Consuming Greek Antiquity

Είχα πολύ καιρό στο μυαλό μου την ιδέα να εξερευνήσω τον τρόπο με τον οποίο ο 20ος αιώνας μεταχειρίστηκε την ελληνική αρχαιότητα -ιδίως στη λεγόμενη "λαϊκή κουλτούρα" όπως κι αν αυτή εκφράζεται.

Αρχαία ελληνικά μνημεία, εμβληματικά και μή ευρήματα, αρχαίες θέσεις, μυθικές και ιστορικές μορφές εμφανίζονται συχνά εκεί που δεν το περιμένεις: από ένα κουτί τσιγάρων ως την οθόνη του κινηματογράφου, από την αφίσα μιάς αεροπορικής εταιρείας ως ένα τραγούδι. Από το κιτς ως την υψηλή τέχνη η Αφροδίτη, ο Ηνίοχος, ο Παρθενώνας κι ο Σωκράτης κλήθηκαν να χαρίσουν το αρχαίο τους κύρος σε μια πληθώρα εκφραστικών μέσων.


Εδώ και χρόνια λοιπόν παρατηρώ και συλλέγω πολλά περίεργα δείγματα αυτής της κατανάλωσης του αρχαίου ελληνικού από τον σύγχρονο πολιτισμό κι έφτασα να έχω στο μυαλό μου (και στον υπολογιστή) ένα πλήθος στοιχείων που δεν ήξερα πώς ακριβώς να αξιοποιήσω.

Αν και γνωρίζω ότι το φαινόμενο αυτό είναι και αντικείμενο της επιστημονικής έρευνας, κι ως έναν βαθμό φιλοδοξώ να προσεγγίσω και με αυτόν τον τρόπο το υλικό αυτό, αποφάσισα να μοιραστώ αυτή την ιδιότυπη συλλογή με "όλο τον κόσμο εκεί έξω" γιατί κατά βάθος πιστεύω ότι αυτός είναι ένας πολύ ωραίος τρόπος να δεις την ελληνική αρχαιότητα με διασκεδαστικό τρόπο κι έτσι κάπως να την αγαπήσεις.

Στο ιστολόγιο Consuming Greek Antiquity θα εκθέτω τις περίεργες συναντήσεις,  τους απρόσμενους συνδυασμούς και τις πλέον εφευρετικές χρήσεις της ελληνικής αρχαιότητας στον πολιτισμό του 20ου αι.

Postcriptum.

Για την απόφαση να ξεκινήσω το νέο εγχείρημα θέλω να ευχαριστήσω τον silezukuk γιατί τα οπτικά ερεθίσματα στο tumblog του οὐκ εἴὼν με καθεύδειν. Δοκίμασα λοιπόν κι εγώ να δημιουργήσω ένα tumblog, αλλά επειδή you can’t teach an old dog new tricks επανήλθα στον γνωστό μου blogger που μου είναι οικείος και άρα προσπελάσιμος. Σιγά-σιγά θα μεταφέρω όλες τις αναρτήσεις από το tumblog στο καινούργιο ιστολόγιο.

(Μην γελάτε εσείς τα τζιμάνια των ηλεκτρονικών, σας μιλάει άνθρωπος που χρησιμοποιεί windows vista και Internet explorer)

Strange encounters

It is, of course, a trifle, but there is nothing so important as trifles.

Sherlock Holmes in The Man with the Twisted Lip, The Adventures of Sherlock Holmes (1892)

 

Το 1990 ο Karl-Eric Svärdskog βαρέθηκε να είναι δάσκαλος στη Σουηδία (!) και αποφάσισε να ανοίξει μιά μικρή αντικερί. Λίγα χρόνια αργότερα ένας περιπλανώμενος παλιατζής τον πλησιάζει και του προτείνει να αγοράσει ένα ξύλινο σκιάχτρο. Το είχε δει την προηγούμενη ημέρα ξεχασμένο και πεταμένο στον παράσπιτο ενός αγρότη...

