Nous deux
Nous deux nous tenant par la main
Nous nous croyons partout chez nous
Sous l'arbre doux sous le ciel noir
Sous tous les toits au coin du feu
Dans la rue vide en plein soleil
Dans les yeux vagues de la foule
Auprès des sages et des fous
Parmi les enfants et les grands
L'amour n'a rien de mystérieux
Nous sommes l'évidence même
Les amoureux se croient chez nous.
Paul Eluard, Derniers poèmes d'amour, 1963
Εμείς οι δυό κρατιόμαστε απ'το χέρι
Εμείς είμαστε σαν το σπίτι μας παντού
Κάτω απ'το δέντρο το τρυφερό κάτω απ΄τον ουρανό το μαύρο
Κάτω απ'όλες τις στέγες πλάϊ στη φωτιά
Στον άδειο δρόμο στη λιακάδα
Στα άδεια βλέμματα του πλήθους
Κοντά σε σοφούς και σε τρελλούς
Ανάμεσα σε γέρους και παιδιά
Ο έρωτας δεν έχει τίποτα μυστηριώδες
Εμείς είμαστε η ζωντανή απόδειξη
Οι ερωτευμένοι πιστεύουν σε μας.
6 σχόλια:
Πόσο απλός-και γι΄αυτό πανέμορφος- λυρισμός!
Ο Ποιητής υπήρξε από τους αγαπημένους μας.
Απορούμε βέβαια πως μπόρεσε και παντρεύτηκε αυτό το κάθαρμα την Γκαλά-ίσως η επιπολαιότητα της νεότητας,ίσως πάλι να μην ήταν τότε καθίκω η μακαρίτισσα,δενξέρουμε.
Ευτυχώς που το ποίημα γράφτηκε χρόνια μετά το χωρισμό τους.
:-)
...ναι, ναι, το εννοείς!
@7 demons:
Δεν τον ήξερα τον γάμο και η αλήθεια είναι ότι κι εγώ κακή εικόνα έχω για εκείνη. Το ποίημα είναι πολύ όμορφο πάντως και δεν νομίζω να του το ενέπνευσε...
@Xilaren:
:))
@Πρόβατο:
*blush*
Δημοσίευση σχολίου