Έβλεπε τη ζωή να κυλά έξω από το παράθυρο. Η πένα της ήταν η καλύτερή της φίλη. Κι έσβηνε μέρα με τη μέρα.
Τώρα πιά δεν θέλει να θυμάται εκείνη την αιώνια νύχτα. Πριν απ'αυτόν. Νιώθει ότι γεννήθηκε τη μέρα που τον γνώρισε. Η μικρή Πορτογαλίδα είναι ευτυχισμένη. Έτσι τη φωνάζει εκείνος.
Κι εκείνη του γράφει
How do I love thee? Let me count the ways.
I love thee to the depth and breadth and height
My soul can reach, when feeling out of sight
For the ends of Being and ideal Grace.
I love thee to the level of everyday's
Most quiet need, by sun and candle-light.
I love thee freely, as men strive for Right;
I love thee with the passion put to use
In my old griefs, and with my childhood's faith.
I love thee with a love I seemed to lose
With my lost saints,--I love thee with the breath,
Smiles, tears, of all my life!--and, if God choose,
I shall but love thee better after death.
Elizabeth Barrett Browning, Sonnets from the Portuguese, 1850.
Κάποια χρόνια μετά η Elisabeth θα συναντήσει ξανά τα φαντάσματα της αιώνιας νύχτας και θα φύγει. Kερδισμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου