Σκέψεις δανεικές

επί τη επετείω των γενεθλίων του ιστολογίου

Θα'θελα να υπάρχουν τόποι ακλόνητοι, ακίνητοι, απαραβίαστοι, ανέγγιχτοι, απρόσιτοι, άθικτοι, άψαυστοι, αναλλοίωτοι. Τόποι ριζωμένοι. Τόποι-σημεία αναφοράς, αφετηρίες, πηγές:

Η πατρίδα μου, το λίκνο της οικογένειάς μου, το σπίτι όπου γεννήθηκα, το δέντρο που παρακολούθησα να μεγαλώνει (το φύτεψε ο πατέρας μου τη μέρα που γεννήθηκα), η σοφίτα απ'τα παιδικάτα μου, γεμάτη ακέραιες αναμνήσεις...

Δεν υπάρχουν τέτοιοι τόποι. Κι ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν, ο χώρος γίνεται ζήτημα, παύει να είναι αυταπόδεικτος, παύει να είναι οικείος. Ο χώρος είναι μιά αμφιβολία: πρέπει συνεχώς να τον μαρκάρω, να τον ονοματίζω. Δεν είναι ποτέ δικός μου, ποτέ δε μου'χει δοθεί, πρέπει να τον κατακτώ συνεχώς.

Οι χώροι μου είναι εύθραυστοι: ο χρόνος θα τους φθείρει, θα τους δηώσει: τίποτα δε θα μοιάζει πια με αυτό που ήταν, οι αναμνήσεις μου θα με προδώσουν,

η λήθη θα εμποτίσει τη μνήμη μου,
θα κοιτάζω -χωρίς ν'αναγνωρίζω τίποτα- κάποιες κιτρινισμένες φωτογραφίες με τσακισμένες άκρες. Δε θα γράφει πια με άσπρα πορσελάνινα γράμματα, κολλημένα τοξοειδώς στο τζάμι του μικρού cafe της οδού Κοκιγιέρ: "Σερβίρονται αναψυκτικά και τοστ".

Ο χώρος λιώνει σαν άμμος που κυλά ανάμεσα στα δάκτυλα. Τον παίρνει ο χρόνος και μου αφήνει κάτι άμορφα ράκη:

Γράφω:

προσπαθώ σχολαστικά να συγκρατήσω κάτι,

να διασώσω κάτι.

Ν'αποσπάσω συγκεκριμένα ψιχία απ'το κενό καθώς σχηματίζεται.

Ν'αφήσω κάπου ένα αυλάκι,

ένα ίχνος,

ένα σημάδι,

κάποια στίγματα.

Georges Perec, Χορείες Χώρων

(μτφ. Αχ. Κυριακίδης)