Με τόλμη και με τις λέξεις όπλο

Δύο φίλτατοι ιστολόγοι πήραν πάλι την ποίηση παραμάσχαλα (προσπαθώ να κάνω παρήχηση του 'π') και ιδού:


Άρχεται η Β΄ Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης.

Όσοι σοβαροί μεταφραστές, συνιστώ να συρρεύσετε!

Χωρίς ειρμό.

Απανωτά χτυπήματα.

Άμυνα.

Διαφυγή.

Καλοκαίρι άγριο.

Αριστοκρατία.

Κόκκινο.

Ποτάμι.

Ήθελα να γράψω αυτές τις λέξεις.

Πάλι Κουνάει το Καράβι

Εκνευρίζομαι όταν σ'αυτή τη χώρα δεν ισχύουν τα αυτονόητα.

Ζήτω! Πήρα το διαβατήριο χωρίς να με συλλάβουν. Και το καλύτερο: η φωτογραφία του διαβατηρίου δεν μου μοιάζει καθόλου, ώστε όταν κάνω το μεγάλο έγκλημα και η αστυνομία με αναζητά με την εν λόγω φωτό ανά χείρας θα έχω ήδη διαφύγει στο Ρίο και θα πίνω κοκτέηλ στην Κόπα Καμπάνα στην υγειά σας! Ελληνική Αστυνομία σ'ευχαριστώ!

Είχα καιρό να φάω μπαβαρουάζ. Αυτή που έφαγα χτες συνοδευόμενη από πολλά-πολλά γέλια με τον αγαπημένο μου φίλο είχε την ωραιότερη γεύση. (Αλλόκοτε άνθρωπε σ'αγαπάω τόσο πολύ ακριβώς γιατί είσαι αλλόκοτος.)

Στη γειτονιά μου άνθισαν τριαντάφυλλα. Ελένη και Νίκο, δεν σας ξεχνάω. Μου λείπετε σαν πάντα.

Έϊ: κουμπότρυπες ματάκια, σας κάνω ματάκια (και χιχιχιχι ποντικίσιο).

Ωραία η καινούργια άσφαλτος στα στενά του Κολωνακίου. Αλλά περιττή βρε παιδί μου με τόσα 4 X 4. Αφήστε τους τη συγκίνηση να πέφτουν σε καμιά λακκούβα που και που.
Μεταξύ μας δεν θα ήταν χρησιμότερη στα χωριά της Μεσοχώρας; Εκεί που οι άνθρωποι αφέθηκαν στην τύχη τους και το κράτος δεν έχει καν την περιέργεια να δει τι θα απογίνουν στο τέλος;

Η αγαπημένη μου trash TV persona αυτή την εποχή είναι η κυρία Κορτέση ("Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;). Που μοιάζει και μάλλον είναι τραβεστί, αλλά κανείς δεν θίγει το θέμα (ούτε καν εσύ αγαπητέ μου Θ. Αλεξανδρή!). Η καρδιά της είναι γεμάτη καλοσύνη, για όλους έχει έναν καλό λόγο, σκουπίζει τα δάκρυα του κυρίου Κωλοτούμπα, σκορπίζει αφειδώς την αγάπη: ναι, αν ήμουν trash TV persona, θα ήθελα να είμαι η κυρία Κορτέση!

Τι καλά που οι φίλοι μου δεν με παρεξηγούν αυτό τον καιρό που δεν έχω το χρόνο να τους βλέπω όσο θα ήθελα!

Τι κρίμα που μερικοί άνθρωποι κολλάνε σε μιά περίοδο της ζωής τους ως την ενδοξότερη και δεν εξελίσσονται. Κάποιοι δεν τελειώνουν ποτέ το σχολείο, δεν παίρνουν ποτέ απολυτήριο από το στρατό ή πτυχίο από το πανεπιστήμιο. Κάποιοι δουλέυουν ακόμη στην παλιά τους δουλειά και ζουν ακόμη μαζί με τις παλιές τους αγάπες. Δεν ξέρω αν τους λυπάμαι, πάντως συχνότατα τους βαριέμαι.

Περί μηνύσεως ο λόγος

Για να δούμε αν κατάλαβα καλά.

Οι αστυνομικές και δικαστικές αρχές αυτής της χώρας, οι ίδιες που δεν μπορούν να συλλάβουν εδώ και έξι ολόκληρους μήνες οποιονδήποτε (ανήλικο ή ενήλικο) σχετίζεται με την εξαφάνιση του Άλεξ στη Βέροια,

συλλαμβάνουν έναν άνθρωπο που

η κοινή λογική αποδεικνύει ότι δεν σχετίζεται με μιά συγκεκριμένη κατηγορία.

Προσοχή: κατηγορία, διότι αδίκημα δεν έχει αποδειχθεί ακόμη δικαστικώς ότι διεπράχθη.


Αν λοιπόν ο κος Τσιπρόπουλος, διαχειριστής ενός μέσου αναμετάδοσης πληροφοριών, υφίσταται τέτοια δεινά, τι περιμένετε όλοι εσείς;

Φίλοι μου ιστολόγοι, ας περιμένουμε ο καθένας τη σειρά του.

Όποιος έχει ποτέ αναφερθεί γραπτώς στο ιστολόγιό του σε δημόσιο πρόσωπο εν ζωή μπορεί να κάτσει αναπαυτικά στην πολυθρόνα του και να περιμένει τη συλληψή του. Δεν έχει σημασία τι μπορεί να έγραψε κανείς, καλό, κακό, ΣΑΤΥΡΙΚΟ (ναι, μικρόνοες του ελληνικού κράτους υπάρχει και η σάτυρα!). Αυτά θα τα δούμε μετά. Στο δικαστήριο. Εκεί που θα πέσουν τα πολλά γέλια!!!

Με συγχωρείτε τώρα. Πάω να ξαναδιαβάσω όλα μου τα παλιά ποστ και στα δυό μου ιστολόγια για να δω τι έχω κάνει και τι πρέπει να περιμένω.


