To know us (even) better

Εδώ και λίγες μέρες η Στάσσα είχε την ευγενή καλοσύνη να με καλέσει σε ένα ακόμη ευλογοπαίγνιο, αλλά δεν είχα βρει το χρόνο να ανταποκριθώ. Όταν όμως έλαβα και κυβερνητική εντολή, κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να το καθυστερώ περισσότερο.

Ιδού λοιπόν, to know us even better.

Όνομα: Ιφιμέδεια



Γενέθλια: εδώ



Ζώδιο: εδώ



Χρώμα μαλλιών: εδώ

Χρώμα ματιών:

Έχεις ερωτευτεί ποτέ? Ε, ναι, μπορείς να το πεις κι έτσι

Είδος μουσικής που ακούς: Ιαπωνική παραδοσιακή μουσική.



Αγαπημένος Χαρακτήρας Disney/Warner Bross: H Magica de Spell



Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά? Η Αρχοντία στο Sydney και η Kim στο Berkeley (δεν ξέρω ποιά είναι πιό μακριά)



Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: Υπολογίζω αμέσως σε πόσες ώρες θα μπορέσω να ξανακοιμηθώ.



Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: Την τσαχπινιά μου



Τί έχεις στον τοίχο σου? Ένα ισοσκελές τρίγωνο που έχει σχηματιστεί από υγρασία.



Τί έχεις κάτω απ’ το κρεβάτι σου? Σκόνη.



Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τι θα έκανες? Θα προσπαθούσα φιλότιμα να μην πάθω έμφραγμα.



Αγαπημένος αριθμός: 6



Αγαπημένο όνομα: What's in a name? That which we call a rose by any other name would smell as sweet
(W. Shakespeare, Romeo and Juliet, II, ii, 1-2)



Τα χόμπι σου: http://www.iphimedea.blogspot.com/, http://fantastic80s.blogspot.com/



Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα? Στο Λονδίνο και να πίνω καφέ με την Xilaren.



Μια ευχή για το μέλλον: Να γίνω εισοδηματίας (χωρίς να εργάζομαι).



Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες? Στην εποχή που με λάτρευαν.



Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: Εντάξει, το πήρα.



Αγαπημένο λουλούδι: εδώ



Αγαπημένη παλιά σειρά: εδώ



Αγαπημένη ταινία: εδώ Χ7


Αγαπημένο τραγούδι: εδώ



Aγαπημένο βιβλίο: Ιζούμι Σικίμπου, 300 ερωτικά ποιήματα, μτφ. Α. Μακρυδημήτρη (Πρόσπερος 1994). Όχι τόσο για το περιεχόμενο, όσο για την αφιέρωση στο αντίτυπο. Είναι το πολυτιμότερο αντικείμενο που έχω.



Αγαπημένο ζώο: Μα, θέλει και ρώτημα; Φυσικά το chow chow !!



Αγαπημένο ρούχο: Eσάρπες.



Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: Ο Δάσκαλός μου



Αγαπημένο χρώμα: Αυτό της γραμματοσειράς εδώ.



Αγαπημένο φαγητό: Όταν έχει κανείς τα κιλά μου η ερώτηση ενέχει ένα βαθμό ειρωνίας. Απαντώ λοιπόν κι εγώ ευθαρσώς και στον πληθυντικό: τα παγωτά!



Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι? Με την κούκλα Shelly.



Κακή συνήθεια: Να λέω αυτό που σκέφτομαι όταν δεν πρέπει και να μην το λέω όταν πρέπει.



Xαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Η υπερβολική υπομονή.



Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: Η υπερβολική υπομονή.

(παραλίγο να απαντήσω σαν τις στάρλετ η μεγάλη μου ειλικρίνεια!)


Συνηθισμένη ατάκα: Η κονσέρβα σου έχει πάρει πολύ αέρα
(δανεισμένη από το κινηματογραφικό αριστούργημα Λαλάκης ο Εισαγόμενος, την απευθύνει η Κατερίνα Γιουλάκη στον Νίκο Παπαναστασίου)



Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις, αν δεν έκανες αυτήν που κάνεις τώρα: εδώ



Μεγαλύτερος φόβος: Η εξαθλίωση.



Η καλύτερη pizza: Είναι αυτή που δεν φάγαμε ακόμη.



Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι…: Κατά κανόνα μαλλιαρά.

Προσκαλώ με τη σειρά μου τον Πρόβατο

Σκέψεις δανεικές

επί τη επετείω των γενεθλίων του ιστολογίου

Θα'θελα να υπάρχουν τόποι ακλόνητοι, ακίνητοι, απαραβίαστοι, ανέγγιχτοι, απρόσιτοι, άθικτοι, άψαυστοι, αναλλοίωτοι. Τόποι ριζωμένοι. Τόποι-σημεία αναφοράς, αφετηρίες, πηγές:

Η πατρίδα μου, το λίκνο της οικογένειάς μου, το σπίτι όπου γεννήθηκα, το δέντρο που παρακολούθησα να μεγαλώνει (το φύτεψε ο πατέρας μου τη μέρα που γεννήθηκα), η σοφίτα απ'τα παιδικάτα μου, γεμάτη ακέραιες αναμνήσεις...

Δεν υπάρχουν τέτοιοι τόποι. Κι ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν, ο χώρος γίνεται ζήτημα, παύει να είναι αυταπόδεικτος, παύει να είναι οικείος. Ο χώρος είναι μιά αμφιβολία: πρέπει συνεχώς να τον μαρκάρω, να τον ονοματίζω. Δεν είναι ποτέ δικός μου, ποτέ δε μου'χει δοθεί, πρέπει να τον κατακτώ συνεχώς.

Οι χώροι μου είναι εύθραυστοι: ο χρόνος θα τους φθείρει, θα τους δηώσει: τίποτα δε θα μοιάζει πια με αυτό που ήταν, οι αναμνήσεις μου θα με προδώσουν,

η λήθη θα εμποτίσει τη μνήμη μου,
θα κοιτάζω -χωρίς ν'αναγνωρίζω τίποτα- κάποιες κιτρινισμένες φωτογραφίες με τσακισμένες άκρες. Δε θα γράφει πια με άσπρα πορσελάνινα γράμματα, κολλημένα τοξοειδώς στο τζάμι του μικρού cafe της οδού Κοκιγιέρ: "Σερβίρονται αναψυκτικά και τοστ".

Ο χώρος λιώνει σαν άμμος που κυλά ανάμεσα στα δάκτυλα. Τον παίρνει ο χρόνος και μου αφήνει κάτι άμορφα ράκη:

Γράφω:

προσπαθώ σχολαστικά να συγκρατήσω κάτι,

να διασώσω κάτι.

Ν'αποσπάσω συγκεκριμένα ψιχία απ'το κενό καθώς σχηματίζεται.

Ν'αφήσω κάπου ένα αυλάκι,

ένα ίχνος,

ένα σημάδι,

κάποια στίγματα.

Georges Perec, Χορείες Χώρων

(μτφ. Αχ. Κυριακίδης)

Έκκληση

Αν κανείς εκεί έξω έχει άμεση πρόσβαση στο έργο Σκόρπια Φύλλα της Ζωής μου του Γ. Δροσίνη, κατά προτίμηση στην έκδοση του 1986 από τον Σύλλογο προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων (και δη στους τόμους Γ΄ή Δ΄) πολύ θα το εκτιμούσα αν άφηνε εδώ ένα σχόλιο.

