Χαλάλι τα 25 ευρώ που πλήρωσα για την ΕΡΤ στον τελευταίο λογαριασμό της ΔΕΗ.
8 μέρες μετά το προηγούμενο ποστ, ακόμη η ζωή δεν συνεχίζεται. Ναι, ευτυχώς.
Η σπουδαιότερη στιγμή της ημέρας μου.
Το πρωί στην πλατεία Κολωνακίου, μέσα στη μέση της πλατείας ακριβώς, μιά ηλικιωμένη γυναίκα καθισμένη σε αναπηρικό καροτσάκι. Ένας ηλικιωμένος άντρας καθισμένος σε ένα τσιμεντένιο παγκάκι, ακουμπάει τα χέρια του στο μπαστούνι του. Σκύβει το σώμα του μπροστά, κοιτάζει τη γυναίκα βαθιά μέσα στα μάτια καθώς εκείνη του μιλάει.
Το ανθρωπόμορφο τέρας στη δουλειά υπολογίζει το εφάπαξ και τη σύνταξη.
Δεν του φτάνουν.
Δεν του φτάνουν να αγοράσει αγάπη, φιλία. Μόλις και μετά βίας φτάνουν για ανοχή.
Φτάνουν και περισσεύουν για ψυχοφάρμακα.
Ανακάλυψα τη Μαριάνθη Κεφάλα. Φταίει που δεν είμαι από τη Θεσσαλονίκη μάλλον. Πρωτοάκουσα το όνομά της το Σάββατο το βράδυ από την κυρία Κρανιδέλλη στο Ταλέντα made in Greece και ψάχνοντας χτες στο Google περισσότερα, έπεσα (μα είναι δυνατόν; είναι κισμέτ; τι είναι;) πάνω σε πολύ πρόσφατη συνέντευξήτης of all people στον Άρη Δημοκίδη.
Η κυρία Κεφάλα έχει μιά θαυμάσια λαϊκή φωνή όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει ακούγοντας για παράδειγμααυτό-και όχι δεν αστειεύομαι.
Η ιστορία των Mary's flower Superhead στο τέλος της συνέντευξης της κυρίας Κεφάλα τριγυρίζει από χτες στο μυαλό μου. Πριν βγω από το τραίνο το πρωί παρατηρώ στο τζάμι της πόρτας πόσο μεγάλο είναι το κεφάλι μου. Θα μπορούσα να λέγομαι Royal Superhead και αυτό θα ήταν νομίζω ένα πάρα πολύ ωραίο καλλιτεχνικό ψευδώνυμο.
Πολλά τα στραβά αλλά τι να γίνει; Η ζωή συνεχίζεται. Θα αλλάξουμε πρωτοσέλιδα και πρώτα θέματα, πυρκαγιές, Ζαχόπουλος, Εφραίμ, πάμε παρακάτω. Η ζωή συνεχίζεται. Κάτι άλλο πιό επίκαιρο θα προκύψει. Η ζωή συνεχίζεται.
Και τώρα κυρίες και κύριοι η αθλητική σας ενημέρωση. Η ζωή συνεχίζεται.
Ένα παιδάκι. Ποιός θυμάται τον εαυτό του στα 15; Πόσο παιδάκι. Θυμώναμε με όλα, μας έφταιγαν όλα, μας πέρναγε εύκολα ή δεν μας πέρασε ποτέ. Τα παιδάκια τροφή των ενηλίκων στη ζούγκλα μας.
Ένα παιδάκι παίζει με έναν ειδικό αστυνομικό σκύλο. Τον τσιγκλάει μια, δυό, κι ο σκύλος δαγκώνει. Προσοχή ο σκύλος δαγκώνει. Είναι άλογο ον και δαγκώνει.
Ένας "ειδικός φρουρός" ειδικός στο να σκοτώνει ανηλίκους που τον εκνευρίζουν. Α, μα δα.
Ένας ακόμη άνθρωπος με ψυχολογικά προβλήματα που δεν έπρεπε να οπλοφορεί, βεβαίως οπλοφορεί και βεβαίως χρησιμοποιεί το όπλο του. Δεν είναι και τόσο έκπληξη έτσι δεν είναι;
Ακούω τον Καραμανλή πριν λίγο να με διαβεβαιώνει ότι θα πληρώσουν οι υπαίτιοι. Πόσο κάνει να πληρώσουν βρε αδελφέ.
Πόσο κάνει αλήθεια; Πόσο κάνει στην Ελλάδα η ζωή ενός παιδιού;
Εγώ ξέρω να σας πω πόσο ακριβώς κάνει. Η ζωή ενός παιδιού στην Ελλάδα κοστίζει λίγα χρόνια φυλακή. Αυτό. Κι έπειτα ο δολοφόνος συνεχίζει τη ζωή του.
Το κράτος μας αγαπά, δεν θέλει κανέναν μας να εξοντώσει. Προπαντός όχι τους εγκληματίες, στους οποίους για κάποιο λόγο εξαντλεί συστηματικά την φιλάνθρωπη διάθεσή του.
Έξω όμως τώρα δα, η ζωή δεν συνεχίζεται, έτσι δεν είναι;
Το ξέρω που για να επιτύχει κανείς στην ζωή, και για να εμπνέει σεβασμό χρειάζεται σοβαρότης. Και όμως με είναι δύσκολο να είμαι σοβαρός, και δεν εκτιμώ την σοβαρότητα.
Ας εξηγηθώ καλύτερα. Με αρέσει στα σοβαρά μόνον η σοβαρότης. Δηλ. 1/2 ώρα, ή μια ώρα, ή δυο ή 3 ώρες σοβαρότητα την ημέρα. Συχνά βέβαια και σχεδόν ολόκληρη μέρα σοβαρότητα.
Άλλως με αρέσουν τα χωρατά, η αστειότης, η ειρωνεία ή με ευφυή λόγια, το χαμπαγκάρισμα. (1)
Αλλά δεν κάνει.
Δυσκολεύει τες δουλειές.
Διότι ως επί το πλείστον έχεις να κάμνεις με ζευζέκηδες και αμαθείς. Αυτοί δεν είναι πάντοτε σοβαροί. Μούτρα, σέρια (2) ζωωδώς. Που να αστειευθούν. Αφού δεν καταλαμβάνουν. Τα σέρια τους μούτρα είναι αντικατοπτρισμός. 'Ολα τα πράγματα είναι προβλήματα και δυσκολίες για την αγραμματοσύνη τους και για την κουταμάρα τους, γι'αυτό σαν βώδια και σαν πρόβατα (τα ζώα έχουν σοβαρότατες φυσιογνωμίες) είναι περιχεμένη επάνω στα χαρακτηριστικά τους η σοβαρότης.
Ο αστείος άνθρωπος γενικώς περιφρονείται, τουλάχιστον δεν λαμβάνεται υπ'όψιν σημαντικά, δεν εμπνέει πολλήν πεποίθησιν.
Γι'αυτό κι εγώ καταγίνομαι στους πολλούς να παρουσιάζω σοβαρήν όψι. Ηύρα πως μεγάλως με διευκολύνει τες υποθέσεις μου. Εσωτερικώς γελώ και αστειεύομαι πολύ.
(1) από το αγγλικό humbugging, αστειότητα, ανοησία (2) από το αγγλικό serious Κ. Π. Καβάφης, "Σημειώματα", καταγραφή την 26η Οκτωβρίου 1908
στο Δ. Δασκαλόπουλος, Μ. Στασινοπούλου, Ο Βίος και το Έργο του Κ.Π. Καβάφη, Μεταίχμιο 2001, 71
Once upon a time there was a black man living in a white house.
Ποιός ξέρει πώς θα τελειώσει το παραμύθι.
Προς το παρόν χαμογελάμε με συγκρατημένη αισιοδοξία για τον πρόεδρό μας κι ελπίζουμε να τα καταφέρει να αλλάξει κάτι. Να τα καταφέρει να μην μας απογοητεύσει.
