Ο Ιαγουάρος Μέσα Του - Το μακρύ ταξίδι της νύχτας μέσα στη μέρα

Δεν μου υποσχέθηκες ποτέ τίποτα Τζούλια. Αναγνωρίζω ότι υπήρξες έντιμη απέναντί μου. Κι όχι μόνο με μένα. Σε κανέναν δεν υποσχέθηκες ποτέ τίποτα εκ των προτέρων. Μου έδωσες πολλά, αλλά υποσχέσεις δεν έδωσες. Εν τάξει.

Είμασταν ωραίοι μαζί Τζούλια. Ταιριάζαμε, έτσι έλεγαν όλοι. Μου έδειξες πράγματα που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν, έβαλες μέσα στα χέρια μου ένα σωρό θησαυρούς, πλούτισες τα μάτια μου, γέμισες τη σκέψη μου με τις ιστορίες σου. Εγώ σου έδωσα αγάπη, πίστη και αφοσίωση -όση περισσότερη μπορούσα. Σε πόνεσα Τζούλια. Αλλά ίσως δεν ήμουν αρκετός.

Το ήξερα από την αρχή ότι δεν έπρεπε να σε αγαπήσω Τζούλια. Και προσπάθησα αλήθεια πολύ. Τα πρώτα χρόνια έλεγα ας συνεχίσουμε όσο πάει και προσπαθούσα συχνά να σκέφτομαι τη ζωή μου χωρίς εσένα. Έλεγα μέσα μου ότι αν χρειαζόταν θα μπορούσα να βρω το δρόμο να γυρίσω, να ζήσω όπως πριν. Αλλά τα χρόνια πέρναγαν κι εγώ μεγάλωνα μαζί σου. Και δεν ξέρω πιά τι μένει τώρα που φεύγεις από μέσα μου. Φοβάμαι Τζούλια. Φοβάμαι ότι δεν μπορώ πιά να βρω το δρόμο του γυρισμού.

Εκείνη τη μέρα του Αυγούστου, στη μέση του κήπου της Soledad, όταν κατάλαβα πιά τα πάντα, όταν τα είδα με τα μάτια μου και πείστηκα, νύχτωσε το μυαλό μου Τζούλια. Έτσι θυμάμαι. Νύχτωσε μιά νύχτα αφέγγαρη που δεν έχει ακόμη τελειώσει και που πρέπει να συνεχίσω όπως-όπως να την ταξιδεύω, ελπίζοντας να βρω στην άκρη της το φως. Κουράζομαι όμως σιγά-σιγά Τζούλια. Κουράστηκα να ταξιδεύω μες στη νύχτα. Θέλω να ξαποστάσω μα δεν μπορώ. Σαν τον Γκιλγκαμές, Τζούλια, θυμάσαι; Θα βρω άραγε εγώ τον Urshanabi;