Ο Karl-Eric περιγράφει συγκινητικά και ίσως λίγο υπερβολικά την συνάντησή του με την Jenny. Σπρώχνοντας τη βαριά πόρτα του αχυρώνα, υπό τους ήχους του Ρέκβιεμ του Μότσαρτ, την διέκρινε υπό το φως των κεριών σκεπασμένη με μιά λεπτή κουβέρτα. Από την στιγμή που την αντίκρυσε βάλθηκε να μάθει ποιά ήταν...

Ήταν ένα ξύλινο άγαλμα, το ακρόπρωρο του Nightingale, με τη μορφή της Σουηδέζας σοπράνο Jenny Lind...

Η απίστευτη ιστορία της Jenny Lind, ειδικά από τότε που έγινε ακρόπρωρο

Βασισμένο στο παιδικό βιβλίο του Tomi Ungerer The Three Robbers (1972)

(via)

Anita Ekberg + Ερέχθειο. Εξώφυλλο του True Strange, Οκτώβριος 1957

Μαχομένων δε εν τω Μαραθώνι χρόνος εγίνετο πολλός

Διαβάζω για τις αμφιβόλου αισθητικής εκδηλώσεις που έγιναν με αφορμή την επέτειο της μάχης στον Μαραθώνα.

Κάθε φορά που ακούω μιά τέτοια είδηση αναλογίζομαι ότι οι εκδηλώσεις που επιχειρούν κάποιου είδους τεχνητή αναβίωση εικόνων ή στιγμών της αρχαιότητας είναι κατά κανόνα καταδικασμένες αισθητικά (μα υπάρχουν ευτυχώς κι εξαιρέσεις) και επιπλέον αναρωτιέμαι τι χρησιμότητα έχουν. Από την άλλη, φαίνεται ότι υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που επιμένουν να παίρνουν αυτό το φάρμακο, αυτό το αναλγητικό αμφίβολης αποτελεσματικότητας και προσωρινής δράσης προκειμένου να απαλύνουν την ανίατη νόσο της σύνδεσης (ή μάλλον της αποσύνδεσης) με το ηρωικό και μυθικό παρελθόν.

Ως έναν βαθμό κατανοητό κι ανθρώπινο. Μάλιστα και διαχρονικό χαρακτηριστικό, αν αναλογιστείς ότι και οι ίδιοι οι αρχαίοι το έκαναν: συχνότατα επικαλούνταν το δικό τους μυθικό και ηρωικό παρελθόν στις σχέσεις τους με τους συγχρόνους τους.

Για παράδειγμα, οι Αργείοι, λίγο πριν την εισβολή της τεράστιας στρατιάς του Ξέρξη στην Ελλάδα το 480 π.Χ., διεκδικούν την ηγεσία του Ελληνικού στρατεύματος "δικαιωματικά", επικαλούμενοι το ένδοξο παρελθόν τους, ήτοι την ηγεσία του Αγαμέμνονα επί των άλλων Ελλήνων κατά τον Τρωικό πόλεμο (!) 6-7 αιώνες πριν...

καίτοι κατά γε τὸ δίκαιον γίνεσθαι τὴν ἡγεμονίην ἑωυτῶν (Ηροδότου Ιστορίαι, VII, 148.)

Επειδή όμως είναι λογικοί (!) άνθρωποι, δέχονται να μοιραστούν την ηγεμονία με τους Σπαρτιάτες...

2.500 χρόνια από τον Μαραθώνα. Κάτι θυμάσαι από το σχολείο. Το διαβάζεις εδώ κι εκεί και είμαι σίγουρη, ο πρώτος συνειρμός που κάνεις δεν είναι το κείμενο του Ηρόδοτου, είναι οι "300" του Leonidas (στις Θερμοπύλες 10 χρόνια αργότερα, αλλά κοντά είναι), που μέσα στην ακραία τους αισθητική κατάφεραν να μεταδώσουν την βασική πληροφορία με έναν τρόπο πολύ αποτελεσματικό.

Όταν ακούς αρχαίους συγγραφείς, Ηρόδοτο, Θουκυδίδη, Λουκιανό έστω, το μυαλό σου πάει πλέον (εξ ου και απωθεί πάραυτα και δικαίως) στους Γεωργιάδηδες αυτού του κόσμου που τους πήραν εργολαβία ή σκέφτεσαι τα σχολικά διαβάσματα όπου η αρχαία γραμματεία καταναλώνεται ομοίως με τον ενθουσιασμό της φαρμακοληψίας…

Φέτος το καλοκαίρι, κι ακόμη τώρα δηλαδή, διαβάζω προσεκτικά τον Ηρόδοτο. Είναι απίστευτα συναρπαστικός συγγραφέας, καθόλου βαρετός. Με αφορμή τα "Περσικά" γράφει ένα σωρό θαυμάσια και απίστευτα, περίεργα και θρυλικά της εποχής του, κι η ανάγνωσή του έργου του είναι ξεκούραστη. Με εντυπωσιάζει ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον γνωστό του κόσμο, η αγάπη του για τις ασυνήθιστες ιστορίες κι ο ενθουσιασμός του για πράγματα που τον εντυπωσιάζουν, κι ακόμη η προσπάθειά του να κρατήσει ένα ψύχραιμο «δημοσιογραφικό» ύφος όταν για παράδειγμα περιγράφει τις πιό ειδεχθείς κανιβαλιστικές συνήθειες μιάς φυλής.

Όλο το έργο του είναι γραμμένο με έναν σκοπό. Να μας δείξει πόσο πολύ μεγάλη, πόσο ακατανίκητη ήταν η δύναμη των Περσών όταν αποφάσισαν να εισβάλουν και να κατακτήσουν την Ελλάδα. Πόσο πολύ απίστευτο επίτευγμα ήταν το γεγονός ότι οι Πέρσες δεν τα κατάφεραν τελικά. Μοιάζει να τα γράφει όλα αυτά για να καταφέρει να τα πιστέψει τελικά κι ο ίδιος κι έτσι δεν χάνει τον ενθουσιασμό του για το θέμα του ούτε στιγμή!

 

Δεν ξέρω τι νόημα έχει, μα σκέφτηκα, έτσι επετειακώς, να μεταγράψω εδώ το κομμάτι της Ιστορίας του Ηρόδοτου που αναφέρεται στην μάχη του Μαραθώνα. Σε μια μετάφραση δική μου, ελπίζω εύληπτη και ίσως κάπως ελεύθερη. Σε κάποια σημεία παρεμβάλω το αρχαίο κείμενο αυτούσιο, γιατί η διατύπωση είναι θαυμάσια και απολύτως κατανοητή και σήμερα. Όποιος θέλει ας την διαβάσει. Μην την δείτε σαν φάρμακο άκρατης αρχαιολατρείας, δείτε την απλώς σαν μια πολύ συναρπαστική ιστορία. Κι όπως όλες οι ιστορίες μπορεί να έχει και κάποιο δίδαγμα, μα στο τέλος εγώ τουλάχιστον δεν θα σας ρωτήσω ποιό είναι (καθένας ας καταλάβει ό,τι θέλει), ούτε βέβαια εξετάσεις θα γράψουμε.

Η μάχη στο Μαραθώνα

Θραύσμα από το νότιο αέτωμα του ναού της Αθηνάς Νίκης

 

Σύνδεση με τα προηγούμενα:

Βρισκόμαστε στο 490 π.Χ. Ο Ξέρξης αποφασίζει να επεκτείνει την επικράτεια των Περσών στην Ευρώπη (κατέχουν ήδη την Αίγυπτο, την Αραβική χερσόνησο, αχανείς εκτάσεις την Εγγύς και της Μέσης Ανατολής, την Μικρά Ασία, Θράκη), εισβάλοντας στην Ελλάδα. Έχοντας μόλις καταστρέψει την Ερέτρια, οι Πέρσες, με αρχηγούς του στρατού και του στόλου τους Δάτι και Αρταφρένη, περνούν απέναντι στον Μαραθώνα προκειμένου να συγκρουστούν με τους Αθηναίους, κατόπιν υπόδειξης του Ιππία, γιού του Πεισίστρατου. Οι Αθηναίοι, πριν ξεκινήσουν για τον Μαραθώνα στέλνουν τον Φιλιππίδη να ειδοποιήσει τους Σπαρτιάτες, όμως εκείνοι, αν και το επιθυμούν, δεν ξεκινούν από τη Σπάρτη γιατί πρέπει με βάση τα έθιμά τους να περιμένουν να γεμίσει το φεγγάρι… Οι Πλαταιείς είναι οι μόνοι που συμπαρατίθενται με τους Αθηναίους στο πεδίο της μάχης καλύπτοντας την αριστερή πτέρυγα της παράταξης…

