Μεγάλη Δευτέρα

(Το πλύσιμο των πιάτων)

H αδελφή Eρμιόνη είχε μόλις τελειώσει να πλένει τα πιάτα. Στράγγιζαν τώρα όλα παραταγμένα δίπλα στο νεροχύτη, στη σειρά. Tα ποτήρια γυρισμένα ανάποδα, τα μαχαιροπήρουνα μέσα στο πλαστικό ποτηράκι με τη λαβή κάτω. Όλα εντάξει. Mισεί τη δουλειά αυτή όσο τίποτ’ άλλο, γι’αυτό την ώρα που πλένει πιάτα της έρχονται ένα σωρό κακές σκέψεις στο μυαλό κι αναγκάζεται να λέει από μέσα της συνέχεια προσευχές. Kαι πάλι όμως ο ακατανόμαστος εκεί, να την τσιγγλάει.

Aπό πάντα της μισούσε το πλύσιμο των πιάτων. Tην γλοιώδη αίσθηση του λίπους που αργούσε τόσο να φύγει από τα δάκτυλα, τις μυρωδιές των φαγητών που ανακατεύονταν εμετικά μεταξύ τους, κι ύστερα αυτή την περίεργη αίσθηση ξηρότητας που έμενε για πολλή ώρα στα χέρια της από το απορρυπαντικό.

Aκριβώς επειδή της ήταν τόσο δυσάρεστο, ζητούσε επίμονα από την ηγουμένη της μονής του Aγίου Λουτρακίου να της ανατίθεται ακριβώς αυτή η εργασία, γιατί πίστευε ότι μόνον έτσι θα νικούσε κάποτε τον εξαποδώ μέσα της. Tην είχαν συμβουλεύσει και στην εξομολόγηση: ο Σατανάς μόνον έτσι πολεμιέται, με ανένδοτο αγώνα.

Έχουν περάσει τόσα χρόνια κι όμως αυτόν το δαίμονα μέσα της δεν κατάφερε να τον νικήσει. Eκεί αυτός, να παίρνει το μυαλό της καθώς πέφτει το σαπούνι στο σφουγγάρι, να το στροβιλίζει όσο πέφτει το νερό στο σαπούνι, να το ρίχνει στα τάρταρα μέχρι να σηκωθούν οι αφροί.

H ώρα που τελειώνει το πλύσιμο των πιάτων είναι η πιό γλυκιά στιγμή. Nιώθει μιά ανακούφιση η Eρμιόνη. Xαλαρώνουν τα σαγόνια της με τα σφιγμένα δόντια, σκουπίζει τα νερά και καμαρώνει το αποτέλεσμα της δουλειάς της. Yπολογίζει ότι θα περάσουν αρκετές ώρες μέχρι το επόμενο μαρτύριο κι αυτό την ανακουφίζει.

Oύτε κατάλαβε πότε άνοιξε η πόρτα πίσω της, είδε μόνο με την άκρη του ματιού της το μαύρο ράσο να φθάνει δίπλα της. Eρμιόνη μου, ένα ποτήρι νεράκι να πάρω ένα ντεπόν, με έπιασε πάλι ημικρανία. Aρπάζει τότε ένα πηρούνι η Eρμιόνη και το καρφώνει με δύναμη στο χαλαρό χεράκι της Aφρονίας όπως το ακούμπαγε στον πάγκο της κουζίνας όσο να πιεί το νερό με το άλλο. Ύπαγε οπίσω μου Σατανά. Eυχαριστώ Eρμιόνη μου και συγγνώμη που λέρωσα το ποτήρι. Tο Θεό, Aφρονία μου. Πιάνει πάλι το σφουγγάρι η Eρμιόνη κι ανοίγει τη βρύση.

Simply divine

Nομίζω ότι το πιό σατανικό μουσικό όργανο που έχω ακούσει είναι ο αυλός του Πανός. Όχι μόνο επειδή έχει αυτόν τον απίστευτα εκνευριστικό, συρριστικό ισοπεδωτικό ήχο, αλλά κυρίως γιατί έχω πλέον την βεβαιότητα ότι οι οργανοπαίκτες του Πανός θέλουν, μπορούν και πρέπει να αναπαράξουν όλες τις μελωδίες που έχουν εις τους αιώνες των αιώνων συλλάβει όλοι οι συνθέτες σε όλον τον πλανήτη. Tο πράγμα θα ήταν απλό αν κανείς είχε την επιλογή να μην ακούει την μουσική αυτή, αλλά για τον ταλαιπωρημένο επιβάτη του HΣAΠ δεν υπάρχουν τέτοιες πολυτέλειες. Kαθώς απολαμβάνουμε την διαδρομή των 70 (!) λεπτών που κάνει πλέον το τρένο από την Kηφισιά για να φτάσει στο Mοναστηράκι, σε κάθε σταθμό διαχέεται ο ήχος της καταραμένης φλογέρας που εκτελεί κυριολεκτικά τα αυτιά μας με γνωστές μελωδίες κλασικής μουσικής, μιούζικαλ του Άντριου Λόϋντ Bέμπερ και τραγούδια του Mάϊκλ Tζάκσον φύρδιν μύγδιν. Tο αποτέλεσμα όλης αυτής της αυλοπανολουσίας δεν είναι παρά η δημιουργία ενός ακόμη απωθημένου: να αρπάξω κάποτε έναν τέτοιο αυλό από τον οργανοπαίκτη του, να τον ρίξω κάτω, κι έτσι σαλιωμένος όπως θα είναι, να τον λιανίσω με το τακούνι μου, να τον μετατρέψω σε ένα σωρό σκλήθρες.

Διάβασα μόλις ξανά το Εγώ ο Κλαύδιος του Graves. Αναρωτήθηκα γιατί άρπαξα με λαχτάρα να διαβάσω ένα ξαναδιαβασμένο βιβλίο, ενώ έχω τόσα πολλά άλλα αδιάβαστα. Δεν είμαι σίγουρη γιατί συμβαίνει, αλλά από καιρού εις καιρόν κουράζομαι να πολεμάω με τα υποχρεωτικά διαβάσματα ή τις απογοητευτικές επιλογές και θέλω να ξεκουραστώ με το οικείο. Επιπλέον η ασύλληπτα κακή μου μνήμη μού εξασφαλίζει πολλές από τις χαρές της πρώτης ανάγνωσης με την ασφάλεια που παρέχει η (διατηρημένη κάπου) θετική ανάμνηση του βιβλίου. Με χαρά διαπίστωσα ότι η δεύτερη ανάγνωση του Κλαύδιου ήταν απείρως πιό ευχάριστη από την πρώτη, όταν είχε χρειαστεί να έχω χαρτί και μολύβι για να σημειώνω το γενεαλογικό δέντρο Ιουλίων και Κλαυδίων και των γύρω από αυτούς. Στη δεύτερη ανάγνωση χρησιμοποίησα το "δέντρο" μου ελάχιστα και έχω ένα περίεργο ευχάριστο συναίσθημα ότι ναι, το βιβλίο ήταν τελικά κάπου μέσα μου, κάπου μέσα στις αναμνήσεις μου λειτουργούσε. Οφείλω να εξάρω την μετάφραση του Αλέξανδρου Κοτζιά, ιδιαιτέρως συγκρίνοντάς τη με την επιεικώς ατυχή μετάφραση του άγνωστου σε μένα Νίκου Κ. Παπαρρόδου για το δεύτερο μέρος του έργου, τον Κλαύδιο το Θεό, που διαβάζω τώρα.

Επικολλώ το "δέντρο" μου στο blog ίνα χρησιμεύσει ίσως εις μελλοντικούς αναγνώστας του βιβλίου εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.

Την προηγούμενη εβδομάδα συναντήθηκα με τον Ντεξ Ντέξτερ. Εκείνος καθ'οδόν για το ράντσο του κι εγώ σκαστή από την Colbyco, είχαμε χρόνο μόνον για ένα καφεδάκι (πρέπει να μας πιστέψετε, μόνον αυτό και τίποτα άλλο). Μου κρατούσε ένα δώρο πολύ ωραίο και θέλω κι από εδώ να τον ευχαριστήσω.

Ο Μάρτιος ήταν all in all ένας πολύ δημιουργικός μήνας. Έχω μπει με τη φόρα του στον Απρίλη και ελπίζω αυτή η διάθεσή μου να κρατήσει.

Ο Ντεξ μου χάρισε ένα πολύ ωραίο και ακριβές ρήμα. "Ιδιωτεύεις" μου είπε. Πράγματι με τον Θ. ιδιωτεύουμε ασύστολα, είναι η μεγάλη χαρά μας να κάνουμε πράγματα μαζί ήσυχα στο σπίτι.

