Μπάμιες και ανανάς

Αγαπητό μου ιστολόγιο,

τώρα που σου γράφω μαγειρεύω μπάμιες.

Οι μπάμιες έχουν θέση πολύ συγκεκριμένη στη συναισθηματική μου μνήμη: μου θυμίζουν πάντα το καλοκαίρι του 1991, ανασκαφή στη Λοκρίδα, όταν ένας άλλος άνθρωπος που ήμουν εγώ τότε τις έτρωγε με όρεξη σχεδόν καθημερινά για έναν μήνα.

Συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν τρόφιμα, ποτά ή μυρωδιές που έχουν έναν τέτοιο ρόλο στη ζωή μου και νιώθω ένα είδος ευφορίας. Κάθε φορά που τα συναντώ ξανά μου δημιουργούν μιά εξαρτημένη αντίδραση, σαν το σκυλί του Παβλώφ. Χωρίς να το θέλω κάνω ένα ταξίδι-βουτιά σε μιά πολύ συγκεκριμένη στιγμή ή σε μιά συγκεκριμένη περίοδο και συνήθως η αίσθηση που έχω είναι ευχάριστα συγκινητική.

Ο ανανάς ας πούμε μου θυμίζει μιά μέρα που ο μπαμπάς μου με πήρε και με πήγε βόλτα από τον Πειραιά που μέναμε στην Αθήνα, για να δω το Μινιόν. Μου ψώνισε από το μαγικό εκείνο τμήμα παιχνιδιών έναν μικρό κούκλο Σνούπυ και έναν μεγάλο κούκλο τζόκερ, πράσινο και κόκκινο (που τον έχω ακόμη με τα άλλα παιχνίδια μου στην αποθήκη). Βγαίνοντας από το Μινιόν για να πάρουμε πάλι πίσω το τρένο περάσαμε μπροστά από ένα μανάβικο, το οποίο αν έπρεπε οπωδήποτε να τοποθετήσω στο χώρο θα έλεγα ότι ήταν κάπου κοντά στο Νέον. Τέλος πάντων, χάζεψα φαίνεται τον ανανά και ο μπαμπάς μου μου τον πήρε και αυτόν!! Μπαίνοντας περιχαρής στο σπίτι η μαμά μου θυμάμαι έβαλε φρένο στον ενθουσιασμό (έπαιρνε δυστυχώς η κακομοίρα αυτό το ρόλο στην εσωτερική οικιακή μας διανομή) και με προειδοποίησε ότι θα ήταν λίγο ξυνός. Ο μπαμπάς μου τον καθάρισε και αφού φάγαμε μεσημεριανό τον δοκίμασα επιτέλους! Ήταν όντως ξυνός γι'αυτό τον ραντίσαμε με ζάχαρη και έγινε υποφερτός, αλλά δεν μπορώ να πω ότι τον αγάπησα.

Πριν μιά εβδομάδα άνοιξα μιά κονσέρβα ανανά που ανακάλυψα στο βάθος των ντουλαπιών μας. Κόντευε να λήξει, ούτε θυμάμαι ποιά στιγμή τον αγόρασα, νομίζω πέρισυ, τέλος πάντων έπρεπε να καταναλωθεί. Κι έτσι ανοίχθηκε η κονσέρβα ανανά, που δεν ήταν καθόλου κοινή κονσέρβα, αλλά μαγική, αφού με τον πρώτη κιόλας μπουκιά με έκανε 6 χρονών, χαρούμενη κι ευτυχισμένη να έχω επιστρέψει κιόλας από το Μινιόν με τους κούκλους μου αγκαλιά. Ήταν γλυκός αυτός ο ανανάς, αλλά έβαλα και λίγη ζάχαρη, μαμάς ένεκεν.

Έτσι είναι με μερικά πράγματα. Μου θυμίζουν κάτι άλλο. Θυμάμαι πότε ήπια πρώτη φορά τζιν φις στο Χίλτον της Λευκωσίας, ένα ατομικό κέϊκ brownie που αγόρασα στο Λονδίνο το 1995 στο σταθμό Βικτώρια την τελευταία μέρα που έφευγα, τις αποξηραμένες κατακόκκινες παπάγιες που ανακάλυψα πέρισυ τα Χριστούγεννα, τα γεμιστά με κιμά μου θυμίζουν τη θεία μου. Ένας φαύλος κύκλος αναμνήσεων στο προσωπικό μου σύμπαν. Ίσως κι ένας από τους λόγους που αγαπώ τόσο πολύ τον Ξανθούλη.

Τι μου'ρθε τώρα και τα γράφω αυτά. Σταματάω μη μου καούν οι μπάμιες.