Τρίτη 8 Απριλίου 2008

Το ποίημα που άρεσε στην Καίτη

Ένα ποστ για να θορυβήσω τον Πρόβατο.


i. Η μεταμόρφωση



Το 1964 ο Αλέκος Σακελλάριος γράφει και σκηνοθετεί την ταινία το Δόλωμα, μιά μεγάλη εισπρακτική επιτυχία της Φίνος Φιλμς.
Η ηρωίδα της ταινίας, η Καίτη (Αλίκη Βουγιουκλάκη), είναι μιά κοπέλα που εργάζεται σε ένα καμπαρέ της Τρούμπας. Ένας χαρτοκλέφτης, ο Μπάμπης (Αλέκος Αλεξανδράκης) και ο συνεργός του Μάνθος (Ντίνος Ηλιόπουλος) θέλουν να την χρησιμοποιήσουν ως δόλωμα προκειμένου να προσελκύσουν πλούσιους κυρίους σε χαρτοπαικτικά παιχνίδια.

Στην προσπάθειά τους αυτή πραγματοποιούν καταρχήν αλλαγές στην εξωτερική της εμφάνιση και την κοινωνική συμπεριφορά της. Λίγο πριν την ολοκλήρωση της μεταμόρφωσης, ο Μάνθος θεωρεί ότι προκειμένου η Καίτη να μπορεί να σταθεί επαξίως σε μιά συγκέντρωση πλουσίων και μορφωμένων ανθρώπων πρέπει να γνωρίζει κάποια πράγματα για την "μοντέρνα ποίηση".

Στο σημείο αυτό του σεναρίου η διάθεση του Σακελλάριου να χλευάσει την υπερρεαλιστική ποίηση είναι σαφής. Κι έτσι, ενώ η Καίτη θέλει να απαγγείλει ένα ποίημα που γνωρίζει ήδη, ο Μάνθος την αποτρέπει και της υποδεικνύει ένα άλλο, που θυμίζει Εμπειρίκο στην Ενδοχώρα, αλλά βεβαίως δεν είναι. Η Καίτη πρέπει οπωσδήποτε να αποστηθίσει το ακαταλαβίστικο ποίημα.


ii. Το μοντέρνο ποίημα


Το ποίημα που διαβάζει ο Μάνθος (από ένα βιβλίο του οποίου το εξώφυλλο δεν είναι πάντως αναγνωρίσιμο) και εν συνεχεία απαγγέλει η Καίτη σε ένα σαλόνι του καλού κόσμου είναι το ακόλουθο:

Στα κρησφύγετα της οπτασίας
μας βρήκε η πνοή του χτες
που πατινάριζε στον πάγο της αδιαφορίας
και πήρε τα μαλλιά μας και τα'κανε θερινή κατασκήνωση.

Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω
να δω το πρόσωπό σου στ'ακρογιάλι.
Η συνείδησις της προχθεσινής νύχτας
κυματίζει ακόμα στον ευλαβή παπαφίγγο.

Όταν περάσει ο παγοπώλης
θα'ρθει η άνοιξη να μας φέρει λουκουμάδες.
Τα σπουργίτια που φτεροκοπάνε στις αναμνήσεις μας
άστα να πλέξουν δαντέλες.

Λύσε τα μαλλιά σου και τρέξε με γυμνά μοσχάρια
στην επιστροφή του γυρισμού.
Στα ανελέητα βάθη των μελλοντικών σχεδίων
σελαγίζουν πάντοτε οι εύθυμες αντανακλάσεις των ναυτοπροσκόπων.

Σαν τραγούδι, σαν σκιερό δειλινό

σαν απαγορευμένη ελπίδα
κι ήταν η μοναξιά ξυπόλητη στο δάσος
με τις γαλάζιες παπαρούνες

Έδεσα την ανάμνησή σου με δυό κορδέλες σιωπής
και κάθισα στη βροχή για να στεγνώσω.


iii. Η μοντέρνα ποίηση


Κάποια στιγμή στη διάρκεια της εκπαίδευσης η Καίτη γελάει και λέει "ε, ρε πλάκες" αλλά ο Μάνθος επιμένει. "Αλοίμονο στην ποίηση άμα αρχίζουμε και την καταλαβαίνουμε", ενώ σε λίγο δηλώνει "μεγαλύτερες κοτσάνες από αυτές που υπάρχουν στην μοντέρνα ποίηση δεν γίνεται".

