Μπάτμαν

Nobody calls me Lebowski. You got the wrong guy. 

I'm the Dude, man.

[The Big Lebowski, 1998]

Πιστεύω ότι η ζωή είναι γεμάτη σουρεαλιστικές αναφορές (το έχω πει, το έχω γράψει ξανά και ξανά) κι αυτό είναι για μένα ένα στοιχείο παρηγοριάς, ένα δεδομένο που κάνει τη ζωή μου ανεκτή. Το μήνυμα είναι κατά βάσιν ότι κάτι τόσο γελοίο δεν πρέπει να το παίρνεις πολύ στα σοβαρά. Από την άλλη σκέφτομαι ότι επειδή αγαπώ ιδιαιτέρως το σουρεαλισμό στη ζωή ή τέλος πάντων τείνω να προσέχω τα περίεργα-ασύμβατα-γελοία που συναντώ, ίσως να μου τρέχουν κιόλας ρε παιδί μου περισσότερο, τί να πω; 

Τέλος πάντων, άκου και πες μου τώρα αν έχω δίκιο. Εκεί που είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι του χειρουργείου έτοιμη να γεννήσω, έντρομη όσο δεν παίρνει ως κλασική φοβιτσιάρα, εκεί που κοιτάζω τα πράσινα και μωβ φώτα από πάνω μου και σκέφτομαι: 1. ότι μοιάζουν με φώτα σε ντισκοτέκ και 2. ότι το πράσινο και το μωβ ταιριάζουν πολύ μεταξύ τους, εκεί λοιπόν ακούω τον γιατρό μου να μπαίνει στο χειρουργείο και να πληροφορεί τους νοσοκόμους ότι θα κάνει τον τοκετό μαζί με έναν συνάδελφό του, τον κο. Μπατμανίδη. 

Wanderer above the Sea of Fog (after Friedrich)

Σκέφτομαι λοιπόν εντάξει, ψυχραιμία, εδώ μπορεί συμβαίνουν τα εξής: 

1. δεν άκουσα καλά - μα σε λίγο ο γιατρός μου επαναλαμβάνει το όνομά του καθαρά πάνω από το κεφάλι μου. "Μπατμανίδης". Χωρίς αμφιβολία.

2. ο Μπατμανίδης, ο γνωστός και μη εξαιρετέος τραγουδιστής Μπάμπης Μπατμανίδης, είναι τα πρωινά μαιευτήρας - αλλά τότε πώς εξηγείται ότι κατά δήλωσή του ζει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη; 

3. Μόνη λογική εξήγηση η συνωνυμία ή συγγένεια του μαιευτήρα με τον τραγουδιστή - Μα είναι δυνατόν να υπάρχει όντως άνθρωπος με το αληθινό επώνυμο "Μπατμανίδης"; Και ο άνθρωπος αυτός βρέθηκε εδώ αυτή τη στιγμή για να με ξεγεννήσει; Πού βρισκόμαστε; στη Γκόθαμ Σίτυ;

4. Όλα αυτά δεν συμβαίνουν. Τα φαντάζομαι. Μην ξεχνάμε ότι έχω λάβει ισχυρή αναισθησία. Μπορεί να σάλταρε το μυαλό. Πολύ θέλει; 

The Lamentation (after Rubens)

Μετά το πέρας του τοκετού και των δυσάρεστων άλλων που δεν είναι της παρούσης, όταν πιά βρήκα το κουράγιο να αστειευτώ, ρώτησα το γιατρό μου, γιατί έπρεπε να μάθω, έπρεπε να πάρω μιά απάντηση βρε αδελφέ. Αν με ξεγέννησε ο Πόντιος Μπάτμαν είχα δικαίωμα να το ξέρω. 
- Γιατρέ, το και το, έτσι άκουσα, είναι όντως αυτό το όνομα του συναδέλφου σας; 
- Ναι, αυτό είναι. 
- ... Ε, το ξέρετε ότι υπάρχει και τραγουδιστής με το ίδιο όνομα; 
- Όχι, δεν το ήξερα. 
- Βέβαια.  Έχει πει την "Οικοδομή" (από όπου ο στίχος "η υποδομή σου είναι το κορμί σου, κι όταν το λικνίζεις, οικοδομές γκρεμίζεις") και το "Μη μου σπας τ'αμάξι γλυκιέ μου αναρχικέ". 
- Α, για δες σύμπτωση. Και σήμερα το πρωί κάποιος του έσπασε όντως το αμάξι.

Supper at Emmaus (after Caravaggio)

Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογούμε. Εγώ μπορεί να πιστεύω ότι ο Batman ήταν παρών σε εκείνη τη χειρουργική αίθουσα. Έτσι μ'αρέσει, έτσι πιστεύω. Αν εσείς είστε περισσότερο ορθολογιστές δεχτείτε την εναλλακτική πεζότερη ερμηνεία. 
Ψάχνοντας στο Google διαπίστωσα ότι υπάρχει γυναικολόγος Πατμανίδης.

