In ecstasy

Μια βδομάδα δραπετεύσαμε. Υποτίθεται διακοπές. Περάσαμε το 70% στο κρεβάτι. Έπεσαν οι ρυθμοί. Της καρδιάς, του άγχους, πήραμε βαθιά ανάσα.

Πριν μας ρουφήξει η αυτού απαισιότης η καθημερινότητά μας είχα φροντίσει εντέχνως να την περιγελάσω.

Τη Δευτέρα το βράδυ πήγαμε στη συναυλία της P.J. Harvey. Βαθιά ανάσα κι εκεί.

Θυμήθηκα πώς μπορεί ο ήχος να περάσει μέσα από τα αυτιά σου στο μυαλό σου. Καβάλα σε ένα πιάνο ή μιά ηλεκτρική κιθάρα η φωνή της σέρφαρε μέσα στο κρανίο μας για μιάμιση υπέροχη ώρα.

Ξεχώρισα αυτό το μικρό τραγουδάκι. Nina in ecstasy.




Έχει πλάκα αυτή η εποχή. Νιώθω ότι έχω κάπως υπό έλεγχο την κατάσταση, αλλά κατά βάθος ξέρω καλά ότι η συγκυρία θα μου ρίξει σε λίγο μιά κλωτσιά με τα πισινά της πόδια, σαν ανεξέλεγκτο μουλάρι ένα πράμα. Πάντως συνειδητοποιώ ότι το μόνο πράγμα που δεν έχει η ζωή μου είναι ρουτίνα ή ανία. Είναι καλό αυτό, δεν είναι;
Μόλις συνειδητοποίησα ότι όλη η προηγούμενη παράγραφος θυμίζει τόσο πολύ την απαράδεκτη Τίνα Δασκαλαντωνάκη στη Λιφο που αν είχα λίγη τσίπα θα έπρεπε όχι μόνο να την σβήσω αλλά ίσως να πετάξω μαζί και το μπλογκ. Shit. Την αφήνω για να την βλέπω και να μάθω να μην κοροϊδεύω.

Διάβασα κι ευχαριστήθηκα πολύ το τρίτο παδικό βιβλίο του Πέτρου Χατζόπουλου με τις περιπέτειες του Κορνηλίου Κρικ, σκίουρου-ντετέκτιβ, με τίτλο "Το καταραμένο περιδέραιο της Νιαουφερτίτης". Καλύτερο από τα δύο προηγούμενα, με σαφείς αναφορές σε γνωστά κινηματογραφικά, λογοτεχνικά και άλλα κλισέ, πολύ απολαυστικό. Τόσο που ήθελα να ήταν μεγαλύτερο και ασφαλώς το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Υπάρχει όμως κι ένα ιδιότυπο υποδόρειο τρόπον τινά μυστήριο που καλύπτει τα τρία βιβλία στη σειρά αυτή του συγγραφέα. Στα δύο προηγούμενα βιβλία κρατήθηκα να μην το γράψω, έλεγα μην είναι και ιδέα μου, αλλά να, πλέον με το τρίτο νομίζω ότι έχω δίκιο και συμβαίνει το εξής.

Ο Χατζόπουλος χρησιμοποιεί για τους ήρωές του αγγλικά ονόματα που για ένα ελληνάκι δεν σημαίνουν τίποτα, αλλά σαφώς έχουν νόημα στα αγγλικά. Π.χ. ο κεντρικός ήρωας-σκίουρος λέγεται Κρηκ (Creek), ο αρχαιολόγος-σαύρα στο τελευταίο βιβλίο Τζόζεφ Μένιτεϊλ (Manytail), κλπ. Περίεργο, αλλά έστω. Ίσως να έχει κι ένα νόημα (για ποιόν όμως; για τα παιδιά;), το ό,τι παραπέμπει στο κλασικό αγγλικό αστυνομικό μυθιστόρημα. Εννοείται ότι χρησιμοποιεί και ονόματα που στέκουν και στις δύο γλώσσες, όπως η Μάρθα, η πυγολαμπίδα-βοηθός του σκίουρου-ντετέκτιβ.

Πλην αυτού όμως, συνειδητοποίησα κάποια στιγμή ότι ο Χατζόπουλος ενσωματώνει στο κείμενο μεταφρασμένες στα ελληνικά ΑΓΓΛΙΚΕΣ εκφράσεις-λογοπαίγινα, όπως το I have cold feet που θυμάμαι τώρα εκ του προχείρου, που δεν έχει ιδιαίτερο νόημα στα ελληνικά, αλλά σαφώς έχει στα αγγλικά. Να μην τα πολυλογούμε, η εντύπωση που έχω εγώ είναι ότι το βιβλίο έχει γραφτεί στα αγγλικά και εν συνεχεία μεταφράστηκε.

Το γεγονός με προβλημάτισε, με βασάνισε και ως άλλος Κορνήλιος (ή μήπως ενοχλητική Μάρθα;) καταλήγω σε δύο λογικά ενδεχόμενα.