Safety in numbers

Οι παλιοί οι Έλληνοι, παιδιά μου, δεν ήταν σαν εμάς σμέτια και ψοφίμια. Εμάς μας βάρεσε ο τρισκατάρατος, κι όσο πάμε θα μαραζώνουμε, θα χαμηλώνουμε και θα πάμε κατά δαόλου τη μάνα.

Αυτούνοι οι 'Ελληνοι ήταν αψηλοί σα λεύκες, τρανοί ως εφτά πήχια. Ήταν και καμπόσοι μονάντεροι που φτάναν τα εννιά πήχια. Μονάχα το κεφάλι τους έφτανε ένα πήχη. Τα γένια τους κατηφόριζαν από πάνου απ'το σαγόνι κι έφταναν κι ακουμπούσαν τα γόνατα. Τσι μουστάκες τσι κομπόδεναν πίσω στο σβέρκο.

Ήταν χεροδύναμοι. Έπιαναν το κλαρί και το ξερίζωναν. Σήκωναν τσι κοτρόνες και τις σφεντούριζαν απ' το'να βουνί κατεπάνου στο άλλο. Πηδούσαν από τη μιά ράχη στην άλλη. Δρασκέλιζαν και περνούσαν τα ποτάμια. Σκότωναν τα λάφια, τα ζαρκάδια, τ'αγριόγιδα και τ'άλλα τα αγρίμια με τσι πέτρες. Πιλαλούσαν με μεγάλες νταγκλιές. Χούγιαζαν, κι ο τόπος σειόταν. Περπατούσαν, και το βουνί τραντάζονταν. Ακούγονταν η λαλιά τους απ'το στερφοτόπι στο γαλαροτόπι. Έπιαναν τσι κορφές απ'τα ελάτια, τσι κομπόδεναν κι έφιαναν καλύβια, βάζοντας τροϋρω μπάτζιες, βαλτόχορτα και κάτου χαμηλά στη γης μεγάλα κοτρόνια γύρα γύρα.

Είχαν πολλά πρότα και γίδια και γελάδες. Είχαν και πέτρινα μαντριά που άρμεγαν τα πρότα και τα γίδια. Τα κοπάδια τα είχαν χώρια, αλλού τα φλόρα, αλλού τα λάϊα, αλλού τα κριάρια, αλλού τα ζυγούρια. Έτρωγαν κριάς, μιά μπουκιά τους ήταν όσο μίνια κότα. Έπιναν γάλα, έπιαναν και ψάρια. Κυνήγαγαν με παγάνες τ'αγρίμια. Σα μονάντεροι που ήταν, έτρωγαν λίγο.

Οι θηλυκές οι Έλληνοι ήταν χαμηλότερες. Είχαν μακριά χρυσά μαλλιά με κοσιάνες π' ακουμπούσαν στη γης. Έπαιρναν στην αγκαλιά πέντε προβατίνες και τσι έφερναν στο καλύβι, όταν αυτούνες αρρωσταίναν. Πότες πότες άρμεγαν και τα γίδια. Μάζουναν νάνες κι άλλες λαχανίδες κι έφιαναν τσι πίτες. Τα παιδιά, όντας γεννιένταν, ήταν τρανά όσο μιά προβατίνα.

Μονάχα οι Έλληνοι δεν ήταν πολλοί. Ήταν λιγοστοί και χάθηκαν.

Θεσσαλία, 20ος αι.

(σμέτια: αρνιά που γεννιούνται αργά, συνεκδοχικά οι αδύνατοι άνθρωποι/ νταγκλιές: ανοικτές μεγάλες δρασκελιές/ μπάτζιες: ελάτινα κλαδιά/ πρότα: πρόβατα/ φλόρα: άσπρα/ λάϊα: μαύρα/ νάνες: αγριολάχανα)

Ι.Θ. Κακριδή, Οι Αρχαίοι Έλληνες στη Νεοελληνική Λαϊκή Παράδοση, Μ.Ι.Ε.Τ 1997

Το ποίημα που άρεσε στην Καίτη

Ένα ποστ για να θορυβήσω τον Πρόβατο.

i. Η μεταμόρφωση

Το 1964 ο Αλέκος Σακελλάριος γράφει και σκηνοθετεί την ταινία το Δόλωμα, μιά μεγάλη εισπρακτική επιτυχία της Φίνος Φιλμς.
Η ηρωίδα της ταινίας, η Καίτη (Αλίκη Βουγιουκλάκη), είναι μιά κοπέλα που εργάζεται σε ένα καμπαρέ της Τρούμπας. Ένας χαρτοκλέφτης, ο Μπάμπης (Αλέκος Αλεξανδράκης) και ο συνεργός του Μάνθος (Ντίνος Ηλιόπουλος) θέλουν να την χρησιμοποιήσουν ως δόλωμα προκειμένου να προσελκύσουν πλούσιους κυρίους σε χαρτοπαικτικά παιχνίδια.

Στην προσπάθειά τους αυτή πραγματοποιούν καταρχήν αλλαγές στην εξωτερική της εμφάνιση και την κοινωνική συμπεριφορά της. Λίγο πριν την ολοκλήρωση της μεταμόρφωσης, ο Μάνθος θεωρεί ότι προκειμένου η Καίτη να μπορεί να σταθεί επαξίως σε μιά συγκέντρωση πλουσίων και μορφωμένων ανθρώπων πρέπει να γνωρίζει κάποια πράγματα για την "μοντέρνα ποίηση".

Στο σημείο αυτό του σεναρίου η διάθεση του Σακελλάριου να χλευάσει την υπερρεαλιστική ποίηση είναι σαφής. Κι έτσι, ενώ η Καίτη θέλει να απαγγείλει ένα ποίημα που γνωρίζει ήδη, ο Μάνθος την αποτρέπει και της υποδεικνύει ένα άλλο, που θυμίζει Εμπειρίκο στην Ενδοχώρα, αλλά βεβαίως δεν είναι. Η Καίτη πρέπει οπωσδήποτε να αποστηθίσει το ακαταλαβίστικο ποίημα.

ii. Το μοντέρνο ποίημα

Το ποίημα που διαβάζει ο Μάνθος (από ένα βιβλίο του οποίου το εξώφυλλο δεν είναι πάντως αναγνωρίσιμο) και εν συνεχεία απαγγέλει η Καίτη σε ένα σαλόνι του καλού κόσμου είναι το ακόλουθο:

Στα κρησφύγετα της οπτασίας
μας βρήκε η πνοή του χτες
που πατινάριζε στον πάγο της αδιαφορίας
και πήρε τα μαλλιά μας και τα'κανε θερινή κατασκήνωση.

Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω
να δω το πρόσωπό σου στ'ακρογιάλι.
Η συνείδησις της προχθεσινής νύχτας
κυματίζει ακόμα στον ευλαβή παπαφίγγο.

Όταν περάσει ο παγοπώλης
θα'ρθει η άνοιξη να μας φέρει λουκουμάδες.
Τα σπουργίτια που φτεροκοπάνε στις αναμνήσεις μας
άστα να πλέξουν δαντέλες.

Λύσε τα μαλλιά σου και τρέξε με γυμνά μοσχάρια
στην επιστροφή του γυρισμού.
Στα ανελέητα βάθη των μελλοντικών σχεδίων
σελαγίζουν πάντοτε οι εύθυμες αντανακλάσεις των ναυτοπροσκόπων.

