Οι φωνές που χαμογελάνε

Δεν ξέρω πώς γίνεται, αλλά μετά την σφαλιάρα της 5ης Ιανουαρίου αισθάνομαι ότι το πεπρωμένο μου πάει να με πάρει πάλι λίγο με το καλό. Προφανώς είναι η ιδέα μου και εξηγείται από το γεγονός ότι είμαι φύσει αισιόδοξη.

Βρέθηκα πολλές φορές σε δύσκολη θέση στη ζωή μου. Βρέθηκα κι άλλες φορές στη θέση που βρίσκομαι τώρα -σε θέση δύσκολη, αλλά σε κατάσταση αντιμετωπίσιμη. Ξέρω τι πρέπει να κάνω. Πρέπει να παλέψω πάλι από την αρχή. Ξέρω πώς γίνεται. Το έχω ξανακάνει. Μόνο που κουράζομαι λιγάκι σιγά-σιγά όσο περνάνε τα χρόνια.

Δεν είμαι άμοιρη ευθυνών για όσα μου συμβαίνουν άλλωστε, οπότε το περίμενα ότι κάπου εδώ θα κληθώ να πληρώσω ξανά το λογαριασμό... Από μέσα μου το γλεντάω κιόλας με ένα δικό μου τρόπο. Ξέρω πώς αφού δεν έμαθα να παίζω τα παιχνίδια με τους όρους που μου βάζουν οι άλλοι, αφού έχω όρια αξιοπρέπειας, ε, θα έρθει αυτή η ώρα, θα έρθει μιά 5η Ιανουαρίου που θα πρέπει να πληρώσω το τίμημα.

Δεν μετανιώνω γιά τίποτα από αυτά που έκανα, παρά μόνο για όσα δεν έκανα.

Δεν ακούγεται σαν ατάκα σε εφηβικό λεύκωμα;

Τέλος πάντων.

Χτες και σήμερα άκουσα δύο φωνές που είχα χρόνια να ακούσω. Και τις ένιωσα να με εκτιμούν μετά από τόσα πολλά χρόνια απουσίας.

Είδα τις φωνές να χαμογελάνε και πήρα θάρρος.

Κλείνω το μάτι στις κακοτοπιές και συνεχίζω. Αυτή τη φορά άλλωστε δεν είμαι μόνη. Αυτή τη φορά μπορεί να είναι πιό εύκολο.

Είδατε που είμαι φύσει αισιόδοξη;