Μόλις παρατάχθηκαν κι οι θυσίες βγήκαν ευνοϊκές, αμέσως μόλις δόθηκε το σύνθημα οι Αθηναίοι έτρεξαν κατά των βαρβάρων που βρίσκονταν περίπου 8 στάδια μακριά (περίπου 1500 μ.). Οι Πέρσες, βλέποντάς τους να τρέχουν έτσι, ετοιμάστηκαν να τους αντιμετωπίσουν, αν και σκέφτονταν ότι οι Αθηναίοι είχαν τρελλαθεί και έτρεχαν προς την καταστροφή τους, έτσι λίγοι που ήταν και έτρεχαν χωρίς την βοήθεια ιππέων ή τοξωτών. Αυτά σκέφτονταν οι βάρβαροι. Οι Αθηναίοι τους επιτέθηκαν αθρόοι και πολέμησαν με τρόπο αξιοσημείωτο. Ήταν οι πρώτοι από όλους τους Έλληνες, από όσο ξέρουμε, που πολέμησαν τρέχοντας κατά μέτωπο κι οι πρώτοι που αντίκρισαν με θάρρος την Μηδική ενδυμασία και τους άνδρες που την φορούσαν. Ως τότε ακόμη και το όνομα των Περσών προξενούσε φόβο στους Έλληνες.

Μαχομένων δὲ ἐν τῷ Μαραθῶνι χρόνος ἐγίνετο πολλός. Η μάχη του Μαραθώνα κράτησε πολύ ώρα. Στο μέσον της γραμμής των συγκρούσεων, εκεί που είχαν παραταχθεί οι Πέρσες και οι Σάκες, επικρατούσαν οι βάρβαροι, οι οποίοι έσπασαν τις γραμμές και κυνήγησαν τους Αθηναίους προς τα μεσόγεια. Όμως στα δύο άκρα νικούσαν οι Αθηναίοι και οι Πλαταιείς. Κι αφού επικράτησαν, άφησαν τους βάρβαρους να υποχωρήσουν και ενώνοντας τα δύο άκρα επιτέθηκαν στους Πέρσες που βρίσκονταν στο μέσον καὶ ἐνίκων Ἀθηναῖοι. Επιτέθηκαν στους Πέρσες που υποχωρούσαν και τους κατέβαλαν κυνηγώντας τους ως την θάλασσα όπου επιχείρησαν να καταλάβουν και να βάλουν φωτιά στα πλοία τους.

Επάνω σε αυτή την προσπάθεια σκοτώθηκε ο πολέμαρχος Καλλίμαχος, που στάθηκε πολύ γενναίος, καθώς και ένας από τους στρατηγούς, ο Στησίλεως του Θρασύλεω. Επίσης ο Κυναίγειρος ο γιός του Ευφορίωνα, που άρπαξε την πρύμνη ενός πλοίου κι έπεσε όταν του έκοψαν το χέρι με τσεκούρι, καθώς και άλλοι Αθηναίοι πολλοί και ονομαστοί.

