Τρίτη 1 Απριλίου 2008

Hurt


Το ταξίδι μας μπορεί να χαρακτηριστεί απολύτως με μία και μόνη λέξη: ΕΞΟΝΤΩΤΙΚΟ.

Απολογισμός: έξι μέρες, τέσσερις πόλεις, δύο χώρες




Ο Βαρόμετρος στα σχόλια του προηγούμενου ταξιδιού με προκαλεί να αποκαλύψω τους πραγματικούς λόγους που έγινε το ταξίδι. Άθελά του μάλλον, με βάζει σε σκέψεις. Οι πραγματικοί λόγοι. Αν πρέπει να πω κάτι, θα πω ψυχοθεραπευτικοί.


Ταξιδέψαμε όπως ταξίδευαν τον 19 αιώνα όσοι είχαν "νεύρα" και πήγαιναν σε κάτι σανατόρια στο Μέλανα Δρυμό γεμάτοι ελπίδες (και τελικά γύριζαν πίσω με πιό πολλά "νεύρα").




Το χειρότερο όταν επιστρέφεις από τέτοια ταξίδια είναι το πόσο γρήγορα προσαρμόζεσαι μετά. Δεν είναι δίκαιο, λίγες μόνο μέρες μετά να καλείσαι να λάβεις αποφάσεις ζωής, έτσι δεν είναι;




Δεν έχω και πολύ καλή διάθεση και μου κάνει εντύπωση που στο καλό κάποιοι από εσάς που διαβάζετε εδώ μπορέσατε να το καταλάβετε. Προφανώς δεν μπορώ να κρυφτώ...



Και μες την τέχνη πάλι κουραστήκαμε από τη δούλεψή της. Είδαμε πάρα πολλά μουσεία. Εκπληκτικά έργα τέχνης.


Και ευτυχώς αρκετό χιόνι ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε επιτέλους τι είναι αυτό που προσπαθεί να μας πει ο P. Brueghel.




Νομίζω ότι αν έπρεπε να κρατήσω μόνο ένα πράγμα από αυτό το ταξίδι, μόνο μιά γνώση, θα ήταν η διαπίστωση ότι η νεκρή φύση μπορεί να είναι έργο τέχνης υψηλότατης αξίας, μπορεί να μεταδίδει μουσική.


Στις Βρυξέλλες αυτή την εποχή γίνεται μιά πολύ μεγάλη, ως και κουραστική, έκθεση για τον P. Klee που έψαξε, με αγωνία μου φάνηκε, την αριθμητική ως και μουσική ή επιστημονική απόδοση της εικαστικής δημιουργίας.

Φεύγοντας, κι΄έχοντας δει αυτά που είδα, σκεφτόμουν ότι αυτό που έψαχνε ο Klee το είχαν βρει ήδη ζωγράφοι σαν τον Heda ή τον Dijck, χωρίς να χρειαστεί να απομακρυνθούν από τη φυσιοκρατία, ίσα-ίσα απεικονίζοντας με τη μεγαλύτερη δυνατή πιστότητα το αντικείμενο.




Και κάτι ακόμα που συνειδητοποίησα: κανένα βιβλίο δεν μπορεί ποτέ να μεταδώσει την αίσθηση ενός πίνακα αυτού του ιερού τέρατος που λεγόταν Ιερώνυμος Bosch.





Τέλος πάντων.
Για να μπορέσει αυτό το ποστ να ολοκληρώσει τη διαδρομή του στα κύματα του διαδικτύου πρέπει να κλείσει με τους στίχους του Hurt του Trent Raznor που τραγούδησε ο μέγας Johnny Cash στα 71 του.






I hurt myself today

to see if I still feel

I focus on the pain

the only thing that's real

the needle tears a hole

the old familiar sting

try to kill it all away

but I remember everything


what have I become?

my sweetest friend

everyone I know

goes away in the end

and you could have it all

my empire of dirt

I will let you down

I will make you hurt


I wear this crown of thorns

upon my liar's chair

full of broken thoughts

I cannot repair

beneath the stains of time

the feelings disappear

you are someone else

I am still right here


what have I become?

my sweetest friend

everyone I know

goes away in the end

and you could have it all

my empire of dirt

I will let you down

I will make you hurt


if I could start again

a million miles away

I would keep myself

I would find a way




Το εκπληκτικό clip του τραγουδιού εδώ.

16 σχόλια:

varometro είπε...