Όλοι οι πολίτες του "πρώτου" κόσμου είμαστε βεβαίως αμερικανικής κουλτούρας άνθρωποι. Ο Ισοκράτης το λέει σαφώς στον Πανηγυρικό. Έψαξα και βρήκα το κομμάτι η έρμη μην τυχόν και κάνω λάθος.Όχι, εντάξει, καλά το θυμόμουν
(όπου 'πόλις' διάβαζε United States of America και όπου 'Έλληνες' Αμερικανοί)
Συγκινήθηκα με την εκλογή του Ομπάμα.
Είναι μιά σημαντική ιστορική στιγμή γιατί είναι ένα βήμα εξέλιξης του ανθρώπινου είδους αν το σκεφτεί κανείς καλά. Ένα βήμα σημαντικό για όλους πάνω σε αυτόν τον μισαλλόδοξο πλανήτη, ένα ράπισμα και μιά τετραετής ποινή για τους ρατσίστες που θα αναγκάζονται να τον βλέπουν, μαύρον αυτόν μέσα στον Λευκό και άσπιλο Οίκο. Επιπλέον, στον Ομπάμα βλέπω να αντικατοπτρίζεται η μεγάλη επιτυχία του Αμερικανικού εκπαιδευτικού συστήματος -προμηνύεται ευχάριστη αλλαγή να βρεθεί ένας τόσο μορφωμένος άνθρωπος σε μιά τόσο σημαντική ηγετική θέση.
Το αγαπημένο μου σημείο στην πρώτη ομιλία του ήταν όταν προσφώνησε τη γυναίκα του, έτσι τόσο πολύ δημοσίως, the love of my life.
Το ξέρω είμαι πολύ ρομαντίκα που λέει και ο Λαλάκης ο Εισαγόμενος.
(αυτή είναι μιά από τις ωραιότερες φωτογραφίες γάμου που έχω δει)
Κατά σύμπτωση, η Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008 ήταν η τελευταία μέρα της δικής μου Ιλιάδας που κράτησε περίπου 600 ημέρες. Ως άλλος Αγαμέμνων, ολοκλήρωσα την αποστολή μου, κέρδισα την αμφίβολη νίκη μου. Και ως άλλος Αγαμέμνων πρέπει τώρα να πάρω το δρόμο της επιστροφής σε μιά πατρίδα που με περιμένουν με το μαχαίρι έξω απ'το θηκάρι.
Από Δευτέρα αρχίζει (ή μάλλον συνεχίζεται) η Οδύσσειά μου. Θα είναι δύσκολο να πηγαίνω κάθε μέρα σε μιά δουλειά στην οποία αισθάνομαι ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να χρειαστεί να παραιτηθώ. Αλλά τα δύσκολα είναι για τους ανθρώπους, υπάρχουν και χειρότερα (κ.ά. τέτοια κλισέ που βαριέμαι να επαναλάβω) και βέβαια δεν είναι πρώτη φορά που θα πολεμήσω με μνηστήρες.
Δευτέρα πρωί θα εισέλθω σαν μαύρο πρόβατο μες στο λευκό μαντρί τους.
Το soundtrack αυτών των ημερών μου περιλαμβάνει τρεις hardcore επιλογές. Κανονικά θα ντρεπόμουν μάλλον να τις παραδεχτώ, αλλά έχω ορκιστεί να συνεχίσω να ξεφτιλίζομαι με ειλικρίνεια σε αυτό το blog για όσο ακόμη μου αρέσει να το έχω ανοικτό.
Είναι επιλογές καρδιάς και μελούρας από αυτές που συχνάκις ποστάρω εδώ δηλώνοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής μου πόσο βασανίζομαι, τι τραβάω, πόσο αξιολύπητη drama queen είμαι. Τέλος πάντων αλίμονο αν δεν καταλάβατε τι εννοώ όσοι με διαβάζετε.
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Τις περισσότερες ώρες της μέρας θα με ακούσει κανείς να σιγοψυθιρίζω-τραγουδάω-σφυρίζω το
Έρχονται όμως και κάτι ώρες, έτσι πιό δύσκολες, πιό 'δάκρυ στην άκρη του ματιού', πιό crescento φόβου τέλος πάντων. Τότε το εσωτερικό μου tracklist το γυρνάει σε
Επειδή όμως δεν θα πάψω μάλλον ποτέ να είμαι το γελοίο άτομο που όλοι αγαπάνε να μισούν, έρχονται και κάτι ώρες, έτσι να, πιό λολές να τις πω, πιό λαϊκές οπότε
Τρεις φίλοι με τους οποίους έχω χάσει εδώ και καιρό επικοινώνησαν μαζί μου εχτές. Ήταν μία από αυτές τις μέρες που λένε στα ωροσκόπια "ένας φίλος που έχετε καιρό να μιλήσετε θα επικοινωνήσει μαζί σας".
Στο μεταξύ τρέχω πολύ. Αγχωτικά και με μπόλικη αδρεναλίνη. Και μισώ το γεγονός ότι δεν μπορώ να τήρησω τα deadline που εγώ η ίδια βάζω -κι εκτίθεμαι πρωτίστως σε μένα. Είμαι πολύ κακή στο να υπολογίζω πόσος χρόνος χρειάζεται για κάτι -εννοείται υπολογίζω λιγότερο από όσο χρειάζεται.
Λείπω συνέχεια από το σπίτι και έχω σκοπό στο τέλος αυτού του χρόνου να υπολογίσω πόσες μέρες φέτος κοιμήθηκα στο κρεβάτι μου. Χονδρικά πρέπει να έχω λείψει τουλάχιστον τον μισό χρόνο. Αλλά είπαμε δεν είμαι καλή στο να υπολογίζω.
Ουφ. Με περιμένει ένα βουνό σίδερο κι εγώ κάθομαι εδώ νηστική και με ένα φλερτ ημικρανίας και γράφω όλα αυτά τα ασυνάρτητα. Κάπου εδώ, που με κουράζει ακόμη και η ιδέα να φάω (ποιόν; εμένα!) σκέφτομαι ότι έχω αρχίσει να αποσυντίθεμαι, να 'γίνομαι κομμάτια'. Αύριο θα φύγω πάλι.
Όποτε ακούω αυτό το τραγούδι μέσα στο στήθος μου ακούω έναν αληθινό ήχο. Ένα μικρό στιγμιαίο αλλά δυνατό κρακ.
Θέλεις πιό πολλά χρήματα, δουλεύεις σκληρά και δεν αμείβεσαι όσο θα έπρεπε, όσο θα ήθελες. Αγχώνεσαι με τους λογαριασμούς, θέλεις να ταξιδεύεις περισσότερο, θέλεις καινούργιο αυτοκίνητο, περισσότερες παροχές για τα παιδιά σου, ένα καλύτερο σπίτι.
Κι όμως. Είσαι στη λίστα με τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου.
Έβρεχε τελικά και ούτε μανιτάρια ούτε τίποτα. Μόνο κυνηγοί. Πολλοί, μανιακοί, μεταμφιεσμένοι και κυνοκρατούντες.
Στο σπίτι μας τραγουδάμε σχεδόν συνέχεια. Πότε ο ένας, πότε ο άλλος. Όχι νορμάλ τραγούδια, ούτε σε νορμάλ εκτελέσεις.
Διασκευές και λαρυγγισμοί κατεξοχήν. Και παραλλαγή των στίχων για να ταιριάζουν πότε στον έναν, πότε στον άλλον. Μάλιστα ένα από τα αγαπημένα μας παιχνίδια είναι να τραγουδάμε λαϊκά τραγουδάκια με ύφος και στυλ γρηγοριανού μέλους (κάποτε κάναμε και σχετική ερασιτεχνική ηχογράφηση...). Άστα να πάνε, πολύ γελοίες καταστάσεις.
Εχτές πού άκουγα τον Θ. να τσιρίζει σαν τον Ταμπάκη από την κουζίνα ένα τραγουδάκι τέτοιο για μένα, σκέφτηκα ότι έτσι ακριβώς είναι η αληθινή ευτυχία.
Ένα φάλτσο τραγούδι με παραλλαγμένους στίχους που ξελαρυγγιάζεται να στο τραγουδάει εκείνος που αγαπάς.