Για να δούμε: Shakespeare, Keats, Rosseti, Dickinson κλπ. εντάξει. Ακίνδυνοι, οι πιό πολλοί πεθαμένοι. Ωραία, καλά πάω.

Πλούταρχος, Όμηρος, κλπ. Αρχαίοι. Πεθαμένοι. Εντάξει.

Καβάφης, Λαπαθιώτης, κλπ. Πεθαμένοι. Σούπερ. Φίλοι μου, θα σας φέρνω τσιγάρα στη φυλακή.

Για να δω και δίπλα.

Ωχ! Λες; Λες να με μηνύσει η Μάτα Χάρη;;;;

ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΠΛΟΓΚΟΣΦΑΙΡΑΣ ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ΤΩΡΑ;;;;;




freedom
• noun 1 the power or right to act, speak, or think freely. 2 the state of being free. 3 (freedom from) exemption or immunity from. 4 unrestricted use of something: the dog had the freedom of the house. 5 a special privilege or right of access, especially that of full citizenship of a particular city given to a public figure as an honour.

Σκέψεις κλεμμένες

από τα κεφάλια συνεπιβαινόντων σε βαγόνι της διαδρομής Πειραιάς-Ομόνοια.

Ουφ, πρόλαβα. Θέση; Θα κάτσω δίπλα στην κοπέλα. Αδύνατη είναι, θα χωρέσω κι εγώ. Σιγά μωρή που σε ενόχλησε το καρότσι της λαϊκής. Να θυμηθώ να πάρω πατάτες και καμιά μπανάνα. Τα μήλα αδυνατίζουν. Το είπε ένας χοντρός το πρωί στον Αυτιά. Α, και αγγουράκια μικρά. Ό,τι πρέπει για δίαιτα. Θα κάνω το μεσημέρι ωραία σαλατούλα και καρμπονάρα σπέσιαλ. Μιά χαρά. Φτάσαμε.

Επόμενη στάση Φάληρο. Next station Faliro.

"Σαν να ναυαγοί σαν Ροβινσώνες, δίχως νόμους και κανόνες, σ'ένα νησί μαζί μου θά'ρθεις, που δεν τό'χει ούτε ο χάρτης" Πώπω τραγουδάρααα. Σούπερ. ΄"Σαν ναυαγοί ερωτευμένοι, μέσα στ'όνειρο χαμένοι, θα ξεχάσουμε μωρό μου τα παλιά". Που νά'ναι τώρα ο Κώστας άραγε; Να φυλάει σκοπιά; Αχ, το μανάρι μουουου. Θα του στείλω μήνυμα 'Ακούω Νίνο και σε σκέφτομαι. Το μωρουλίνι σου'.

Επόμενη στάση Μοσχάτο. Next station Moschato.

Με κούρασε η έλλειψη κατανόησης. Για όλα πρέπει να δίνω λογαριασμό σ'αυτούς τους ηλίθιους τους επίτροπους. Θέε μου σχώραμε! Τόσες και τόσες φορές έχει αποδειχτεί ότι έχω δίκιο. Πήρα την εκκλησία ερείπιο και την έκανα ένα από τα καλύτερα μαγαζιά της Καλλιθέας. Μικρές επενδύσεις μεγάλα κέρδη. Αλλά τα κέρδη χρειάζονται φύλαξη. Από όλους τους κινδύνους. Τίποτα. Θα επιμείνω. Θα επιμείνω οπωσδήποτε. Με τόσα κεριά; Είναι αστείο να το ρισκάρουμε. Θα παραγγείλω οπωσδήποτε το πυρίμαχο παγγάρι.

Επόμενη στάση Καλλιθέα. Next station Kallithea.

Άντε όρνιο προχώρα να μπούμε. Βρωμιάρηδες όλοι στο τρένο μαζεύεστε. Αϊ στα κομμάτια πιά. Ναι, κοίτα με περίεργα, βλήμα. Που θες δέκα συντάξεις για να πάρεις τέτοιο Escada. Θα έπρεπε να μοιράζει δωρεάν άρωμα ο ΗΣΑΠ με την αγορά του εισιτηρίου. Δηλαδή είμαστε υποχρεωμένοι να μυρίζουμε την ιδρωτίλα του καθενός πιά; Αϊ στο διάολο πρωί-πρωί. Δεν πιστεύω να ξέχασα τη δικογραφία της μαλακισμένης της Ιππολύτου; Για να δω...

Επόμενη στάση Ταύρος. Next station Tavros.

Άμα τον δω θα κάνω ότι δεν τον είδα. Άμα μου ζητήσει καφέ, θα του πω 'αχ έχω πολύ δουλειά αυτή τη στιγμή'. Όχι, άσε δεν θα μπορέσω. Θα του πω 'ναι, ένα λεπτάκι' και μετά δεν θα του τον φτιάξω και άμα μου το ξαναπεί θα του πω 'α, ναι με συγχωρείτε, μπλέχτηκα με τη δουλειά και ξεχάστηκα'. Μπράβο αυτό θα πω. Ωχ, μού'φυγε πόντος από το καλσόν. Γαμώτο πιά.

Επόμενη στάση Πετράλωνα. Next station Petralona.

Δύο μήνες κλείνουν σήμερα. Θα την θυμηθεί την επέτειό μας; Ναι, σιγά. Αυτός τα κοροϊδεύει αυτά. Θα του πάρω ένα κασκώλ και θα του γράψω καρτούλα 'να το τυλίγεις γύρω σου και να με σκέφτεσαι'. Ωραίο. Αλλά τέτοιος που είναι είναι ικανός να μου απαντήσει 'ναι, θα με σφίγγει στο λαιμό και θα σε θυμάμαι'. Το κάθαρμα. Ο ωραιοπαθής. Του την πέφτει και ο μαλάκας ο Πάνος στη δουλειά και το'χει πάρει πάνω του. Λες να πηδιούνται πίσω απ'την πλάτη μου;

Επόμενη στάση Θησείο. Next station Thissio.