******

Η ανάρτηση εικονογραφείται με έργα του ζωγράφου Joe Forkan και προέρχονται όλα από το "Lebowski Cycle", μιά σειρά έργων που συνδυάζουν γνωστούς πίνακες της Δυτικής Τέχνης με σκηνές από την ταινία "The Big Lebowski" των αδελφών Κοέν. Μπορεί κανείς να δει όλη τη σειρά -σε συνδυασμό με τα πρότυπά τους- στην ιστοσελίδα του καλλιτέχνη ΕΔΩ. Αν με ρωτάτε δεν βρίσκω όλα τα έργα πετυχημένα και σε πολλές περιπτώσεις η σχέση με τα αρχικά τους πρότυπα είναι από χαλαρή ως γελοία. Αλλά το The Big Lebowski είναι μιά από τις πιό αγαπημένες μου ταινίες. Λέγεται ότι στο The Big Lebowski βρίσκονται απαντήσεις σε πολλά από τα σοβαρά ζητήματα της ζωής - και δεν είναι τυχαίο ότι στην Αμερική έχει ιδρυθεί και σχετική θρησκεία.

και με κλάματα και γέλια

Στο μεγάλο 

κι ας μην του αρέσει ο τραχανάς

Κάτι τύποι σαν εμάς φυλάνε τη νύχτα την πόλη. Απλώνουμε ρούχα μέσα στο άγριο σκοτάδι και σιγουρευόμαστε ότι οι γάτες ερωτοτροπούν ανενόχλητες. Αφουγκραζόμαστε τα μηχανάκια που τρέχουν και προσευχόμαστε για εκείνους που δεν προσεύχεται κανείς. 

Πλυντήριο-άπλωμα-σίδερο, πλυντήριο-άπλωμα-σίδερο, είναι ο ρυθμός των ημερών μας. Ένας ρυθμός καταναγκαστικός, αλλά συγχρόνως καθησυχαστικός, χαυνωτικός. Μακριά από τον κόσμο, η πόρτα του πλυντηρίου πάντα θα κλείνει με ένα κλικ και μετά θα βάζουμε το απορρυπαντικό. 
Τί ωραία λέξη: απορρυπαντικό. Έρχεται με οδηγίες χρήσεως που κανείς μας ποτέ δεν διαβάζει -όλοι το χρησιμοποιούμε με το μάτι, απορρυπαίνουμε κατά την κρίση μας. 

Κάνουμε την μικρή μας επανάσταση κι έπειτα γυρνάμε στο κρεβάτι κι αφουγκραζόμαστε τις ανάσες μας.

[Franz Masereel, The Kiss, 1924]

Λόγω της ημέρας σας αφιερώνω ένα από τα πιό ερωτικά τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ. 
Κι επειδή, αν κρίνω από τον εαυτό μου, μπορεί να βαρεθείτε να πατήσετε το play και ασφαλώς θα βαρεθείτε να το ακούσετε όλο, αντιγράφω και τους στίχους. 

Το μικρό και το μεγάλο
μιά ανοιξιάτικη αυγή
πιάστηκαν από το χέρι
να γυρίσουνε τη γη


Μπρος να πάνε κάνει ζέστη,
πίσω κρύο τσουχτερό
πάγωσε και το μεγάλο 
έβρασε και το μικρό


Κι έτσι πήγανε τα δυό τους
μ'ένα βάζο τραχανά
σ'ένα χαμηλό σπιτάκι
πάνω στα ψηλά βουνά


Και με κλάματα και γέλια
παίζανε στον καναπέ
κι έμειναν εκεί για πάντα,
δεν σηκώθηκαν ποτέ


Κι από το παραθυράκι
αγναντεύανε μαζί
μιά την ασημένια νύχτα
μιά τη μέρα τη χρυσή


Το μικρό και το μεγάλο
κάνανε κι ένα μωρό
που δεν ήταν μεγάλο 
αλλά ούτε και μικρό


Και πιασμένα από το χέρι
ζήσανε πολύ καιρό,
το χοντρούλι το μεγάλο 
και το αδύνατο μικρό 


(σ.τ. αντιγραφέα: αυτό το τελευταίο μπορεί να είναι και αντίστροφο)

Naming the stars

Ονομάζοντας τα αστέρια

Αυτή η τωρινή τραγωδία θα μετατραπεί

τελικά σε μύθο, και στην ομίχλη εκείνης

της μεταγενέστερης αφήγησης ο χτύπος της καμπάνας

τώρα θα γίνει σύμβολο, ή, τουλάχιστον, 

σημάδι για κάτι από καιρό χαμένο

Αυτή θα είναι άλλη μιά από εκείνες

τις χαλαρές αλλαγές, η αναδιευθέτηση

καρδιών, κομμάτια απλώς από παλιές ζωές

μαζί ραμμένα, συγκεντρωμένα σε

έναν αμυδρό αστερισμό, μικρή παρηγοριά.

