Τρίτη 22 Ιουλίου 2008

Μπάμιες και ανανάς




Αγαπητό μου ιστολόγιο,




τώρα που σου γράφω μαγειρεύω μπάμιες.




Οι μπάμιες έχουν θέση πολύ συγκεκριμένη στη συναισθηματική μου μνήμη: μου θυμίζουν πάντα το καλοκαίρι του 1991, ανασκαφή στη Λοκρίδα, όταν ένας άλλος άνθρωπος που ήμουν εγώ τότε τις έτρωγε με όρεξη σχεδόν καθημερινά για έναν μήνα.




Συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν τρόφιμα, ποτά ή μυρωδιές που έχουν έναν τέτοιο ρόλο στη ζωή μου και νιώθω ένα είδος ευφορίας. Κάθε φορά που τα συναντώ ξανά μου δημιουργούν μιά εξαρτημένη αντίδραση, σαν το σκυλί του Παβλώφ. Χωρίς να το θέλω κάνω ένα ταξίδι-βουτιά σε μιά πολύ συγκεκριμένη στιγμή ή σε μιά συγκεκριμένη περίοδο και συνήθως η αίσθηση που έχω είναι ευχάριστα συγκινητική.




Ο ανανάς ας πούμε μου θυμίζει μιά μέρα που ο μπαμπάς μου με πήρε και με πήγε βόλτα από τον Πειραιά που μέναμε στην Αθήνα, για να δω το Μινιόν. Μου ψώνισε από το μαγικό εκείνο τμήμα παιχνιδιών έναν μικρό κούκλο Σνούπυ και έναν μεγάλο κούκλο τζόκερ, πράσινο και κόκκινο (που τον έχω ακόμη με τα άλλα παιχνίδια μου στην αποθήκη). Βγαίνοντας από το Μινιόν για να πάρουμε πάλι πίσω το τρένο περάσαμε μπροστά από ένα μανάβικο, το οποίο αν έπρεπε οπωδήποτε να τοποθετήσω στο χώρο θα έλεγα ότι ήταν κάπου κοντά στο Νέον. Τέλος πάντων, χάζεψα φαίνεται τον ανανά και ο μπαμπάς μου μου τον πήρε και αυτόν!! Μπαίνοντας περιχαρής στο σπίτι η μαμά μου θυμάμαι έβαλε φρένο στον ενθουσιασμό (έπαιρνε δυστυχώς η κακομοίρα αυτό το ρόλο στην εσωτερική οικιακή μας διανομή) και με προειδοποίησε ότι θα ήταν λίγο ξυνός. Ο μπαμπάς μου τον καθάρισε και αφού φάγαμε μεσημεριανό τον δοκίμασα επιτέλους! Ήταν όντως ξυνός γι'αυτό τον ραντίσαμε με ζάχαρη και έγινε υποφερτός, αλλά δεν μπορώ να πω ότι τον αγάπησα.


Πριν μιά εβδομάδα άνοιξα μιά κονσέρβα ανανά που ανακάλυψα στο βάθος των ντουλαπιών μας. Κόντευε να λήξει, ούτε θυμάμαι ποιά στιγμή τον αγόρασα, νομίζω πέρισυ, τέλος πάντων έπρεπε να καταναλωθεί. Κι έτσι ανοίχθηκε η κονσέρβα ανανά, που δεν ήταν καθόλου κοινή κονσέρβα, αλλά μαγική, αφού με τον πρώτη κιόλας μπουκιά με έκανε 6 χρονών, χαρούμενη κι ευτυχισμένη να έχω επιστρέψει κιόλας από το Μινιόν με τους κούκλους μου αγκαλιά. Ήταν γλυκός αυτός ο ανανάς, αλλά έβαλα και λίγη ζάχαρη, μαμάς ένεκεν.




Έτσι είναι με μερικά πράγματα. Μου θυμίζουν κάτι άλλο. Θυμάμαι πότε ήπια πρώτη φορά τζιν φις στο Χίλτον της Λευκωσίας, ένα ατομικό κέϊκ brownie που αγόρασα στο Λονδίνο το 1995 στο σταθμό Βικτώρια την τελευταία μέρα που έφευγα, τις αποξηραμένες κατακόκκινες παπάγιες που ανακάλυψα πέρισυ τα Χριστούγεννα, τα γεμιστά με κιμά μου θυμίζουν τη θεία μου. Ένας φαύλος κύκλος αναμνήσεων στο προσωπικό μου σύμπαν. Ίσως κι ένας από τους λόγους που αγαπώ τόσο πολύ τον Ξανθούλη.