 

Με αυτό τον τρόπο οι Αθηναίοι κατέλαβαν επτά πλοία, όμως με τα υπόλοιπα οι βάρβαροι ξέφυγαν και, παίρνοντας μαζί τούς αιχμάλωτους από την Ερέτρια από το νησί στο οποίο τους είχαν εγκαταλείψει, περιέπλευσαν το Σούνιο θέλοντας να φτάσουν στην πόλη της Αθήνας πριν τους Αθηναίους. Οι Αθηναίοι κατηγόρησαν τους Αλκμεωνίδες ότι αυτοί υπέδειξαν στους Πέρσες αυτό το τέχνασμα, έχοντας συνεννοηθεί μαζί τους να σηκώσουν σαν σύνθημα μια ασπίδα όταν θα βρίσκονταν στα πλοία.

Αυτοί λοιπόν περιέπλεαν το Σούνιο και την ίδια στιγμή οι Αθηναίοι ὡς ποδῶν εἶχον τάχιστα έσπευδαν στην πόλη και κατάφεραν να φτάσουν πριν τους βάρβαρους. Όταν έφτασαν στρατοπέδευσαν, όπως είχαν κάνει και στον Μαραθώνα, σε έναν χώρο ιερό του Ηρακλή στο Κυνόσαργες. Κι οι βάρβαροι όταν έφτασαν στο Φάληρο, που ήταν τότε το επίνειο των Αθηνών, στάθηκαν μέσα στα πλοία τους και έπειτα αναχώρησαν πίσω για την Ασία.

 

Σε αυτή τη μάχη στο Μαραθώνα σκοτώθηκαν από την πλευρά των βαρβάρων έξι χιλιάδες τετρακόσιοι άνδρες και από τους Αθηναίους ἑκατὸν καὶ ἐνενήκοντα καὶ δύο. Τόσοι σκοτώθηκαν από τις δυό μεριές. Συνέβη μάλιστα σε αυτή την σύγκρουση και το εξής αξιοπερίεργο. Ο Επίζηλος, ο γιός του Κουφαγόρα, ενώ πολεμούσε μέσα στο πλήθος δείχνοντας μεγάλη γενναιότητα, έχασε την όρασή του χωρίς να δεχτεί πλήγμα ή κάποιο βλήμα, κι από εκείνη την στιγμή πέρασε την υπόλοιπη ζωή του τυφλός. Άκουσα ότι ο ίδιος αφηγείτο σχετικά με αυτό που έπαθε την εξής ιστορία. Έλεγε ότι στάθηκε απέναντί του ένας στρατιώτης τεράστιος του οποίου η γενειάδα επισκίαζε ολόκληρη την ασπίδα του. Όμως αυτό το φάντασμα προσπέρασε τον ίδιο και σκότωσε τελικά τον άνδρα που στεκόταν δίπλα του. Αυτά έμαθα ότι έλεγε ο Επίζηλος.

 

[…]

Μετά την πανσέληνο έφτασαν στην Αθήνα δύο χιλιάδες Λακεδαιμόνιοι, που είχαν τόση βιασύνη για να προλάβουν, ώστε έφτασαν στην Αττική από την Σπάρτη την τρίτη ημέρα. Αν και έφτασαν μετά την συμπλοκή, είχαν μεγάλη επιθυμία να δουν τους Μήδους και γι’αυτό πήγαν μέχρι τον Μαραθώνα για να δουν τα θύματα. Έπειτα, αφού επαίνεσαν τους Αθηναίους και το κατόρθωμά τους, επέστρεψαν πίσω.

 

 

Πήλινη αναθηματική μάσκα πολεμιστή από το Ιερό της Αρτέμιδος Ορθίας

Κάτι κάνεις λάθος

Disclaimer: Ζητώ εκ προοιμίου συγγνώμη από όσους εκ των φιλτάτων αναγνωστών θίγονται διαβάζοντας κακές λεξούλες. Η παρούσα ανάρτηση περιλαμβάνει μιά λεξούλα που θα μπορούσε να παρερμηνευθεί ως τέτοια, ώστε αν η ευαισθησία ή η σοβαροφάνειά σας δεν το επιτρέπει σας προτρέπω να μην συνεχίσετε την ανάγνωση ;)

The World's Mightiest Girl on Leave of Absence...

