Ο Ιαγουάρος Μέσα Του - Ποιός είπε ότι αξίζει να πολεμάς;

Ο Don Basilio νόμιζε ότι είχε ησυχάσει από τις βασανιστικές παρενοχλήσεις του Don Daniele. Το μυαλό του απασχολούσαν οι οιωνοί από την εξαφανισμένη Julia που νόμιζε ότι διέκρινε δεξιά κι αριστερά -το κουρελάκι, το κομμάτι της παρτιτούρας. Επίσης τον απασχολούσε να σταματήσουν οι πολλές φωνές που άκουγε μέσα στο κεφάλι του. Τις τελευταίες μέρες είχαν κάπως ησυχάσει.

Ο Don Daniele νόμιζε ότι είχε συμφιλιωθεί με το γεγονός ότι ο Don Basilio ήταν ακόμη ζωντανός, ακόμη ερωτευμένος με τη Julia και το κυριώτερο δεν είχε ακόμη αποσυρθεί εντελώς από τη διοίκηση της ποτοποιϊας Donna Julia. Τον τελευταίο καιρό έκανε ο ίδιος ό,τι ήθελε χωρίς να ενημερώνει κανέναν κι αυτό του έδινε μιά αίσθηση δύναμης που τη λάτρευε.

Κάθε φορά όμως -τελευταία όλο και συχνότερα- που ο Don Daniele λάμβανε επιστολές και παραγγελίες που απευθύνονταν προσωπικά στον Don Basilio εξοργιζόταν. Είχε προσπαθήσει τόσο πολύ να τον εξαλείψει. Έκανε ό,τι μπορούσε για να διαφημίσει το γεγονός ότι αυτός πιά, μόνον αυτός, ήταν πίσω από τη Donna Julia. Αυτός αποφάσιζε, αυτός διοικούσε. Μόνον αυτός. Ήταν άδικο που κάποιοι επέμεναν να απευθύνονται προσωπικά σ'αυτό το αδύναμο αναλώσιμο ανθρωπάριο. Ήταν άδικο γιατί είχε φροντίσει συστηματικά τον τελευταίο καιρό να διοχετεύσει την πληροφορία ότι ο Don Basilio πάει τρελλάθηκε, πώς το λένε έχασε το μυαλό του. Πάει. Δεν συμμετέχει πιά στην εταιρεία. Πάει. Αποσύρθηκε. Τώρα είναι μόνο αυτός στην κορυφή. Μόνο αυτός.

Πώς να μην χάσει την ψυχραιμία του όταν ο Don Basilio, επιδεικτικά το τέρας, του έστειλε την τελευταία επιστολή με την παραγγελία του Επισκόπου της Isla del Martirio; Ο παλιόγερος ο επίσκοπος επέμενε να αλληλογραφεί προσωπικά με τον Don Basilio κι απευθυνόταν στον τρελλό με φιλικό ύφος σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Κι ο τρελλός, έτσι απλά, τον ενημέρωσε να προωθήσει την παραγγελία. Έπρεπε πάλι κάτι να κάνει.

Ο Don Daniele δεν δέχεται πιά εντολές. Εντολές μόνον δίνει. Πέρασε η εποχή που οι γονείς του παρακαλούσαν γονατιστοί τους ισχυρούς να πάρουν τον μικρό κοντά τους. Η εποχή που παρίστανε τον ανάπηρο για να τον λυπούνται. Η εποχή που έπαιζε θέατρο προσποιούμενος τον ανυπεράσπιστο. Τα ατέλειωτα χρόνια που έκανε τον υπηρέτη, το δούλο, τον καταδότη. Τώρα είναι αφεντικό εκείνος. Είναι ισχυρός και δεν φοβάται. Μόνο μισεί. Μισεί όσους δεν καταλαβαίνουν ότι του οφείλεται σεβασμός. Σεβασμός διάολε. Για όλα τα υποτιμητικά πράγματα που χρειάστηκε να κάνει.

Ο Don Daniele κάθεται στο γραφείο του και γράφει μιά επιστολή στον Don Basilio.
Μην ξανακάνεις τίποτα χωρίς να με ρωτήσεις προηγoυμένως. Δεν σε χρειάζομαι πιά στη Donna Julia.

O Don Basilio κάθεται στο γραφείο του και διαβάζει μιά επιστολή από τον Don Daniele. Απαντά.
Δεν δέχομαι εντολές από κανέναν. Δεν χρειάζομαι πιά τη Donna Julia.
Οι φωνές πυκνώνουν πάλι στο κεφάλι του Don Basilio.