Καλά εγώ στο χαβαλέ το έθεσα το ερώτημα παραθέτοντας ένα απόσπασμα από την "Ταξιδιάρα Ψυχή" των Τρυπών "Λονδίνο, Άμστερνταμ και Βερολίνο έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας..." όπου ο ήρωας ταξιδεύει προς άγραν... ναρκωτικών (και στις κάτω χώρες η συγκεκριμένη αγορά έχει τα... πάνω της), αλλά χαίρομαι που αποτέλεσα την αφορμή για ένα τόσο όμορφο post!

Τελικά μόνο εσύ έχεις την ικανότητα να κάνεις αυτό το απίστευτο κολάζ ψυχανάλυσης και ιστορίας της τέχνης.

Δεν ξέρω τι "αποφάσεις ζωής" καλείσαι να πάρεις αλλά έχω την εντύπωση πως δεν υπάρχουν τέτοιες. Όπως έλεγε κι ο Νίτσε "δεν υπάρχουν γεγονότα παρά μόνο ερμηνείες". Τώρα θα μου πεις κι ο Νίτσε που τα 'χε φάει με το κουτάλι τα σανατόρια στον Μέλανα Δρυμό τι κατάλαβε; Έχω την εντύπωση πως η ζωή είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη για να εξαρτάται από μια απόφαση. Όπως λέει κι φίλος μου ο Μίλτος -που δεν έχει να ζηλέψει πολλά από τον Νίτσε- "δεν περνάει ο καιρός να πεθάνουμε...".

Δεν ξέρω... μεγάλη, μικρή... πάντως εγώ ειλικρινά νιώθω τυχερός που συνέπεσα χρονικά με σένα να κάνω την βόλτα μου στον μάταιο τούτο κόσμο.

Και μετά σου λέει πως τα σκυλιά των αεροδρομίων δεν αφήνουν να περάσει τίποτα... :-P

Ιφιμέδεια είπε...

(Ενδόμυχη σκέψη: Τι να γράψει ο πτωχός πλην τίμιος ιστολόγος μετά από αυτό το σχόλιο;)

Αγαπημένε Βαρόμετρε Bourdieu,

είναι μεγάλη τύχη γι'αυτούς που σε συναναστρέφονται η αρετή σου να έχεις έναν καλό λόγο να πεις όταν πρέπει και σ'ευχαριστώ που εν προκειμένω τον είπες. Βαρέθηκα άλλωστε τους φίλους που μου λένε αυτό που δεν χρειάζεται ν'ακούσω.

Μ'άρεσαν πολύ αυτά που έγραψες για τον Νίτσε και ιδιαιτέρως η ατάκα του Μίλτου. Έχω αδελφό Μίλτο και όσο να'ναι επηρρεάζομαι θετικά. Μου ακούγεται πολύ μεγάλος φιλόσοφος.

Παρεμπιπτόντως στο μόνο που διαφωνώ είναι ότι όντως υπάρχουν αποφάσεις ζωής. Ας πούμε το αν θα παντρευτείς, με ποιόν, αν θα κάνεις παιδιά, είναι αποφάσεις ζωής. Εν προκειμένω καλούμαι να πάρω μιά σοβαρή επαγγελματικής φύσεως απόφαση που όμως θα έχει συνέπειες και στην οικογενειακή ζωή μου. Δηλ. να διαλέξω έναν νέο τόπο εργασίας και πιθανόν κατοικίας.

Όταν ήμουνα μικρή μου άρεσαν πολύ οι τσιγγάνοι και σκεφτόμουν τι ωραία θα ήταν να ερωτευόμουν έναν και να πουλάγαμε μαζί καρπούζια.

Που να το ήξερα ότι θα ερχόταν ο καιρός που όντως θα ζούσα μιά τσιγγάνικη ζωή...

greekgaylolita είπε...

Στρειδια που δεν κανουνε μαργαριταρια ειναι μονο σαρκες αγαπητη μου;-)

Ιφιμέδεια είπε...

Αυτό Λολίτα μου είναι ίσως ο μεγαλύτερος φόβος μου...
:)

greekgaylolita είπε...

Γιατι εμενα τι νομιζεις?:-)

Ιφιμέδεια είπε...

Α, δεν αμφιβάλλω, το αναγνωρίζω αν θες.
Aπλά μου φαίνεται γιά σένα τόσο παράλογο, κι ας μην σε ξέρω. Η οθόνη του υπολογιστή είναι πολύ μικρή να σε χωρέσει.

varometro είπε...