Λάθος αριθμός

Προχτές δέχτηκα ένα τηλεφώνημα. Έχω αναγνώριση κλίσης, δεν αναγνώρισα τον αριθμό κι επειδή δεν είχα και τα κέφια μου δίστασα να το σηκώσω. Ενοχικά το σηκώνω και λέω "παρακαλώ;".

Στην άλλη άκρη της γραμμής μιά ήρεμη αντρική φωνή, σαν να κάλυπτε το ακουστικό με κάτι όμως, μου λέει:

"Έχουμε βάλει βόμβα στην Εθνική χχχ" και μου λέει την περιοχή. Πριν προλάβω να αντιδράσω, να του πω οτιδήποτε, το κλείνει.

Παίρνω αμέσως το 100 κι ενημερώνω. Κατά καιρούς, σπάνια όμως, στον αριθμό του σπιτιού μας δεχόμασταν κλήσεις που απευθύνονταν σε αστυνομικό τμήμα και πιθανολογώ ότι έτσι κάπως πρέπει να έχει γίνει το μπέρδεμα. Δίνω όλα μου τα στοιχεία, η κοπέλα (πολύ ήρεμη και αποτελεσματική οφείλω να πω, σε σχέση με μένα που ξεροκατάπινα πανικόβλητη) με βεβαιώνει ότι θα ενημερώσει.

Καλώ πίσω τον αριθμό (επταψήφιο -σταθερό; μάλλον καρτοτηλέφωνο) που με κάλεσε αλλά "η τηλεφωνική σύνδεση που καλώ δεν λειτουργεί προσωρινά". Σκέφτομαι τι άλλο μπορώ να κάνω μα δεν βρίσκω. Θα ήταν ανεύθυνο να τηλεφωνήσω εγώ στην τράπεζα. Που να ξέρω μάλιστα αν η τράπεζα έχει στην περιοχή ένα μόνο υποκατάστημα. Με κομμένη την ανάσα όλο το πρωί παρακολουθώ ειδησεογραφικά site μα τίποτα. Σιωπή. ΕΥΤΥΧΩΣ. Μάλλον ήταν φάρσα;

Αναλογίζομαι πόσο ηλίθιος πρέπει να είσαι για να παίρνεις λάθος αριθμό για προειδοποίηση βόμβας...

Λάθος όνομα
ή
Ένα όνομα που μένει αξέχαστο νο. 2

Αυτό το ιστολόγιο δεν διεκδίκησε ποτέ τις δάφνες της δημοσιογραφικής έρευνας και αποκάλυψης, μολοντούτο επιτρέψτε του να καυχάται για την απάντηση ενός τουλάχιστον μεγάλου προαιώνιου μυστηρίου...

(παραπέμπω τους νεώτερους αναγνώστες στα Ένα Όνομα που Μένει Αξέχαστο - Μιά Αληθινή Ιστορία και Ένα Όνομα που Μένει Αξέχαστο - Προβληματισμός").

Λίγα χρόνια αργότερα επανέρχομαι με μιά ανάλογη αποκάλυψη, τόσο και περισσότερο συνταρακτική.

Επιτέλους μάθαμε το μικρό όνομα του Μαλάκα (ή αν προτιμάτε βρέθηκε μαλάκας με ονοματεπώνυμο).

Κωνσταντίνος Μαλάκας.

Μάλιστα.

Ο κος Μαλάκας δραστηριοποιείται επαγγελματικά στην Γερμανία και αν καταλαβαίνω καλά έχει ειδίκευση στο εμπορικό δίκαιο.

Επειδή όμως είναι σαφές, ναι, το βλέπω, ότι δεν με πιστεύετε, ορίστε απόσπασμα από την  ιστοσελίδα του, όπου μπορείτε να δείτε ΚΑΙ την φωτογραφία του ΚΑΙ την υπογραφή του.

Οι γερμανομαθείς ας μας διαφωτίσουν παρακαλώ περισσότερο σχετικώς με τις επαγγελματικές δραστηριότητες του κυρίου.