Σαν τραγούδι, σαν σκιερό δειλινό

σαν απαγορευμένη ελπίδα
κι ήταν η μοναξιά ξυπόλητη στο δάσος
με τις γαλάζιες παπαρούνες

Έδεσα την ανάμνησή σου με δυό κορδέλες σιωπής
και κάθισα στη βροχή για να στεγνώσω.

iii. Η μοντέρνα ποίηση

Κάποια στιγμή στη διάρκεια της εκπαίδευσης η Καίτη γελάει και λέει "ε, ρε πλάκες" αλλά ο Μάνθος επιμένει. "Αλοίμονο στην ποίηση άμα αρχίζουμε και την καταλαβαίνουμε", ενώ σε λίγο δηλώνει "μεγαλύτερες κοτσάνες από αυτές που υπάρχουν στην μοντέρνα ποίηση δεν γίνεται".

Η απαγγελία της Καίτης έχει όντως αποτέλεσμα. Όλοι χειροκροτούν και ιδιαιτέρως οι κυρίες δηλώνουν συγκινημένες από την μοντέρνα ποίηση που άλλωστε "κάθε μορφωμένο άνθρωπο τον συγκινεί".

Αν προσέξει κανείς καλύτερα το "μοντέρνο" ποίημα του Σακελλάριου διαπιστώνει ότι αλλάζοντας ουσιαστικά μία και μόνη λέξη σε κάθε στροφή, δημιουργεί μιά λογική ανατροπή, τέτοια που θεωρητικά γελοιοποιεί το νόημα του ποιήματος. Μία και μόνη λέξη. Μιά λέξη παράταιρη. Αυτή την λέξη που είναι συνάμα και το διαπιστευτήριο για τον χαρακτηρισμό του ποιήματος ως μοντέρνου.

Σκέφτομαι πάντως, ότι όταν ο Σακελλάριος έγραφε το κομμάτι αυτό στο σενάριο, μπήκε στη διαδικασία να γράψει ένα ιδιότυπο ποίημα. Ένα ποίημα που έπρεπε να είναι συγκινητικό, αλλά και οφθαλμοφανώς γελοίο. Ένα ποίημα αυτοαναιρούμενο.

iv. Το ποίημα της Καίτης

Πολύ καιρό μου ξέφευγε κάτι από την ταινία αυτή του Σακελλάριου. Μου ξέφευγε το ατέλειωτο ποίημα της Καίτης. Ποιό να ήταν το ποίημα που το κορίτσι της Τρούμπας ήξερε απέξω και μάλιστα κατά δήλωσή της, όποτε το άκουγε έκλαιγε; Υπήρχε ή ήταν μόνο οι δυό στίχοι που προλαβαίνει ασθμαίνοντας δυό φορές μέσα στην ταινία να απαγγείλει; "Ό,τι κι αν είχε το'χασε, γυναίκα, βιός, παιδιά του, τίποτα δεν τ'απόμεινε στερνή παρηγοριά του".

Το ποίημα της Καίτης υπάρχει. Είναι το ποίημα του Ιωάννη Πολέμη, το Νερωμένο Κρασί ή Παραδειγματικόν, από την ποιητική συλλογή, Το Παλιό Βιολί.

Νερωμένο Κρασί
(Παραδειγματικόν)

Ό,τι κι αν είχε το 'χασε: γυναίκα, βιός, παιδιά του,
τίποτε δεν τ' απόμεινε στερνή παρηγοριά.
Πέταξ' η έννοια από το νου κι η ελπίδα απ' την καρδιά του
κι η υπομονή εμαρμάρωσε στα στήθη του βαριά.

Όπως τα λείψανα περνούν, περνάει αργά ο καιρός του
και ζη, δίχως ο δύστυχος να ξέρη το γιατί.
Μες στην ταβέρνα ολημερίς με το ποτήρι εμπρός του
του κάκου εκεί κι ανώφελα τη λησμονιά ζητεί.

«Καταραμένε κάπελα και κλέφτη ταβερνιάρη,
τι το νερώνεις το κρασί, και πίνω απ' το ξανθό,
και πίνω κι απ' το κόκκινο κι από το γιοματάρι
κι απ' το σώσμα το τραχύ, πίνω και δε μεθώ;

Δεν ήρθα για ξεφάντωμα μήτε για πανηγύρι,
ήρθα να βρω τη λησμονιά στο θάνατο κοντά...»
Κι ο κάπελας, γεμίζοντας και πάλι το ποτήρι,
με θλιβερό περίγελο στα λόγια του απαντά:

«Τι φταίω εγώ αν τα δάκρυα, που απελπισμένος χύνεις,
πέφτουν μες στο ποτήρι σου, σταλαγματιές θολές,
και το νερώνουν το κρασί κι αδύνατο το πίνεις;
Τι φταίω εγώ κι αν δεν μεθάς, τι φταίω εγώ κι αν κλαίς;»

v. Σκέψεις

Αγαπώ πολύ τις ελληνικές ταινίες και φυσικά όλες αυτές οι σκέψεις και άλλες πολλές γεννιούνται από την αγάπη αυτή. 'Αγαπώ' φυσικά δεν σημαίνει 'δέχομαι άκριτα', σημαίνει πάντως οπωσδήποτε 'εκτιμώ'.
Εκτιμώ ας πούμε το γεγονός ότι μέσα σε μιά τέτοια ταινία, εμπορική όπως λέμε σαφώς υποτιμητικά, υπάρχει ένα κρυμμένο ποίημα του Πολέμη. Ένα ποίημα που ασφαλώς γνωρίζει ο σεναριογράφος, αλλά δεν ακούγεται ποτέ. Ένα ποίημα που, όπως μας μαθαίνουμε μέσω του Μάνθου, είναι αταίριαστο το 1964 να απαγγελθεί σε ένα σαλόνι της καλής κοινωνίας, όπου κυριαρχεί πιά η μοντέρνα ποίηση. Τουλάχιστον ο Σεφέρης, αν όχι ο Εμπειρίκος.
Σκέφτομαι και κάτι ακόμα. Θα μπορούσε άραγε κανείς να σώσει το ποίημα του Σακελλάριου αν αφαιρούσε τα παράταιρα στοιχεία; ;)

Die Hard

Σαν να τρέχεις με 140 στη μεσαία λωρίδα της Εθνικής οδού και να σου σκάει το λάστιχο.

Αυτή είναι μιά παρομοίωση που από σήμερα δικαιούμαι να χρησιμοποιώ.

Hurt

Το ταξίδι μας μπορεί να χαρακτηριστεί απολύτως με μία και μόνη λέξη: ΕΞΟΝΤΩΤΙΚΟ.

Απολογισμός: έξι μέρες, τέσσερις πόλεις, δύο χώρες

Ο Βαρόμετρος στα σχόλια του προηγούμενου ταξιδιού με προκαλεί να αποκαλύψω τους πραγματικούς λόγους που έγινε το ταξίδι. Άθελά του μάλλον, με βάζει σε σκέψεις. Οι πραγματικοί λόγοι. Αν πρέπει να πω κάτι, θα πω ψυχοθεραπευτικοί.

Ταξιδέψαμε όπως ταξίδευαν τον 19 αιώνα όσοι είχαν "νεύρα" και πήγαιναν σε κάτι σανατόρια στο Μέλανα Δρυμό γεμάτοι ελπίδες (και τελικά γύριζαν πίσω με πιό πολλά "νεύρα").