"Δηλ. να διαλέξω έναν νέο τόπο εργασίας και πιθανόν κατοικίας."

α) Ελπίζω ο τόπος αυτός να βρίσκεται εντός λεκανοπεδίου.

β) Σε κάθε περίπτωση να έχει ηλεκτρικό ρεύμα και σύνδεση internet.

Οι "αποφάσεις ζωής" είναι όντως μεγάλη κουβέντα για την οποία πάντως διατηρώ τις αντιρρήσεις μου.

Τα στρείδια πάντως γίνονται καλύτερα στον ατμό με λεμόνι...

Equilibrium είπε...

Έχω φάει εγώ gauffres στις πόλεις που πήγες...

Αχ αχ τί μου θύμισες (και δεν εννοώ μόνο τις βάφλες!)

Καλό σας μήνα!

Xilaren είπε...

ετοιμαζόμουν για :) και καλωσορίσματα πίσω, μετά διάβασα και :(, τώρα λίγο μπερδεμένη. Καλή επάνοδο και ελπίζω να σε δω σύντομα. όλα να πηγαίνουν καλά

(για να μην αφήνω ηλίθια κομεντ σαν το σημερινό)

Ιφιμέδεια είπε...

α) αμ δεν είναι...

β) ε, όσο γι'αυτό...

Αχ, μ'αρέσουν τα βαρύγδουπα, το ξέρεις
(Στρείδια δεν τρώω πιά...)

Ιφιμέδεια είπε...

@Equilibrium

Μπορώ να σου πω ότι οι gauffres ήταν ό,τι καλύτερο. Ξεχωρίζω επίσης (ως ανυπέρβλητη γλυκατζού) ριζόπιτα στο Metropole και Tarte Tatin στο Greenwich.

καλό μήνα!

Ιφιμέδεια είπε...

@Xilaren:

Κι εγώ μπερδεμένη. :/

Όσο περνάει ο καιρός το παίρνω καλύτερα. Δεν ξέρω γιατί...

Provato είπε...

μανίτσα αυτό που λες για τον Ιερώνυμο είναι τόσο αλήθεια. κάργα αλήθεια.

το έχω ζήσει στο Hermitage με τα άπειρα αριστουργήματα που έχει, πολλά από τα οποία είχα ξαναδεί σε βιβλία. ή νόμιζα ότι είχα ξαναδεί.

:-)

Lucha Libre είπε...

Στο μεταξύ σ΄ένα παράλληλο σύμπαν μια λάτρης του Brueghel περνά τον 8ο μήνα μακριά απ΄την άλλη της ζωή.Είχε πάρει μια απόφαση ζωής και να τη τώρα στου διαόλου τη μάνα, με ΑDSL για πρώτη φορά και ακυρωμένο το ταξίδι στο Αμστρενταμ λόγω έλλειψης ρευστού, στερεού και αερίου - τα δυο νοίκια δεν αντέχονται.
Σκέψου το και μη μετανιώσεις ούτε στιγμή ό,τι κι αν αποφασίσεις.
Σε χαιρετώ.

Ιφιμέδεια είπε...

@Προβατούκο:

Μα το ξέρεις ότι με τρελλαίνεις όταν με αποκαλείς μανίτσα, ναι; Με αποσυντονίζεις πώς το λένε;

Άραγε θα το αξιωθώ και το Ερμιτάζ; Πολύ θα το ήθελα!
Ως τότε το Ερμιτάζ το έχω συνδέσει με τη Ρώσικη Κιβωτό του Sokurov.

Ιφιμέδεια είπε...

@Incontinentia:

Με τέτοιο φοβερό ψευδώνυμο και τέτοιο avatar με κάνεις και νιώθω σαν να παίρνω ψευδώνυμο από τη Σιβυλλα. Άσε που αγωνιώ τι θα απογίνει η λάτρης του Brueghel στο παράλληλο σύμπαν.

Τέλος πάντων, επειδή έχω δεδηλωμένη την καμένη μου τη φλάντζα (υπουργός εκπολιτισμού στην κυβέρνηση του δρος Φλάντζα γαρ), μη με παραξηγείτε, πώς πονώ δεν ξέρετε.

Καλώς ήρθατε, πάντως, και θα τρέξω ξοπίσω σας να βρω το μπλογκ σας.