Και για να αποδώσω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, να διευκρινίσω ότι αυτή η αποκάλυψις δεν είναι δική μου. Βλέποντας την φωτογραφία υπ. αριθμ. 5 εις το ποστ αυτό αναζήτησα την σχετική ιστοσελίδα ;)

Σκηνή της ταινίας Great Expectations του David Lean (1946)

Λάθος επιλογή

Συνεχίζω την ανάρτησή μου αυτή, αν έχει μείνει κανείς από τους αγαπητούς μου αναγνώστες που δεν τον σοκάρισα με το αθυρόστομο των προηγουμένων παραγράφων, με μία παραίνεση αυτή τη φορά.

Τώρα που πλησιάζουν οι δημοτικές εκλογές παρακαλώ συναισθανθείτε τον κομβικό ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η ψήφος σας στην επιλογή νέων ηγετών.

Πολλοί νέοι, το τονίζω ΝΕΟΙ, άνθρωποι με οράματα γι'αυτόν τον τόπο ξεκινούν να προσφέρουν άδολα, να υλοποιήσουν ιδέες, να λύσουν προβλήματα, να μας οδηγήσουν στην ανατολή μιάς νέας μέρας γι'αυτόν τον πολύπαθο τόπο.

Τι κι αν δεν προέρχονται οι άνθρωποι αυτοί από πολιτικά τζάκια; Υπολείπονται σε πατριωτισμό ή διάθεση προσφοράς; 

Τι κι αν δεν δικαιώθηκαν στο επάγγελμα του δικηγόρου και του γιατρού, που (κακά τα ψέμματα) είναι τα κατεξοχήν επαγγέλματα που τροφοδοτούν τα εκλεγμένα κοινοβούλια και τις δημοτικές παρατάξεις;

Είναι τάχα λιγότερος ένας άνθρωπος που δικαιώθηκε στο επάγγελμα λειτούργημα καλύτερα του λαϊκού καλλιτέχνη;

Φρονώ πώς όχι, μα η απόφαση είναι τελικώς πάντοτε δική σας.

Κι εσείς, ναι εσείς προσωπικά, όλοι εμείς φταίμε που νέοι άνθρωποι σαν τον θαυμάσιο Γιώργο Σταυρόπουλο δεν βρίσκονται σήμερα στα βουλευτικά έδρανα ή στο δημοτικό συμβούλιο μιάς μικρής έστω πόλης.

Κι αν νομίζετε πώς αστειεύομαι, πλανάσθε.

Ελπίζω ότι δεν υπάρχει ανάμεσά σας άνθρωπος που δεν γνωρίζει το όνομα και το έργο του φίλτατού μου Γιώργου Σταυρόπουλου, ενός αν μη τι άλλο ειλικρινούς περφόμερ, γνωστού και με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο "Μίστερ Μπούτια".

Αν κάποιος τον αγνοεί, τον παραπέμπω, όπως συνηθίζω, στην σχετική βιβλιογραφία και δη στην αυτοβιογραφία του κου Σταυρόπουλου "Πιστοποιητικό Αγνότητος" που πωλείται στο βιβλιοπωλείο Παπαδήμας, Ιπποκράτους 8.

Για εσάς τους λάτρεις της οπτικής ενθάρρυνσης υπάρχει πληθώρα υλικού στο youtube, αλλά ρίξτε μιά ματιά εδώ, όπου μετά από ένα σύντομο απόσπασμα από τον Ματωμένο Γάμο, ο καλλιτέχνης αυτοπαρουσιάζεται εν συντομία.

Μεγαθυμία

Εισαγωγή - μα στα αλήθεια η ουσία

Ο Γεώργιος Μυλωνάς υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους έλληνες αρχαιολόγους του 20ου αιώνα. Σημαντικός πανεπιστημιακός δάσκαλος, οξυδερκής ανασκαφέας και ακαδημαϊκός, διενήργησε ανασκαφές στην Όλυνθο, την Ελευσίνα  και τον Άγιο Κοσμά, αλλά το όνομά του συνδέθηκε κυρίως με το πολλαπλό έργο που προσέφερε στις Μυκήνες. 