My feet are killing me. Ouch. No seat. Oh God. Oh, we get off at the next station. What is it? Manastaki? Monastraki? Mo-na-sti-ra-ki. What a dreadful language... Ok, and then I have to find line 2. Stupid Richard is good for nothing. Just looks outside the window and finds everything 'fantastic' I bet he could live here forever. Stupid Richard. I just wanna get out of this hell-hole.

Eπόμενη στάση Μοναστηράκι. Next station Monastiraki. Mind the gap between the train and the platform.

Θα πάρω λίγα κολοκύθια. Λίγα κολοκύθια. Και θα πάω κι από του Μάρκου. Θα πάρω λίγα κολοκύθια και θα πάω κι από του Μάρκου. Πρώτα θα πάω από του Μάρκου να πιώ καμιά πορτοκαλάδα. Καμιά πορτοκαλάδα. Πίσω από το Μινιόν. Πίσω από το Μινιόν στου Μάρκου. Και μετά θα κατηφορίσω στην αγορά. Στην αγορά ναι. Να πάρω λίγα κολοκύθια. Αλλά πρώτα θα πάω στου Μάρκου. Να δούμε θα'ναι κι ο Διονύσης; Ωραία. Μπορεί να είναι κι ο Διονύσης. Μπα, όχι. Δεν είπε ο Μάρκος τις προάλλες ότι πάει αυτός πέθανε; Πέθανε, ναι. Πάει το παληκάρι. Πιό νέος από μένανε πρέπει να ήτανε. Πρώτα θα πάρω κολοκύθια και μετά θα πάω στο Μάρκο.

Επόμενη στάση Ομόνοια. Next station Omonoia.

Πικρή καληνύχτα

Morikko to iu mono tsurai mono
Ame ga furu yado ga nai
Okakanyashikarare konyakare

Είναι δύσκολο να είσαι παραμάνα.
Όταν βρέχει, πρέπει να μένω έξω.
Η κυρά μου μου φωνάζει και το μωρό κλαίει

Στο μικρό χωριό Itsuki έχουν καταγραφεί 350 διαφορετικά νανουρίσματα. [..] Τα νανουρίσματα του Itsuki φτιάχνονταν και τραγουδιόνταν από έφηβα κορίτσια που άφηναν τις φτωχές οικογένειές τους και δούλευαν ως παραμάνες σε πλούσιες οικογένειες. Αυτά τα ναουρίσματα περιγελούν τους κακούς εργοδότες και εκφράζουν τη νοσταλγία των κοριτσιών αυτών για την πατρίδα τους, τη ζήλια τους για τα πλούσια συνομήλικα κορίτσια και άλλες δυσαρέσκειες που δεν επιτρεπόταν να εκφράσουν δημοσίως.

Erick Eiichi Masuyama, "Desire and Discontent in Japanese Lullabies" Western Folklore vol. 48, No. 2 (April 1989), 144-148.

Ο Ιαγουάρος Μέσα Του - Ποιός είπε ότι αξίζει να πολεμάς;

Ο Don Basilio νόμιζε ότι είχε ησυχάσει από τις βασανιστικές παρενοχλήσεις του Don Daniele. Το μυαλό του απασχολούσαν οι οιωνοί από την εξαφανισμένη Julia που νόμιζε ότι διέκρινε δεξιά κι αριστερά -το κουρελάκι, το κομμάτι της παρτιτούρας. Επίσης τον απασχολούσε να σταματήσουν οι πολλές φωνές που άκουγε μέσα στο κεφάλι του. Τις τελευταίες μέρες είχαν κάπως ησυχάσει.

Ο Don Daniele νόμιζε ότι είχε συμφιλιωθεί με το γεγονός ότι ο Don Basilio ήταν ακόμη ζωντανός, ακόμη ερωτευμένος με τη Julia και το κυριώτερο δεν είχε ακόμη αποσυρθεί εντελώς από τη διοίκηση της ποτοποιϊας Donna Julia. Τον τελευταίο καιρό έκανε ο ίδιος ό,τι ήθελε χωρίς να ενημερώνει κανέναν κι αυτό του έδινε μιά αίσθηση δύναμης που τη λάτρευε.

Κάθε φορά όμως -τελευταία όλο και συχνότερα- που ο Don Daniele λάμβανε επιστολές και παραγγελίες που απευθύνονταν προσωπικά στον Don Basilio εξοργιζόταν. Είχε προσπαθήσει τόσο πολύ να τον εξαλείψει. Έκανε ό,τι μπορούσε για να διαφημίσει το γεγονός ότι αυτός πιά, μόνον αυτός, ήταν πίσω από τη Donna Julia. Αυτός αποφάσιζε, αυτός διοικούσε. Μόνον αυτός. Ήταν άδικο που κάποιοι επέμεναν να απευθύνονται προσωπικά σ'αυτό το αδύναμο αναλώσιμο ανθρωπάριο. Ήταν άδικο γιατί είχε φροντίσει συστηματικά τον τελευταίο καιρό να διοχετεύσει την πληροφορία ότι ο Don Basilio πάει τρελλάθηκε, πώς το λένε έχασε το μυαλό του. Πάει. Δεν συμμετέχει πιά στην εταιρεία. Πάει. Αποσύρθηκε. Τώρα είναι μόνο αυτός στην κορυφή. Μόνο αυτός.

Πώς να μην χάσει την ψυχραιμία του όταν ο Don Basilio, επιδεικτικά το τέρας, του έστειλε την τελευταία επιστολή με την παραγγελία του Επισκόπου της Isla del Martirio; Ο παλιόγερος ο επίσκοπος επέμενε να αλληλογραφεί προσωπικά με τον Don Basilio κι απευθυνόταν στον τρελλό με φιλικό ύφος σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Κι ο τρελλός, έτσι απλά, τον ενημέρωσε να προωθήσει την παραγγελία. Έπρεπε πάλι κάτι να κάνει.