Το χειρότερο όταν επιστρέφεις από τέτοια ταξίδια είναι το πόσο γρήγορα προσαρμόζεσαι μετά. Δεν είναι δίκαιο, λίγες μόνο μέρες μετά να καλείσαι να λάβεις αποφάσεις ζωής, έτσι δεν είναι;

Δεν έχω και πολύ καλή διάθεση και μου κάνει εντύπωση που στο καλό κάποιοι από εσάς που διαβάζετε εδώ μπορέσατε να το καταλάβετε. Προφανώς δεν μπορώ να κρυφτώ...

Και μες την τέχνη πάλι κουραστήκαμε από τη δούλεψή της. Είδαμε πάρα πολλά μουσεία. Εκπληκτικά έργα τέχνης.

Και ευτυχώς αρκετό χιόνι ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε επιτέλους τι είναι αυτό που προσπαθεί να μας πει ο P. Brueghel.

Νομίζω ότι αν έπρεπε να κρατήσω μόνο ένα πράγμα από αυτό το ταξίδι, μόνο μιά γνώση, θα ήταν η διαπίστωση ότι η νεκρή φύση μπορεί να είναι έργο τέχνης υψηλότατης αξίας, μπορεί να μεταδίδει μουσική.

Στις Βρυξέλλες αυτή την εποχή γίνεται μιά πολύ μεγάλη, ως και κουραστική, έκθεση για τον P. Klee που έψαξε, με αγωνία μου φάνηκε, την αριθμητική ως και μουσική ή επιστημονική απόδοση της εικαστικής δημιουργίας.

Φεύγοντας, κι΄έχοντας δει αυτά που είδα, σκεφτόμουν ότι αυτό που έψαχνε ο Klee το είχαν βρει ήδη ζωγράφοι σαν τον Heda ή τον Dijck, χωρίς να χρειαστεί να απομακρυνθούν από τη φυσιοκρατία, ίσα-ίσα απεικονίζοντας με τη μεγαλύτερη δυνατή πιστότητα το αντικείμενο.

Και κάτι ακόμα που συνειδητοποίησα: κανένα βιβλίο δεν μπορεί ποτέ να μεταδώσει την αίσθηση ενός πίνακα αυτού του ιερού τέρατος που λεγόταν Ιερώνυμος Bosch.

Τέλος πάντων.
Για να μπορέσει αυτό το ποστ να ολοκληρώσει τη διαδρομή του στα κύματα του διαδικτύου πρέπει να κλείσει με τους στίχους του Hurt του Trent Raznor που τραγούδησε ο μέγας Johnny Cash στα 71 του.

I hurt myself today

to see if I still feel

I focus on the pain

the only thing that's real

the needle tears a hole

the old familiar sting

try to kill it all away

but I remember everything

what have I become?

my sweetest friend

everyone I know

goes away in the end

and you could have it all

my empire of dirt

I will let you down

I will make you hurt

I wear this crown of thorns

upon my liar's chair

full of broken thoughts

I cannot repair

beneath the stains of time

the feelings disappear

you are someone else

I am still right here

what have I become?

my sweetest friend

everyone I know

goes away in the end

and you could have it all

my empire of dirt

I will let you down

I will make you hurt

if I could start again

a million miles away

I would keep myself

I would find a way

Το εκπληκτικό clip του τραγουδιού εδώ.

Βρυξέλλες, Μπρυζ, Άμστερνταμ, Αμβέρσα

Voodoo Girl

Έχω μιά μεγάλη βαλίτσα ανοικτή στο πάτωμα κι ετοιμάζομαι για ταξίδι.

Θα λείψουμε μερικές μέρες στο Βέλγιο κι έτσι δεν θα ανανεώνεται και το μπλογκ.

Μέχρι να ξαναγράψω σκέφτηκα ότι θα ήθελα να σας αφήσω, στην πρώτη σελίδα ας πούμε, ένα πολύ αγαπημένο μου ποίημα του Tim Burton, το

Voodoo Girl

Her skin is white cloth

And she's all sewn apart

And she has many colored pins

Sticking out of her heart.



She has a beautiful set

Of hypno-disk eyes,

The ones that she uses

To hypnotize guys.


She has many different zombies

Who are deeply in her trance.

She even has a zombie

Who was originally from France.



But she knows she has curse on her

A curse she cannot win.

For is someone gets

Too close to her,



The pins stick farther in.




Tim Burton, Voodoo Girl,

from The Melancholy Death of Oyster Boy and Other Stories

Τι κατέθεσα στη Δίκη του Αιώνα

(περίληψις προηγουμένων)
Οι δύο αντίδικοι, το Συκουλίνι και ο Προβατούκος, επρόκειτο να λύσουν πλέον με ένδικα μέσα έναν δεσμό που ως φαίνεται ταλαιπώρησε και τους δύο πολύ.

Καταφθάνω για κατάθεση, τα φλας αστράφτουν.

Εδώ με βλέπετε να εισέρχομαι στο δικαστήριο. Όλα τα βλέμματα πάνω μου. Φοβερό σούσουρο. Μέχρι που μπήκε ο Πρόβατος
με τάχα-μου-τυχαία-ανοικτό το φερμουάρ. Και φυσικά γύρισαν όλοι να δουν το 41-ποντο θαύμα της φύσεως. Δεν είχα πει όμως ακόμη την τελευταία μου λέξη. Για την ακρίβεια δεν είχα πει ούτε την πρώτη.


Η κυρία Ιφιμέδεια Morell Carrington Colby Dexter Rowan να προσέλθει στο βήμα.

Κύριοι δικασταί, κύριοι ένορκοι, χαριτωμένο αγόρι Harry Hamlin,

τον καιρό που συμβίωναν αρμονικά στην Έξαλλη Έπαυλη συνήθιζα να επισκέπτομαι τα δυό αυτά παιδιά που τα αγαπούσα σαν μεγάλα αδέλφια μου. Για την ακρίβεια με τον Προβατούκο είμαστε όντως αδέλφια που μας χώρισαν στη γέννα, αλλά αυτή είναι μιά άλλη ιστορία. Τέλος πάντων, έτυχε πολλές φορές κύριε Πρόεδρε να γίνω μάρτυρας αποκαλυπτικών σκηνών που υποχρεούμαι να καταθέσω. Τι να πρωτοθυμηθώ;

Τότε που ο Πρόβατος το έσκασε με έναν τσοπερά για να ανακαλύψει τον κόσμο κι άφησε το ταλαίπωρο Συκουλίνι να κλαίει και να οδύρεται;

Που έβλεπε ατέλειωτες ώρες τον Bush στην τηλεόραση; OMG!






Που γύριζε σπίτι τα χαράματα ντυμένος όπως βλέπετε στο Πειστήριο 1.832 που καταθέτω και είχε την απαίτηση να πιστέψουμε ότι γύρισε από ολονυχτία στου Αγίου Βαλανίου;


Πρέπει όμως να ομολογήσω ότι και το χαριτωμένο Συκουλίνι είχε αρχίσει να παίρνει έναν δρόμο περίεργο, χωρίς επιστροφή. Μικρό κι αθώο καθώς είναι, εύκολα πίστευε τις υποσχέσεις των κάθε είδους μάνατζερ που υπόσχονταν να την κάνουν ταλέντο του Χόλυγουντ.

Κλεισμένο ολημερίς στην Έξαλλη Έπαυλη ονειρευόταν Αργεντίνικα ταγκό

ονειρευόταν σκηνές του Broadway

και κάπως έτσι αποφάσισε να πάρει τον ομματιών του, να εγκαταλείψει τον Προβατούκο και να δει την τύχη του στην Αμερική -που ως γνωστόν είναι και χώρα μαγική.