Εχτές σοκαρίστηκα διότι συνειδητοποίησα ότι ο τραγουδιστής Μιχάλης Κακέπης πρέπει να ήταν ο δάσκαλός μου στην έκτη δημοτικού!! Μάλιστα θυμάμαι ότι ο δάσκαλός μου λεγόταν και Κακεπάκης και Κακέπης (όπως πολλά Κρητικά επίθετα "στέκουν" και χωρίς την κατάληξη).
Θυμάμαι ότι αγαπούσε πολύ την μουσική, είχε ο ίδιος πολύ ωραία φωνή και προσπάθησε να οργανώσει την τάξη μας σε μιά χορωδία. Γι'αυτό κάθε μέρα σχεδόν μετά το μάθημα μας πήγαινε σε μιά γειτονική του σχολείου αίθουσα (του Συλλόγου Κρητών "Ομόνοια") και μαθαίναμε κρητικά τραγούδια. Ήταν κάπως περίεργο διότι πολλά από τα παιδιά της τάξης (μεταξύ τους κι εγώ) δεν ήταν από την Κρήτη, όμως με αυτό τον τρόπο μάθαμε ένα σωρό ωραία τραγούδια και γίναμε εξπέρ (so not)! Μακάρι να μπορούσα να σας τραγουδίσω το σουξέ μου "Αγρίμια κι αγριμάτσια μου" για να καταλάβετε...
Μάλιστα θυμάμαι ότι στο πλαίσιο της δραστηριότητας της χορωδίας, μάς μάζεψαν ένα ωραίο πρωί του Ιανουαρίου (1983 νομίζω) και είπαμε τα κάλαντα στο Καστρί!! Κι εγώ πρώτη θέση (η ωραία Θεσσαλιώτισσα) ντυμένη Κρητικοπούλα. Οποία υποκρισία! Παρεμπιπτόντως, έχω σχετική φωτό χειραψίας με τον Πρόεδρο που ποτέ δεν ξέρετε πότε θα τη δείτε σε κανένα προεκλογικό φυλλάδιο αν αποφασίσω ποτέ να πολιτευτώ...
Τέλος πάντων για να επανέλθω στο θέμα, ο τραγουδιστής Κακέπης δεν είμαι σίγουρη αν είναι ο δάσκαλος εκείνος ή όχι. Από τις φωτογραφίες του που βρήκα στο ίντερνετ θα έβαζα στοίχημα ότι αυτός είναι, αλλά ο Bosko με πληροφόρησε ότι πρέπει να είναι 45 χρονών, άρα στα δεκαεννιά του δεν μπορεί να δίδασκε ο άνθρωπος.
Πάντως καλή του ώρα του γλυκού μου δασκάλου όπου κι αν βρίσκεται...
Σήμερα στο αυτοκίνητο υπέβαλα τον εαυτό μου συνειδητά στο μαρτύριο να ακούσω την εκπομπή του Α. Ρουμελιώτη στο City. Συνέχιζα να ακούω διότι πολύ απλά δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που άκουγα! Πέρα από το γεγονός ότι η προβληματικότατη άρθρωση του εκφωνητή ήταν εκνευριστική, είναι απίστευτο πόσες ασυνάρτητες σεξιστικές σαχλαμάρες ξέβρασε ο καταπιώνας του (και ξέβραζε ακατάπαυστα, χωρίς ανάσα). Από το ό,τι οι "αδελφές" φταίνε για την κρίση στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης (με συνειρμό από την ονομασία της τράπεζας Lehman brothers όπου brothers=αδελφές!!!) ως την πρόωρη εκσπερμάτιση των ανδρών (που όμως δεν απασχολεί τις γυναίκες διότι αυτές θέλουν μόνο να "τυλίξουν" τους άνδρες).
Σεβαστέ μου Δρ. Φλάντζα ως φαίνεται τα ούφο δεν βγαίνουν μόνο από την τηλεόραση αλλά και από το (καταταλαιπωρημένο) ελληνικό ραδιόφωνο.
Ένα ποστ διανθισμένο με φράσεις από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.
Ενδόμυχη σκέψη νο. 3297: Η καταλληλότερη να ενσαρκώσει την Αλίκη Βουγιουκλάκη, ιδιαιτέρως την εποχή γύρω στο 1970, είμαι ΕΓΩ. Δεν μπορώ να φανταστώ καμιά καλύτερη από μένα στη Νεράϊδα και το Παλικάρι. Τα έχω όλα: την τσαχπινιά, το μαλλί, τα κιλά. Αλλά το ξέρουμε πιά: η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, το ταλέντο δεν αναγνωρίζεται, κλπ.
Αναρωτιέμαι τι φταίει γι'αυτή την εμμονή μου με την Αλίκη. Δεν είμαι σίγουρη, αλλά ίσως φταίει ο αδελφός της νονάς μου. Όποτε πήγαινα σπίτι τους όταν ήμουν μικρή, με άρπαζε από τα μάγουλα και μου έδινε δύο πολύ ρουφηχτά φιλιά-βεντούζες (τα είχα ονομάσει προς τιμήν του "φιλιά Μήτσου"), με κοίταζε μιά στιγμή μέσα στα μάτια και μου έλεγε με βαθιά φωνή: "Αλίκη! Ίδια η Αλίκη". Και ακριβώς επειδή με αποκαλούσε Αλίκη, του έκανα τη χάρη και δεν σκούπιζα αμέσως τα σάλια από το μάγουλο, όπως έκανα συνήθως δηλαδή, αλλά λίγο μετά, διακριτικά.
"Who are you? said the Caterpillar.
"I-I hardly know, Sir, just at present -at least I know who I was when I got up this morning, but I think I must have changed several times since then."
"What do you mean by that?" said the Caterpillar, sternly. "Explain yourself!"
"I can't explain myself, I'm afraid, Sir," said Alice, "because I'm not myself, you see."
Σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις για το ζώδιό μου περνάω μιά φάση επαναστατική. Καταλαβαίνετε την αδήριτη ανάγκη να επιβεβαιώσω τις προβλέψεις. Οι ανεμόμυλοι γύρω μου περιμένουν να τους καταλάβω αλλά εγώ στο μεταξύ λύνω μετά μανίας sudoku.
When I used to read fairy tales, I fancied that kind of thing never happened, and now here I am in the middle of one! There ought to be a book written about me, that there ought! And when I grow up, I'll write one -but I'm grown up now...
Σε λίγες ώρες, για λίγες μέρες, θα φωτογραφίζω μανιτάρια. Μία από αυτές τις ανεξήγητες μανίες μου, από τις οποίες δεν προκύπτει τίποτα, δεν γίνονται δηλαδή για κάποιο σκοπό -δεν τα μαζεύω για να τα φάω, δεν κάνω κάτι με όλες αυτές τις φωτογραφίες που έχω κατά καιρούς συλλέξει.
Είναι μιά ακόμη δραστηριότητα στο πλαίσιο της στάσης που είχα και εξακολουθώ να έχω στη ζωή μου ότι συνειδητά θέλω να χάνω, να ξοδεύω σπάταλα το χρόνο μου σε πράγματα που με ευχαριστούν, χωρίς να προκύπτει κάποιο αποτέλεσμα, χωρίς σκοπιμότητα.
Τις άχρηστες δραστηριότητές μου νιώθω βέβαια συχνά την ανάγκη να τις υπερασπίζομαι με ένα σωρό χαζές δικαιολογίες που υποτίθεται αποδεικνύουν την χρησιμότητά τους. Στην ουσία υπερασπίζομαι το δικαίωμά μου να έχω άχρηστες, άσκοπες δραστηριότητες, γιατί καταλαβαίνω ότι είναι σχεδόν εγκληματικό στις μέρες μας να χάνεις χρόνο άσκοπα, να μην έχεις στόχο, να μην έχεις οποιουδήποτε είδους κέρδος.
"Would you tell me, please, which way I ought to go from here?"
"That depends a good deal on where you want to get to," said the Cat.
"I don't much care where -"said Alice.
"Then it doesn't matter which way you go," said the Cat.
"- so long as I get somewhere," Alice added as an explanation.
"Oh you're sure to do that," said the Cat, "if you only walk long enough."
O Yellow Kid εμπνέεται από το γνωστό παίγνιον των Dada και μας καλεί να παίξουμε μαζί του.