Ο Don Daniele δεν δέχεται πιά εντολές. Εντολές μόνον δίνει. Πέρασε η εποχή που οι γονείς του παρακαλούσαν γονατιστοί τους ισχυρούς να πάρουν τον μικρό κοντά τους. Η εποχή που παρίστανε τον ανάπηρο για να τον λυπούνται. Η εποχή που έπαιζε θέατρο προσποιούμενος τον ανυπεράσπιστο. Τα ατέλειωτα χρόνια που έκανε τον υπηρέτη, το δούλο, τον καταδότη. Τώρα είναι αφεντικό εκείνος. Είναι ισχυρός και δεν φοβάται. Μόνο μισεί. Μισεί όσους δεν καταλαβαίνουν ότι του οφείλεται σεβασμός. Σεβασμός διάολε. Για όλα τα υποτιμητικά πράγματα που χρειάστηκε να κάνει.

Ο Don Daniele κάθεται στο γραφείο του και γράφει μιά επιστολή στον Don Basilio.
Μην ξανακάνεις τίποτα χωρίς να με ρωτήσεις προηγoυμένως. Δεν σε χρειάζομαι πιά στη Donna Julia.

O Don Basilio κάθεται στο γραφείο του και διαβάζει μιά επιστολή από τον Don Daniele. Απαντά.
Δεν δέχομαι εντολές από κανέναν. Δεν χρειάζομαι πιά τη Donna Julia.
Οι φωνές πυκνώνουν πάλι στο κεφάλι του Don Basilio.

Στάσου μύγδαλα!

Ένα όνομα που μένει αξέχαστο - Προβληματισμός

(Συνέχεια εκ του προηγουμένου)

Αφού πήρα που λέτε την επίμαχη φωτογραφία, έσκασα στα γέλια εν μέση οδώ και γενικά διασκέδασα με MMS γνωστούς και φίλους, προβληματίστηκα η θεά.

Ναι, ναι, προβληματίστηκα dιότι φίλοι μου, μόνο να φανταστεί μπορεί κανείς πόσο δύσκολη γίνεται η ζωή όταν κανείς φέρει ένα τέτοιο επώνυμο.

Και τότε άρχισαν τα σενάρια.

Στο σχολείο:

"Πούτσο, παιδί μου, μην ενοχλείς τον πισινό σου"

"Πούτσο, σήκω όρθιος στον πίνακα"

Στη γυμναστική:

"Τεντώσου λιγάκι καημένε Πούτσο!"

Στο ομαδικό άθλημα:

"Και ναι, κυρίες και κύριοι, ο Πούτσος σκοράρει και σώζει την ομάδα του από τον υποβιβασμό!"

Στο αεροπλάνο:

"Ο κυβερνήτης κύριος Πούτσος σας εύχεται καλό ταξίδι. Αναμένεται να φθάσουμε στην Καβάλα σε 2 περίπου ώρες"

Στο στρατό:

"Πούτσο άντε στην Καλλιόπη"

Στο πανεπιστήμιο:

"Γιατί βιάζεσαι;" "Άσε, έχω αγχωθεί. Πρέπει να παραδώσω μιά εργασία του Πούτσου σήμερα".

"Τι ώρες δέχεται ο Πούτσος;"

Στο ιατρείο:

"Κύριε Πούτσο περάστε. Θα σας δει ο γιατρός."

"Κύριε Πούτσο, πρέπει να σταματήσετε τις καταχρήσεις"

Στην τηλεόραση:

"Και τώρα το δελτίο των 8 και μισή με τον Λεωνίδα Πούτσο"

"Σε απευθείας σύνδεση από τη Βουλή ο Λεωνίδας Πούτσος. Λεωνίδα πώς είναι τα πράγματα εκεί;"

"Κύριε Πούτσο, αφήστε με να ολοκληρώσω!"

"Ο ρεπόρτερ μας Λεωνίδας Πούτσος έχυσε με την έρευνά του άπλετο φως στην υπόθεση"

Στο εστιατόριο:

"Αχ, μόνο στου Πούτσου τρώει κανείς καλά!"

Στις δημοτικές εκλογές:

"Για μιά πόλη όπως την ονειρευόμαστε, Λεωνίδας Πούτσος."

Στις εθνικές εκλογές:

Αυτόν τον καταταλαιπωρημένο τόπο μόνον ο Πούτσος μπορεί να τον σώσει! Πούτσος δαγκωτός!!"

Στον κινηματογράφο:

"Φανταστική η ερμηνεία του Πούτσου. Πάει για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου"

Μετά τη συναυλία:

"Αχ, συγκινήθηκα. Ωραία η ορχήστρα, αλλά ο Πούτσος στο πρώτο βιολί ήταν άφθαστος!"

"Τι περιμένεις χρυσή μου; Βιρτουόζος!"

Ένα όνομα που μένει αξέχαστο - Μια αληθινή ιστορία

Το ποστ αυτό εμπνέεται από την ονοματολαγνία που προάγει η σημερινή ημέρα.
Η αλήθεια όμως είναι ότι γράφεται σήμερα ειδικά για να χαμογελάσει λίγο το χειλάκι μου που το έχει τόσο ανάγκη (δεν φαντάζεστε πόσο) και ελπίζω να χαμογελάσει και το δικό σας.

Προ καιρού, αρκετού μάλιστα καιρού, κατηφορίζω την Ηροδότου, αγκαζούρα με το έτερόν μου ήμισυ. Μιλάμε, χαζεύουμε, περπατάμε στο δεξιό καθώς κατεβαίνεις πεζοδρόμιο και κάποια στιγμή, λίγο πριν τις Στροφές, περνάμε μπροστά από ένα κτίριο υπό επισκευή.

Τότε το είδα. Το ΟΝΟΜΑ. Το απίστευτο όνομα. Το αξέχαστο όνομα. Το όνομα του ανθρώπου που είχε αναλάβει το Design Construction.

Ο Λεωνίδας Πούτσος.

Έτσι απλά. Σε μιά πινακίδα του δρόμου, μάθαμε το μικρό του όνομα και την επαγγελματική του ιδιότητα.

