Κυριακή 30 Απριλίου 2006

Ευψύχι..

Γλυκέ μου φίλε,
την Τρίτη θα θάψω μαζί σου ένα κομμάτι από τα παιδικά μου χρόνια. Μου χάριζες κάποτε τα μόνα χαμόγελα μιας σκούρας μέρας. Τα πιό ακριβά δώρα.
Εύχομαι να συναντηθούμε ξανά κάποτε σε μια άλλη ζωή, σε μια άλλη διάσταση, κάπου. Να γελάσουμε. Να θυμηθούμε και να κλάψουμε παρέα.

Δεν ξέρω γιατί πρέπει να φύγεις τόσο γρήγορα. Ποιός θεός σε ζήλεψε και σε πήρε κοντά του.
Σε κρατάω μέσα μου ωραίο σαν ήλιο, δυνατό κι ανίκητο. Πώς είναι δυνατόν να λείπεις;

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ιφι,

Ξέρω πως είναι να χάνεις φίλο. Ξέρω πως είναι να φεύγει κάποιος πάνω που του ανοίγεται μπροστά η ζωή. Αν και μας άφησε σχεδόν 15 χρόνια τώρα, ο Κώστας είναι παρών στις κουβέντες και στις παρέες σαν να μην έλειψε ούτε μια μέρα.

varometro

Ιφιμέδεια είπε...

Ευχαριστώ για τη σκέψη σου.
Δεν μπορώ να το χωνέψω ακόμη. Πονάει πολύ.

lemon είπε...

κουράγιο

Περαστικός είπε...

Έχασα τον καλύτερό μου φίλο πριν από πολλά χρόνια. Μερικές φορές φαντάζομαι τι θα λέγαμε σήμερα. Ο πόνος φεύγει και αφήνει ένα ίχνος μελαγχολίας.

cobden είπε...

Δεν ξέρω τι να σου πω,δεν είμαι καλός σε αυτά...Να ζήσεις να τον θυμάσαι, Ιφιμέδεια,κουράγιο

Ιφιμέδεια είπε...

Λέμον, ευχαριστώ πολύ για τη σκέψη σου.

Περαστικέ, κάπως έτσι γίνεται μάλλον με το θάνατο. Δεν μπορώ να διανοηθώ οτι δεν θα τον ξαναδώ, ότι δεν υπάρχει. Ήταν τόσο γεμάτος ζωή...τόσο πολύ γεμάτος κέφι.

Ιφιμέδεια είπε...

Cobden, σε καταλαβαίνω.
Ούτε κι εγώ ξέρω τι να πω σε αυτές τις περιπτώσεις. Σ'ευχαριστώ για τη σκέψη.

Ανώνυμος είπε...

Δύναμη κοριτσάκι για τον αυριανό αποχαιρετισμό...

Ιφιμέδεια είπε...

Σ'ευχαριστώ φιλαράκι μου καλό.