Ο Ηνίοχος λαμβάνει την πρόσκληση και με τη σειρά του προσκαλεί μεταξύ άλλων κι εμένα.
Οι κανόνες, τους οποίους αντιγράφω από τον Ηνίοχο που αντέγραψε τον Yellow Kid είναι οι εξής:
Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε φράσεις από πέντε μπλόγκερ της επιλογής μας και να σχηματίσουμε με τις φράσεις αυτές μια καινούργια φράση
Επίσης
Α. Η επιλογή της κάθε φράσης από τον κάθε μπλόγκερ να μην μην ξεπερνά τις τρεις λέξεις και να επιλέγεται από τους χρήστες με όσο το δυνατόν τυχαίο copy/paste.
Β. Δεν έχει σημασία αν στο τέλος η πρόταση ή η παραγραφός βγάζει νόημα. Αυτό είναι και η πλάκα! Αποφύγετε να "ωραιοποιήσετε" το αποτέλεσμα, και αφήστε την ως έχει.
Γ. Αποφεύγετε να χρησιμοποιείτε φράσεις απο ήδη επιλεγμένους μπλόγκερ.
Μιά εβδομάδα στη Λέσβο. 860 χιλιόμετρα on the road. Ένα ταξίδι που εξελίχθηκε ακριβώς όπως το είχαμε οργανώσει. Και μόνο γι'αυτό, αξιομνημόνευτο.
το άγαλμα της Ελευθερίας στο λιμάνι της Μυτιλήνης
Σκηνές από το έργο:
Κατάλαβα ότι η ζωή μπορεί να είναι όχι απλώς κινηματογραφική αλλά και cartoon: ένας αρουραίος με 'κυνήγησε' (υπό το αδιάφορο βλέμμα μιάς γάτας) σην αυλή μιάς εκκλησίας και με ανάγκασε να (προσπαθήσω να) σκαρφαλώσω σε έναν στύλο. Ό,τι και να σας περιγράψω είναι λίγο. Έπρεπε να είστε εκεί να κάνετε καινούργιο συκώτι.
Αμίμητος καυγάς ανάμεσα σε φύλακες του νέου Αρχαιολογικού Μουσείου Μυτιλήνης. Φαίνεται πώς έχει κάποιου είδους κακή αύρα το έρημο...
Το παλιό Μουσείο είναι η περίτρανη απόδειξη της εκτίμησης που χαίρουν οι προϊστορικές αρχαιότητες εν Ελλάδι αν δεν εξυπηρετούν εθνικ(ιστικ)ούς σκοπούς.
Στο κατά τα άλλα υπέροχο Μουσείο του Απολιθωμένου Δάσους υψωμένο φρύδι και ύφος χιλίων καρδιναλίων.
Ευγενείς αν μη τι άλλο στο Μουσείο του Θεόφιλου και στο Teriade.
Υπάρχει μουσείο στην Λέσβο που να αισθάνεσαι πραγματικά ευπρόσδεκτος;
Ναι, ευπρόσδεκτοι στο θαυμάσιο Μουσείο Βιομηχανικής Ελαιουργίας στην Αγία Παρασκευή. Το αποδεικνύουν με τη σήμανσή τους σε όλο το νησί και φυσικά την υποδοχή τους.
Ευπρόσδεκτοι στη Δημοτική Πινακοθήκη της Μυτιλήνης που φιλοξενεί τη συλλογή έργων τέχνης του τεχνοκριτικού Γιώργου Πετρή.
Ευπρόσδεκτοι στο Βυζαντινό Μουσείο της Μυτιλήνης (απέναντι από τον Άγιο Θεράποντα στο κέντρο της πόλης, δεν το πιάνει το μάτι σου), που θα ήταν σοβαρή παράλειψη να μη δει κανείς.
Κεραμεικά στη Μυτιλήνη. Μιά γλυκόπικρη ιστορία πάλης ανάμεσα στο βιομηχανοποιημένο κιτς και την παραδοσιακή δημιουργία. Πήγαμε διαβασμένοι και αναζητήσαμε την Εργάνη στην πόλη της Μυτιλήνης. Απολύτως καλόγουστες δημιουργίες, θερμή υποδοχή με δύο πολύ ζεστά χαμόγελα, η σελίδα τους τους αδικεί και τους το είπα: πρέπει να την αναβαθμίσουν. (Παύλο κάνε κάτι!). Όσοι πάντως μελλοντικά βρεθείτε στην Αγιάσο πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτείτε τον Δ. Χατζηγιάννη, τέταρτη γενιά κεραμίστα, γιό του Γιάννη Χατζηγιάννη που δίδαξε πολλούς από τους νεώτερους κεραμίστες του νησιού, στο εκπληκτικό εργαστήριό του. Μας χάρισε μιά σπασμένη του κανάτα, ένα από τα ωραιότερα αντικείμενα που έχουμε στο σπίτι μας.
Ελιές, ελιές, ελιές, ελιές, ελιές. Και πεύκα. Και λάβα!
Και σαπούνια ξαδέλφη μου! Σαπούνια! Σαπούνια ε;Σαπούνια!
Ούζα, άλλο καλό. Προσωπικά ψηφίζω Λισβόρι.
Στην χερσόνησο της Αμαλής μία πέρδικα διασχίζει το δρόμο, σταματά και μας κοιτάζει με την ίδια περιέργεια που την κοιτάμε κι εμείς. Φταίει το ροζ μαντήλι μου;
Ροζ φλαμίνγκο στις Αλυκές της Καλλονής.
Το βυζαντινό εκκλησάκι του Αγίου Στεφάνου -μιά εκπληκτική εμπειρία.
Ο πευκώνας στην περιοχή της Αγιάσου.
Στη Λέσβο χρησιμοποιούσαμε τρεις χάρτες συγχρόνως και τον αρκετά καλό οδηγό της Τ. Χατζηδημητρίου Ανεξερεύνητη Λέσβος. Και πάλι βρεθήκαμε να ψάχνουμε ένα χωριό που δεν υπάρχει. Χριστούγεννα έλεγε σε έναν από τους χάρτες και φυσικά typical me ξεκίνησα να βρω το μόνο μέρος στη γη που θα ήθελα να είμαι δήμαρχος. Μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι, δεν θα πολιτευτώ.
Μονοήμερη εκδρομή στό Αϊβαλί και την Πέργαμο. Ο Τούρκος καπετάνιος καπνίζει απολαυστικά το πούρο του. Κουκουναριές. Ένα μεταλλείο χρυσού. Τανκς δίπλα στο Ασκληπιείο. Οι άνθρωποι είναι φιλόξενοι και επαγγελματίες. Η αξιοπρέπεια της φτώχειας. Οι Έλληνες που ταξιδεύουν μαζί μας μάς κάνουν να ντρεπόμαστε για τη συμπεριφορά τους. "Όλα δικά μας είναι" -so not.
Έναν σύντροφο που θα του ανοίξει το σπίτι του και την αγκαλιά του και θα είναι έτοιμος να περάσει μαζί του μια πολύχρονη σχέση ζωής. Έναν άνθρωπο για να μοιραστεί τα δύσκολα και τα εύκολα, που δεν θα τον προδώσει με την πρώτη ευκαιρία, δεν θα τον βαρεθεί και δεν θα τον δει σαν παροδικό παιχνίδι, αξεσουάρ ή ό,τι άλλο.
Ο Ερμής είναι έτοιμος να δώσει και να πάρει πολλή αγάπη.
Αν υπάρχει εκεί έξω ένας άνθρωπος που θέλει το ίδιο, ας στείλει ένα mail στο cerameia παπάκι yahoo τελεία com
(στη φωτό βλέπετε πόσο του πάνε τα κόκκινα)
Λάβετε παρακαλώ υπ'όψιν ότι ο Ερμής είναι 1 1/2 χρονών, διασταύρωση beagle με λαμπραντόρ (πιθανότατα), περίπου 30 κιλά, πολύ φιλικός και πολύ καλός φύλακας. Είναι κατάλληλος για εξοχική κατοικία ή σπίτι με κήπο. Κι αν βρίσκεστε εκτός Αθηνών, μην νοιάζεστε. Η αγαπημένη μου φίλη που έχει αναλάβει να του βρει το καινούργιο του σπίτι, θα κανονίσει να έρθει ο Ερμής σε σας.
Nous deux nous tenant par la main Nous nous croyons partout chez nous Sous l'arbre doux sous le ciel noir Sous tous les toits au coin du feu Dans la rue vide en plein soleil Dans les yeux vagues de la foule Auprès des sages et des fous Parmi les enfants et les grands L'amour n'a rien de mystérieux Nous sommes l'évidence même Les amoureux se croient chez nous.
Paul Eluard, Derniers poèmes d'amour, 1963
Εμείς οι δυό κρατιόμαστε απ'το χέρι
Εμείς είμαστε σαν το σπίτι μας παντού
Κάτω απ'το δέντρο το τρυφερό κάτω απ΄τον ουρανό το μαύρο
Περνάμε μέρες μνημόσυνο στην Αλίκη. Την αποκαθηλωμένη, μηδέποτε οριστικά δικαιωμένη στο κοινό αίσθημα, την Αλίκη-εγκληματία (σωστά την χαρακτήριζε η Μαλβίνα) που έλαμπε περισσότερο από ό,τι αντέχαμε.
Ξυπνάμε και κοιμόμαστε με τις βιογραφίες. Ρουφάμε πάλι όσα λίγα πέφτουν στα χέρια μας, με την ψευδαίσθηση ότι θα ζωντανέψει εκείνη για λίγο, ότι θα την καταλάβουμε κάπως περισσότερο. Στα σημεία που μεταφέρονται τα λόγια της ακούω τη φωνή της στα αυτιά μου.
Το βιβλίο του Γ.Π. είναι άνισο φυσικά, σε πολλά σημεία αντιγράφει άλλες πηγές αυτούσιες, στην αρχή μου φάνηκε παιδαριώδες στις διατυπώσεις του, σαν παιδική έκθεση ένα πράμα, αφελές με την καλή έννοια. Μετά σκέφτηκα αυτός είναι ένας τρόπος, ας πούμε ασφαλής, να προσεγγίσει αυτό το τραυματισμένο πλάσμα την μάνα-προστάτη του. Να την δικαιώσει όσο μπορεί και να δοκιμάσει εκ των υστέρων όσο μπορεί κι εκείνος να την προστατεύσει. Με τις πληγές του χαίνουσες ακόμα, με απολογίες, αιτιολογίες και δικαιολογίες. Η δίκη της Αλίκης με υπεράσπιση τον Γ.Π. που δικάζεται πιά κι ο ίδιος.
Η Αλίκη φυσικά θα μένει στο εδώλιο. Αλλά καθώς προχωρούσα στις σελίδες του βιβλίου κατέληξα ότι ο Γ.Π. πρέπει να απαλλαχτεί της δίκης του. Πώς να δικάσει κανείς ένα τόσο πολύ δαρμένο παιδί;
Από τις χαρές του βιβλίου ήταν η επιβεβαίωση ότι η Αλίκη έπαιζε τον εαυτό της στις ταινίες. Τό'ξερα, φωνάζω. Αυτά που προσπαθούσαμε να μάθουμε, να ξετρυπώσουμε από "αποκαλύψεις", να αποκρυπτογραφήσουμε από τα μισόλογα των συνεντεύξεων, η Αλίκη παιδί και μάγισσα τα έκανε ταινίες και τα πρόβαλε στα λευκά πανιά της Ελλάδας, πρός βρώσιν και συμμόρφωσιν. Όλα είναι εκεί.
Για σκέψου, ακόμη και η Υπολοχαγός Νατάσσα ήταν τόσο αυτοβιογραφική.
Όση κι αν ήρθε σκοτεινιά, όση κι αν θα'ρθει μπόρα
κάπου θα πάψει η ανηφοριά, θα'ρθεί κι η κατηφόρα
(προσπαθώ να μην το ξεχνάω Αλίκη)
Στο μεταξύ, στην αληθινή ζωή μας, κάνω όνειρα και σχέδια μακροπρόθεσμα, ακριβώς ότι δεν θα έπρεπε να κάνω δηλαδή αυτή την εποχή. Το φθινόπωρο αυτό θα είναι κατεξοχήν μιά εποχή αναμονής κι αβεβαιότητας. Όπως πρέπει να είναι ένα καθως πρέπει φθινόπωρο, ένα φθινόπωρο με τα όλα του. Κάνω σχέδια κι έπειτα σκέφτομαι ότι αυτό απαγορεύεται. Όχι σχέδια τώρα.
Μεγαλώνω κι εξακολουθώ σαν ηλίθιο, ηλίθιο παιδί να αρνούμαι να συνειδητοποιήσω τη σοβαρότητα των πραγμάτων. Αρνούμαι να παραδεχτώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν με συμπαθούν. Σύνδρομο Αλίκης μάλλον ε; Θέλω να μ'αγαπούν όλοι και να μου το δείχνουν και μου φαίνεται περίεργο όταν αυτό δεν συμβαίνει. Ακόμη πιό ακατανόητο μου φαίνεται, μα εντελώς ασύλληπτο σας το ορκίζομαι, ότι πλέον στα 36 μου υπάρχουν άνθρωποι που δεν με βρίσκουν χαριτωμένη, δεν με δέχονται όπως είμαι, με κατακρίνουν, με προσβάλλουν κι ακόμη υπάρχει τουλάχιστον ένας άνθρωπος που διαπιστωμένα επιδιώκει το κακό μου. Μαθαίνω τι γίνεται, καταλαβαίνω τις διεργασίες, αλλά ουσιαστικά δεν το καταπίνω με τίποτα. Είναι σαν να μιλάνε γιά κάποιον άλλον. Ποιός ξέρει; Ίσως αυτή είναι μιά ωριμότητα που θα την κατακτήσω -αν ζήσω- πολύ αργότερα. Κι ίσως να φταίει ότι έχω ζήσει μιά ζωή με πολλή αγάπη.
Διάβασα ένα σχόλιο της Αλίκης και θυμήθηκα τη χειρονομία του Παπανδρέου να νεύσει στη Δήμητρα να κατεβεί από το αεροπλάνο μετά το Χέρφηλντ. Προσωπικά πολύ το είχα ευχαριστηθεί. Ε, ήταν όπως και να το κάνεις πρόκληση, τόλμη και ανδρισμός. Πληρώνω το τίμημα κι είμαι ελεύθερος.
Σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να δω μιά μέρα έναν έλληνα πρωθυπουργό να κατεβαίνει από το αεροπλάνο, στο Μακεδονία ας πούμε, λίγο πριν τη ΔΕΘ, και να νεύει στον συντροφό του να έρθει δίπλα του. Θα ήταν όπως και να το κάνεις πρόκληση, τόλμη και ανδρισμός. Πληρώνω το τίμημα κι είμαι ελεύθερος.
Ο αδελφός μου μού θύμισε εχτές αυτή τη σκηνή. Την κολλάω εδώ γιατί έτσι.
Γιατί τα μαύρα πάνε πάντα τόσο πολύ στους μελαχρινούς Άντρες. Σας το γράφω εκ πείρας και, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε, και εκ παρατηρήσεως.
Γιατί έχει μιά γοητεία, μιά αλητεία ασύλληπτη ο πάτος. Μιά ηδονή παρόμοια με εκείνη της κορυφής. Έτσι δεν είναι;
Ψέμματα.
Το κολλάω εδώ γιατί ο άντρας μου άναψε το τσιγάρο του με ένα σπίρτο έτσι ακριβώς πριν έντεκα χρόνια.
Γιατί ίσως χρειαστεί να σκίσω κι εγώ ένα χαρτί έτσι ακριβώς, με τέτοια αποφασιστικότητα, και να κάψω το 'σπίτι' μου έτσι ακριβώς.
Κι είναι αυτός ένας τρόπος να ξορκίσω το φόβο μου.
Αγάπες μου οι μέρες που ακολουθούν προμηνύονται ακραίες. Desperate times call for desperate measures.