Το όνομά του είναι Λεωνίδας και ασχολείται με το Design Construction.


Μικρή λεπτομέρεια της αληθινής αυτής ιστορίας: την ώρα που την κοιτάμε με τον καλό μου, την φωτογραφίζω με το κινητό για να σώσω τα πειστήρια εις τον αιώνα των αιώνων, εκείνη ακριβώς τη στιγμή περνάει δίπλα μας ο πολυαγαπημένος μου Γιάννης Ξανθούλης.

Ο Ιαγουάρος Μέσα Του - Η Συγγραφέας Απευθύνεται Στον Αναγνώστη

Φίλτατοί μου αναγνώστες,

θα ήθελα τη βοήθειά σας. Θα ήθελα να μου δανείσετε μια καλή ιδέα. Μια καλή ιδέα για το πώς μπορεί κανείς να διαπράξει τον τέλειο φόνο.

Ψάχνω έναν τρόπο απλό, αναίμακτο αν είναι δυνατόν, χωρίς ίχνη και όσο γίνεται περισσότερο βασανιστικό για το θύμα. Αδιανόητα βασανιστικό.

Μην το πάρετε στα αστεία. Δεν αναζητώ λύσεις του τύπου "ρίχνω μιά γλάστρα από το μπαλκόνι του τρίτου στο κεφάλι του θύματος". Δεκτές μόνον σοβαρές προτάσεις.

Μην έχετε τύψεις για τις προτάσεις που θα κάνετε. Δεν έχω σκοπό να δολοφονήσω κανέναν συνάδελφο στη δουλειά. Απλώς κάπου εδώ ο Don Basilio πρέπει να βρει έναν τρόπο να απαλλαγεί από τον βασανιστή του.

Απαντήστε στα σχόλια ή αν κρίνετε σκόπιμο στο email που δίνεται στο προφίλ μου δεξιά (πατώντας πάνω στον Burt και την Deborah).

Ποιός θα ανοίξει την πόρτα και θα μείνει;

Σκόρπιες σκέψεις.

Οι φωνές μέσα στο κεφάλι μου πυκνώνουν. Αρχή σχιζοφρένειας;

Η καλή μου η νονά σήμερα μου είπε ότι είμαι πιό όμορφη και από την Αλίκη Βουγιουκλάκη! Μου το είπε σοβαρότατη κοιτώντας με στα μάτια! Υπάρχει καλύτερο κομπλιμέντο;

Νομίζω ότι έχει υποχωρήσει το καλπάζον Alzheimer μου. Πώς το λένε οι Κινέζοι; Θεέ μου μη μου δώσεις όσα μπορώ να αντέξω; Κάπως έτσι. Δεν θυμάμαι και καλά.

Το νυφικό μου γίνεται πολύ ωραίο. Γιέιιιιι.

Γιατί δεν βγήκαν ακόμη τα μανιτάρια στη Νεοφύτου Δούκα; Τέτοια εποχή πέρισυ είχαν βγει.

Οι δημοτικές εκλογές είναι μια ιλαροτραγωδία με κοινωνικές προεκτάσεις ή ένα ονειρικό ψυχόδραμα με τραγελαφικό υπόβαθρο; Αδυνατώ να πω. Οπωσδήποτε είναι ένας τρόπος να κάνει κανείς αισθητή την παρουσία του. Φωνάζοντας, ρυπαίνοντας, γαβγίζοντας, διαφημίζοντας, φωνάζοντας (το είπα;).

Πώς είναι να αγαπάει κανείς στα 72 του;

Γιατί οι άνθρωποι γράφουν στα blog κακίες που από κοντά θα δίσταζαν να πουν;

The rain in Spain stays mainly in the plain.

Ο κύριος Κωλοτούμπας μου θυμίζει πολύ τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Μόνο που ο κύριος Κωλοτούμπας είναι πιό ευσυγκίνητος και χορεύει καλύτερη disco.

'Twas the night before Christmas, when all through the house

Not a creature was stirring, not even a mouse;

The stockings were hung by the chimney with care,

In hopes that St. Nicholas soon would be there;

And God may dwell behind, but not above you

I Love You With My Life

I love you with my life -'tis so I love you;
I give you as a ring
The cycle of my days till death:
I worship with the breath
That keeps me in the world with you and spring;
And God may dwell behind, but not above you.



Michael Field

Υ.Γ. Αξίζει να βρείτε μόνοι σας τι κρύβεται πίσω από το όνομα του ποιητή ;)

Μιά παραγωγική ημέρα ή ο Ορισμός της Καψούρας

Κατόπιν εκτεταμένης τηλεφωνικής συνδιαλέξεως με καφέ, γνωστής και ως cyber coffee, αγαπημένος οικογενειακός φίλος κι εγώ καταλήξαμε στον ορισμό της Καψούρας.

Καψούρα είναι να θαυμάζεις και να κάνεις ένδοξο τον άλλο.

Να, κάπως σαν τον Αύγουστο εδώ που είχε λες μάτια μόνο για την Elisabeth του.

Ψηλαφίζοντας στα τυφλά

Σκοτάδι, πισσοσκόταδο,
μαύρο σκοτάδι πίσσα,
σκοτάδι είσαι σκοτεινό,
σκοτοσκοτεινιασμένο,
σκοτάδι κατασκότεινο,
και βράδυ βραδιασμένο.

W. De Kooning, Excavation, 1950.

Ο Ιαγουάρος Μέσα Του - Σταμάτα να γαβγίζεις

Ακούω τα βήματά σου έξω από την πόρτα. Δεν μπαίνεις μέσα, αλλά σουλατσάρεις συχνά απέξω. Πέρα-δώθε, πέρα-δώθε. Απομακρύνεσαι λίγο, ξαναπλησιάζεις.
Γρυλλίζεις ψωριάρικο ψοφίμι. Και πότε-πότε σ'ακούω που γαβγίζεις.