Το πιό βαρετό ποστ - ένα πείραμα

Ένα από τα πιό βαρετά πράγματα γιά μένα είναι να μου αφηγείται κάποιος τι είδε στον ύπνο του. Φυσικά υπάρχουν οι λαμπρές εξαιρέσεις, αλλά ασφαλώς δεν έχουν όλοι το ταλέντο της αφήγησης. Αυτή η παρατήρηση ισχύει κυρίως για τον ίδιο τον εαυτό μου: βλέπω πολύ συναρπαστικά όνειρα, γεμάτα ασυμβατότητες, παράδοξα περιστατικά, πρακτικά αδύνατα γεγονότα, αλλά κάθε φορά που επιχειρώ να τα αφηγηθώ, αντιλαμβάνομαι καθώς το κάνω, πόσο, μα πόσο αφόρητα βαρετό είναι αυτό που λέω, αφού δεν μπορώ σωστά να μεταδώσω πόσο φανταστικό, πόσο ισχυρό ήταν αυτό που είδα. Άσε που τις περισσότερες φορές το όνειρο μένει ανολοκλήρωτο, δεν βγαίνει κανένα νόημα επομένως. Σήμερα αποφάσισα να επιβεβαιώσω κι από το ιστολόγιο αυτή μου την πεποίθηση. Γράψτε μου ειλικρινά αν διαβάσατε μέχρι το τέλος το ποστ (που πολύ αμφιβάλλω) και πόσο ειλικρινά βαρετό σας φάνηκε το κειμενο που ακολουθεί (σε κλίμακα 1 ως 10 ας πούμε). Αφήνω επίτηδες όλο αυτό το ποστ χωρίς παραγράφους, διότι κάπως έτσι νομίζω ότι ρέουν και τα όνειρα και ακολούθως και οι αφηγήσεις τους. Ιδού λοιπόν ένα μικρό δείγμα ονείρου, μόλις χθεσινού: προς το πρωί προφανώς, είδα ότι έπρεπε να ταξιδέψω στην Αμερική μαζί με τον Θ. Μαζί μας κι άλλοι Έλληνες, τρέχαμε στους δαιδαλώδεις χώρους του αεροδρομίου, για να προφτάσουμε να είμαστε εμείς πρώτοι στο ασανσέρ ή για να μην χάσουμε το αεροπλάνο. Δεν είμαι σίγουρη. Κάποια στιγμή μας γίνεται πολύ αυστηρός σωματικός έλεγχος κατά τον οποίο μιά κοπέλα με βάζει να κάτσω με λυγισμένα τα πόδια μου (κάπως έτσι για να σας δώσω μιά εικόνα) και τοποθετεί πάνω από το κεφάλι μου έναν μεγάλο ασημένιο κώνο με φως. Με πιάνουν τα γέλια κι αμέσως έχω το αίσθημα της ενοχής: θα νομίζει εκείνη ότι κάτι θέλω να κρύψω; Κάνω ένα από τα συνηθισμένα μου σε αυτές τις περιπτώσεις αστειάκια για να δείξω ότι είμαι χαλαρή. Εκείνη με καθησυχάζει, η αντίδραση μου είναι συνηθισμένη. Σημειώνει όμως καθώς κοιτάζω μέσα στο διαβατήριό μου (πιό μακρόστενο σε σχέση με το κανονικό) ότι πηγαίνω στην Αμερική "ζηλευόμενη" -ότι κι αν σημαίνει αυτό. Ανησυχώ και την ρωτώ μήπως με την παρατήρηση που μου γράφει θα έχω πρόβλημα από το εκεί αεροδρόμιο να ταξιδέψω πίσω. Με καθησυχάζει ξανά. Γυρνάω το κεφάλι μου στο χώρο που βρίσκομαι: μιά μακριά όχι όμως μεγάλη αίθουσα με γραφεία και υπαλλήλους. Ο καθένας εξετάζει έναν ταξιδιώτη. Κοιτάζω τον Θ. με αγωνία γιατί εν τω μεταξύ διαπιστώνω ότι μου έχει δώσει να κρατάω το πορτοφόλι του. Θυμώνω μαζί του που μου το έδωσε γιατί θα βρούμε κανέναν μπελά. Κουνάει το κεφάλι καθώς του το δείχνω αλλά δεν έρχεται να το πάρει. Περνώντας τον έλεγχο συναντώ μιά κοπέλα. Την ξέρω στην αληθινή ζωή αλλά έχω να την δω χρόνια. Έχει μιά μεγάλη τσάντα με λουρί που περιέχει τυπωμένα δοκίμια και στο δικό της διαβατήριο έχει σημειωθεί ότι "ταξιδεύει με έξι αντίγραφα" τα οποία της επιτρέπουν να πάρει μαζί της στο αεροπλάνο. Αναρωτιέμαι για λίγο τι κείμενα να είναι, ίσως βιβλία προς δημοσίευση στην Αμερική καταλήγω. Αμέσως μετά βρίσκομαι (ίσως καθισμένη στο αεροσκάφος;;) με το πρόσωπό μου κυριολεκτικά χωμένο μέσα σε ένα βιβλίο. Δεν βλέπω τον τίτλο αλλά ξέρω ότι είναι βιβλίο που αφορά την Αμερικανική ιστορία. Βλέπω πολύ καθαρά από πολύ κοντά το εξώφυλλό του, αλλά δεν έχω συνολική έποψη. Σαν την εικόνα που έχουμε στον υπολογιστή όταν ανοίγει μιά εικόνα πολύ μεγαλύτερη από τις διαστάσεις της οθόνης. Έτσι κι εγώ περιεργάζομαι το εξώφυλλο βαθμηδόν, θυμάμαι να βλέπω μεγάλα καταπράσινα φύλλα (καμπυλωμένα, σαν αυτά του Morris ή του Blossfledt) σε έντονα γαλάζιο βάθος. Συγχρόνως διαβάζω αργά-αργά, συλλαβιστά την πρώτη παράγραφο του βιβλίου -ακούω στο κεφάλι μου την φωνή μου. Λίγο πριν ξυπνήσω από το ξυπνητήρι προλαβαίνω με αγωνία να συγκρατήσω την τελευταία φράση In the curly leaves of corn are hidden hanged black children.

Για τα μάτια σου μόνο

Παρασκευή πρωί, προσπερνούσα γιά άλλη μιά φορά τους έξι φρουρούς του Σημίτη. Tρεις και τρεις στα δύο πεζοδρόμια της Aναγνωστοπούλου, κάθε φορά αλλάζω πορεία, γιατί κοζάρουν με το ύφος του γκομενιάρη λεβεντομαλάκα και είναι και πρωί, πριν τον καφέ. Δεν εμπνέουν κανένα αίσθημα ασφάλειας και στη θέση του Σημίτη μάλλον θα ανησυχούσα.

Όταν τους βλέπω αναρωτιέμαι συχνά για τον προορισμό τους στη ζωή. Πώς είναι να είναι η ζωή σου έτσι απόλυτα κενή, τόσο χωρίς ενδιαφέρον. Tέλος πάντων.

Tο μεσημέρι που πέρασαν τα κλεφτρόνια των Eξαρχείων και κάνανε το σαματά τους, όσο να πεις τρομάξαμε όλοι. Σκέφτηκα τους φρουρούς. Δεν βρήκαν πάλι προορισμό στη ζωή όπως αποδείχτηκε.

Δεν είδα και πολύ καλά τα επεισόδια εν εξελίξει, δεν έχω καλή ορατότητα στο δρόμο. Στην αρχή νόμιζα ότι κάτι ξεφορτώνουν, μετά κατάλαβα. Aυτό που μου έκανε όμως πιό μεγάλη εντύπωση είναι ότι όλη αυτή η φασαρία γινόταν παραδόξως μέσα σε απόλυτη ησυχία. Δεν ακουγόταν κανένας άλλος ήχος, μόνο ο υπόκωφος ήχος των σφυριών σε τζάμια που χτυπιούνται, αλλά δεν καταρρεύουν.

Xωρίς ορατότητα λοιπόν, μπορούσα μόνο να βλέπω τους γείτονές μου και τις αντιδράσεις τους υπό τον τρομοκρατικό ήχο. Σκυμμένοι από τα μπαλκόνια, μιά κοπέλα κοιτάει φοβισμένη από την είσοδο ενός καταστήματος, ως και το κορίτσι με την ανορεξία από το απέναντι μπαλκόνι σέρνεται ως το κάγκελο να δει.

Aπό την Παρασκευή κρατάω αυτόν τον απαίσιο υπόκωφο ήχο, τον ήχο που κάνει αυτός που θέλει να σε τρομάξει, αυτός που σε απειλεί. Kαι μιά θλιβερή σκηνή, βλέποντας το χιλιοπαιγμένο βιντεάκι το βράδυ: ο κουκουλάκος σπάει το παράθυρο ενός αυτοκινήτου και σκύβει μέσα μήπως έχει τίποτα να κλέψει. Ένα άλλο κλεφτρονάκι τον πλησιάζει και κοιτάζει κι αυτό. Tο βλέμμα της προσμονής και ακολούθως της απογοήτευσης. Έλα ρε, πάμε.