Μέχρι να ξαναγυρίσω θα αφήσω εδώ μέσα δυό αγόρια από την Τουρκία να παίζουν τις κάλτσες τους που λέει κι ο Iggy Pop στο Καφές και Τσιγάρα. Μην κολλάτε. Παίζουν με την ψυχή τους και ο μπαγλαμάς, έστω και με τα φάλτσα του ώρες-ώρες, αποδίδει το πλήρες νόημα του τραγουδιού.
Έχω την εντύπωση ότι και στους Red Hot Chilli Peppers θα άρεσαν.
Κάνω βόλτα στα μπλογκ κι αισθάνομαι σαν να χαζεύω βιτρίνες κλειστών καταστημάτων. Δεκαπενταύγουστος κι ο χρόνος πάγωσε. Οι ιδιοκτήτες λείπουν διακοπές, επιστροφή σε μιά εβδομάδα, 10 μέρες, νησιά, βουνά, λαγκάδια.
Έπειτα γυρνάω στο δικό μου μαγαζί. Ωραίο το ποίημα του Μπόρχες στο προηγούμενο ποστ. Αλλά κι εδώ το μαγαζί είναι ουσιαστικά αδειανό. Ο ιδιοκτήτης ξενοδουλεύει.
Έτσι όλο το καλοκαίρι. Γυρνάω πότε-πότε, ξεκλειδώνω, μπαίνω μέσα, όλα ίδια ή σχεδόν, μιλάω κι ακούω τον ήχο της φωνής μου. Αυτή η μοναξιά μού είναι πάντα πολύ ελκυστική. Νιώθω ότι να, μπορώ να γράψω τώρα ό,τι θέλω, δεν θα σχολιάσει κανείς γιατί δεν θα με διαβάσει κανείς. Στο δρόμο που έχω το μαγαζί μου δεν περνάει σχεδόν κανείς, ο τζίρος λίγος και τα έξοδα δεν καλύπτονται. Το ανοίγω λοιπόν για πάρτη μου.
Θα γράψω ό,τι μου έρχεται. Drama queen είπαμε αγάπη μου. Αυτός θα έπρεπε να είναι ο υπότιτλος του blog. Και στο κάτω-κάτω δεν θέλω, δεν θα αφήσω περιθώριο γιά σχόλια.
Εκπτώσεις.
Είναι η μαγική λέξη που χαρακτηρίζει το φετεινό καλοκαίρι μου.
Έχω ένα πείσμα απαράδεκτο να μην κάνω εκπτώσεις. Ούτε στο μαγαζί αυτό (αυτό είναι το πολύ λιγότερο), ούτε πουθενά. Κι ας με πιέζουν. Δεν κάνω εκπτώσεις ρε, άντε γαμηθείτε. Δεν κάνω πουθενά. Ή με το δικό μου τρόπο θα γίνουν τα πράγματα ή δεν θα γίνουν καθόλου.
Και ας με παραινούν οι συνάδελφοι. Ας μαθαίνω όσα έμαθα αυτό το καλοκαίρι (μέχρι και δωρεάν μαθήματα πώς να "προσεγγίσω" τα "κατάλληλα" πρόσωπα, αλλιώς θα πληρώσω το τίμημα...).
Κι ας ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που λυσσάνε αυτή τη στιγμή να με φάνε.
Στ'αρχίδια μου μαλάκες.
Εδώ με μαχαίρωσαν φίλοι καρδιάς. Από σας δεν περιμένω τίποτα λιγότερο.
Θα μείνω όρθια όσο περισσότερο μπορώ. Όσο χρειάζεται να μην μπορείτε να αντικρύζετε τις φάτσες σας στον καθρέφτη.
Όταν μας εξουδετερώνει η δυστυχία μέσα σε μιά στιγμή μας σώζουν οι πιό μικρές περιπέτειες της τρυφερότητας ή της μνήμης: η γεύση ενός φρούτου, η γεύση του νερού, το πρόσωπο που ένα όνειρο μας επιστρέφει, τα πρώτα γιασεμιά του Νοέμβρη, η ατέρμονη λαχτάρα της πυξίδας, ένα βιβλίο που το πιστεύαμε χαμένο, ο παλμός ενός εξάμετρου, το σύντομο κλειδί που μας ανοίγει ένα σπίτι, η μυρωδιά μιάς βιβλιοθήκης ή του σάνδαλου, το παλιό όνομα ενός δρόμου, τα χρώματα ενός χάρτη, μιά ετυμολογία απρόσμενη, η απαλότητα μιάς λείανσης, η ημερομηνία που ψάχναμε, να μετράμε τους δώδεκα σκοτεινούς ήχους της καμπάνας, ένας οξύς πόνος φυσικός.
Οκτώ εκατομμύρια είναι οι θεότητες του Shinto που ταξιδεύουνε τη γη, μυστικές. Αυτά τα ταπεινά πνεύματα μας αγγίζουν, μας αγγίζουν και μας αφήνουν. Jorge Luis Borjes, Shinto (η μετάφραση από τα ισπανικά δική μου)
Ο Lenny Kravitz είναι στο παρασκήνιο της συναυλίας του στο Terravibe και ξαφνικά συνειδητοποιεί πόσο χάλια είναι το γκρουπ που του έκλεισαν να του κάνει support. Βγαίνει ψύχραιμος στη σκηνή. Το κοινό παραληρεί. Οι Ονιράμα ζουν το απίστευτο όνειρο να παίξουν ΜΑΖΙ με τον Lenny στην ίδια σκηνή. Η φάλτση φωνή του Αρναούτογλου junior γίνεται ακόμη πιό φάλτση από το τρακ. Ο Lenny προχωρά ψύχραιμος στο κέντρο της σκηνής κρατώντας την κιθάρα του. Πλησιάζει τον τραγουδιστή και του φοράει την κιθάρα κολάρο. Βουτάει την ηλεκτρική κιθάρα που βασανίζει ένα άλλο μέλος του γκρουπ και παίζει τις πρώτες νότες του Are you gonna go my way ενώ διώχνει με κλωτσίδια τους υπόλοιπους του γκρουπ από τη σκηνή. Αν ήξερε ελληνικά φαντάζομαι θα έλεγε και 'ουστ'.
Οι μπάμιες έχουν θέση πολύ συγκεκριμένη στη συναισθηματική μου μνήμη: μου θυμίζουν πάντα το καλοκαίρι του 1991, ανασκαφή στη Λοκρίδα, όταν ένας άλλος άνθρωπος που ήμουν εγώ τότε τις έτρωγε με όρεξη σχεδόν καθημερινά για έναν μήνα.
Συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν τρόφιμα, ποτά ή μυρωδιές που έχουν έναν τέτοιο ρόλο στη ζωή μου και νιώθω ένα είδος ευφορίας. Κάθε φορά που τα συναντώ ξανά μου δημιουργούν μιά εξαρτημένη αντίδραση, σαν το σκυλί του Παβλώφ. Χωρίς να το θέλω κάνω ένα ταξίδι-βουτιά σε μιά πολύ συγκεκριμένη στιγμή ή σε μιά συγκεκριμένη περίοδο και συνήθως η αίσθηση που έχω είναι ευχάριστα συγκινητική.
Ο ανανάς ας πούμε μου θυμίζει μιά μέρα που ο μπαμπάς μου με πήρε και με πήγε βόλτα από τον Πειραιά που μέναμε στην Αθήνα, για να δω το Μινιόν. Μου ψώνισε από το μαγικό εκείνο τμήμα παιχνιδιών έναν μικρό κούκλο Σνούπυ και έναν μεγάλο κούκλο τζόκερ, πράσινο και κόκκινο (που τον έχω ακόμη με τα άλλα παιχνίδια μου στην αποθήκη). Βγαίνοντας από το Μινιόν για να πάρουμε πάλι πίσω το τρένο περάσαμε μπροστά από ένα μανάβικο, το οποίο αν έπρεπε οπωδήποτε να τοποθετήσω στο χώρο θα έλεγα ότι ήταν κάπου κοντά στο Νέον. Τέλος πάντων, χάζεψα φαίνεται τον ανανά και ο μπαμπάς μου μου τον πήρε και αυτόν!! Μπαίνοντας περιχαρής στο σπίτι η μαμά μου θυμάμαι έβαλε φρένο στον ενθουσιασμό (έπαιρνε δυστυχώς η κακομοίρα αυτό το ρόλο στην εσωτερική οικιακή μας διανομή) και με προειδοποίησε ότι θα ήταν λίγο ξυνός. Ο μπαμπάς μου τον καθάρισε και αφού φάγαμε μεσημεριανό τον δοκίμασα επιτέλους! Ήταν όντως ξυνός γι'αυτό τον ραντίσαμε με ζάχαρη και έγινε υποφερτός, αλλά δεν μπορώ να πω ότι τον αγάπησα.