Δεν τολμάς να μπεις μέσα. Φοβάσαι κι εσύ ε; Κάτι είναι κι αυτό. Με είδες τρελλό και με φοβήθηκες ε; Κάτι είναι κι αυτό.

Πάλι γαβγίζεις; Σταμάτα να γαβγίζεις.

Πήρες αυτό που ήθελες και πάλι δεν είσαι ικανοποιημένος. Πήρες τη Donna Julia μέσα από τα χέρια μου. Δεν είσαι ικανοποιημένος γιατί ξέρεις ότι σε άφησα να την πάρεις.
Δεν την θέλω πιά τη Donna Julia Daniele.

Όταν ξεκίνησα πριν χρόνια στο ποτοποιείο Alcohol del Perro σαν βοηθός του γερο Benvenuto δεν περίμενα ούτε εγώ ο ίδιος την επιτυχία που θα έκανα με τη Donna Julia.

Ο γέρος βαριόταν τη ζωή του, παιδιά-σκυλιά δεν είχε, εγώ πάλι είχα όρεξη για δουλειά και δουλειά είχε μπόλικη. Δεν του είχα πει ότι είχα τελειώσει Πανεπιστήμιο, τα λεφτά είχα ανάγκη, δεν είχα σκοπό να τον εντυπωσιάσω. Κι έτσι ξεκίνησα να ξεφορτώνω και να φορτώνω καφάσια στα φορτηγά του γέρου. Φαίνεται όμως κάποιος του σφύριξε ότι ο μικρός ξέρει γράμματα, γιατί σύντομα με πήρε μέσα στο "γραφείο".
Δεν ήταν γραφείο, ήταν "γραφείο": ένα τραπέζι κουτσό, δύο καφάσια με χαρτιά και δύο ποντίκια-θαμώνες, προφανώς του ιδίου φύλου, γιατί αν ήταν εραστές θα μας είχανε φάει ζωντανούς εκεί μέσα. Ο γέρος τα φώναζε Manolo και Juan από δυό αδέλφια του που είχαν πεθάνει μικρά.

Αμέσως κατάλαβα ότι ο γέρος είχε χάσει πιά τελείως το λογαριασμό και δεν ενδιαφερόταν τι θα γινόταν η επιχείρηση. Φαίνεται είχε βαρεθεί πιά να ζει ή είχε ξεχάσει να πεθάνει. Πήρα στα χέρια μου την κατάσταση και προσπάθησα να βάλω μιά τάξη. Το πράγμα άρχισε να πηγαίνει καλύτερα. Είδαμε κέρδη, καθαριότητα, αποκτήσαμε πρόσωπο στην αγορά, φήμη. Ο γέρος πήρε το Juan και το Manolo και πήγε σπίτι του. Είχαμε συμφωνήσει να του στέλνω ένα γενναίο μηνιάτικο στο σπίτι.

Πριν φύγει, ο Benvenuto με δίδαξε το μόνο πράγμα που ήξερε: να λειτουργώ το αποστακτήριο μόνος μου. Την ημέρα που ξεκίνησε να μου δείχνει πώς δούλευε αυτό το θαυμάσιο μηχάνημα, εκείνη την ίδια μέρα, μου σφηνώθηκε στο μυαλό η ιδέα να παράξω μαζικά τη Donna Julia. Μια σπιτική συνταγή της γιαγιάς μου.

Η Donna Julia έγινε ένα από τα διασημότερα λικέρ του κόσμου. Για πολλούς το καλύτερο. Έγινε ένα από τα σημαντικότερα εξαγώγιμα προϊόντα της χώρας. Η γεύση της γιαγιάς μου ταξίδεψε στα πέρατα του κόσμου. Χάρη σ'αυτό γνώρισα μερικούς από τους σημαντικότερους ανθρώπους του κόσμου. Μερικοί από αυτούς έγιναν φίλοι μου.

Σκάσε πιά Don Daniele. Σταμάτα να γαβγίζεις.
Εγώ την έφτιαξα τη Donna Julia, εγώ την καταστρέφω.
Εγώ στη δίνω.
Στη χαρίζω.
Τη ρίχνω στα σκυλιά.
Σε σένα.
Το ίδιο κάνει.

Μόνο σκάσε πιά.
Σταμάτα να γαβγίζεις.

Θα γίνω μυστηριώδης

Passer pour un idiot aux yeux d'un imbecile est une volupte de fin gourmet.

Georges Courteline

Ο Ιαγουάρος Μέσα Του - Ένας διεστραμμένος άνθρωπος

Alvaro, καταλαβαίνω ότι δεν μπορείς να μου μιλήσεις για τον Don Basilio και τη Julia και το δέχομαι.

Χαίρομαι.

Πρέπει όμως να καταλάβεις κι εσύ ότι προσπαθώ να βοηθήσω τον Don Basilio με κάθε τρόπο και η σιωπή δεν βοηθάει.

Το ξέρω.

Πες μου τι ξέρεις για τον Don Daniele.

Λίγα πράγματα. Αυτά που ξέρουν όλοι.

Πες μου ό,τι ξέρεις, σε παρακαλώ.

O Don Daniele, γιατρέ, είναι ένας επικίνδυνος, ένας διεστραμμένος άνθρωπος. Ηλίθιος, κακός και επικίνδυνος. Η ζωή του όλη είναι μια ιστορία μίσους. Όποτε του δώθηκε η ευκαιρία έβλαψε, πόνεσε, έδιωξε, κατέστρεψε, έκαψε, βίασε. Αν έπρεπε να ζωγραφίσω το πρόσωπο του Σατανά θα είχε το πρόσωπο του Don Daniele.

Τι ξέρεις για την οικογένειά του, για τις σπουδές του, πώς ξεκίνησε;

Ελάχιστα πράγματα. Οι γονείς του τον βοήθησαν απ'ότι ξέρω, αλλά και τους δύο κάποια στιγμή, όταν δεν τους χρειαζόταν πιά, τους πέταξε σε ένα νοσοκομείο να πεθάνουν. Κάπου έχει κι έναν αδελφό, αλλά περισσότερα δεν ξέρω.

