgow School of Art κάνει το γύρο του κόσμου μέσω YouTube.

Η ίδια έχει και blog με περισσότερα δείγματα της δουλειάς της (αν και όχι αρκετά). Eleanor, if you're reading this: you rock!

Η Ε' Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης άρχισε!

Προθεσμία υποβολής μεταφράσεων οι αρχές του Σεπτεμβρίου.

(note to self: να μην ξεχάσω!)

Ο Πρόβατος ξετρύπωσε μιά καταπληκτική διαφήμιση της Levi's ενόψει της αυριανής επετείου της Αμερικανικής ανεξαρτησίας. Ανεξάρτητα αν σας αρέσει η όχι, ΔΕΙΤΕ την ή μη μόνον για να ΑΚΟΥΣΕΤΕ την φωνή που διαβάζει το ποίημα America. Πιστεύεται ότι πρόκειται για τον ίδιο τον ποιητή Walt Whitman σε ηχογράφηση του 1888.

Περισσότερα για την εκπληκτική αυτή ηχογράφηση εδώ.

America

Centre of equal daughters, equal sons,
All, all alike endear'd, grown, ungrown, young or old,
Strong, ample, fair, enduring, capable, rich,
Perennial with the Earth, with Freedom, Law and Love,
A grand, sane, towering, seated Mother,
Chair'd in the adamant of Time.

από τη συλλογή Leaves of Grass

Στην ίδια ιστοσελίδα του αρχείου Whitman μην λησμονήσετε να φυλλομετρήσετε μιά σχετικώς άγνωστη πτυχή της ζωής του ποιητή: αγαπούσε πολύ να φωτογραφίζεται, γι'αυτό και υπάρχει πλήθος φωτογραφικών του πορτρέτων.

Η φωτογραφία που αναδημοσιεύω εδώ είναι από την εποχή της ηχογράφησης. Ο Whitman ήταν τότε περίπου 70 ετών.

Την ίδια εποχή γράφει αυτό

Queries to my seventieth year

Approaching, nearing, curious,
Thou dim, uncertain spectre—bringest thou life or death?
Strength, weakness, blindness, more paralysis and heavier?
Or placid skies and sun? Wilt stir the waters yet?
Or haply cut me short for good? Or leave me here as now,
Dull, parrot-like and old, with crack'd voice harping, screeching?