Η απαγγελία της Καίτης έχει όντως αποτέλεσμα. Όλοι χειροκροτούν και ιδιαιτέρως οι κυρίες δηλώνουν συγκινημένες από την μοντέρνα ποίηση που άλλωστε "κάθε μορφωμένο άνθρωπο τον συγκινεί".

Αν προσέξει κανείς καλύτερα το "μοντέρνο" ποίημα του Σακελλάριου διαπιστώνει ότι αλλάζοντας ουσιαστικά μία και μόνη λέξη σε κάθε στροφή, δημιουργεί μιά λογική ανατροπή, τέτοια που θεωρητικά γελοιοποιεί το νόημα του ποιήματος. Μία και μόνη λέξη. Μιά λέξη παράταιρη. Αυτή την λέξη που είναι συνάμα και το διαπιστευτήριο για τον χαρακτηρισμό του ποιήματος ως μοντέρνου.

Σκέφτομαι πάντως, ότι όταν ο Σακελλάριος έγραφε το κομμάτι αυτό
στο σενάριο, μπήκε στη διαδικασία να γράψει ένα ιδιότυπο ποίημα. Ένα ποίημα που έπρεπε να είναι συγκινητικό, αλλά και οφθαλμοφανώς γελοίο. Ένα ποίημα αυτοαναιρούμενο.


iv. Το ποίημα της Καίτης

Πολύ καιρό μου ξέφευγε κάτι από την ταινία αυτή του Σακελλάριου. Μου ξέφευγε το ατέλειωτο ποίημα της Καίτης. Ποιό να ήταν το ποίημα που το κορίτσι της Τρούμπας ήξερε απέξω και μάλιστα κατά δήλωσή της, όποτε το άκουγε έκλαιγε; Υπήρχε ή ήταν μόνο οι δυό στίχοι που προλαβαίνει ασθμαίνοντας δυό φορές μέσα στην ταινία να απαγγείλει; "Ό,τι κι αν είχε το'χασε, γυναίκα, βιός, παιδιά του, τίποτα δεν τ'απόμεινε στερνή παρηγοριά του".

Το ποίημα της Καίτης υπάρχει. Είναι το ποίημα του Ιωάννη Πολέμη, το Νερωμένο Κρασί ή Παραδειγματικόν, από την ποιητική συλλογή, Το Παλιό Βιολί.

Νερωμένο Κρασί
(Παραδειγματικόν)

Ό,τι κι αν είχε το 'χασε: γυναίκα, βιός, παιδιά του,
τίποτε δεν τ' απόμεινε στερνή παρηγοριά.
Πέταξ' η έννοια από το νου κι η ελπίδα απ' την καρδιά του
κι η υπομονή εμαρμάρωσε στα στήθη του βαριά.

Όπως τα λείψανα περνούν, περνάει αργά ο καιρός του
και ζη, δίχως ο δύστυχος να ξέρη το γιατί.
Μες στην ταβέρνα ολημερίς με το ποτήρι εμπρός του
του κάκου εκεί κι ανώφελα τη λησμονιά ζητεί.

«Καταραμένε κάπελα και κλέφτη ταβερνιάρη,
τι το νερώνεις το κρασί, και πίνω απ' το ξανθό,
και πίνω κι απ' το κόκκινο κι από το γιοματάρι
κι απ' το σώσμα το τραχύ, πίνω και δε μεθώ;

Δεν ήρθα για ξεφάντωμα μήτε για πανηγύρι,
ήρθα να βρω τη λησμονιά στο θάνατο κοντά...»
Κι ο κάπελας, γεμίζοντας και πάλι το ποτήρι,
με θλιβερό περίγελο στα λόγια του απαντά:

«Τι φταίω εγώ αν τα δάκρυα, που απελπισμένος χύνεις,
πέφτουν μες στο ποτήρι σου, σταλαγματιές θολές,
και το νερώνουν το κρασί κι αδύνατο το πίνεις;
Τι φταίω εγώ κι αν δεν μεθάς, τι φταίω εγώ κι αν κλαίς;»


v. Σκέψεις


Αγαπώ πολύ τις ελληνικές ταινίες και φυσικά όλες αυτές οι σκέψεις και άλλες πολλές γεννιούνται από την αγάπη αυτή. 'Αγαπώ' φυσικά δεν σημαίνει 'δέχομαι άκριτα', σημαίνει πάντως οπωσδήποτε 'εκτιμώ'.
Εκτιμώ ας πούμε το γεγονός ότι μέσα σε μιά τέτοια ταινία, εμπορική όπως λέμε σαφώς υποτιμητικά, υπάρχει ένα κρυμμένο ποίημα του Πολέμη. Ένα ποίημα που ασφαλώς γνωρίζει ο σεναριογράφος, αλλά δεν ακούγεται ποτέ. Ένα ποίημα που, όπως μας μαθαίνουμε μέσω του Μάνθου, είναι αταίριαστο το 1964 να απαγγελθεί σε ένα σαλόνι της καλής κοινωνίας, όπου κυριαρχεί πιά η μοντέρνα ποίηση. Τουλάχιστον ο Σεφέρης, αν όχι ο Εμπειρίκος.
Σκέφτομαι και κάτι ακόμα. Θα μπορούσε άραγε κανείς να σώσει το ποίημα του Σακελλάριου αν αφαιρούσε τα παράταιρα στοιχεία; ;)



27 σχόλια:

Xilaren είπε...

τρομερό ποστ! πόσο παρατηρητική είσαι βρε συ

7Demons είπε...

Εμείς πάντως απο μοντέρνα κινηματογραφική ποίηση προτιμούμε το διαχρονικά ρηξικέλευθο ποίημα "Άσπρα κοράκια,κόκκινα κοράκια" του ποιητή Φανφάρα.
Η δε μανίερα της απαγγελίας του υπήρξε ανεπανάληπτη...
Κι αν κάτι μας χάλαγε τη διάθεση για παλιό ελληνικό κινηματόγραφο,ήταν οι ταινίες που προταγωνιστούσε η μακαρίτισσα.
Μα,με τίποτα δεν μπορούσαμε να απολάυσουμε το υψιπετές της ερμηνείας της.

Ιφιμέδεια είπε...

@Xilaren: Μάλλον έπρεπε να με ρωτήσεις "που αναλώνεις την παρατηρητικότητά σου;" και θα είχες δίκιο..

@7 δαιμόνια: Ο ποιητής Φανφάρας είναι άλλη μιά ένδειξη του στερεοτυπικού χαρακτήρα που έχει η ποίηση στον ελληνικό κινηματογράφο. Ο ποιητής Φανφάρας είναι κι αυτός σουρεαλιστής νομίζω -και εν τέλει αν θυμάμαι καλά και αμοράλ ως χαρακτήρας.

Όσο για την μακαρίτισσα, που επιμελώς προσπάθησα στο ποστ να μην της πλέξω πάλι το εγκώμιο, τι να πω; Βρήκαμε κάτι να διαφωνούμε. :)

Provato είπε...

ένα έχω να πω.

διάβασα το ποστ 3 φορές.

μισή ώρα μετά μου χτύπησαν την πόρτα οι γείτονες 4 ορόφους κάτω.

"κύριε" μου λένε "είναι μία και μισή... κάντε λίγο σιγότερα, μας ξυπνήσατε".


τόσο πολύ θορυβήθηκα.

ρησπέκτς ρησπέκτς ρησπέκτς. ρησπέκτες.

@7demons: το να μισείς την ΑΒ είναι το ίδιο σαν να την αγαπάς. λολ

7Demons είπε...