Σαν παιδί; Πώς ήταν;

Ποιός να ξέρει πώς ήταν σαν παιδί; Υπήρξε παιδί αλήθεια;

Θυμάμαι μόνο χαρακτηριστικά μιά ιστορία που είπε κάποτε ο ίδιος στον Don Basilio. Πώς όταν ήταν μικρός έθαβε μικρά ζώα στην αυλή του σπιτιού τους και του άρεσε να τα ξεθάβει από καιρού εις καιρόν για να χαζεύει τη σήψη τους. Πώς έτρωγαν τα σκουλήκια τις σάρκες, πώς έλιωνε η ζωή κάτω απ'το χώμα.

Μετά;

Ξέρω ότι σπούδασε στο ίδιο Πανεπιστήμιο με τον Don Basilio. Όχι την ίδια εποχή βέβαια, ο Don Basilio είναι πολύ νεώτερος. Τέλειωσε όπως-όπως με τη βοήθεια ενός γέρου καθηγητή που τον είχε από κοντά και ο ίδιος τον βοήθησε να χωθεί στην κυβέρνηση.

Τι θέση είχε εκεί;

Είχε τυπικά κάποιο γραφείο, δεν ξέρω τι ακριβώς. Ουσιαστικά ήταν τσιράκι στον κατά καιρούς προϊστάμενο. Καρφί ήταν γιατρέ. Ένα καρφί που έστειλε κόσμο στην εκτέλεση και περισσότερους στις φυλακές. Κατέστρεψε πολλές οικογένειες αυτό το κάθαρμα γιατρέ. Αυτή είναι η διαστροφή του: απολαμβάνει το μαρτύριο των άλλων. Απολαμβάνει να κάνει κακό. Όταν μαθαίνει κάτι ευχάριστο αρρωσταίνει, προσπαθεί να συκοφαντήσει, να λερώσει. Μόνο στα δυσάρεστα χαίρεται ο Σατανάς.

Μήπως υπερβάλλεις λίγο Alvaro;

Γιατρέ, αν δεν με πιστεύεις, κακώς με ρωτάς. Και λίγα λέω. Αν θες τράβα να ρωτήσεις κάτω στην πόλη να σου πούνε ποιός είναι ο Don Daniele. Είναι τυχαίο που δεν έχει κανέναν φίλο; Που δεν παντρεύτηκε ποτέ, κι ούτε ποτέ ακούστηκε να έχει σχέσεις φυσιολογικές με γυναίκα; Όλοι ξέρουν πόσο διεστραμμένος, πόσο ανώμαλος είναι. Δεν έχεις προσέξει ότι δεν μοιάζει ούτε με γυναίκα, ούτε μέ άντρα;

Τέλος πάντων, με θες τίποτα άλλο;

Στάσου, Alvaro, μη θυμώνεις.

Δε θυμώνω γιατρέ. Αν θες πραγματικά να μάθεις ποιός είναι ο Don Daniele, γιατί δεν τον πλησιάζεις εσύ ο ίδιος; Γιατί δεν γίνεσαι φίλος του;

Φοβάσαι γιατρέ;

Δοκιμή

Ο Ιαγουάρος Μέσα Του - Το Μαχαίρι

Όταν είδα τη Τζούλια στην αγκαλιά του Don Daniele τράβηξα το μαχαίρι.
Ήταν ένα κομψοτέχνημα. Είχε λαβή από ελεφαντόδοντο και στην ατσάλινη λάμα, ένθετο σε κάθε πλευρά, έναν ιαγουάρο από χρυσάφι που έτρεχε προς την ακμή. Ήταν δώρο της Τζούλιας και το κουβάλαγα πότε-πότε πάνω μου, πιό πολύ για να το χαζεύω.

Εκείνη την ημέρα είχε έρθει προφανώς η ώρα να το χρησιμοποιήσω.

Ήτανε μέρα, αλλά έγινε αμέσως νύχτα κι έτσι δεν θυμάμαι, δεν μπορώ να θυμηθώ πιά τι έγινε ακριβώς. Μόνο σκόρπιες εικόνες έχω στο μυαλό μου.

Θυμάμαι το απορημένο βλέμμα της Τζούλιας.
Μια άγρια χαρά στα μάτια του Don Daniele.
Θυμάμαι να κοιτάζω τα χέρια μου. Δεν ξέρω γιατί.
Δεν θυμάμαι να είπε κανείς τίποτα.
Μετά θυμάμαι το αίμα. Πάρα πολύ αίμα. Το αίμα της Τζούλιας.
Ο Innocencio βρυχάται.
Λιποθύμησα.


Ο Don Daniele έτρεξε να με καρφώσει στην αστυνομία. Αργότερα έφτασε μέχρι τον Υπουργό Δικαιοσύνης για να τους πείσει να με συλλάβουν. Δεν τα κατάφερε. Τον εμπόδισε το καλό μου όνομα και ο αγαπημένος μου, ο πιστός μου Alvaro. Και φυσικά το γεγονός ότι το πτώμα της Τζούλιας δεν βρέθηκε ποτέ.


Βρέθηκαν κηλίδες αίμα, πολλές, γύρω στους θάμνους, μέσα στα παρτέρια. Αλλά πτώμα δεν βρέθηκε ποτέ. Ο Αlvaro έβαλε να ψάξουν τη Soledad σπιθαμή προς σπιθαμή. Είναι σίγουρος ότι κανείς δεν είδε τίποτα, κανείς δεν άκουσε, δεν βρέθηκε ποτέ τίποτα περίεργο. Ο Αlvaro χειρίστηκε όλο το θέμα με τέτοιο τρόπο ώστε ελάχιστοι άνθρωποι έμαθαν ποτέ τι έγινε εκείνο το νυχτερινό μεσημέρι.