Τι μου'ρθε τώρα και τα γράφω αυτά. Σταματάω μη μου καούν οι μπάμιες.

21 σχόλια:

Α, μπα? είπε...

Τι ωραίο ποστ! θα μπορούσα να γράψω βιβλίο με τους συνειρμούς -ωραίους και άσχημους- που μου δημιουργεί το φαγητό. Είμαστε μια οικογένεια άμεσα συνδεδεμένη με το φαγητό, στα τραπέζια ΠΑΝΤΑ μιλάμε όλοι για συνταγές και για πρώτες ύλες από διάφορα ταξίδια και επισκέψεις. Αν υπήρχε τέτοιο βιβλίο θα ήταν το αγαπημένο μου. Σημειωτέον ότι ο Ξανθούλης είναι κοντοχωριανός μας. Coincidence?

lemon είπε...

Τι όμορφο ποστ, Ιφιμέδεια.
Κι εμένα μου θύμισε τον Ξανθούλη ο τρόπος που σκέφτεσαι.
Κι εμένα, επίσης.

(Να πάρω το θάρρος να προτείνω, αν δεν το έχεις διαβάσει ήδη, το λίγο από το αίμα σου, της Σώτης;)

Xilaren είπε...

μπάμιες με κοτόπουλο μόνο τη μαμά μου φέρνουν στο μυαλό. και μετά από 14 ώρες στο δρόμο μου τη σπάει να γυρνώ σε ένα σπίτι που δεν έχει μαγειρέψει κανείς... να'ρθω;

Medusa είπε...

Τέλειο ποστ όπως πάντα:)
Εμένα όμως άλλο πράγμα μου έκανε κλικ...διάβασα τη μαγική λέξη ανασκαφή! ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ ΕΙΣΑΙ?!?!?!

Ιφιμέδεια είπε...

@α, μπα?:

Γράψε κάτι σχετικό -on the side του κυρίου έργου σου ή ίσως σε δεύτερο μπλογκ ή και εδώ φιλοξενούμενη αν θες! Και μόνο μιά αφήγηση οικογενειακού τραπεζιού σας θα είναι πολύ ωραία!

Ο Γ.Ξ. είναι η μεγάλη μου αδυναμία και ξέρω ότι είναι από την Αλεξανδρούπολη, άρα κι εσείς. Καθόλου coincidence. Κάτι θα έχει η πόλη σας δεν μπορεί (μίλησε η επιστήμων μέσα μου).

Ιφιμέδεια είπε...

@lemon:
Λεμονίτσα μου,

είναι ώρα να σου πω ότι οι λεμονιές μου θυμίζει πάντα μιά μικρή λεμονιά που είχε η θεία μου στην αυλή σε ένα παλιό σπίτι στο Χαϊδάρι και σκαρφάλωνα. ;)

Ευχαριστώ ΠΑΡΑ πολύ για την πρόταση. Δεν έχω διαβάσει Σώτη. Έχει κάτι που με απωθεί όταν διαβάζω συνεντεύξεις της. Θα το τολμήσω όμως αυτό αν μου νομίζω.

Ιφιμέδεια είπε...

@Xilaren:

Σε περιμένω!!!!! Είναι πλέον χθεσινές αλλά δεν μπορεί να έχασαν την τσαχπινιά τους. Ωραίες γίνανε!

Κι αν είσαι Ελλάδα, θέλω να σε δω, το ξέρεις ;)

Ιφιμέδεια είπε...

@nephtys2000:

Αμαρτία εξομολογηθείσα, ουκ έστιν αμαρτία, δεν λένε;

spiretos72 είπε...

Εγώ κάπου εκεί στο Νέον θυμάμαι ένα εστιατόρειον/μαγειρείον που έφτιαχνε ωραίο παστίτσιο. Θυμάμαι έντονα όξινο τον κυμά, ίσως από τον πολύ πελτέ ντομάτας ίσως πάλι να ήταν και ελαφρώς μπαγιάτικος... Από τότε έχω να φάω ωραίο παστίτσιο, μου ταίριαζε πολύ αυτό.

spiretos72 είπε...

Πάνω από το παστίτσιο έβαζε μια παχύρευστη σάλτσα και καπάκι χοντροκομένο πολύ αλμυρο σκληρό τυρί. Μάλλον κεφαλοτύρι θα ήταν. Τώρα μπορεί να κάνω και λάθος (πάνε αρκετά χρόνια) και μπορεί να έβαζε πρώτα τη σάλτσα και μετά το τυρί. Ωραίο παστίτσιο αυτό!