Ρωτάτε να σας πω κύριε Πρόεδρε, που βρίσκεται η αλήθεια;
Μα η αλήθεια βρίσκεται στους Σεξ Πίστολς ως γνωστόν, αλλά εν προκειμένω βρίσκεται κάπου στη μέση.

Κάπου στη μέση του Ατλαντικού για την ακρίβεια, που με τα παγόβουνα και τα σκυλόψαρά του χωρίζει αυτές τις δίδυμες ψυχές, αυτά τα δυό τρελλά αγόρια, αυτά τα δυό υπερταλαντούχα πλάσματα.

Μάλιστα κύριε Πρόεδρε, υπερταλαντούχα και υπογραμμίστε αυτό γραμματεύ!

Που μόνον όταν ξαναενωθούν κάποια στιγμή στο μέλλον θα βρουν και τα δυό την πραγματική αγάπη που εναγωνίως αναζητούν σε ξένα μάτια, την συντροφικότητα που ψάχνουν σ'άλλα κορμιά, το πρώτο βραβείο στη Γιουροβίζιον!΄

Αυτά είχα να πω.

Καθώς το κοινό σκουπίζει τα μάτια του, ο Πρόεδρος κλαίει γοερά, ο Πρόβατος βλεφαριάζει έναν ένορκο και το Συκουλίνι έναν αστυνομικό (γιατί δεν μπορεί να αντισταθεί στα όργανα εξουσίας), αποχωρώ και χαιρετώ τους θαυμαστάς μου!
Cirio!

άντε Fantastic 80's μου το κάνατε εδώ μέσα!!!

Σαν μαρουσιώτικο κανάτι

Από τους δύο άλλους βαλκάνιους, ο πιό συμπαθής και ανοιχτόκαρδος είναι ο Ζίφκωφ. Ακαλλιέργητος αλλά έξυπνος. Του χαρίσαμε ένα γνήσιο αρχαίο αγγείο γεωμετρικό. Αντελήφθηκα όμως ότι το πήρε για μαρουσιώτικο κανάτι. Καθώς γυρίζαμε από την Κνωσσό, όπου τον είχα πάει να δη εκείνα που δεν τον ενδιέφεραν, για να του δώσω να καταλάβη την αξία του δώρου που του έκανα, του λέγω: "Πρόεδρε, αυτό το αγγείο που σας δώσαμε καλό είναι να το δώσετε στο Μουσείο της Σόφιας διότι είναι του έκτου αιώνος". Τινάχτηκε ο άνθρωπος από έκπληξη. "Δεν το είχα αντιληφθεί. Έχετε δίκιο."

Αλλά με την αφέλειά του σε κέρδιζε. Δεν φαντάζομαι να του έλειπε και η πονηριά.

Κωνσταντίνου Τσάτσου, Λογοδοσία μιάς Ζωής, Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2001, 446.

Μιά Δευτέρα πράσινη κάπως βεραμάν

Ακόμη στα μαλλιά μας ο άνεμος που φύσαγε στην κορυφή της Ασίνης και τα κλαράκια στο φλυτζάνι ζωντανά και μεγαλώνουν.

Κοιτάξαμε όλο το πρωί γύρω-γύρω το κάστρο

αρχίζοντας από το μέρος του ίσκιου εκεί που η θάλασσα

πράσινη και χωρίς αναλαμπή, το στήθος σκοτωμένου παγονιού

μας δέχτηκε όπως ο καιρός χωρίς κανένα χάσμα.

Ο Σεφέρης πίστευε ότι ο βασιλιάς της Ασίνης ήταν ο πιό ευτυχισμένος βασιλιάς της γενιάς του.

&&&&&&&&&&&

Όταν σκέφτομαι τις μέρες της εβδομάδας, τους μήνες, τις εποχές, τα φαντάζομαι μέσα σε έναν μεγάλο κύκλο τρισδιάστατο και τοποθετώ τον εαυτό μου μέσα υπερμεγέθη, σαν πιόνι σε επιτραπέζιο. Κι από παιδί όταν σκέφτομαι τις μέρες και τους μήνες έχουν για μένα χρώματα. Όχι πάντα σταθερά, με τον καιρό αλλάζουν. Κι ούτε είναι σαφή αναγνωρίσιμα ή εύκολα χρώματα. Είναι συνήθως κάτι περίεργες αποχρώσεις.

Τέλος πάντων, όλα αυτά τα έγραψα για να σας πω ότι σήμερα πατάω σε μια Δευτέρα πράσινη κάπως βεραμάν και την γράφω εδώ με κόκκινη γραμματοσειρά μπας και κοκκινήσει προς το βράδυ.

&&&&&&&&&&&&&&&&

Ένας καλός μου φίλος είχε την καλοσύνη να μου προωθήσει ένα κείμενο προς ανάρτηση σχετικά με το λεγόμενο Συμβόλαιο Συμβίωσης και το γεγονός ότι, ως φαίνεται, θα αποκλειστούν από αυτό τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια.

Με πολύ χαρά το αναπαράγω ακολούθως, σκεπτόμενη πόσο χαζό είναι να διαχωρίζεις τη συντροφικότητα με οποιουσδήποτε όρους. Και πόσο τραγικό πρέπει να είναι να μην μπορείς να μοιραστείς τη ζωή σου όπως θέλεις με τον αγαπημένο σου σύντροφο.

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τη λογική πίσω από τέτοιους αποκλεισμούς. Υποθέτω, χωρίς να μιλώ όμως μετά λόγου γνώσεως, ότι σε μεγάλο βαθμό φταίει ο πουριτανισμός της ελληνικής κοινωνίας και το θεοκρατικό μας σύστημα.

Ό,τι δεν αναγνωρίζουμε ως υπαρκτό δεν υπάρχει.

Αναπαράγω και προσυπογράφω -έστω ψευδωνύμως- το κείμενο που αφορά την κατοχύρωση νομικών δικαιωμάτων σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια, όσο κι αν δεν με αφορά προσωπικά. Αφορά τους φίλους μου και κάνει το ίδιο. Αύριο μπορεί να αφορά το παιδί μου.

Δεν θα είναι πολύ ωραίο να ζήσουμε επιτέλους τη μέρα που δύο ιερωμένοι πιασμένοι από το χέρι θα μπουν σε ένα συμβολαιογραφείο ζητώντας να κατοχυρώσουν και νομικά τη σχέση τους;

ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ / A DOMESTIC PARTNERSHIP THAT DISCRIMINATES? NO THANKS

Στην Ελλάδα οι γκέι, οι λεσβίες και οι τρανσέξουαλ γνωρίζουν από διακρίσεις. Αρκετοί απ' αυτούς τις αντιμετωπίζουν καθημερινά στην οικογένεια, την κοινωνική ζωή και τον επαγγελματικό στίβο. Καμιά φορά όμως φτάνει μια σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου το Υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζεται να καθιερώσει ένα "συμβόλαιο συμβίωσης" ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για τα ετερόφυλα ζευγάρια.

Δεν θεωρούμε ότι ένα απλό "συμβόλαιο" μπορεί να λύσει τα ζητήματα των ζευγαριών ίδιου φύλου, ούτε να εξασφαλίσει την ισότιμη μεταχείρισή τους. Πιστεύουμε όμως ότι η προτεινόμενη διάκριση είναι κατάφωρα αντίθετη τόσο με το ελληνικό Σύνταγμα όσο και με τις ευρωπαϊκές συνθήκες για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Πόσο μάλλον όταν 18 ευρωπαϊκές χώρες ήδη παρέχουν νομική κατοχύρωση στα ζευγάρια ίδιου φύλου.

Σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας είναι να ενημερωθούν σχετικά οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιστοσελίδες και ιστολόγια σε όλο τον κόσμο. Αυτό που ζητάμε είναι ίσα δικαιώματα για όλους. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Αυτή τη φορά δεν θα μείνουμε σιωπηλοί. Αυτή τη φορά δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ

In Greece gays, lesbians and transexuals know about discrimination. Many of them face it daily from their families, in their social lives and in the professional field. But sometimes, all it takes is a single straw to break the camel's back.
According to press reports, the greek government is preparing to introduce a domestic partnership "contract" EXCLUSIVELY for unmarried heterosexual couples.

We do not believe that a mere "contract" can resolve the issues same-sex couples face or ensure their fair treatment under the law. However this discriminatory proposal is a direct contravention of the greek Constitution, as well as european human rights treaties. Especially since same-sex couples already enjoy legal rights in 18 european nations.
The aim of this intervention is to make sure that european institutions, human rights organisations, websites and weblogs from around the world learn about these proposals. What we ask for is equal rights for all. Nothing more and nothing less.This time around we will not sit idly by. This time around we will not keep silent.

GREEK BLOGGERS AGAINST DISCRIMINATION

Βράδυ Παρασκευής

Είναι βράδυ Παρασκευής. Τριγυρίσαμε όλη μέρα. Γυρίσαμε από το σούπερ μάρκετ. Και είναι μιά κανονική κάπως Παρασκευή. Γελάμε.

Γελάμε πολύ και κάνουμε καραγκιοζιλίκια με τα μαλλιά μας. Μιλάμε.

Ετοιμαζόμαστε να κάνουμε τα μπανάκια μας. Στρώνω καινούργια σεντόνια.

Τραγουδάμε τραγούδια δικά μας. Κάνουμε αυτοσχέδιες παρωδίες.
Διαλέγω να ακούσουμε το Being Boring των Pet Shop Boys, ξανά και ξανά.

Και σκέφτομαι ότι στην αρχαία εποχή του παλιού πειρατικού ραδιοφώνου θα έπαιρνα τηλέφωνο και θα έκανα μιά αφιέρωση.

Η "Ιφιμέδεια" θέλει να αφιερώσει αυτό το τραγούδι στα κορίτσια που ψάχνουν ρόλους και στα αγόρια που εντυπωσιάζουν.
Τελείως εφηβικό βράδυ Παρασκευής.

Ας παίξει το τραγούδι λοιπόν. Ξανά και ξανά.

Filipino Mexican: Politics of Vermont

H Ιφιμέδεια των Filipino Mexican απαντά στις φήμες για επερχόμενη διάλυση του γκρουπ και προσπαθεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα του καινούργιου άλμπουμ.


Έντεκα: Χαίρομαι που σου παίρνω αυτή τη συνέντευξη για το καινούργιο άλμπουμ και όχι για τη διάλυση του γκρουπ που ακουγόταν τελευταία.

Ιφιμέδεια: Εντάξει, δεν αρνούμαι ότι υπάρχουν συγκρούσεις συχνά ανάμεσά μας, αλλά ακόμα δεν το διαλύσαμε το μαγαζί. Συμβαίνουν αυτά όταν μαζεύονται σε μιά μπάντα άτομα με διαφορετικό background και πολύ ισχυρές προσωπικότητες. Το Politics of Vermont έγινε ακριβώς μέσα από αυτή τη διαδικασία των συζητήσεων, συγκρούσεων συχνά, αλλά και μιάς βαθιάς αλληλοεκτίμησης. Ας πούμε ότι συμβολίζει ένα μακρύ ταξίδι εντός κι εκτός μας.

Έντεκα: Ο τίτλος, όπως και όλο το άλμπουμ, είναι εντελώς αναπάντεχος. Πόθεν έσχες;

Ιφιμέδεια (γέλια): Θα γελάσεις. Καθόμασταν μιά μέρα στο στούντιο, κοντεύαμε να τελειώσουμε την ηχογράφηση και δεν μας άρεσε καμιά ιδέα για τίτλος του άλμπουμ. Μπαίνω λοιπόν στην wikipedia με τον φορητό και πατάω random article. Μου βγαίνει ένα τελείως κουφό άρθρο για τους πολιτικούς του Vermont, το λέω στους άλλους, γουστάρανε κι έμεινε.

Έντεκα: Τα τραγούδια του άλμπουμ συνδέονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με ένα μουσικό είδος. Αν μη τι άλλο μεγάλη πρόκληση να τα προσαρμόσετε στο στυλ των Filipino Mexican. Και βέβαια μεγάλη πρόκληση για τη δική σου φωνή.

Ιφιμέδεια: Κοίτα. Όπως ξέρεις δεν είχαμε εγκλωβιστεί ποτέ σε ένα συγκεκριμένο είδος. Το Sandai ήταν πιό πολύ έθνικ ροκ θα έλεγα, το Northern Undergraduate Student Society ήταν ένα tribute στην εφηβεία μας τη δεκαετία του 80. Κάθε άλμπουμ μας έχει ένα διαφορετικό στυλ. Με το Politics of Vermont κάνουμε ένα tribute στα ακούσματα που αγαπήσαμε όλοι ή κάποιοι από εμάς χωριστά ή ακόμη και σε προσωπικές μας ιστορίες και προτιμήσεις. Περιλαμβάνει επανεκτελέσεις και καινούργια κομμάτια.

Έντεκα: Και τι πρόκληση. Επιμένω. Ως lead singer φέρεις μεγάλο βάρος.

Ιφιμέδεια (γέλια): Ελπίζω να μην το εννοείς κυριολεκτικά γιά τα παραπανίσια μου κιλά (γέλια). Οπωσδήποτε ήταν ένα ρίσκο, αλλά όπως ξέρεις μ'αρέσουν οι προκλήσεις, αρέσουν σε όλους μας δηλαδή, και το αποτέλεσμα έχει αν μη τι άλλο μεγάλο ενδιαφέρον. Ελπίζω να αρέσει και στο κόσμο. Αν όχι, εντάξει, κάναμε το κέφι μας πάντως.


Πείθω την Ιφιμέδεια να μου σχολιάσει λίγο τα τραγούδια με τους πιό αναπάντεχους τίτλους ever.

1. New York State Route 172.
Ένα καθαρόαιμο swing κομμάτι, μια πολύ μεγάλη συνθετική πρόκληση θα έλεγα. Απευθείας αναφορά στον αγαπημένο όλων μας Benny Goodman που έζησε στο Pound Ridge, την πόλη που καταλήγει ο δρόμος 172.


2. Hotdog
Remix του αναπάντεχου και το 1979 Hot Dog των Led Zeppelin, από το In Through the Out Door. Επιλογή του Michael που τη διασκεδάσαμε απίστευτα.


3. Recondita armonia
Μιά άρια από την αγαπημένη μου όπερα Τόσκα. Πάντα μ'άρεσαν περισσότερο οι άριες των τενόρων και είπα να δοκιμάσω.
Αγαπημένη μου εκτέλεση είναι πάντα του Giuseppe di Stefano, που κατά σύμπτωση πέθανε πριν δύο μέρες.