Ο ποιητής Φανφάρας δεν ήτο αμοράλ,αλλά ξεμοράλ-τρελάρ,παρά το νεαρόν της ηλικίας του!
Η μακαρίτισσα πάλι,ακόμη και με τα δεδομένα ερμηνείας της εποχής εκείνης ήταν ανεπαρκής.
Μόνο νάζι επίπλαστο,πρόχειρο,ψευδές και τελικά φτηνό ερμηνευτικά, ιδανικό να παγιδεύσει σαν πρότυπο μόνο λαικότατες γκόμενες με πλαστική σαγιονάρα,ρεγιόν φουστανάκι εμπριμέ απο τα καλαθάκια της Αιόλου,τσίχλα στο στόμα ως μόνιμο αξεσουάρ και ενδεικτικό πέμπτης τάξης δημοτικού σχολείου.(εδώ ξύπνησε η σοσιαλιστική μας άποψη περί Τέχνης και κατά πόσο υποβιβάζει ή βελτιώνει τον κόσμο με το έργο και την ερμηνεία που παρουσιάζει).
Δεν μπόρεσε καν να έχει την αυθεντική ερμηνεία και το μπρίο μιάς Βλαχοπούλου,το κωμικό ταλέντο μιάς Καρέζη,την απολαυστική προσποίηση μιας Νοταρά ή μιάς Βασιλειάδου.
Αν πιστέψουμε δε, τους αστικούς μύθους που συνόδευαν τη συμπεριφορά της στα παρασκήνια(υστερίες,ανταγωνισμοί και σβησίματα τσιγάρου στο μάγουλο σκηνοθέτη για να μιμηθεί την Λίζ Ταίηλορ-αν είναι δυνατόν!-),τότε δεν μπορούμε να πούμε ότι την συμπαθήσαμε ποτέ ως ηθοποιό...
Βέβαια δεν τη μισήσαμε κιόλας.
Το μίσος είναι ακριβό συναίσθημα.

Καλημέρες κούκλα!!!
;-)


υγ.Λατρεύουμε τις διαφωνίες!

Ιφιμέδεια είπε...

@Προβατούκο: Μα ήταν ανάγκη κι εσύ να θορυβηθείς τόσο; Θα μου πεις ή θορυβείσαι ή δεν θορυβείσαι...

Περιμένω κονφλικτς ποστ.
(κι ίσως αυτό που περιγράφω εδώ τελικά να ενέχει κάποιο κόνφλικτ)

Μιτς ματς μουτς

Ιφιμέδεια είπε...

@7 demons:

Καλημέρα!

Μπορώ βεβαίως να σου πω ότι θεωρώ την Αλίκη μακράν καλύτερη ηθοποιό από τις δύο που αναφέρεις, μιά και τις έχω δει και τις τρεις στο θέατρο. Δεν έχει όμως σημασία, αφού οι κρίσεις αυτές είναι υποκειμενικές.

Δεν νομίζω ότι η Αλίκη αναπαρήγε κανένα πρότυπο συνοικιακής κομμώτριας (ούτε καν την θυμάμαι να μασάει τσίχλα, αλλά μάλλον κάνω λάθος ε;). Μου περιγράφεις λίγο την Καραγιάννη στις ταινίες που αποφάσισε να επιβιώσει ως σουμπρέττα (τύπου η Ωραία του Κουρέα).

Η Αλίκη κολύμπησε στην εικόνα που δημιούργησε, αλλά κολύμπησε με απλωτές και σιφόν μαγιώ. Και νομίζω ότι η μεγαλύτερη, μη αναγνωρισμένη, προσφορά της στην αναπαραγωγή εικόνων της εποχής ήταν το γεγονός ότι μέσα στην απίστευτη φτώχια και κακομοιριά ενσάρκωνε την αισιοδοξία. Είναι η Αλίκη Αισιοδοξία Βουγιουκλάκη.

Και αναλογικά αν θες, λειτούργησε όπως οι ασπρόμαυροι σταρ της αμερικάνικης οθόνης. Όπως η Άβα Γκάρντερ, η Σ. Χέϊγουορθ και ο Γκρέγκορυ Πεκ γκρεμοτσακίζονται στα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο που ο μέσος αμερικανός δεν είχε ελπίδα να δει. Η Αλίκη κάνει πιό απτά πράγματα στη Ρόδο, την Κρήτη και την Κέρκυρα και ναι, ίσως να φταίει λίγο για την κατακόρυφη αύξηση του τουρισμού στις περιοχές αυτές ή για το γεγονός ότι κατέληγαν εκεί τα εγχώρια ζευγάρια για το μήνα του μέλιτος.

Υ.Γ. Εμείς δεν συμπαθούμε τις διαφωνίες, αλλά με σας είναι απόλαυση κι αυτές!

7Demons είπε...