Medusa είπε...

Η αμαρτία του να είσαι αρχαιολόγος δεν ξεπλένεται ούτε στο καθαρτήριο του Δάντη, όπως φαντάζομαι κι εσυ γνωρίζεις.
Καλή μου Ιφυ μπορεί να ήμασταν και συμφοιτήτριες! Θα ήθελα να σου στείλω ένα email...επιτρέπεται?

Υ.Γ. Το Ιφυ είναι εν είδει εκδίκησης:Ρ
Nephthys=Νέφθυς
Εσείς είστε μια απλή Θεσσαλή πριγκίπισσα αλλά εγώ, αγαπητή, είμαι μια πανίσχυρη Αιγύπτια θεά...οπότε χρησιμοποιείτε το όνομα μου με τον προσήκοντα σεβασμόν! LOL

Ιφιμέδεια είπε...

Αγαπητέ μου spireto72,

καταρχήν να πω ότι το '72 ήταν θαυμάσια χρονιά. Δεν ξέρω για τα κρασά (sic) αλλά έβγαλε κάτι φυντάνια άλλο να σου λέω κι άλλο να βλέπεις.

Το παστίτσιο που περιγράφεις, φίλτατε, απέχει τόσο πολύ από το να είναι επιθυμητό προς βρώσιν ώστε μου προξενεί μιά ακατανίκητη επιθυμία να το δοκιμάσω.
Τι να πει κανείς για τα γούστα της αλληνής!

Ιφιμέδεια είπε...

Πότνια nephtys2000

θα χαρώ πολύ να λάβω ηλεκτρονικόν μήνυμά σας. Για φανταστείτε να έχομεν αμαρτήσει εις κοινούς τόπους. Καθόλου απίθανο γιατί τω καιρώ εκείνω δεν έβαζα και κώλο κάτω (pardon my expression).

Αν μοι μηνύσετε και δεν λάβετε εγαίρως απάντησιν, έχετε παρακαλώ υπόψιν ότι αναχωρώ αύριο το πρωί δι'εκτός Αθηνών απασχόλησιν και επιστρέφω δημήτρια Δευτέρα βράδυ.

Σας ασπάζομαι ως γνησία Μυκηναία Θεά (και ουχί πριγκίπισσα) προς την Αιγυπτία ομολογόν της

Ιφιμέδεια είπε...

A! και το ιμειλι μου είναι στο προφίλ μου, ήτοι
cerameia-παπάκι-yahoo-τεκεία-com

enteka είπε...

ποστ απόλαυση!
(και τα σχόλια)

x-ray είπε...

:) με τις δικιές σου αναμνήσεις, θυμηθήκαμε και τις δικιές μας.
Ευχαριστώ.

roverand είπε...

εμενα η μοναδικη φορα που με ειχε παει ο μπαμπας μου στο μινιον ηταν εκεινο το βραδυ που ειχε πιασει φωτια.

vina είπε...

ερώτηση- η φωτό σου θυμίζει έντονα το εγκαταλελειμένο τουριστικό περίπτερο του εοτ φτιαγμενο απο τον κωνσταντινιδη πανω απο τον β ταφικο περιβολο των μυκηνων. παιζει να ειναι?

Ιφιμέδεια είπε...

Ναι, Βίνα. Το ίδιο λέμε, μόνο που είναι του Κίμωνα Λάσκαρη (και η αλήθεια είναι ότι δεν είναι πάνω από τον ταφικό περίβολο Β).

Πώς το γνώρισες;

vina είπε...

σοκάρομαι! δεν είναι του Κωνσταντινιδη?!
κατ' αρχας ζω τις μισές ημέρες της εβδομάδας σε ένα απο τα γειτονικά χωριά, κατά δευτερον οι μυκηνες ειναι απο τα αγαπημένα μου μέρη, ειδικά η κοιλάδα απο πίσω, εκεί που τωρα έχει χτιστεί το μουσείο, και το παλιό τουριστικό περίπτερο είναι ένα πανέμορφο αρχιτεκτόνημα, και πάω συχνά τις ηλιόλουστες ημέρες για να το καμαρώσω ακόμη κι έτσι....

Ιφιμέδεια είπε...

Κι εμένα μου αρέσει πολύ, αν και δεν έχω την ευκαιρία να το επισκέπτομαι τόσο συχνά.

Οι Μυκήνες έχουν μιά δική τους άγρια ομορφιά.