Ο Ιαγουάρος Μέσα Του - Η Απέναντι Όχθη

Άκουσα το γιατρό να λέει στον Alvaro ότι έχω ταραχθεί ψυχολογικά από τότε που έχασα τη Julia και δεν έχω διάθεση να ζήσω. Φοβάται ότι μπορεί να αυτοκτονήσω.
Έχει εν μέρει δίκιο.

Δεν έχω διάθεση να ζήσω, αλλά έχω διάθεση να σκοτώσω. Γενικά έχω πιά διάφορες διαθέσεις που δεν είχα παλιότερα. Ακόμη πιό νοσηρές από όσο ίσως υποπτεύεται. Ακόμη πιό νοσηρές από όσο θα μπορούσα κι εγώ ο ίδιος να φανταστώ. Ανεξέλεγκτες διαθέσεις.


Τη στιγμή που είδα τη Julia να φλερτάρει ασύστολα στον κήπο με τον Don Daniele κατάλαβα μέσα μου ότι πέρασα απέναντι.

Είχα πάντα μια θεωρία: ότι όλοι είμαστε δυνάμει δολοφόνοι και όλοι είμαστε δυνάμει τρελλοί. Στεκόμαστε στη μία όχθη του ποταμού που μας χωρίζει από τους 'άλλους', αλλά δεν είναι καθόλου δύσκολο να βρεθούμε απέναντι. Είτε κολυμπώντας, είτε με τον κατάλληλο βαρκάρη, τον κατάλληλο Urshanabi, μπορεί κανείς να περάσει απέναντι σχεδόν χωρίς να το καταλάβει.

Προφανώς γι'αυτό έτρεφα πάντοτε τόσο μεγάλη συμπάθεια για τους σαλεμένους και τους φυλακισμένους. Φοβόμουν ότι μια μέρα μπορεί να βρεθώ δίπλα τους στην ίδια όχθη. Θυμάμαι πόσο παραξενεύτηκαν όλοι πριν χρόνια, το 1990 ή 1991 νομίζω, όταν δώρησα ένα μεγάλο μέρος της βιβλιοθήκης μου στην καινούργια φυλακή υψίστης ασφαλείας Almoloya de Juarez. 'Γιατί να συνδέσετε το όνομά σας με τις φυλακές Don Basilio;' με ρώτησε ο Alvaro. 'Γιατί σκέφτομαι αγόρι μου ότι αν ήμουν στη θέση αυτών των ανθρώπων θα έβρισκα μεγάλη παρηγοριά στα βιβλία.' Ποτέ δεν ξέρεις.

Τώρα που πέρασα απέναντι κι εγώ και κοιτάζω τους άλλους στην "κανονική" ας πούμε όχθη, έλκω μια περίεργη, μια "τρελλή" χαρά παρατηρώντας τους. Νιώθω ελεύθερος, αν και δεν αποκλείεται κάποτε να βρεθώ περιορισμένος.