Πριν μιά εβδομάδα άνοιξα μιά κονσέρβα ανανά που ανακάλυψα στο βάθος των ντουλαπιών μας. Κόντευε να λήξει, ούτε θυμάμαι ποιά στιγμή τον αγόρασα, νομίζω πέρισυ, τέλος πάντων έπρεπε να καταναλωθεί. Κι έτσι ανοίχθηκε η κονσέρβα ανανά, που δεν ήταν καθόλου κοινή κονσέρβα, αλλά μαγική, αφού με τον πρώτη κιόλας μπουκιά με έκανε 6 χρονών, χαρούμενη κι ευτυχισμένη να έχω επιστρέψει κιόλας από το Μινιόν με τους κούκλους μου αγκαλιά. Ήταν γλυκός αυτός ο ανανάς, αλλά έβαλα και λίγη ζάχαρη, μαμάς ένεκεν.
Έτσι είναι με μερικά πράγματα. Μου θυμίζουν κάτι άλλο. Θυμάμαι πότε ήπια πρώτη φορά τζιν φις στο Χίλτον της Λευκωσίας, ένα ατομικό κέϊκ brownie που αγόρασα στο Λονδίνο το 1995 στο σταθμό Βικτώρια την τελευταία μέρα που έφευγα, τις αποξηραμένες κατακόκκινες παπάγιες που ανακάλυψα πέρισυ τα Χριστούγεννα, τα γεμιστά με κιμά μου θυμίζουν τη θεία μου. Ένας φαύλος κύκλος αναμνήσεων στο προσωπικό μου σύμπαν. Ίσως κι ένας από τους λόγους που αγαπώ τόσο πολύ τον Ξανθούλη.
Τι μου'ρθε τώρα και τα γράφω αυτά. Σταματάω μη μου καούν οι μπάμιες.
O Noam Chomsky στις Συντακτικές Δομές, το 1957, νόμιζε ότι δημιουργούσε μιά φράση που είναι μεν γραμματικά ορθή, αλλά παραδειγματικά ακατανόητη.
COLORLESS GREEN IDEAS SLEEP FURIOUSLY
Αγαπητό μου ιστολόγιο,
έχω να σου δηλώσω με αυταρέσκεια ότι το πρωί της Δευτέρας, 14 Ιουλίου 2008, η φράση αυτή, από την αρχή ως το τέλος της, απέκτησε ένα απολύτως λογικό νόημα γιά μένα.
Μπορεί να φταίει που συναντήθηκα μετά από καιρό με τον πιό κακό άνθρωπο που έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου. Ναι. Αυτό φταίει.
Είδα ξεκάθαρα τις άχρωμες πράσινες ιδέες να κοιμούνται μέσα του οργισμένα. Ψέμματα. Δεν τις είδα. Τις άκουσα.
Ο Θ., στα deck της ζωής μας, έβαλε όπως πάντα την καλύτερη υπόκρουση.
Nick Cave and the Bad Seeds, People ain't no good.
It ain't that in their hearts they're bad
They can comfort you, some even try
They nurse you when you're ill of health
They bury you when you go and die
It ain't that in their hearts they're bad
They'd stick by you if they could
Ah but that's just bullshit
People just ain't no good
Ας εικονογραφήσει το ποστ ένας τοίχος από το Βαρούσι των Τρικάλων. Και εσείς να προσευχηθείτε βαθιά και ειλικρινά να αντέξω, έτσι;
Αν δεν με έπαιρνε κυριολεκτικά από το χέρι ο Θ. δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ανταποκριθώ σε αυτόν τον Ιούνιο. Με κάθισε στην καρέκλα με το ζόρι και με επέβλεπε προκειμένου να γράψω ό,τι έπρεπε, μου κουβάλησε βιβλία, μου έλυσε τα προβλήματα-προσχήματα, αναγκάστηκα να στρωθώ (με πολλή γκρίνια, μούτρα, μυξοκλάματα). Έτσι μου έρχεται να τον ξαναπαντρευτώ.
Στο μεταξύ, αν δεν το κάνετε ήδη, πρέπει οπωσδήποτε να διαβάζετε άπαξ ημερησίως Πρόβατο. Ο άνθρωπος έχει βάλει το ιστολόγιό του σε άλλη διάσταση, γράφει απίστευτα. Όταν κερδίσω το τζόκερ θα του ανοίξω περιοδικό κι όλοι εσείς εκεί έξω δημοσιό- ή ιδιωτικο-γραφίσκοι θα πρέπει να περάσετε από το γραφείο-κρεβάτι του για να σας δώσει μία στήλη. Με ή χωρίς κουπόνι για σεκσάκοι.
Αγαπημένο blog που διαβάζω συχνά, αλλά δεν έχω στα λινκς, ούτε έχω ποτέ αφήσει σχόλιο (τι να της πω κι εγώ απ'τη ζωή μου), της κορυφαίας στον τομέα της Judith Weingarτen,Zenobia: Empress of the East. Η Weingarten έχει με την Ζηνοβία κόλλημα παρόμοιο με αυτό που έχω έγω με την Ιφιμέδεια. Μόνο που αυτή έχει γράψει κι ένα άπαιχτο βιβλίο.
Εντός ολίγων ημερών ξεκινά το θερινό πρόγραμμα αυτού του μπλογκ, γνωστό και ως 5 έξω-2 μέσα. Οι οιωνοί είναι καλοί για το φετεινό καλοκαίρι, ώστε θα έπρεπε κανονικά να ανησυχούμε. Όμως, όπως λέει ο Καβάφης, οι άνθρωποι είναι τα "βιαστικά κι άπειρα όντα της στιγμής" κι έτσι ανέμελοι σχεδιάζουμε τις αποδράσεις από τις καυτές κατα-πιέσεις που αναμένεται να δεχτούμε.
Εννοείται ότι τα ποστ θα αραιώσουν αλλά δεν θα χαθούν. Σαν τα τελευταία μαλλιά των φαλακρών που έρχονται από το πίσω μέρος του κρανίου στο μπροστινό, υπόμνηση τριχοφυίας (εντάξει αν δεν είναι αυτό ο ορισμένος του γράφω τρίχες, δεν ξέρω τι είναι)
Μια βδομάδα δραπετεύσαμε. Υποτίθεται διακοπές. Περάσαμε το 70% στο κρεβάτι. Έπεσαν οι ρυθμοί. Της καρδιάς, του άγχους, πήραμε βαθιά ανάσα.
Πριν μας ρουφήξει η αυτού απαισιότης η καθημερινότητά μας είχα φροντίσει εντέχνως να την περιγελάσω.
Τη Δευτέρα το βράδυ πήγαμε στη συναυλία της P.J. Harvey. Βαθιά ανάσα κι εκεί.
Θυμήθηκα πώς μπορεί ο ήχος να περάσει μέσα από τα αυτιά σου στο μυαλό σου. Καβάλα σε ένα πιάνο ή μιά ηλεκτρική κιθάρα η φωνή της σέρφαρε μέσα στο κρανίο μας για μιάμιση υπέροχη ώρα.
Ξεχώρισα αυτό το μικρό τραγουδάκι. Nina in ecstasy.
Έχει πλάκα αυτή η εποχή. Νιώθω ότι έχω κάπως υπό έλεγχο την κατάσταση, αλλά κατά βάθος ξέρω καλά ότι η συγκυρία θα μου ρίξει σε λίγο μιά κλωτσιά με τα πισινά της πόδια, σαν ανεξέλεγκτο μουλάρι ένα πράμα. Πάντως συνειδητοποιώ ότι το μόνο πράγμα που δεν έχει η ζωή μου είναι ρουτίνα ή ανία. Είναι καλό αυτό, δεν είναι; Μόλις συνειδητοποίησα ότι όλη η προηγούμενη παράγραφος θυμίζει τόσο πολύ την απαράδεκτη Τίνα Δασκαλαντωνάκη στη Λιφο που αν είχα λίγη τσίπα θα έπρεπε όχι μόνο να την σβήσω αλλά ίσως να πετάξω μαζί και το μπλογκ. Shit. Την αφήνω για να την βλέπω και να μάθω να μην κοροϊδεύω.
