Lazba

Μιά εβδομάδα στη Λέσβο. 860 χιλιόμετρα on the road. Ένα ταξίδι που εξελίχθηκε ακριβώς όπως το είχαμε οργανώσει. Και μόνο γι'αυτό, αξιομνημόνευτο.

το άγαλμα της Ελευθερίας στο λιμάνι της Μυτιλήνης

Σκηνές από το έργο:

Κατάλαβα ότι η ζωή μπορεί να είναι όχι απλώς κινηματογραφική αλλά και cartoon: ένας αρουραίος με 'κυνήγησε' (υπό το αδιάφορο βλέμμα μιάς γάτας) σην αυλή μιάς εκκλησίας και με ανάγκασε να (προσπαθήσω να) σκαρφαλώσω σε έναν στύλο. Ό,τι και να σας περιγράψω είναι λίγο. Έπρεπε να είστε εκεί να κάνετε καινούργιο συκώτι.

Αμίμητος καυγάς ανάμεσα σε φύλακες του νέου Αρχαιολογικού Μουσείου Μυτιλήνης. Φαίνεται πώς έχει κάποιου είδους κακή αύρα το έρημο...

Το παλιό Μουσείο είναι η περίτρανη απόδειξη της εκτίμησης που χαίρουν οι προϊστορικές αρχαιότητες εν Ελλάδι αν δεν εξυπηρετούν εθνικ(ιστικ)ούς σκοπούς.

Στο κατά τα άλλα υπέροχο Μουσείο του Απολιθωμένου Δάσους υψωμένο φρύδι και ύφος χιλίων καρδιναλίων.

Ευγενείς αν μη τι άλλο στο Μουσείο του Θεόφιλου και στο Teriade.

Υπάρχει μουσείο στην Λέσβο που να αισθάνεσαι πραγματικά ευπρόσδεκτος;

Ναι, ευπρόσδεκτοι στο θαυμάσιο Μουσείο Βιομηχανικής Ελαιουργίας στην Αγία Παρασκευή. Το αποδεικνύουν με τη σήμανσή τους σε όλο το νησί και φυσικά την υποδοχή τους.

Ευπρόσδεκτοι στη Δημοτική Πινακοθήκη της Μυτιλήνης που φιλοξενεί τη συλλογή έργων τέχνης του τεχνοκριτικού Γιώργου Πετρή.

Ευπρόσδεκτοι στο Βυζαντινό Μουσείο της Μυτιλήνης (απέναντι από τον Άγιο Θεράποντα στο κέντρο της πόλης, δεν το πιάνει το μάτι σου), που θα ήταν σοβαρή παράλειψη να μη δει κανείς.

Κεραμεικά στη Μυτιλήνη. Μιά γλυκόπικρη ιστορία πάλης ανάμεσα στο βιομηχανοποιημένο κιτς και την παραδοσιακή δημιουργία. Πήγαμε διαβασμένοι και αναζητήσαμε την Εργάνη στην πόλη της Μυτιλήνης. Απολύτως καλόγουστες δημιουργίες, θερμή υποδοχή με δύο πολύ ζεστά χαμόγελα, η σελίδα τους τους αδικεί και τους το είπα: πρέπει να την αναβαθμίσουν. (Παύλο κάνε κάτι!). Όσοι πάντως μελλοντικά βρεθείτε στην Αγιάσο πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτείτε τον Δ. Χατζηγιάννη, τέταρτη γενιά κεραμίστα, γιό του Γιάννη Χατζηγιάννη που δίδαξε πολλούς από τους νεώτερους κεραμίστες του νησιού, στο εκπληκτικό εργαστήριό του. Μας χάρισε μιά σπασμένη του κανάτα, ένα από τα ωραιότερα αντικείμενα που έχουμε στο σπίτι μας.

Ελιές, ελιές, ελιές, ελιές, ελιές. Και πεύκα. Και λάβα!

Και σαπούνια ξαδέλφη μου! Σαπούνια! Σαπούνια ε; Σαπούνια!

Ούζα, άλλο καλό. Προσωπικά ψηφίζω Λισβόρι.

Στην χερσόνησο της Αμαλής μία πέρδικα διασχίζει το δρόμο, σταματά και μας κοιτάζει με την ίδια περιέργεια που την κοιτάμε κι εμείς. Φταίει το ροζ μαντήλι μου;

Ροζ φλαμίνγκο στις Αλυκές της Καλλονής.

Το βυζαντινό εκκλησάκι του Αγίου Στεφάνου -μιά εκπληκτική εμπειρία.

Ο πευκώνας στην περιοχή της Αγιάσου.

Στη Λέσβο χρησιμοποιούσαμε τρεις χάρτες συγχρόνως και τον αρκετά καλό οδηγό της Τ. Χατζηδημητρίου Ανεξερεύνητη Λέσβος. Και πάλι βρεθήκαμε να ψάχνουμε ένα χωριό που δεν υπάρχει. Χριστούγεννα έλεγε σε έναν από τους χάρτες και φυσικά typical me ξεκίνησα να βρω το μόνο μέρος στη γη που θα ήθελα να είμαι δήμαρχος. Μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι, δεν θα πολιτευτώ.

Μονοήμερη εκδρομή στό Αϊβαλί και την Πέργαμο. Ο Τούρκος καπετάνιος καπνίζει απολαυστικά το πούρο του. Κουκουναριές. Ένα μεταλλείο χρυσού. Τανκς δίπλα στο Ασκληπιείο. Οι άνθρωποι είναι φιλόξενοι και επαγγελματίες. Η αξιοπρέπεια της φτώχειας. Οι Έλληνες που ταξιδεύουν μαζί μας μάς κάνουν να ντρεπόμαστε για τη συμπεριφορά τους. "Όλα δικά μας είναι" -so not.

Ξέρει κανείς που θα βρω τούρκικο τσάι στην Αθήνα;