4. Ian G. Walker
Ένα από τα πιό προσωπικά κομμάτια του δίσκου. Ο τίτλος αναφέρεται σε έναν άνθρωπο που γνώρισα τυχαία στην Ιαπωνία και τον συνάντησα, πάλι τυχαία, στο Sheffield. Χαμένη στη μετάφραση.


5. Karrapur
Ένα τραγούδι για την εμπειρία του John στα βάθη της Ινδίας και η πρώτη του δισκογραφημένη απόπειρα να δαμάσει το σιτάρ.


6.Roman Catholic Diocese of Liepāja
Remix του ύμνου της πόλης Liepaja, της Λετονίας, γνωστής ως η πόλη που γεννιέται ο άνεμος. Δεν έχουμε ιδέα τι λέει ο ύμνος, εμπνευστήκαμε από το μύθο της.


7. Nagasaki Prefecture
Remix ενός τζαζ κομματιού του 1928, των Harry Warren και Mort Dixon.


8. Mount Merbuk
To Merbuk είναι ένα ηφαίστειο στο Μπαλί της Ινδονησίας και στο δικό μας δίσκο ένας αυτοσχεδιασμός του Chad με ινδονησιακά κρουστά όργανα.


9. 47th Division
Εμπνευσμένοι από την θλιβερή ιστορία της 47ης Division του Λονδίνου, μελοποιούμε το my sweet old etcetera του e.e.cummings.

10. Southern Baptist Educational Center
Ένα τραγούδι κατά της θρησκευτικής αποβλάκωσης.

11. Canadian House of Commons Standing Committee on Access to Information, Privacy and Ethics
Ο εναλλακτικός τίτλος του τραγουδιού είναι Identity Theft ένα θέμα που απασχόλησε την επιτροπή αυτή του Καναδά και μας ενέπνευσε στους στίχους, αλλά somehow θεωρήσαμε ότι ο τίτλος αυτός είναι πιό αξιομνημόνευτος.

12. Bonus track: Lilius
Lilius είναι το όνομα ενός κρατήρα στη σελήνη, από το όνομα του εφευρέτη του Ιουλιανού ημερολογίου Aloysius Lilius. Μελοποιούμε το Τρελλαμένο Φεγγάρι του Yeats και σ'αυτό το κομμάτι μου κάνει support vocals η Bjork.



********************************************************************

Οι κανόνες του παιχνιδιού που με κάλεσε ο Έντεκα είναι οι ακόλουθοι:

1.Μπαίνεις στη wikipedia..
2.Αναζητάς την επιλογή "random article" (πάνω αριστερά). Πατάς μια φορά. Το λήμμα που θα βγει είναι το όνομα της μπάντας σου.
3.Πατάς άλλη μια φορά το "random article". Το λήμμα που θα βγει είναι ο τίτλος του άλμπουμ της μπάντας σου.
4.Πατάς "random article" άλλες έντεκα φορές. Τα λήμματα που θα βγουν είναι το track list του άλμπουμ.
5.Καλείς άλλους πέντε να κάνουν το ίδιο.

Με τη σειρά μου καλώ να βγουν on the road με τη μπάντα τους οι: Βαρόμετρο, Xilaren, Cobden, Πρόβατο, Ou Ming

Το Δικαίωμα στην Ανηλικίωση

36 + 1 μέρα. Ούτε μέρα λιγότερη.

Και δεν το έχω συνηθίσει καθόλου.

36 +1 μέρα... Μα, τώρα είναι πράγματα αυτά;

Κι αν είναι, δεν είναι αυτά γιά μένα! Οι άλλοι ας μεγαλώνουν όσο θέλουν, εγώ θέλω να είμαι πάντα μικρή, παιδούλα, τσαχπίνα, να μου τα συγχωρούν όλα και να λένε, αχ τι χαριτωμένη. Πες κι άλλα, κάνε μας κι άλλα, εσένα θέλουμε.

Ναι, καλά.

Τώρα θα λένε όλοι, καλά δεν ντρέπεται να ντύνεται έτσι στην ηλικία της, να μιλάει έτσι στην ηλικία της, να είναι τόσο ασόβαρη στην ηλικία της, επιστήμων άνθρωπος;

Θα μου πεις γιατί να το λένε τώρα; Αφού το λένε εδώ και καιρό. Σωστά!

Κοιτάω γύρω μου τι κάνουν οι άνθρωποι που θα έπρεπε να τους μοιάζω. Έχουν τους σωστούς φίλους, διαβάζουν τα σωστά βιβλία, έχουν πάντα την ενδεδειγμένη συμπεριφορά. Σ'αυτή την ηλικία ξέρουν πιά τι πρέπει να πουν και πώς να το πουν, θα αφήσουν το ωραίο το υπονοούμενο, θα οργανώσουν ένα αξέχαστο δείπνο. Είναι κατά κανόνα από καιρό παντρεμένοι, κάνουν παρέα με άλλα ζευγάρια, παίζουν επιτραπέζια, πάνε διήμερες εκδρομές με τα τζιπ. Τα παιδιά τους κάνουν παρέα με τα παιδιά των άλλων ζευγαριών. Γιάκιτυ γιακ!

Εγώ είμαι κοινωνικά απόβλητη, ούτε παιδιά, ούτε σκυλιά. Εντάξει μοιάζω λίγο με chow-chow, αλλά δεν γίνεται έτσι η δουλειά.

Εμένα οι φίλοι μου είναι χωρισμένοι, ανύπαντροι, ομοφυλόφιλοι, δεν ξέρω/δεν απαντώ. Αυτούς γουστάρω κι αγαπώ, αυτοί με αντέχουν.

Φοράω T-shirt με στάμπα Scarface custom-made γιά πάρτη μου από τον αντρούλη μου.

Είμαι Υπουργός Εκπολιτιστικών Διαδραστικών Δράσεων και Δρωμένων στην κυβέρνηση του Δρος Φλάντζα. Αυτό είναι το ανώτερο αξίωμα που έχω καταλάβει.

Α, μα δα! Χτυπάω με δύναμη το πόδι κάτω και προβάλλω τα στήθη μου να φανεί το μάτι το αγριωπό του Πατσίνο. Και θα ντύνομαι, και θα μιλάω, και θα συμπεριφέρομαι όπως θέλω. Ολόκληρη γυναίκα, ναι! Εγώ βροντοφωνάζω το δικαίωμα στην ανηλικίωση. Τι δουλειά έχω με όλους εσάς τους άλλους που είστε 36 +1 μέρα και φαίνεστε;

Ας είν'καλά το μπλογκ μου ρε!

Σήμερα πρωΐ-πρωΐ έκανα πρώτα αυτό που έπρεπε να κάνω καταπιέζοντας τον εαυτό μου, κι έπειτα, εγώ, η επαναστάτης χωρίς αιτία, το "αιώνιο κορίτσι", ανέβασα αυτό το ποστ-μανιφέστο της ανηλικίωσης, που το βροντοφωνάζω από μέσα μου με πολύ κουράγιο.

Μα να είστε επιεικείς. Είμαι 36 + 1 μέρα. Λίγη ακόμη ανοχή ζητάω.

Άνοιξε άνοιξη γιατί δεν αντέχω

Το σημαντικότερο γεγονός της χθεσινής μέρας είναι ότι κόντεψα να βγω με το αυτοκίνητο από το δρόμο γιατί χάζευα τα λουλούδια στις όχθες. Θα πέθαινα σαν τους ρομαντικούς εραστές των Άλπεων που γκρεμοτσακίζονταν κόβοντας εντελβάις. Σκεφτόμουν τι θα έλεγε μετά η Τροχαία γιά το ανεξήγητο αίτιο του ατυχήματος και προκειμένου να μην προβληματίσω τις αρχές αποφάσισα να προσέχω.