1. Αυτή η διαδικασία έγινε στο μυαλό του συγγραφέα αυτομάτως. Διάβασα ότι έχει σπουδάσει σε αμερικάνικο κολλέγιο οπότε ο άνθρωπος γνωρίζει την αγγλικήν απταίστως. Δεν είναι όμως περίεργο για κάποιον, ίσως βασανιστικό, να πρέπει για να γράψει στην μητρική του γλώσσα, να κάνει αυτόματη μετάφραση; Και τότε, επιτέλους, γιατί δεν γράφει κατευθείαν στα αγγλικά;

2. Πράγματι λοιπόν, ίσως να έγραψε εξ αρχής στα αγγλικά και εν συνεχεία ο ίδιος ή άλλος μετέφρασαν τα βιβλία, αλλά σκέφτομαι ότι σε αυτή την περίπτωση τα βιβλία για τυπικούς λόγους θα έπρεπε να κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά ως μεταφρασμένα και όχι ως πρωτότυπα έργα. Αν ο συγγραφέας ενδιαφέρεται πρωτίστως για την αγγλόφωνη αγορά ή τέλος πάντων έχει μεγαλύτερη ευχέρεια στην γλώσσα αυτή, νομίζω ότι πάραυτα θα έπρεπε να προωθήσει τα βιβλία του στο εξωτερικό.

Anyway, προβλέπω το ζήτημα να μένει μυστήριο. Ένα μυστήριο αντάξιο του Cornelius Creek.

Είδα πολύ τηλεόραση την προηγούμενη εβδομάδα.

Μου άρεσε πολύ η συνέντευξη της Κικής Δημουλά στην Εύη Κυριακοπούλου. Όλη η συνέντευξη σε συνέχειες εδώ. Μου αρέσουν πολύ οι άνθρωποι με τρελαμένο εγκέφαλο, ανασφάλειες και χιούμορ. Takes one to know one σκέφτομαι και βαυκαλίζομαι (πάλι η Τίνα μέσα μου, σκατά).

Αναρωτιέμαι πότε θα μιλήσουν οι καλεσμένοι του Γεωργουσόπουλου. Σαν να είναι παγιδευμένοι σε έναν άλλο πλανήτη, μέσα σε ένα στούντιο-διαστημικό κελί βασανιστηρίων, από έναν τρελό επιστήμονα που τους απήγαγε για να τους καταδικάσει να τον ακούν αιώνια. Νιώθω οίκτο και αηδία όταν τους βλέπω να δυσανασχετούν, αλλά παρόλα αυτά να συνεχίζουν να κάθονται να τον ακούν, χωρίς να προλαβαίνουν να ψελίσουν παρά ελάχιστα λόγια με χαμηλή φωνή, ίσαμε να πάρει ανάσα ο τύραννος και να συνεχίσει. Και βλέπω μέσα στα μάτια τους την απελπισία, την διάθεση να δραπετεύσουν, να σηκωθούν από την καρέκλα, ναι, μοιάζει τόσο απλό, κι όμως είναι τόσο δύσκολο. Η αξιοπρέπειά σου καθισμένη σε καρέκλα και -το χειρότερο- υπάρχει και το κοινό που θα δει τον εξευτελισμό της.

Οι Ονιράμα είναι ένα συγκρότημα από Αρναούτογλου (κλεμένο αυτό, όχι δικό μου, του Θ.)

Ούτε στο Prison Break δεν γίνονται αυτά (Κ. Σαμαράς)

Ο Κ. Σαμαράς υπήρξε συνεργάτης των διαβόητων ελλήνων κακοποιών αφών Παλαιοκώστα, συγγραφέας του βιβλίου Καταζητείται. Την ατάκα την εκτόξευσε σε σχέση με την απόδραση του ενός αδελφού από τις φυλακές Κορυδαλού με ελικόπτερο.

Όταν είμασταν στο σχολείο μιά από τις τεχνικές που μαθαίναμε για να γράφουμε εκθέσεις ήταν ο κύκλος. Ξεκινούσες με μία ατάκα ή ένα θέμα και φρόντιζες να τελειώσεις με αυτή. Έτσι κι εγώ λοιπόν, σαν καλή μαθήτρια που πάντα ήμουν, τελειώνω εδώ την έκθεση-ποστ με μιά αναφορά σε απόδραση, όπως με απόδραση ξεκίνησα. Λυπάμαι αγαπητοί μου αναγνώστες που αναγκάζομαι να σας το επισημάνω, αλλά είστε δυστυχώς απρόσεκτοι και κάτι τέτοια λογοτεχνικά μου τερτίπια σας ξεφεύγουν. Τις προάλλες έκανα ολόκληρη ακροστιχίδα και ουδείς ενδιαφέρθηκε.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΟΤΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ CHIC'N'SHABBY!!!

UPDATE:

Μόλις είδα ότι ο κος Hulot έχει ανεβάσει ποστ για τη συναυλία της PJ Harvey με τον ίδιο τίτλο με το παρόν. Ορκίζομαι στα 12 ευαγγέλια ότι μόλις το είδα (κάνω και σταυρό με τα δάκτυλα, τον φιλάω, δεν πειράζει που δεν με βλέπετε, με βλέπει ο Θεούλης). Επιβεβαιώθηκα ότι το τραγούδι αυτό ήταν η κορυφαία στιγμή στη συναυλία. Πάω να φάω παγωτό.