Τι απέγινε η Τζούλια, δεν ξέρω. Ζει; Πέθανε;

Χάθηκε ξαφνικά, έτσι όπως ήρθε. Από το πουθενά στο πουθενά.
Μου άφησε μόνο τον Innocencio. Να με φυλάει, να μου τη θυμίζει, να με κοιτάζει βαθιά μέσα στα μάτια.
Που είναι η κυρά σου Innocencio;

Ο Ιαγουάρος Μέσα Του - Η Απέναντι Όχθη

Άκουσα το γιατρό να λέει στον Alvaro ότι έχω ταραχθεί ψυχολογικά από τότε που έχασα τη Julia και δεν έχω διάθεση να ζήσω. Φοβάται ότι μπορεί να αυτοκτονήσω.
Έχει εν μέρει δίκιο.

Δεν έχω διάθεση να ζήσω, αλλά έχω διάθεση να σκοτώσω. Γενικά έχω πιά διάφορες διαθέσεις που δεν είχα παλιότερα. Ακόμη πιό νοσηρές από όσο ίσως υποπτεύεται. Ακόμη πιό νοσηρές από όσο θα μπορούσα κι εγώ ο ίδιος να φανταστώ. Ανεξέλεγκτες διαθέσεις.


Τη στιγμή που είδα τη Julia να φλερτάρει ασύστολα στον κήπο με τον Don Daniele κατάλαβα μέσα μου ότι πέρασα απέναντι.

Είχα πάντα μια θεωρία: ότι όλοι είμαστε δυνάμει δολοφόνοι και όλοι είμαστε δυνάμει τρελλοί. Στεκόμαστε στη μία όχθη του ποταμού που μας χωρίζει από τους 'άλλους', αλλά δεν είναι καθόλου δύσκολο να βρεθούμε απέναντι. Είτε κολυμπώντας, είτε με τον κατάλληλο βαρκάρη, τον κατάλληλο Urshanabi, μπορεί κανείς να περάσει απέναντι σχεδόν χωρίς να το καταλάβει.

Προφανώς γι'αυτό έτρεφα πάντοτε τόσο μεγάλη συμπάθεια για τους σαλεμένους και τους φυλακισμένους. Φοβόμουν ότι μια μέρα μπορεί να βρεθώ δίπλα τους στην ίδια όχθη. Θυμάμαι πόσο παραξενεύτηκαν όλοι πριν χρόνια, το 1990 ή 1991 νομίζω, όταν δώρησα ένα μεγάλο μέρος της βιβλιοθήκης μου στην καινούργια φυλακή υψίστης ασφαλείας Almoloya de Juarez. 'Γιατί να συνδέσετε το όνομά σας με τις φυλακές Don Basilio;' με ρώτησε ο Alvaro. 'Γιατί σκέφτομαι αγόρι μου ότι αν ήμουν στη θέση αυτών των ανθρώπων θα έβρισκα μεγάλη παρηγοριά στα βιβλία.' Ποτέ δεν ξέρεις.

Τώρα που πέρασα απέναντι κι εγώ και κοιτάζω τους άλλους στην "κανονική" ας πούμε όχθη, έλκω μια περίεργη, μια "τρελλή" χαρά παρατηρώντας τους. Νιώθω ελεύθερος, αν και δεν αποκλείεται κάποτε να βρεθώ περιορισμένος.

Ο Ιαγουάρος Μέσα Του - Το μακρύ ταξίδι της νύχτας μέσα στη μέρα

Δεν μου υποσχέθηκες ποτέ τίποτα Τζούλια. Αναγνωρίζω ότι υπήρξες έντιμη απέναντί μου. Κι όχι μόνο με μένα. Σε κανέναν δεν υποσχέθηκες ποτέ τίποτα εκ των προτέρων. Μου έδωσες πολλά, αλλά υποσχέσεις δεν έδωσες. Εν τάξει.

Είμασταν ωραίοι μαζί Τζούλια. Ταιριάζαμε, έτσι έλεγαν όλοι. Μου έδειξες πράγματα που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν, έβαλες μέσα στα χέρια μου ένα σωρό θησαυρούς, πλούτισες τα μάτια μου, γέμισες τη σκέψη μου με τις ιστορίες σου. Εγώ σου έδωσα αγάπη, πίστη και αφοσίωση -όση περισσότερη μπορούσα. Σε πόνεσα Τζούλια. Αλλά ίσως δεν ήμουν αρκετός.

Το ήξερα από την αρχή ότι δεν έπρεπε να σε αγαπήσω Τζούλια. Και προσπάθησα αλήθεια πολύ. Τα πρώτα χρόνια έλεγα ας συνεχίσουμε όσο πάει και προσπαθούσα συχνά να σκέφτομαι τη ζωή μου χωρίς εσένα. Έλεγα μέσα μου ότι αν χρειαζόταν θα μπορούσα να βρω το δρόμο να γυρίσω, να ζήσω όπως πριν. Αλλά τα χρόνια πέρναγαν κι εγώ μεγάλωνα μαζί σου. Και δεν ξέρω πιά τι μένει τώρα που φεύγεις από μέσα μου. Φοβάμαι Τζούλια. Φοβάμαι ότι δεν μπορώ πιά να βρω το δρόμο του γυρισμού.

Εκείνη τη μέρα του Αυγούστου, στη μέση του κήπου της Soledad, όταν κατάλαβα πιά τα πάντα, όταν τα είδα με τα μάτια μου και πείστηκα, νύχτωσε το μυαλό μου Τζούλια. Έτσι θυμάμαι. Νύχτωσε μιά νύχτα αφέγγαρη που δεν έχει ακόμη τελειώσει και που πρέπει να συνεχίσω όπως-όπως να την ταξιδεύω, ελπίζοντας να βρω στην άκρη της το φως. Κουράζομαι όμως σιγά-σιγά Τζούλια. Κουράστηκα να ταξιδεύω μες στη νύχτα. Θέλω να ξαποστάσω μα δεν μπορώ. Σαν τον Γκιλγκαμές, Τζούλια, θυμάσαι; Θα βρω άραγε εγώ τον Urshanabi;