Tα κλεφτρόνια της Παρασκευής μου θύμισαν τον Kουφοντίνα και την Σωτηροπούλου, την ιδεολογία της «απαλλοτρίωσης» και τα ρέστα. Eν πολλοίς, αν είχα αυτά που δεν έχω, θα ήμουν κι εγώ ευτυχισμένος σαν και σας. Aφού δεν έχω θα σπάσω τα δικά σας να μην έχετε κι εσείς. Mόλις όμως μπορέσω θα απαλλοτριώσω καμιά τράπεζα να πάρω το διαμερισματάκι-μεσοαστικό όνειρο, ή τη μονοκατοικία στη Γαύδο –όνειρο για λίγους και καλούς- να ξεκουράσω το πνεύμα μου με θέα το απέραντο γαλάζιο.

Mήπως η λύση είναι να χαρίσει το κράτος σε κάθε ένα από τα κλεφτρονάκια των Eξαρχείων ένα τζιπ; Nα επισπευστεί η αλλοίωση, η απαλλοτρίωση και τέλος πάντων η εξαθλίωση;

Όταν βλέπω αυτά τα εξαγριωμένα παιδιά που καταστρέφουν έτσι άνοα τις περιουσίες των άλλων, προσπαθώ ειλικρινά να τα καταλάβω, μα βέβαια δεν μπορώ.

Αναρωτιέμαι πώς να είναι η ζωή τους κατά τα άλλα. Δεν δέχονται ας πούμε κουβέντα απ’τους γονείς τους, σαν τον Πετρόχειλο στο σχετικό κλιπ;

Bαρέθηκαν να ακούνε τον πατέρα τους να τους κοπανάει πόσο κουράστηκε να αποκτήσει το δυάρι στο Γαλάτσι και ότι ήρθε η ώρα να δουλέψουν να κουραστούν κι αυτά;

Aπ’αυτό τρέχουν να ξεφύγουν; Mη τυχόν και χρειαστεί να δουλέψουν; Πώς τα βοηθάει ο δρόμος που έχουν διαλέξει και γιατί καταδέχονται να παίρνουν εντολές από άλλους;

Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι;

Η Παρασκευή κατέρρευσε σε λίγη ώρα, μαζί με τα τζάμια που άρχισαν να πέφτουν από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες των μαγαζιών. Ο ήχος των σπασμένων τζαμιών επιτέλους.

Σε λίγο ήρθαν κι οι τζαμάδες κι όλα καλά.

Παρεμπιπτόντως, είναι σαφές ότι η στάση της αστυνομίας προδίδει ότι ζούμε ένα προδιαγεγραμμένο σενάριο: ανεχόμαστε ως την στιγμή που δεν θα ανεχόμαστε άλλο και τότε θα φωνάξουμε "βοήθεια, συλλάβετέ τους, κάντε Ο,ΤΙ χρειάζεται για να προστατευτούμε...

Άκυρη λοιπόν η βόλτα στο κέντρο της Αθήνας μεσημέρι Παρασκευής. Ποιός έχει όρεξη...

Νοσταλγώ το αίσθημα ασφάλειας στο Λονδίνο, που είδαμε στο κέντρο του μόλις 4-5 επαίτες, τόσο αξιοπρεπείς που ήταν αληθινά συγκινητικοί. Και φυσικά κανένα πρεζάκι.

Μισό ευρώ αν έχεις φιλαράκι. Και μού'ρχεται να ουρλιάξω έτσι άσπλαχνα και απροκάλυπτα, έτσι απάνθρωπα:

Όχι ρε φιλαράκι, δεν έχω. Το χρειάζομαι για να πάρω τη δική μου δόση, για να ανεχτώ όλα αυτά.

Αύριο θα διαδεχτώ τον εαυτό μου

Διασχίσαμε τα Midlands με κρατημένη την ανάσα προσπερνώντας φασιανούς και αγριοκούνελα.
Το υποβρύχιό μας αναδύθηκε στον Trent. Πήραμε βαθιά ανάσα υπό το βλέμμα ενός χοντρού γκρίζου σκίουρου, πραγματικώς καιροσκόπου.

Κολύμπησα τα τελευταία 50 μέτρα μόνη μου -όπως έπρεπε να κάνω.
Όλα πήγαν καλά ευτυχώς. Έριξα τη βόμβα μου χωρίς να τραυματιστώ.

Το Λονδίνο ήταν 7 μέρες θαυμάσιο. Στα σοβαρά όμως. Στ'αλήθεια.

Στην αποβάθρα του Μετρό ο Mr Grumpy (κι από δίπλα η Miss Sunshine δεν βάζει γλώσσα μέσα!)

(κι εδώ πώς η τέχνη αντιγράφει τη ζωή)

Στο Βρετανικό Μουσείο είδαμε γνωστούς σαν τον Idrimi και την Puabi, αλλά μείναμε με ανοιχτό το στόμα μπροστά σε ένα άγαλμα από τα νησιά του Πάσχα.

Παρεμπιπτόντως, είμαι κατά της Επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα.

Το Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2008 είδα το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα της ζωής μου.

Ανήμερα των γενεθλίων μου, συνάντησα μιά μυθιστορηματική ύπαρξη. Ένα κορίτσι τόσο Λονδίνο, που νομίζω ότι όταν την αποχαιρέτησα επέστρεψε μέσα στη μεγάλη ασημένια οθόνη του σινεμά, όπως στο Πορφυρό Ρόδο του Καΐρου.

Έχει πολύ ενδιαφέρον να κατουράς μέσα σε ένα μαγικό αυγό με υπόκρουση κελάιδημα πουλιών και βέλασμα προβάτων.

Καθίσαμε στο Gamble Room του V&A εν μέσω βοής και φασαρίας, όμως το πιάνο ακουγόταν καθαρά κι εκείνη τη στιγμή ένιωσα ευγνωμοσύνη κι ευτυχία.

Η σκάλα του Courtauld, ο Άγιος Μαρτίνος των Αγρών, τα ψεύτικα παπαρουνοστέφανα στα πόδια ενός μνημείου στο Mall, οι χρυσές ακροβάτισσες πάνω απ'την Piccadilly.

Μόνη απογοήτευση η Tate Modern. Πιό πολύ μ'άρεσε η έκθεση των αποφοίτων των ΑΣΚΤ στο Μετρό πριν λίγες μέρες.

En fin, όταν γυρίσαμε στο σπίτι μας μας περίμεναν παρηγορητικά ανθισμένα ζουμπούλια. Κάτι είναι κι αυτό...

Από τότε που γυρίσαμε, τρώω κάθε μέρα μπεζέδες και σκέφτομαι συνέχεια ένα ντοκυμαντέρ που είδα στο Σκάϊ, εδώ και κανένα μήνα. Ο υποτίθεται φυσιοδίφης παρουσιαστής μπαίνει σε μιά σπηλιά και βγάζει δια της βίας έξω τον υποτίθεται πιό χοντρό κροκόδειλο του κόσμου. Του καλύπτουν τα μάτια κι ο υποτίθεται άνθρωπος ανεβαίνει πάνω του και τον καβαλάει.

Η εικόνα αυτή του κροκόδειλου επανέρχεται συνέχεια στο μυαλό μου. Δεν μπορώ να σταματήσω να τον σκέφτομαι. Θέλω να είχε δαγκώσει τον αναβάτη του. Θέλω να μην τον είχε ενοχλήσει κανείς.

Τα Νέα του Υποβρύχιου

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να γράψω ξανά εδώ όταν η Τρέμη θα άλλαζε κολιέ, αλλά εξακολουθεί να φοράει το ίδιο. Δεν μπορούσα να περιμένω άλλο. Η φτωχούλα του Θεού δεν εκμεταλλεύτηκε τις εκπτώσεις.

Εγώ εδώ και αρκετό καιρό ζω σε ένα υποβρύχιο. Παρατηρώ γύρω μου τον κόσμο αλλά δεν έχω την πολυτέλεια να ακούσω τι λέει. Τα ψάρια γύρω μου με κοιτούν αδιάφορα, τα κοιτώ κι εγώ, ανεβαίνω πότε-πότε στην επιφάνεια να πάρω λίγο αέρα, ξανακατεβαίνω γρήγορα.

Υπάρχουν μέρες που ξυπνάω από τις ταχυκαρδίες μου, μέρες που δεν κοιμάμαι παρά ελάχιστα, τέσσερις μέρες με συνεχόμενες ημικρανίες -που άλλαζαν όμως ημισφαίριο, δεν μπορώ να πω. Μέχρι να τελειώσω αυτό που γράφω, θα μου βγει η ψυχή. Έχω deadline μιάς εβδομάδας περίπου και ελπίζω να μην χρειαστεί να γράφω μες στο ΕλΒενιζέλ...

Η υπόκρουση των ημερών μας είναι από την M. Dietrich.

Ουφ, πάλι βυθιζόμαστε...