Δεν είναι πρόθεσή μου εδώ να παρουσιάσω την προσωπικότητα αυτού του αληθινά μεγάλου, αισθάνομαι πώς ό,τι κι αν γράψω θα τον αδικεί. Τύχη αγαθή φρόντισε να βρεθώ σε θέση να εκτιμήσω την ευφυΐα του τόσο ώστε να κατηγορώ διαρκώς την κακή μου τύχη που δεν ευτύχησα να τον γνωρίσω. Γιατί όλοι όσοι τον γνώρισαν με βεβαιώνουν όχι μόνον για το οξύ του πνεύμα αλλά και για την πραότητά του, την προσήνεια και την αγάπη που έδειχνε προς τον άνθρωπο και δεν έχανε καμιά ευκαιρία να εκφράσει εμπράκτως.

Όσοι αναγνώστες ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για εκείνον ας ξεκινήσουν με το σχετικό λήμμα της αγγλόφωνης wikipedia (γραμμένο από άγνωστό μου συγγραφέα ο οποίος (ή η οποία) είμαι σε θέση να αντιληφθώ ότι γνώριζε προσωπικά τον Μυλωνά). Όσοι θέλουν να μάθουν περισσότερα ας συνεχίσουν με το μικρό αφιερωματικό βιβλίο που εξέδωσε η Αρχαιολογική Εταιρεία, Γεώργιος Ε. Μυλωνάς, Ο βίος και το έργο του, Βιβλιοθήκη της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας αρ. 100, Αθήνα 1989.

Στο προκείμενο - η αφορμή

Ο Γεώργιος Μυλωνάς έφυγε από τη ζωή στις 15 Απριλίου 1988 σε ηλικία 90 ετών.

Σύμφωνα όμως με τον διαδικτυακό τόπο του έγκριτου κατά τα άλλα εκδοτικού οίκου της Εστίας φέρεται να έχει συγγράψει πλήθος πονημάτων μετά θάνατον. Όχι, δεν πρόκειται για μετά θάνατον εκδόσεις. Πρόκειται για έργα που έγραψε κάποιος άλλος Γ. Μυλωνάς και η Εστία προφανώς θεωρεί ότι οι δύο συγγραφείς ταυτίζονται.

Έτσι μόνον μπορεί να ερμηνευθεί το γεγονός ότι ο συγγραφέας σπουδαίων έργων όπως το Ελευσίς και Ελευσίνια Μυστήρια και Μυκηναϊκή Θρησκεία, Ναοί, Βωμοί και Τεμένη, συνδέεται με τα κάτωθι πονήματα...

Μέλι στο κορμί της (2001)

Το μεγάλο βιβλίο του διαλογισμού. Πλήρης οδηγός για σύγχρονους αναζητητές και μύστες (2008)

www.ελενη-όνειρα.gr (2007)

Δεν είμαι βέβαια τόσο ηλίθια ώστε να μην αντιλαμβάνομαι ότι το λάθος δεν είναι σκόπιμο αλλά προφανώς οφείλεται σε κάποιου είδους αυτοματοποιημένη ηλεκτρονική λειτουργία που συνδέει άκριτα τίτλους κι ονόματα. Το πρόβλημα όμως δεν είναι άλυτο: η βάση του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου biblionet το έχει αντιμετωπίσει αποτελεσματικά με την χρήση του αρχικού γράμματος του πατρωνύμου, π.χ. "Γεώργιος Ε. Μυλωνάς".

Επομένως η επίγευση από την επίσκεψη στον διαδικτυακό τόπο της Εστίας παραμένει δυσάρεστη εφόσον προδίδει αδιαφορία - για να μην πω παραπληροφόρηση (ή, ακόμη χειρότερα, αυτό που φιλότιμα αποφεύγω να πω: προσβολή του τεθνεώτος).

Επειδή ως φαίνεται δεν διαθέτω την περιώνυμη μεγαθυμία του Μυλωνά, εξακολουθώ να θυμώνω αληθινά όταν οι άνθρωποι που ασχολούνται και αγαπούν το βιβλίο κάνουν σφάλματα που προξενούν τόσο γελοία αποτελέσματα.