Η Άνοιξη δεν ήταν ποτέ η αγαπημένη μου εποχή. Όταν με ρωτούσαν παιδί έλεγα "το καλοκαίρι" διότι, ως ευνοήτως, τότε έκλειναν τα σχολεία και έπαυαν οι έννοιες. Μεγαλώνοντας έλεγα "ο χειμώνας". Αποζητούσα τη ρουτίνα τους και άλλωστε τα καλοκαίρια είχαν γίνει πιό κουραστικά. Τώρα δεν ξέρω τι θα απαντούσα.

Ένα από τα κολλήματα που έχω είναι ότι μου αρέσει να φωτογραφίζω λουλούδια, μανιτάρια αλλά και αντικείμενα εκ του σύνεγγυς. Μέσω του επαγγέλματος διαπίστωσα σιγά-σιγά ότι το ενδιαφέρον βρίσκεται σχεδόν πάντα στις λεπτομέρειες και ότι αξίζει να σταθείς ένα λεπτό, να κοιτάξεις με προσοχή κάτι. Ή κάποιον. Συνήθως η διαδικασία σε ανταμείβει κι ανακαλύπτεις κάτι που δεν έβλεπες από την αρχή. Ενίοτε σε απογοητεύει ή σε αηδιάζει. Σε κάθε περίπτωση κάτι μαθαίνεις.




Πρόσφατα άνοιξα την πόρτα μου σε δύο Ιεχωβάδες που ήθελαν να μου πασάρουν ένα βιβλίο τους. Μετάνιωσα ακαριαία μόλις άνοιξα την πόρτα και κατάλαβα τι ήθελαν, αλλά δεν θέλω να είμαι αγενής έστω κι αν δεν αντέχω πιά να με πιέζει κανείς ή να με φέρνει σε δύσκολη θέση. Ο ένας με ρώτησε "τι θα ρωτούσατε τον Θεό αν τον βλέπατε;". Σήκωσα τους ώμους και χαμογέλασα. "Τίποτα". Μετά εκείνος μου είπε κάτι για τον Ιώβ, εγώ του είπα ότι η πίστη είναι πολύ προσωπικό ζήτημα, εκείνος ψιλοκόλλωσε (γιατί;) και μου πάσαρε το βιβλίο για να τελειώνει. Του είπα "Όχι, ευχαριστώ. Αλλά συνεχίστε με τον ίδιο ενθουσιασμό". Εκείνος χαμογέλασε και με ευχαρίστησε. Δεν έχω ιδέα γιατί ξεστόμισα την αποφώνησή μου ως άλλος Άλκης Στέας στο Καρναβάλι της Πάτρας Συνεχίστε να χορεύετε!! Μόλις έκλεισα την πόρτα σκέφτηκα ότι πρέπει να σκεφτώ μιά ερώτηση να κάνω στον Θεό σε περίπτωση που συναντηθούμε.

Όλοι λένε σ'αγαπώ

Σύμφωνα με τους κανόνες του νέου παιχνιδιού πρέπει να ανεβάσεις το τραγούδι που θα χρησιμοποιούσες για να πεις σ'αγαπώ.

Επιλέγω -χωρίς να ταιριάζει βέβαια με βάση τους στίχους του- το απολύτως αγαπημένο μου τραγούδι ever. Αν ναυαγούσα σε έρημο νησί, θα το έπαιρνα μαζί μου. Τόσο πολύ.

Κυρίες και κύριοι, ο George Michael τραγουδά το Kissing a fool.



Ευχαριστώ θερμά τον Cobden για την ευγενική του πρόσκληση και με τη σειρά μου προσκαλώ τον Ιούδα, τον Πρόβατο και τους φανταστικούς 7

Μπλινγκ μπλονγκ

Τα μπλονγκς συκοφαντούν ευϋπόληπτους πολίτες όπως ο Δημοσιογράφος. Where is this world coming to?

Η χαρά του e-δικηγόρου γίναμε, ε;

Ένα μπλονγκ και ο αρχιμπλόνγκερ του μάλιστα δεν δίστασαν να εκβιάσουν τον δημοσιογράφο κο Χ. (σιγά μη γράψω το όνομά του να μου κοτσάρει καμιά μήνυση. Υπάρχουν πολλοί δημοσιογράφοι από Χ -Χίος, Χούντας, Χατζηνικολάου, κλπ.).

Ο εκβιασμός γίνεται με την γνωστή μέθοδο του μέϊλ. Έτσι κι εμένα μου στέλνουν μέϊλ να μεγαλώσω το πέος μου. Μου γράφουν από όλα τα μέρη του κόσμου επίμονα, μου δημιουργούν ψυχολογικά προβλήματα, αλλά εγώ τίποτα: δεν ενδίδω.

Η μέθοδος του μέϊλ νομίζω αποσκοπεί να δικαιώσει τη μέθοδο Τσέκου ως σημαντικά ηλιθιότερη. Ήθελα να'ξερα ποιός τον ήξερε αυτόν τον Χιώτη και τον εκβίασε (ο αρχισυντάκτης του ίσως είναι ο πιθανότερος ύποπτος, άλλωστε θα ήξερε το μεϊλ του).

Καθώς σκέφτομαι ειρωνικά όλα αυτά, ο κος Χ. με αποστομώνει, αποδεικνύοντας ότι βρίσκεται στην αιχμή της ενημέρωσης. Η ελληνική αστυνομία τον ενημερώνει εκ των προτέρων σε ποιά σπίτια θα κάνει έφοδο, ποιούς υποπτεύεται κλπ. (κατά δήλωσή του στο χθεσινοβραδυνό δελτίο ειδήσεων). Ζητώ συγγνώμη που αμφέβαλλα.

Τα μπλονγκς αναγκάζουν τον δημοσιογράφο κο Χατζηνικολάου να μάθει να σερφάρει και να προφέρει τη λέξη "μπλονγκ". Παρεμπιπτόντως ήταν υπέροχος εχτές στην υπεράσπιση των ιστολογίων. Μπλονγκ, μπλονγκινγκ, μπλινγκ, μπλονγκ, μπλονγκερς -τέλεια!

Ο πόλεμος ξεκίνησε. Δημοσιογράφοι vs μπλόνγκερ. Λίγο εμφύλιος μου κάνει, λίγο Σαντινίστας, λίγο αντάρτικο και κουκούλα. Ανάθεμά σας, θα μου πατικώσει η κουκούλα το μαλλί...

Προτιμώ να παίξω άλλη ταινία άμα έρθουν να με συλλάβουν (παντού χωράει σε τούτο το μετερίζι μιά φωτό του Πατσίνο)

The world is yours αδέλφια μου τσιγγάνοι...

Έχω μιά ιδέα: για να εξασφαλίσουμε την σιγά-μην-είναι-αυτονόητη-ελευθερία-λόγου και να σταματήσουμε να εκβιαζόμαστε (ουπς!) με την απειλή μηνύσεων, να στέλνουμε οικειοθελώς κείμενα στις εφημερίδες, θέματα στους δημοσιογράφους, κλπ. κι αυτοί να τα αναδημοσιεύουν χωρίς αμοιβή!

(σας έσωσα πάλι!)

Μπλονγκ σας λέω, μπλονγκ αλύπητα!