Η δική μου Τζέην Έϋρ

8 1/2 χρόνια τώρα κολυμπάω σε μιά παράξενη επαγγελματική σχέση. Τα πρώτα μισά ήταν όνειρο, τα δεύτερα μισά εφιάλτης.

Εφιάλτης από τους κανονικούς και με τα όλα τους. Με μίση απύθμενα, εκμετάλλευση, αγωνία, ποινές και αντίποινα.
Άντεξα με νύχια και με δόντια -γιατί είχα ανάγκη τη δουλειά. Έτσι δεν γίνεται;

***

Ειδικά μετά τον Νοέμβριο η καθημερινότητά μου είχε πολλές ενδιαφέρουσες σουρεαλιστικές πτυχές, κωμικοτραγικά στοιχεία και ψυχωτικές εναλλαγές. Ακούγεται σαν περιγραφή γερμανικής ταινίας από τον Μπακογιαννόπουλο, αλλά δεν παρέλαβα ποτέ Χρυσή Άρκτο, παρά τα βάσανά μου.

***

Η ευκολία είναι του διαβόλου -άκουσα σήμερα τον Δαμιανό σε μιά συνέντευξη στην ΕΤ1. Τι περίεργη φράση -σχεδόν σε παρηγορεί.

***

Όλα μου τα χρόνια ήμουνα μέσα σε αυτή την ιστορία, σ'αυτό που σπούδασα και ασκούσα, με το ένα πόδι μέσα, νομίζοντας ότι θα μπορώ να φύγω όταν δεν θα αντέχω ή όταν θα με ξεράσει το σύστημα.

Ώρες-ώρες βέβαια συνειδητοποιούσα τις συνέπειες αυτού του σχεδίου -έμπαζε από όλες τις μπάντες, αλλά βαυκαλιζόμουν ότι είναι ζωτικό για την ψυχική μου υγεία.

***

Τώρα που βλέπω το φως στην άκρη του τούνελ που ταξίδευα τόσο καιρό, ετοιμάζομαι να βάλω μέσα και το άλλο μου πόδι, κι αυτό είναι για μένα ένα περίεργο συναίσθημα. Πρωτόγνωρο.

Έζησα τόσο καιρό σαν τους παράνομους στην Άγρια Δύση που κοιμόντουσαν με το ένα μάτι ανοικτό, που δεν ξέρω πώς να κλείσω τα μάτια μου και να κοιμηθώ σαν άνθρωπος. Να κοιμηθώ στο πάτωμα, να κλείσω και τα μάτια.

***

Βρίσκω ένα σωρό παλιές αναφορές αυτής της νοσηρής κατάστασης σε πολλά παλιά μου ποστ. Τα διαβάζω και κατά κάποιο τρόπο με καμαρώνω γιατί μόνο εγώ ξέρω τι έχω περάσει. Αλήθεια καμαρώνω, γιατί με διαβάζω σαν να είμαι η ηρωίδα μου, η δική μου Τζέην Έϋρ, που παρά τα βικτωριανά της πάθη, επιβιώνει, σχεδόν καλή, σχεδόν γλυκειά, σχεδόν άφθαρτη.

***

Ελαφρύ ιντερμέδιο/αόρατη εικονογράφηση του ποστ: το ανθρωπόμορφο ψυχωτικό τέρας με το οποίο έπρεπε να συνδιαλέγομαι όλα αυτά τα χρόνια έχει το πρόσωπο της κυρίας Ασπασίας από τη σχετική διαφήμιση. Έχω σκεφτεί τόσες φορές το θάνατο αυτής της γυναίκας που όταν βλέπω τη διαφήμιση αντιδρώ σαν το σκυλί του Παυλώφ και μισώ την άκακη (πιθανόν) ηθοποιό όσο τίποτα στον κόσμο.

***

Αυτόν τον καιρό όμως με απασχολεί έντονα κάτι άλλο.

***

Καθώς παρατηρώ μέσα στον εαυτό μου να έχει συσσωρευτεί ένας μεγάλος θυμός, μια μεγάλη οργή, αναρωτιέμαι που θα βρει όλη αυτή η ενέργεια διέξοδο. Ασφαλώς χάνω πολύ συχνότερα την υπομονή μου πιά από ό,τι παλιότερα, σε επίπεδο ας πούμε αντιμετώπισης της καθημερινής καφρίλας. Αλλά αν θέλω να είμαι ειλικρινής, νιώθω ότι υπάρχει ένα μεγαλύτερο υπόβαθρο που βράζει και θέλει να εκραγεί και να φωνάξει και να σηκώσει έτσι εγωϊστικά το κεφάλι και να πάρει κεφάλια.

Κάπως έτσι φοβάμαι μήπως καμιά μέρα σκοτώσω μέσα μου την Τζέην.

Η Δανάη κατέβαινε από το φωταγωγό

Γνώρισα πρώτα τη φωνή της Δανάης -πολύ αργότερα το πρόσωπο και τα γραπτά της. Γι'αυτό έμεινε μέσα μου κυρίως αυτό. Η φωνή.

Κατέβαινε κάθε μέρα στο σπίτι μας, στην κουζίνα μας, από το φωταγωγό. Αν θυμάμαι καλά, γιατί πάνε πάνω από είκοσι χρόνια από εκείνη την εποχή, κατέβαινε κατά τις 11 και έμενε ως τις 11:30 ή 12.

Έβγαινε από το ραδιόφωνο της κυρίας που μένει πάνω από το σπίτι μας και γλιστρούσε με την υπέροχη φωνή της, μέσα από τους ατμούς της σκοτεινής κουζίνας μέσα στην ψυχή μου. Ερχόταν για λίγο και γέμιζε φως το φρικτό μου σκοτάδι. Ερχόταν γιά λίγο και χανόταν μετά.

Κοντά της άρχισα να τραγουδάω κι εγώ και να αγαπάω όλα τα υπέροχα "ελαφρά" τραγούδια -που αν και τόσο μακρινά τα αισθανόμουνα πάντα τόσο οικεία. Σύντομα, δεν μου αρκούσε να περιμένω να κατέβει εκείνη από τον φωταγωγό, άνοιγα μόνη μου πιά το ραδιόφωνο στο δεύτερο πρόγραμμα και την αναζητούσα.

Η Δανάη ήταν μιά πολύτιμη ανακάλυψη της εφηβείας μου, έχω μαζί της μιά πολύ συναισθηματική σχέση. Την ξεχώριζα πάντα ανάμεσα στις ομότεχνές της, έμαθα να ξεχωρίζω τη φωνή της, αν και δεν έχω καθόλου γνώσεις μουσικές.

Σήμερα έμαθα ότι έφυγε και τώρα γράφω έτσι, χωρίς λόγο ουσιαστικό, πιό πολύ για να ξορκίσω το σοκ της είδησης. Δεν είναι παρήγορο καθόλου για μένα το σκληρό δημοσιογραφικό "πλήρης ημερών". Δεν την γνώριζα φυσικά, αλλά μου άρεσε να σκέφτομαι ότι ήταν ακόμη κάπου εκεί έξω. Ότι κάποτε κρυφά, όταν δεν την άκουγε κανείς, εκείνη θα σιγοτραγουδούσε αγαπημένους της στίχους.

Ας έγραφαν καλύτερα στα σικέ τους κείμενα "πλήρης μουσικής" ή "πλήρης ουσίας" ή "πλήρης έρωτος" ή κάτι άλλο. Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι εγώ είμαι πλήρης ευγνωμοσύνης που άκουσα την Δανάη.

Αν ισχύουν όσα γράφει ο Γεωργουσόπουλος σήμερα για τις τελευταίες ώρες της Δανάης, λυπάμαι πολύ τους αποκτηνωμένους ανθρώπους που πήραν τέτοιο κρίμα στο λαιμό τους.

Το σκουπάκι μυρίζει άνηθο

Αποκλειστήκαμε στα χιόνια. Μέρες και μέρες σχεδόν ίδιες μεταξύ τους, τόσο μα τόσο διαφορετικές από τις μέρες μας εδώ.
Γυρίσαμε χτες.

Μου έλειψε το σπίτι μου. Ο Θ. το κατάλαβε χωρίς να του το πω.


Στο σπίτι μας φυσικά είναι ακόμη γιορτές. Η πόρτα μας στολισμένη, το κεκλιμμένο δέντρο μας, το μπαλκόνι με τα φωτάκια.

Μου έλειψε το σπίτι μου. Περιφέρομαι στα δωμάτια κοιτάζοντας, χωρίς να κάνω τίποτα. Το άγχος για όσα πολλά έχω να ασχοληθώ με ρίχνει στη γνωστή κατάσταση της απόλυτης αδράνειας. Μα απολαμβάνω αυτή τη βόλτα στο σπίτι.