Κοίτα, θα πούμε, μπορείς σχεδόν να διακρίνεις

εκεί το περίγραμμα: τα ακροδάκτυλά της να αγγίζουν 

τα δικά του, την αδύναμη ένωση

δύο σωμάτων που εισβάλουν στο φως

This present tragedy will eventually
turn into myth, and in the mist
of that later telling the bell tolling
now will be a symbol, or, at least,
a sign of something long since lost.


This will be another one of those
loose changes, the rearrangement of
hearts, just parts of old lives
patched together, gathered into
a dim constellation, small consolation.


Look, we will say, you can almost see
the outline there: her fingertips
touching his, the faint fusion
of two bodies breaking into light.


“Naming the Stars” από το ομώνυμο βιβλίο της Joyce Sutphen

Σοκ και προβληματισμό στις διωκτικές Αρχές της Θεσσαλονίκης προκάλεσε αργά χθες το βράδυ η ταυτοποίηση των δύο πτωμάτων, ενός άντρα και μίας γυναίκας, που είχαν βρεθεί το περασμένο Σάββατο σε προχωρημένη σήψη σε αγροτική περιοχή του Λαγκαδά. 

Όπως αποκαλύφθηκε, επρόκειτο για έναν 16χρονο πομακικής καταγωγής από την Ξάνθη και μια 15χρονη Βορειοηπειρώτισσα, παιδιά οικογενειών ρακοσυλλεκτών. Τα σπίτια των παιδιών βρίσκονται σε κοντινή απόσταση στην Ανω Πόλη Θεσσαλονίκης και όπως προκύπτει από τις πρώτες καταθέσεις είχαν ερωτικό δεσμό. Η εξαφάνισή τους δηλώθηκε πριν από έναν μήνα και έκτοτε δεν είχε βρεθεί ίχνος τους.

Το πρωί του Σαββάτου ένας κάτοικος του χωριού Ανάληψη κοντά στον Λαγκαδά βρήκε κάτω από μπάζα και σκουπίδια τα πτώματα. Ο ιατροδικαστής που έφτασε στο σημείο διαπίστωσε ότι τα παιδιά είχαν χτυπηθεί στο κεφάλι και στο στήθος με βαρύ αντικείμενο, πιθανόν κάποιο σκαπτικό εργαλείο ή τσεκούρι.

Οι αστυνομικοί θεωρούν ότι το διπλό έγκλημα έγινε σε άλλη περιοχή και ότι τα θύματα μεταφέρθηκαν στον σκουπιδότοπο του Λαγκαδά.

Ως αργά χθες εξετάζονταν στην Ασφάλεια μαρτυρίες, σύμφωνα με τις οποίες οι δύο νέοι σκόπευαν να κλεφτούν, γεγονός που είχε προκαλέσει αντιδράσεις στις οικογένειές τους. 

"Άγρια δολοφονία παιδιών που σκόπευαν να κλεφτούν" Εφημ. Τα Νέα, 24 Ιανουαρίου 2012.

Είναι μέρες που δεν μπορώ να ξεπεράσω τη θλίψη αυτής της είδησης, δεν μπορώ να τη μεταβολίσω με τίποτα - κι ας βομβαρδίζομαι καθημερινά από ένα σωρό τραγωδίες. Η σκέψη μου γυρίζει συνέχεια σε αυτά τα δύο παιδιά που δεν μάθαμε τα ονόματά τους, δεν είδαμε τα πρόσωπά τους. Μήπως γι'αυτό δεν υπάρχουν; 
Πέφτουν μπροστά στα μάτια μου συνέχεια εικόνες και φόβοι, εικόνες από αυτόν τον άλλο κόσμο που ζούσε και ζει ακόμη χειρότερα σήμερα κάτω από την περίφημη κόκκινη γραμμή. Όλη η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας συμπυκνωμένη βρίσκεται σε ένα σημείο της Αττικής Οδού: πηγαίνοντας από την Ελευσίνα προς Αθήνα, λίγα μέτρα πριν τα διόδια δεξιά, αν δεν έχεις το νου σου στο αντίτιμο ή όταν περάσεις πολλές φορές ή αν σου τραβήξει το βλέμμα ο καπνός από τα καμμένα λάστιχα, θα δεις τον ελεεινό καταυλισμό. 
"Δυό πτώματα ενός άντρα και μιάς γυναίκας" λέει το δελτίο τύπου μα όταν είσαι 15 και 16 χρονών είσαι ακόμη παιδί, όσο γρήγορα κι αν καλείσαι να ενηλικιωθείς. 
Και κάτι ακόμη: όσο περισσότερο μοιάζει αυτή η ιστορία με τον Ρωμαίο και την Ιουλιέττα, τόσο περισσότερο βεβαιώνομαι ότι η τέχνη δεν θα μπορέσει ποτέ να εκφράσει την βαρβαρότητα της αληθινής ζωής.

******

Οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι του Christopher Jonassen που του αρέσει να φωτογραφίζει φθαρμένα τηγάνια.