Ιφιμέδειά μας,

Εμείς μιλήσαμε για το ποιά μερίδα του πληθυσμού είχε σαν πρότυπο και ήταν φανατικοί της Αλίκης.
Δεν υποστηρίξαμε πουθενά ότι έτσι εμφανιζόταν η Αλίκη στις ταινίες της-και πίστεψέ μας,έχουμε απτές αποδείξεις για το ποιές την λάτρευαν και ονειρεύονταν να γίνουν σαν κι αυτή(είτε ρόλος, είτε πραγματικότητα).
Επίσης σε μιά εποχή μίζερη,απελπιστικά φτωχική(κυριολεκτικά και μεταφορικά),όπου τα ήθη ήταν στο απόγειο της συντηρητικής υποκρισίας,όπου υπήρχε εσωτερικός και εξωτερικός ξεριζωμός,όπου η πολιτική πόλωση ήταν κατάσταση δεδομένη και παγιωμένη,όπου ακόμη υπήρχαν τόποι εξορίας,όπου η μισή Αθήνα είχε λασπογειτνονιές, χωματόδρομους και έλλειψη ύδρευσης,όπου το να τελειώσει κανείς το δημοτικό ήταν περίπου κατόρθωμα και ο χαφιεδισμός καθ΄ημέραν πράξη,η Αλίκη ενσάρκωνε με τρόπο φριχτό,αρλούμπες ρόλους για να ξεχνάει τα βάσανα η φτωχολογιά.
Αυτό δεν είναι για εμάς αισιοδοξία,αλλά πούλημα φαιδρών ονείρων σε ένα κόσμο που πλήρωνε με εισιτήριο κινηματογράφου τη δική της αλλαζονία,ημιμάθεια και νεοπλουτίστικο τρόπο ζωής.

Ιφιμέδεια είπε...

Ουσιαστικά βλέπουμε το ίδιο φαινόμενο αλλά το ερμηνεύουμε διαφορετικά.

Καταρχήν, μπορώ να συμφωνήσω και κατά κυριολεξία μαζί σου: "ενσάρκωνε αρλούμπες ρόλους για να ξεχνάει τα βάσανα η φτωχολογιά". Και μπορώ να πω ότι κι εγώ στη θέση τους θα έκανα το ίδιο. Δηλ. αν ζούσα όλη την εβδομάδα ζωή πατίνι, το Σάββατο θα έπαιρνα τον αρραβωνιάρη παραμάσχαλα και πασατέμπο στη χούφτα και θα πήγαινα να δω κάτι που να με κάνει να ξεχαστώ κι όχι να απελπιστώ. Αλίκη ή Σοφία Λώρεν ας πούμε.
Και σήμερα κατ'αναλογίαν, στο τέλος μιάς κουραστικής μέρας, προτιμώ να δω Σακελλάριο και όχι Αγγελόπουλο.

Πιστεύω ότι η Αλίκη (και όχι μόνο για να είμαστε δίκαιοι, αλλά όλος αυτός ο κινηματογράφος) εξυπηρετεί ένα συγκεκριμένο σκοπό μέσα στην εποχή. Δεν είναι υψηλή τέχνη, είναι λαϊκή τέχνη.
Πώς εξυπηρετεί έναν ρόλο ο Καζαντζίδης που τραγουδάει για τους μετανάστες ενώ ο ίδιος κατά γενική παραδοχή ελάχιστα κουράστηκε στη ζωή του; Κάτι τέτοιο.

stassa είπε...

Εγώ ακόμη δεν σου είπα καλωσγύρισες. Ε, είμαι γαϊδάρα. Καλώς γύρισες λοιπόν (και αμάν με τους δρόμους και τα λάστιχα!)

Ο "ευλαβής παπαφίγγος" και τα "γυμνά μοσχάρια" με σκοτώσανε! Πέθανα! Μη με κάνετε να γελάω γαμώτο και γελάω σαν βραχνοκόκκορας, θα με πάρουν χαμπάρι οι γείτονες!!