Επιστρέφοντας με περιμένουν γράμματα και κάρτες φίλων, κοινόχρηστα με μηνύματα των φίλων διαχειριστών, κανα-δυό λογαριασμοί στο γραμματοκιβώτιο. Στο email καμιά 100στη μηνύματα, επί το πλείστον από τις λίστες που παρακολουθώ, τίποτα σπουδαίο. Αν εξαιρέσεις τον πολυπόθητο διορισμό μου στο Πανεπιστήμιο.

Βάζω το ηλεκτρικό σκουπάκι να μαζέψω κάτι ψίχουλα από το χαλί του σαλονιού.
Μυρίζει άνηθο. Καιρό πριν μου είχε πέσει το βαζάκι με τον αποξηραμένο άνηθο και σκόρπισε σε όλη την κουζίνα. Μάζεψα τα πολλά με το σκουπάκι κι από τότε παρά τα πλυσίματα και την χρήση η μυρωδιά του έμεινε.
Το σκουπάκι μυρίζει άνηθο και ξέρω ότι είμαι σπίτι.


Ανοίγω ένα συρτάρι και βρίσκω ένα παλιό μου σημειωματάριο. Σημείωνα εκεί τα ποιήματα που διάβαζα και μου άρεσαν -πριν ανοίξω το blog και αρχίσω να τα σημειώνω εδώ.

Βρίσκω ένα ποίημα του Γιάννη Κοντού. Δεν έχω σημειώσει τίτλο, ούτε την έκδοση που το ανακάλυψα.
Το αντιγράφω εδώ, στο πρώτο κείμενο του 2009, και εύχομαι σε όλους όσοι δεν έχουν νιώσει αυτά που γράφει ο ποιητής, να ευλογηθούν κάποτε με μιά τέτοια εμπειρία.

Πλένεσαι

και τα νερά που τρέχουν

ποτίζουν τις μηλιές

του κάτω κόσμου

Τα φιλιά σου δεν είναι φιλιά

Είναι κλωστές από παλιά τραγούδια

Είναι το νόμισμα που δάγκωναν

οι πρόγονοί μας όταν τους κυλούσαν

στον Αχέροντα

Τα λόγια μου είναι αρνιά

που γίνονται πέτρες

βόσκοντας το χόρτο

της επιθυμίας σου.

Τα βυζαντινά σου χέρια

στην ασημένια θήκη,

με κερί, με λύπη.

Μόλις ακούσουν το σφύριγμα

των ματιών, τρέχουν

και πέφτουν στην αγκαλιά μου.

Χαλάλι

Χαλάλι τα 25 ευρώ που πλήρωσα για την ΕΡΤ στον τελευταίο λογαριασμό της ΔΕΗ.

8 μέρες μετά το προηγούμενο ποστ, ακόμη η ζωή δεν συνεχίζεται. Ναι, ευτυχώς.

Η σπουδαιότερη στιγμή της ημέρας μου.

Το πρωί στην πλατεία Κολωνακίου, μέσα στη μέση της πλατείας ακριβώς, μιά ηλικιωμένη γυναίκα καθισμένη σε αναπηρικό καροτσάκι. Ένας ηλικιωμένος άντρας καθισμένος σε ένα τσιμεντένιο παγκάκι, ακουμπάει τα χέρια του στο μπαστούνι του. Σκύβει το σώμα του μπροστά, κοιτάζει τη γυναίκα βαθιά μέσα στα μάτια καθώς εκείνη του μιλάει.

Το ανθρωπόμορφο τέρας στη δουλειά υπολογίζει το εφάπαξ και τη σύνταξη.

Δεν του φτάνουν.

Δεν του φτάνουν να αγοράσει αγάπη, φιλία. Μόλις και μετά βίας φτάνουν για ανοχή.

Φτάνουν και περισσεύουν για ψυχοφάρμακα.

Ανακάλυψα τη Μαριάνθη Κεφάλα. Φταίει που δεν είμαι από τη Θεσσαλονίκη μάλλον. Πρωτοάκουσα το όνομά της το Σάββατο το βράδυ από την κυρία Κρανιδέλλη στο Ταλέντα made in Greece και ψάχνοντας χτες στο Google περισσότερα, έπεσα (μα είναι δυνατόν; είναι κισμέτ; τι είναι;) πάνω σε πολύ πρόσφατη συνέντευξή της of all people στον Άρη Δημοκίδη.

Η κυρία Κεφάλα έχει μιά θαυμάσια λαϊκή φωνή όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει ακούγοντας για παράδειγμα αυτό -και όχι δεν αστειεύομαι.

Η ιστορία των Mary's flower Superhead στο τέλος της συνέντευξης της κυρίας Κεφάλα τριγυρίζει από χτες στο μυαλό μου.
Πριν βγω από το τραίνο το πρωί παρατηρώ στο τζάμι της πόρτας πόσο μεγάλο είναι το κεφάλι μου.
Θα μπορούσα να λέγομαι Royal Superhead και αυτό θα ήταν νομίζω ένα πάρα πολύ ωραίο καλλιτεχνικό ψευδώνυμο.

Η ζωή δεν συνεχίζεται

Πολλά τα στραβά αλλά τι να γίνει; Η ζωή συνεχίζεται.
Θα αλλάξουμε πρωτοσέλιδα και πρώτα θέματα, πυρκαγιές, Ζαχόπουλος, Εφραίμ, πάμε παρακάτω. Η ζωή συνεχίζεται. Κάτι άλλο πιό επίκαιρο θα προκύψει. Η ζωή συνεχίζεται.

Και τώρα κυρίες και κύριοι η αθλητική σας ενημέρωση. Η ζωή συνεχίζεται.

Ένα παιδάκι. Ποιός θυμάται τον εαυτό του στα 15; Πόσο παιδάκι.
Θυμώναμε με όλα, μας έφταιγαν όλα, μας πέρναγε εύκολα ή δεν μας πέρασε ποτέ.
Τα παιδάκια τροφή των ενηλίκων στη ζούγκλα μας.

Ένα παιδάκι παίζει με έναν ειδικό αστυνομικό σκύλο. Τον τσιγκλάει μια, δυό, κι ο σκύλος δαγκώνει. Προσοχή ο σκύλος δαγκώνει. Είναι άλογο ον και δαγκώνει.

Ένας "ειδικός φρουρός" ειδικός στο να σκοτώνει ανηλίκους που τον εκνευρίζουν. Α, μα δα.

Ένας ακόμη άνθρωπος με ψυχολογικά προβλήματα που δεν έπρεπε να οπλοφορεί, βεβαίως οπλοφορεί και βεβαίως χρησιμοποιεί το όπλο του. Δεν είναι και τόσο έκπληξη έτσι δεν είναι;

Ακούω τον Καραμανλή πριν λίγο να με διαβεβαιώνει ότι θα πληρώσουν οι υπαίτιοι.
Πόσο κάνει να πληρώσουν βρε αδελφέ.

Πόσο κάνει αλήθεια; Πόσο κάνει στην Ελλάδα η ζωή ενός παιδιού;

Εγώ ξέρω να σας πω πόσο ακριβώς κάνει.
Η ζωή ενός παιδιού στην Ελλάδα κοστίζει λίγα χρόνια φυλακή. Αυτό.
Κι έπειτα ο δολοφόνος συνεχίζει τη ζωή του.

Το κράτος μας αγαπά, δεν θέλει κανέναν μας να εξοντώσει. Προπαντός όχι τους εγκληματίες, στους οποίους για κάποιο λόγο εξαντλεί συστηματικά την φιλάνθρωπη διάθεσή του.

Έξω όμως τώρα δα, η ζωή δεν συνεχίζεται, έτσι δεν είναι;

Εσωτερικώς γελώ και αστειεύομαι πολύ

Το ξέρω που για να επιτύχει κανείς στην ζωή, και για να εμπνέει σεβασμό χρειάζεται σοβαρότης. Και όμως με είναι δύσκολο να είμαι σοβαρός, και δεν εκτιμώ την σοβαρότητα.

Ας εξηγηθώ καλύτερα. Με αρέσει στα σοβαρά μόνον η σοβαρότης. Δηλ. 1/2 ώρα, ή μια ώρα, ή δυο ή 3 ώρες σοβαρότητα την ημέρα. Συχνά βέβαια και σχεδόν ολόκληρη μέρα σοβαρότητα.

Άλλως με αρέσουν τα χωρατά, η αστειότης, η ειρωνεία ή με ευφυή λόγια, το χαμπαγκάρισμα. (1)

Αλλά δεν κάνει.

Δυσκολεύει τες δουλειές.

Διότι ως επί το πλείστον έχεις να κάμνεις με ζευζέκηδες και αμαθείς. Αυτοί δεν είναι πάντοτε σοβαροί. Μούτρα, σέρια (2) ζωωδώς. Που να αστειευθούν. Αφού δεν καταλαμβάνουν. Τα σέρια τους μούτρα είναι αντικατοπτρισμός. 'Ολα τα πράγματα είναι προβλήματα και δυσκολίες για την αγραμματοσύνη τους και για την κουταμάρα τους, γι'αυτό σαν βώδια και σαν πρόβατα (τα ζώα έχουν σοβαρότατες φυσιογνωμίες) είναι περιχεμένη επάνω στα χαρακτηριστικά τους η σοβαρότης.

Ο αστείος άνθρωπος γενικώς περιφρονείται, τουλάχιστον δεν λαμβάνεται υπ'όψιν σημαντικά, δεν εμπνέει πολλήν πεποίθησιν.

Γι'αυτό κι εγώ καταγίνομαι στους πολλούς να παρουσιάζω σοβαρήν όψι. Ηύρα πως μεγάλως με διευκολύνει τες υποθέσεις μου. Εσωτερικώς γελώ και αστειεύομαι πολύ.


(1) από το αγγλικό humbugging, αστειότητα, ανοησία
(2) από το αγγλικό serious

Κ. Π. Καβάφης, "Σημειώματα", καταγραφή την 26η Οκτωβρίου 1908

στο Δ. Δασκαλόπουλος, Μ. Στασινοπούλου, Ο Βίος και το Έργο του Κ.Π. Καβάφη, Μεταίχμιο 2001, 71

Ο Λαλάκης ο εξαγόμενος

Ένας Γερμανός κρατούμενος αποδρά ταχυδρομώντας τον εαυτό του.

Πρωτότυπο;

Όχι και τόσο...

A black man in a white house

Once upon a time there was a black man living in a white house.

Ποιός ξέρει πώς θα τελειώσει το παραμύθι.

Προς το παρόν χαμογελάμε με συγκρατημένη αισιοδοξία για τον πρόεδρό μας κι ελπίζουμε να τα καταφέρει να αλλάξει κάτι. Να τα καταφέρει να μην μας απογοητεύσει.

Όλοι οι πολίτες του "πρώτου" κόσμου είμαστε βεβαίως αμερικανικής κουλτούρας άνθρωποι. Ο Ισοκράτης το λέει σαφώς στον Πανηγυρικό. Έψαξα και βρήκα το κομμάτι η έρμη μην τυχόν και κάνω λάθος. Όχι, εντάξει, καλά το θυμόμουν

τοσοῦτον δ' ἀπολέλοιπεν ἡ πόλις ἡμῶν περὶ τὸ φρονεῖν καὶ λέγειν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὥσθ' οἱ ταύτης μαθηταὶ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι γεγόνασι, καὶ τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκε μηκέτι τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας ἢ τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας.

(όπου 'πόλις' διάβαζε United States of America και όπου 'Έλληνες' Αμερικανοί)

Συγκινήθηκα με την εκλογή του Ομπάμα.

Είναι μιά σημαντική ιστορική στιγμή γιατί είναι ένα βήμα εξέλιξης του ανθρώπινου είδους αν το σκεφτεί κανείς καλά. Ένα βήμα σημαντικό για όλους πάνω σε αυτόν τον μισαλλόδοξο πλανήτη, ένα ράπισμα και μιά τετραετής ποινή για τους ρατσίστες που θα αναγκάζονται να τον βλέπουν, μαύρον αυτόν μέσα στον Λευκό και άσπιλο Οίκο. Επιπλέον, στον Ομπάμα βλέπω να αντικατοπτρίζεται η μεγάλη επιτυχία του Αμερικανικού εκπαιδευτικού συστήματος -προμηνύεται ευχάριστη αλλαγή να βρεθεί ένας τόσο μορφωμένος άνθρωπος σε μιά τόσο σημαντική ηγετική θέση.

Το αγαπημένο μου σημείο στην πρώτη ομιλία του ήταν όταν προσφώνησε τη γυναίκα του, έτσι τόσο πολύ δημοσίως, the love of my life.

Το ξέρω είμαι πολύ ρομαντίκα που λέει και ο Λαλάκης ο Εισαγόμενος.

(αυτή είναι μιά από τις ωραιότερες φωτογραφίες γάμου που έχω δει)

Κατά σύμπτωση, η Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008 ήταν η τελευταία μέρα της δικής μου Ιλιάδας που κράτησε περίπου 600 ημέρες. Ως άλλος Αγαμέμνων, ολοκλήρωσα την αποστολή μου, κέρδισα την αμφίβολη νίκη μου. Και ως άλλος Αγαμέμνων πρέπει τώρα να πάρω το δρόμο της επιστροφής σε μιά πατρίδα που με περιμένουν με το μαχαίρι έξω απ'το θηκάρι.

Από Δευτέρα αρχίζει (ή μάλλον συνεχίζεται) η Οδύσσειά μου. Θα είναι δύσκολο να πηγαίνω κάθε μέρα σε μιά δουλειά στην οποία αισθάνομαι ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να χρειαστεί να παραιτηθώ. Αλλά τα δύσκολα είναι για τους ανθρώπους, υπάρχουν και χειρότερα (κ.ά. τέτοια κλισέ που βαριέμαι να επαναλάβω) και βέβαια δεν είναι πρώτη φορά που θα πολεμήσω με μνηστήρες.

Δευτέρα πρωί θα εισέλθω σαν μαύρο πρόβατο μες στο λευκό μαντρί τους.

Κρίση ειλικρίνειας -με πιάνει κρίση

Το soundtrack αυτών των ημερών μου περιλαμβάνει τρεις hardcore επιλογές. Κανονικά θα ντρεπόμουν μάλλον να τις παραδεχτώ, αλλά έχω ορκιστεί να συνεχίσω να ξεφτιλίζομαι με ειλικρίνεια σε αυτό το blog για όσο ακόμη μου αρέσει να το έχω ανοικτό.

Είναι επιλογές καρδιάς και μελούρας από αυτές που συχνάκις ποστάρω εδώ δηλώνοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής μου πόσο βασανίζομαι, τι τραβάω, πόσο αξιολύπητη drama queen είμαι. Τέλος πάντων αλίμονο αν δεν καταλάβατε τι εννοώ όσοι με διαβάζετε.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Τις περισσότερες ώρες της μέρας θα με ακούσει κανείς να σιγοψυθιρίζω-τραγουδάω-σφυρίζω το

Έρχονται όμως και κάτι ώρες, έτσι πιό δύσκολες, πιό 'δάκρυ στην άκρη του ματιού', πιό crescento φόβου τέλος πάντων. Τότε το εσωτερικό μου tracklist το γυρνάει σε

Επειδή όμως δεν θα πάψω μάλλον ποτέ να είμαι το γελοίο άτομο που όλοι αγαπάνε να μισούν, έρχονται και κάτι ώρες, έτσι να, πιό λολές να τις πω, πιό λαϊκές οπότε

Φιλούρες μωρά. Πάλι φεύγω.

Τα άτομα

Τρεις φίλοι με τους οποίους έχω χάσει εδώ και καιρό επικοινώνησαν μαζί μου εχτές.
Ήταν μία από αυτές τις μέρες που λένε στα ωροσκόπια "ένας φίλος που έχετε καιρό να μιλήσετε θα επικοινωνήσει μαζί σας".


Στο μεταξύ τρέχω πολύ. Αγχωτικά και με μπόλικη αδρεναλίνη. Και μισώ το γεγονός ότι δεν μπορώ να τήρησω τα deadline που εγώ η ίδια βάζω -κι εκτίθεμαι πρωτίστως σε μένα. Είμαι πολύ κακή στο να υπολογίζω πόσος χρόνος χρειάζεται για κάτι -εννοείται υπολογίζω λιγότερο από όσο χρειάζεται.

Λείπω συνέχεια από το σπίτι και έχω σκοπό στο τέλος αυτού του χρόνου να υπολογίσω πόσες μέρες φέτος κοιμήθηκα στο κρεβάτι μου. Χονδρικά πρέπει να έχω λείψει τουλάχιστον τον μισό χρόνο. Αλλά είπαμε δεν είμαι καλή στο να υπολογίζω.

Ουφ. Με περιμένει ένα βουνό σίδερο κι εγώ κάθομαι εδώ νηστική και με ένα φλερτ ημικρανίας και γράφω όλα αυτά τα ασυνάρτητα. Κάπου εδώ, που με κουράζει ακόμη και η ιδέα να φάω (ποιόν; εμένα!) σκέφτομαι ότι έχω αρχίσει να αποσυντίθεμαι, να 'γίνομαι κομμάτια'.
Αύριο θα φύγω πάλι.

Όποτε ακούω αυτό το τραγούδι μέσα στο στήθος μου ακούω έναν αληθινό ήχο. Ένα μικρό στιγμιαίο αλλά δυνατό κρακ.

Εσείς ακούτε;

Η λίστα

Θέλεις πιό πολλά χρήματα, δουλεύεις σκληρά και δεν αμείβεσαι όσο θα έπρεπε, όσο θα ήθελες. Αγχώνεσαι με τους λογαριασμούς, θέλεις να ταξιδεύεις περισσότερο, θέλεις καινούργιο αυτοκίνητο, περισσότερες παροχές για τα παιδιά σου, ένα καλύτερο σπίτι.