Καλά, σοβαρά τώρα, εγώ την Αλίκη την πρόλαβα λάιβ να παίζει Αντιγόνη στην Επίδαυρο. Δεν ήταν κι ότι καλύτερο, αλλά θεωρώ οτι ήταν κουταμάρα να την βάλουν να παίξει αρχαίο δράμα. Ας πούμε, εμένα μου αρέσει φανατικά ο Τζάκι Τσαν, γι' αυτό που κάνει (ακροβατική κωμωδία, στην παράδοση της Όπερας του Πεκίνου). Δεν θα τον έβαζα να χορέψει μπαλέτο, ή να απαγγείλει ποίηση. Κι η Αλίκη, κι οι άλλες πρωταγωνίστριες, δεν ξέρω γιατί διαφωνείτε γι' αυτές. Ο ρόλος τους δεν ήταν να διδάξουν αρχαίο δράμα, δημοφιλής λαϊκή διασκέδαση κάνανε... ποπ, σαν να λέμε. Κι αυτό το καταφέρνανε μια χαρά.

Α, κι ο Σακελλάριος ήτανε μάστορας στο είδος του, γκραν μάστερ. Τον φαντάζομαι να γράφει το ποίημα και να κλαίει από τα γέλια...

Και btw, Ιφιμέδεια, σού 'πρόσκληση σε μπλογκοπαίχνιδο για σοβαρούς μπλόγκερς μόνο... :)

stassa είπε...

... σού'χω πρόσκληση. Σόρρυ, ορθοργραφίκ λαθίκ.

7Demons είπε...

Κούκλα,
Με την τελευταία παράγραφο μας κάλυψες σε μεγάλο βαθμό!


...Μόνο που σ΄εμάς τα παράξενα εξακολουθεί να μας τη δίνει η show-business συμπεριφορά: "Παίζω ρόλο χαρωπό/λυπητερό και τα μασάω κανονικά απο τον αφελή Λαό"
(βρε,ποιόν μας θυμίζει αυτό στο σήμερα ποιόν μας θυμίζει εκεί κατά Alpha-όχι του Κενταύρου-μεριά...).

Ιφιμέδεια είπε...

Στάσσα μου,

καλώς σε βρίσκω και καλώς ξανάλθες στο μπλογκ και με γεμάτα τα χέρια -την πρόσκληση εννοώ!
Μια χαρά το έθεσες το θέμα. Ναι, η Αλίκη και οι άλλοι ήταν ποπ. Αυτό τα λέει μιά χαρά.

Και ναι, ήταν μάλλον λάθος της η Αντιγόνη. Θυμόταν η κακομοίρα την εποχή που τελείωσε το Εθνικό και έκανε συμμετοχές στον χορό των δραμάτων και ήθελε φαίνεται να κλέισει τον ανοικτό κύκλο. Μόνο που ήταν ήδη μέσα στην σικέ εικόνα και ποιός να την δει αλλιώς. Ήταν η Αλίκη που θέλει να υποδυθεί την Αντιγόνη.

Ιφιμέδεια είπε...

7 δαιμόνια,

δεν την αντέχω την περί ου ο λόγος ούτε στιγμή. Τέτοιος ευτελισμός του γυναικείου φύλου δεν ματάγινε!

7Demons είπε...

Καλή μας,για ποιό ευτελισμό μας μιλάς???

(ειλικρινά δεν καταλάβαμε...).

7Demons είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ιφιμέδεια είπε...

Νόμιζα ότι αναφερόσουν στην Μενεγάκη όταν έγραψες στο σχόλιό σου για κάποιαν προς Alpha μεριά.
Δεν την πάω με τίποτα!

7Demons είπε...

Όχι.
Αναφερόμασταν σε κάτι "Λάκηδες" που κόπτονται για τα προβλήματα του λαού και ζούν με ευμάρεια ασύντονη με το προιόν που λανσάρουν...

Ιφιμέδεια είπε...

Α, κι εδώ συμφωνώ!

cobden είπε...

Πολύ ωραίο πόστ!Συμφωνώ απόλυτα με την ανάλυση που κάνεις για την Αλίκη στα σχόλια!Παρεπιπτόντως,τo "Δόλωμα" μαζί με την "Μανταλένα" είναι οι αγαπημένες μου ταινίες της Αλίκης!

Ιφιμέδεια είπε...

Ευχαριστώ cobden!
Αν έπρεπε να διαλέξω αγαπημένη ταινία Αλίκης θα είχα μεγάλο πρόβλημα, αλλά σαφώς οι δύο που αναφέρεις θα ήταν μέσα στο τοπ-5!