Κι όμως. Είσαι στη λίστα με τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου.

Αντικειμενικά.

για δες εδώ

Η μουσική στη ζωή μας

Έβρεχε τελικά και ούτε μανιτάρια ούτε τίποτα.
Μόνο κυνηγοί. Πολλοί, μανιακοί, μεταμφιεσμένοι και κυνοκρατούντες.

Στο σπίτι μας τραγουδάμε σχεδόν συνέχεια. Πότε ο ένας, πότε ο άλλος. Όχι νορμάλ τραγούδια, ούτε σε νορμάλ εκτελέσεις.

Διασκευές και λαρυγγισμοί κατεξοχήν. Και παραλλαγή των στίχων για να ταιριάζουν πότε στον έναν, πότε στον άλλον. Μάλιστα ένα από τα αγαπημένα μας παιχνίδια είναι να τραγουδάμε λαϊκά τραγουδάκια με ύφος και στυλ γρηγοριανού μέλους (κάποτε κάναμε και σχετική ερασιτεχνική ηχογράφηση...). Άστα να πάνε, πολύ γελοίες καταστάσεις.

Εχτές πού άκουγα τον Θ. να τσιρίζει σαν τον Ταμπάκη από την κουζίνα ένα τραγουδάκι τέτοιο για μένα, σκέφτηκα ότι έτσι ακριβώς είναι η αληθινή ευτυχία.

Ένα φάλτσο τραγούδι με παραλλαγμένους στίχους που ξελαρυγγιάζεται να στο τραγουδάει εκείνος που αγαπάς.

Εχτές σοκαρίστηκα διότι συνειδητοποίησα ότι ο τραγουδιστής Μιχάλης Κακέπης πρέπει να ήταν ο δάσκαλός μου στην έκτη δημοτικού!! Μάλιστα θυμάμαι ότι ο δάσκαλός μου λεγόταν και Κακεπάκης και Κακέπης (όπως πολλά Κρητικά επίθετα "στέκουν" και χωρίς την κατάληξη).

Θυμάμαι ότι αγαπούσε πολύ την μουσική, είχε ο ίδιος πολύ ωραία φωνή και προσπάθησε να οργανώσει την τάξη μας σε μιά χορωδία. Γι'αυτό κάθε μέρα σχεδόν μετά το μάθημα μας πήγαινε σε μιά γειτονική του σχολείου αίθουσα (του Συλλόγου Κρητών "Ομόνοια") και μαθαίναμε κρητικά τραγούδια. Ήταν κάπως περίεργο διότι πολλά από τα παιδιά της τάξης (μεταξύ τους κι εγώ) δεν ήταν από την Κρήτη, όμως με αυτό τον τρόπο μάθαμε ένα σωρό ωραία τραγούδια και γίναμε εξπέρ (so not)! Μακάρι να μπορούσα να σας τραγουδίσω το σουξέ μου "Αγρίμια κι αγριμάτσια μου" για να καταλάβετε...

Μάλιστα θυμάμαι ότι στο πλαίσιο της δραστηριότητας της χορωδίας, μάς μάζεψαν ένα ωραίο πρωί του Ιανουαρίου (1983 νομίζω) και είπαμε τα κάλαντα στο Καστρί!! Κι εγώ πρώτη θέση (η ωραία Θεσσαλιώτισσα) ντυμένη Κρητικοπούλα. Οποία υποκρισία! Παρεμπιπτόντως, έχω σχετική φωτό χειραψίας με τον Πρόεδρο που ποτέ δεν ξέρετε πότε θα τη δείτε σε κανένα προεκλογικό φυλλάδιο αν αποφασίσω ποτέ να πολιτευτώ...

Τέλος πάντων για να επανέλθω στο θέμα, ο τραγουδιστής Κακέπης δεν είμαι σίγουρη αν είναι ο δάσκαλος εκείνος ή όχι. Από τις φωτογραφίες του που βρήκα στο ίντερνετ θα έβαζα στοίχημα ότι αυτός είναι, αλλά ο Bosko με πληροφόρησε ότι πρέπει να είναι 45 χρονών, άρα στα δεκαεννιά του δεν μπορεί να δίδασκε ο άνθρωπος.

Πάντως καλή του ώρα του γλυκού μου δασκάλου όπου κι αν βρίσκεται...

Σήμερα στο αυτοκίνητο υπέβαλα τον εαυτό μου συνειδητά στο μαρτύριο να ακούσω την εκπομπή του Α. Ρουμελιώτη στο City. Συνέχιζα να ακούω διότι πολύ απλά δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που άκουγα! Πέρα από το γεγονός ότι η προβληματικότατη άρθρωση του εκφωνητή ήταν εκνευριστική, είναι απίστευτο πόσες ασυνάρτητες σεξιστικές σαχλαμάρες ξέβρασε ο καταπιώνας του (και ξέβραζε ακατάπαυστα, χωρίς ανάσα). Από το ό,τι οι "αδελφές" φταίνε για την κρίση στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης (με συνειρμό από την ονομασία της τράπεζας Lehman brothers όπου brothers=αδελφές!!!) ως την πρόωρη εκσπερμάτιση των ανδρών (που όμως δεν απασχολεί τις γυναίκες διότι αυτές θέλουν μόνο να "τυλίξουν" τους άνδρες).

Σεβαστέ μου Δρ. Φλάντζα ως φαίνεται τα ούφο δεν βγαίνουν μόνο από την τηλεόραση αλλά και από το (καταταλαιπωρημένο) ελληνικό ραδιόφωνο.

Από τοίχο της Μυτιλήνης. Του Αθήναιου, που του αρέσουν τα γκράφιτι.

Mine is a long and a sad tale

Charles Blackman, The Pink Alice

Ένα ποστ διανθισμένο με φράσεις από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.

Ενδόμυχη σκέψη νο. 3297: Η καταλληλότερη να ενσαρκώσει την Αλίκη Βουγιουκλάκη, ιδιαιτέρως την εποχή γύρω στο 1970, είμαι ΕΓΩ. Δεν μπορώ να φανταστώ καμιά καλύτερη από μένα στη Νεράϊδα και το Παλικάρι. Τα έχω όλα: την τσαχπινιά, το μαλλί, τα κιλά. Αλλά το ξέρουμε πιά: η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, το ταλέντο δεν αναγνωρίζεται, κλπ.

Αναρωτιέμαι τι φταίει γι'αυτή την εμμονή μου με την Αλίκη. Δεν είμαι σίγουρη, αλλά ίσως φταίει ο αδελφός της νονάς μου. Όποτε πήγαινα σπίτι τους όταν ήμουν μικρή, με άρπαζε από τα μάγουλα και μου έδινε δύο πολύ ρουφηχτά φιλιά-βεντούζες (τα είχα ονομάσει προς τιμήν του "φιλιά Μήτσου"), με κοίταζε μιά στιγμή μέσα στα μάτια και μου έλεγε με βαθιά φωνή: "Αλίκη! Ίδια η Αλίκη". Και ακριβώς επειδή με αποκαλούσε Αλίκη, του έκανα τη χάρη και δεν σκούπιζα αμέσως τα σάλια από το μάγουλο, όπως έκανα συνήθως δηλαδή, αλλά λίγο μετά, διακριτικά.

"Who are you? said the Caterpillar.

"I-I hardly know, Sir, just at present -at least I know who I was when I got up this morning, but I think I must have changed several times since then."

"What do you mean by that?" said the Caterpillar, sternly. "Explain yourself!"

"I can't explain myself, I'm afraid, Sir," said Alice, "because I'm not myself, you see."

Σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις για το ζώδιό μου περνάω μιά φάση επαναστατική. Καταλαβαίνετε την αδήριτη ανάγκη να επιβεβαιώσω τις προβλέψεις. Οι ανεμόμυλοι γύρω μου περιμένουν να τους καταλάβω αλλά εγώ στο μεταξύ λύνω μετά μανίας sudoku.

When I used to read fairy tales, I fancied that kind of thing never happened, and now here I am in the middle of one! There ought to be a book written about me, that there ought! And when I grow up, I'll write one -but I'm grown up now...

Σε λίγες ώρες, για λίγες μέρες, θα φωτογραφίζω μανιτάρια. Μία από αυτές τις ανεξήγητες μανίες μου, από τις οποίες δεν προκύπτει τίποτα, δεν γίνονται δηλαδή για κάποιο σκοπό -δεν τα μαζεύω για να τα φάω, δεν κάνω κάτι με όλες αυτές τις φωτογραφίες που έχω κατά καιρούς συλλέξει.

Είναι μιά ακόμη δραστηριότητα στο πλαίσιο της στάσης που είχα και εξακολουθώ να έχω στη ζωή μου ότι συνειδητά θέλω να χάνω, να ξοδεύω σπάταλα το χρόνο μου σε πράγματα που με ευχαριστούν, χωρίς να προκύπτει κάποιο αποτέλεσμα, χωρίς σκοπιμότητα.

Τις άχρηστες δραστηριότητές μου νιώθω βέβαια συχνά την ανάγκη να τις υπερασπίζομαι με ένα σωρό χαζές δικαιολογίες που υποτίθεται αποδεικνύουν την χρησιμότητά τους. Στην ουσία υπερασπίζομαι το δικαίωμά μου να έχω άχρηστες, άσκοπες δραστηριότητες, γιατί καταλαβαίνω ότι είναι σχεδόν εγκληματικό στις μέρες μας να χάνεις χρόνο άσκοπα, να μην έχεις στόχο, να μην έχεις οποιουδήποτε είδους κέρδος.

"Would you tell me, please, which way I ought to go from here?"

"That depends a good deal on where you want to get to," said the Cat.

"I don't much care where -"said Alice.

"Then it doesn't matter which way you go," said the Cat.

"- so long as I get somewhere," Alice added as an explanation.

"Oh you're sure to do that," said the Cat, "if you only walk long enough."

The exquisite corpse will drink new wine

O Yellow Kid εμπνέεται από το γνωστό παίγνιον των Dada και μας καλεί να παίξουμε μαζί του.

Ο Ηνίοχος λαμβάνει την πρόσκληση και με τη σειρά του προσκαλεί μεταξύ άλλων κι εμένα.

Οι κανόνες, τους οποίους αντιγράφω από τον Ηνίοχο που αντέγραψε τον Yellow Kid είναι οι εξής:

Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε φράσεις από πέντε μπλόγκερ της επιλογής μας και να σχηματίσουμε με τις φράσεις αυτές μια καινούργια φράση

Επίσης

Α. Η επιλογή της κάθε φράσης από τον κάθε μπλόγκερ να μην μην ξεπερνά τις τρεις λέξεις και να επιλέγεται από τους χρήστες με όσο το δυνατόν τυχαίο copy/paste.

Β. Δεν έχει σημασία αν στο τέλος η πρόταση ή η παραγραφός βγάζει νόημα. Αυτό είναι και η πλάκα! Αποφύγετε να "ωραιοποιήσετε" το αποτέλεσμα, και αφήστε την ως έχει.

Γ. Αποφεύγετε να χρησιμοποιείτε φράσεις απο ήδη επιλεγμένους μπλόγκερ.

Επιλέγω να αντιγράψω από τους Πασταφλώρα, 7 demons, Misirlou Oubliez, Έντεκα, και Gravity and the Wind και συγχρόνως τους προσκαλώ να συνεχίσουν.

Η δική μου φράση είναι αυτή και προέκυψε βάζοντας όσες λέξεις έπιανε τυχαία το ποντίκι (συνήθως τέσσερις-πέντε):

Πατέρα μου θα σατιρίσω

την αυστηρότητα και την περιφρόνηση

μουσικός, κάνεις δε με πιστεύει

γριά, δημιούργημα του μάρκετινγκ

που θέλει είναι να σας δώσει

Έχω την εντύπωση όμως ότι η ανωτέρω φράση βγάζει κάποιο νόημα... Χμμ.

Lazba

Μιά εβδομάδα στη Λέσβο. 860 χιλιόμετρα on the road. Ένα ταξίδι που εξελίχθηκε ακριβώς όπως το είχαμε οργανώσει. Και μόνο γι'αυτό, αξιομνημόνευτο.

το άγαλμα της Ελευθερίας στο λιμάνι της Μυτιλήνης

Σκηνές από το έργο:

Κατάλαβα ότι η ζωή μπορεί να είναι όχι απλώς κινηματογραφική αλλά και cartoon: ένας αρουραίος με 'κυνήγησε' (υπό το αδιάφορο βλέμμα μιάς γάτας) σην αυλή μιάς εκκλησίας και με ανάγκασε να (προσπαθήσω να) σκαρφαλώσω σε έναν στύλο. Ό,τι και να σας περιγράψω είναι λίγο. Έπρεπε να είστε εκεί να κάνετε καινούργιο συκώτι.

Αμίμητος καυγάς ανάμεσα σε φύλακες του νέου Αρχαιολογικού Μουσείου Μυτιλήνης. Φαίνεται πώς έχει κάποιου είδους κακή αύρα το έρημο...

Το παλιό Μουσείο είναι η περίτρανη απόδειξη της εκτίμησης που χαίρουν οι προϊστορικές αρχαιότητες εν Ελλάδι αν δεν εξυπηρετούν εθνικ(ιστικ)ούς σκοπούς.

Στο κατά τα άλλα υπέροχο Μουσείο του Απολιθωμένου Δάσους υψωμένο φρύδι και ύφος χιλίων καρδιναλίων.

Ευγενείς αν μη τι άλλο στο Μουσείο του Θεόφιλου και στο Teriade.

Υπάρχει μουσείο στην Λέσβο που να αισθάνεσαι πραγματικά ευπρόσδεκτος;

Ναι, ευπρόσδεκτοι στο θαυμάσιο Μουσείο Βιομηχανικής Ελαιουργίας στην Αγία Παρασκευή. Το αποδεικνύουν με τη σήμανσή τους σε όλο το νησί και φυσικά την υποδοχή τους.

Ευπρόσδεκτοι στη Δημοτική Πινακοθήκη της Μυτιλήνης που φιλοξενεί τη συλλογή έργων τέχνης του τεχνοκριτικού Γιώργου Πετρή.

Ευπρόσδεκτοι στο Βυζαντινό Μουσείο της Μυτιλήνης (απέναντι από τον Άγιο Θεράποντα στο κέντρο της πόλης, δεν το πιάνει το μάτι σου), που θα ήταν σοβαρή παράλειψη να μη δει κανείς.

Κεραμεικά στη Μυτιλήνη. Μιά γλυκόπικρη ιστορία πάλης ανάμεσα στο βιομηχανοποιημένο κιτς και την παραδοσιακή δημιουργία. Πήγαμε διαβασμένοι και αναζητήσαμε την Εργάνη στην πόλη της Μυτιλήνης. Απολύτως καλόγουστες δημιουργίες, θερμή υποδοχή με δύο πολύ ζεστά χαμόγελα, η σελίδα τους τους αδικεί και τους το είπα: πρέπει να την αναβαθμίσουν. (Παύλο κάνε κάτι!). Όσοι πάντως μελλοντικά βρεθείτε στην Αγιάσο πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτείτε τον Δ. Χατζηγιάννη, τέταρτη γενιά κεραμίστα, γιό του Γιάννη Χατζηγιάννη που δίδαξε πολλούς από τους νεώτερους κεραμίστες του νησιού, στο εκπληκτικό εργαστήριό του. Μας χάρισε μιά σπασμένη του κανάτα, ένα από τα ωραιότερα αντικείμενα που έχουμε στο σπίτι μας.

Ελιές, ελιές, ελιές, ελιές, ελιές. Και πεύκα. Και λάβα!

Και σαπούνια ξαδέλφη μου! Σαπούνια! Σαπούνια ε; Σαπούνια!

Ούζα, άλλο καλό. Προσωπικά ψηφίζω Λισβόρι.

Στην χερσόνησο της Αμαλής μία πέρδικα διασχίζει το δρόμο, σταματά και μας κοιτάζει με την ίδια περιέργεια που την κοιτάμε κι εμείς. Φταίει το ροζ μαντήλι μου;

Ροζ φλαμίνγκο στις Αλυκές της Καλλονής.

Το βυζαντινό εκκλησάκι του Αγίου Στεφάνου -μιά εκπληκτική εμπειρία.

Ο πευκώνας στην περιοχή της Αγιάσου.

Στη Λέσβο χρησιμοποιούσαμε τρεις χάρτες συγχρόνως και τον αρκετά καλό οδηγό της Τ. Χατζηδημητρίου Ανεξερεύνητη Λέσβος. Και πάλι βρεθήκαμε να ψάχνουμε ένα χωριό που δεν υπάρχει. Χριστούγεννα έλεγε σε έναν από τους χάρτες και φυσικά typical me ξεκίνησα να βρω το μόνο μέρος στη γη που θα ήθελα να είμαι δήμαρχος. Μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι, δεν θα πολιτευτώ.

Μονοήμερη εκδρομή στό Αϊβαλί και την Πέργαμο. Ο Τούρκος καπετάνιος καπνίζει απολαυστικά το πούρο του. Κουκουναριές. Ένα μεταλλείο χρυσού. Τανκς δίπλα στο Ασκληπιείο. Οι άνθρωποι είναι φιλόξενοι και επαγγελματίες. Η αξιοπρέπεια της φτώχειας. Οι Έλληνες που ταξιδεύουν μαζί μας μάς κάνουν να ντρεπόμαστε για τη συμπεριφορά τους. "Όλα δικά μας είναι" -so not.

Ξέρει κανείς που θα βρω τούρκικο τσάι στην Αθήνα;