Themusicilike είπε...

Καιρό έψαχνα αυτό το ποίημα.
Ευχαριστώ και για το ποίημα και για τη περιγραφή της σκηνής.

:-)

Ιφιμέδεια είπε...

Υποθέτω ότι εννοείς το ποίημα του Πολέμη και όχι του Σακελλάριου ;)

Χαίρομαι που βοήθησα!

Σαλονικιός είπε...

ανταποκρινόμενος στην πρόκληση της Ιφημέδειας, μικρές αλλαγές επάνω στο πόνημα του Σακελλάριου ...

Στα κρησφύγετα της μνήμης
μας βρήκε η πνοή του χτες
που πλανιότανε στον πάγο της αδιαφορίας
και πήρε τα μαλλιά μας και τα 'κανε χιονισμένους θάμνους .

Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω
να δω το πρόσωπό σου στ' ακρογιάλι.
Η συνείδησις της προχθεσινής νύχτας
κυματίζει ακόμα στον ευλαβή μου πόθο.

Όταν περάσει ο Φλεβάρης
θα'ρθει η άνοιξη να μας φέρει ασπροκόκκινους μάρτηδες.
Τα σπουργίτια που φτεροκοπάνε στις αναμνήσεις μας
άστα να πλέξουν φωλιές για τα μικρά τους .

Λύσε τα μαλλιά σου και τρέξε με γυμνές πατούσες
στην επιθυμιά του γυρισμού.
Στα ανελέητα βάθη των μελλοντικών σχεδίων
σελαγίζουν πάντοτε οι εύθυμες αντανακλάσεις των θαλασσινών ερώτων.

Σαν τραγούδι, σαν σκιερό δειλινό
σαν απαγορευμένη ελπίδα
κι ήταν η μοναξιά ξυπόλητη στο δάσος
με τα τραχιά βραχώματα

Έδεσα την ανάμνησή σου με δυό κορδέλες σιωπής

και κάθισα στη βροχή για να σε νιώσω.

Ιφιμέδεια είπε...

Αγαπητέ μου Centaurian,

απαντώ εδώ ενθουσιασμένη από το ποίημα που έστειλες. Το βρίσκω θαυμάσιο και αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο την κατακλείδα της ανάρτησης: υπήρχε αρχικά ένα υπέροχο ποίημα (θα μπορούσε μιά χαρά να ήταν το δικό σου) που με έναν τρόπο κατακρεουργήθηκε για να γίνει επίτηδες γελοίο.

Σ'ευχαριστώ θερμά για τον κόπο σου να το σκεφτείς και να το στείλεις.
Όπως θα είδες και στα σχόλια κανείς μας δεν ασχολήθηκε πραγματικά με τη σωτηρία του ποιήματος που διάβασε η Καίτη.
Σήμερα, παραπάνω από 4 χρόνια μετά, έκλεισε ένας κύκλος.

Σαλονικιός είπε...

Εκλεκτή μας Ιφιμέδεια (με Ι κι όχι Η που οφείλεται στο ξενυχτισμένον της ώρας)
βρήκα την σκέψη του απόλυτα σωστή: ως σεναριογράφος ο Σακελλάριος έπρεπε να γράψει ένα "κανονικό" υπερρεαλίζον ποίημα και να το "καταστρέψει" μετά ... θα ήθελα να παρακολουθήσω την συγγραφή ενός σεναρίου από την αρχή, είμαι σίγουρος ότι θα πρόκειται για μια εκπληκτική διαδικασία ...
ως προς τα λοιπά ταυτίζομαι κατά το πλείστον με τα σχόλια τα δικά σου και των άλλων φίλων ...
Μακάρι οι κύκλοι να κλείνουν - για να μπορούμε να ανοίγουμε νέους ...
Καλή συνέχεια ...

EFFIE είπε...

Τι ωραία συζήτηση!
Την ανακάλυψα γκουγκλάροντας τους πρώτους στίχους του Πολέμη, που πριν από λίγο άκουσα να λέει η Βουγιουκλάκη στο Δόλωμα.
Και ... κόλλησα.
Συμφωνώ με τις εύστοχες παρατηρήσεις και τις απόψεις σας, αγαπητή Ιφιμήδεια!
Έφη