Διάβασα κι ευχαριστήθηκα πολύ το τρίτο παδικό βιβλίο του Πέτρου Χατζόπουλου με τις περιπέτειες του Κορνηλίου Κρικ, σκίουρου-ντετέκτιβ, με τίτλο "Το καταραμένο περιδέραιο της Νιαουφερτίτης". Καλύτερο από τα δύο προηγούμενα, με σαφείς αναφορές σε γνωστά κινηματογραφικά, λογοτεχνικά και άλλα κλισέ, πολύ απολαυστικό. Τόσο που ήθελα να ήταν μεγαλύτερο και ασφαλώς το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Υπάρχει όμως κι ένα ιδιότυπο υποδόρειο τρόπον τινά μυστήριο που καλύπτει τα τρία βιβλία στη σειρά αυτή του συγγραφέα. Στα δύο προηγούμενα βιβλία κρατήθηκα να μην το γράψω, έλεγα μην είναι και ιδέα μου, αλλά να, πλέον με το τρίτο νομίζω ότι έχω δίκιο και συμβαίνει το εξής.
Ο Χατζόπουλος χρησιμοποιεί για τους ήρωές του αγγλικά ονόματα που για ένα ελληνάκι δεν σημαίνουν τίποτα, αλλά σαφώς έχουν νόημα στα αγγλικά. Π.χ. ο κεντρικός ήρωας-σκίουρος λέγεται Κρηκ (Creek), ο αρχαιολόγος-σαύρα στο τελευταίο βιβλίο Τζόζεφ Μένιτεϊλ (Manytail), κλπ. Περίεργο, αλλά έστω. Ίσως να έχει κι ένα νόημα (για ποιόν όμως; για τα παιδιά;), το ό,τι παραπέμπει στο κλασικό αγγλικό αστυνομικό μυθιστόρημα. Εννοείται ότι χρησιμοποιεί και ονόματα που στέκουν και στις δύο γλώσσες, όπως η Μάρθα, η πυγολαμπίδα-βοηθός του σκίουρου-ντετέκτιβ.
Πλην αυτού όμως, συνειδητοποίησα κάποια στιγμή ότι ο Χατζόπουλος ενσωματώνει στο κείμενο μεταφρασμένες στα ελληνικά ΑΓΓΛΙΚΕΣ εκφράσεις-λογοπαίγινα, όπως το I have cold feet που θυμάμαι τώρα εκ του προχείρου, που δεν έχει ιδιαίτερο νόημα στα ελληνικά, αλλά σαφώς έχει στα αγγλικά. Να μην τα πολυλογούμε, η εντύπωση που έχω εγώ είναι ότι το βιβλίο έχει γραφτεί στα αγγλικά και εν συνεχεία μεταφράστηκε.
Το γεγονός με προβλημάτισε, με βασάνισε και ως άλλος Κορνήλιος (ή μήπως ενοχλητική Μάρθα;) καταλήγω σε δύο λογικά ενδεχόμενα.
1. Αυτή η διαδικασία έγινε στο μυαλό του συγγραφέα αυτομάτως. Διάβασα ότι έχει σπουδάσει σε αμερικάνικο κολλέγιο οπότε ο άνθρωπος γνωρίζει την αγγλικήν απταίστως. Δεν είναι όμως περίεργο για κάποιον, ίσως βασανιστικό, να πρέπει για να γράψει στην μητρική του γλώσσα, να κάνει αυτόματη μετάφραση; Και τότε, επιτέλους, γιατί δεν γράφει κατευθείαν στα αγγλικά;
2. Πράγματι λοιπόν, ίσως να έγραψε εξ αρχής στα αγγλικά και εν συνεχεία ο ίδιος ή άλλος μετέφρασαν τα βιβλία, αλλά σκέφτομαι ότι σε αυτή την περίπτωση τα βιβλία για τυπικούς λόγους θα έπρεπε να κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά ως μεταφρασμένα και όχι ως πρωτότυπα έργα. Αν ο συγγραφέας ενδιαφέρεται πρωτίστως για την αγγλόφωνη αγορά ή τέλος πάντων έχει μεγαλύτερη ευχέρεια στην γλώσσα αυτή, νομίζω ότι πάραυτα θα έπρεπε να προωθήσει τα βιβλία του στο εξωτερικό.
Anyway, προβλέπω το ζήτημα να μένει μυστήριο. Ένα μυστήριο αντάξιο του Cornelius Creek.
Είδα πολύ τηλεόραση την προηγούμενη εβδομάδα.
Μου άρεσε πολύ η συνέντευξη της Κικής Δημουλά στην Εύη Κυριακοπούλου. Όλη η συνέντευξη σε συνέχειες εδώ. Μου αρέσουν πολύ οι άνθρωποι με τρελαμένο εγκέφαλο, ανασφάλειες και χιούμορ. Takes one to know one σκέφτομαι και βαυκαλίζομαι (πάλι η Τίνα μέσα μου, σκατά).
Αναρωτιέμαι πότε θα μιλήσουν οι καλεσμένοι του Γεωργουσόπουλου. Σαν να είναι παγιδευμένοι σε έναν άλλο πλανήτη, μέσα σε ένα στούντιο-διαστημικό κελί βασανιστηρίων, από έναν τρελό επιστήμονα που τους απήγαγε για να τους καταδικάσει να τον ακούν αιώνια. Νιώθω οίκτο και αηδία όταν τους βλέπω να δυσανασχετούν, αλλά παρόλα αυτά να συνεχίζουν να κάθονται να τον ακούν, χωρίς να προλαβαίνουν να ψελίσουν παρά ελάχιστα λόγια με χαμηλή φωνή, ίσαμε να πάρει ανάσα ο τύραννος και να συνεχίσει. Και βλέπω μέσα στα μάτια τους την απελπισία, την διάθεση να δραπετεύσουν, να σηκωθούν από την καρέκλα, ναι, μοιάζει τόσο απλό, κι όμως είναι τόσο δύσκολο. Η αξιοπρέπειά σου καθισμένη σε καρέκλα και -το χειρότερο- υπάρχει και το κοινό που θα δει τον εξευτελισμό της.
Οι Ονιράμα είναι ένα συγκρότημα από Αρναούτογλου (κλεμένο αυτό, όχι δικό μου, του Θ.)
Ούτε στο Prison Break δεν γίνονται αυτά (Κ. Σαμαράς)
Ο Κ. Σαμαράς υπήρξε συνεργάτης των διαβόητων ελλήνων κακοποιών αφών Παλαιοκώστα, συγγραφέας του βιβλίου Καταζητείται. Την ατάκα την εκτόξευσε σε σχέση με την απόδραση του ενός αδελφού από τις φυλακές Κορυδαλού με ελικόπτερο.
Όταν είμασταν στο σχολείο μιά από τις τεχνικές που μαθαίναμε για να γράφουμε εκθέσεις ήταν ο κύκλος. Ξεκινούσες με μία ατάκα ή ένα θέμα και φρόντιζες να τελειώσεις με αυτή. Έτσι κι εγώ λοιπόν, σαν καλή μαθήτρια που πάντα ήμουν, τελειώνω εδώ την έκθεση-ποστ με μιά αναφορά σε απόδραση, όπως με απόδραση ξεκίνησα. Λυπάμαι αγαπητοί μου αναγνώστες που αναγκάζομαι να σας το επισημάνω, αλλά είστε δυστυχώς απρόσεκτοι και κάτι τέτοια λογοτεχνικά μου τερτίπια σας ξεφεύγουν. Τις προάλλες έκανα ολόκληρη ακροστιχίδα και ουδείς ενδιαφέρθηκε.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΟΤΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ CHIC'N'SHABBY!!!
UPDATE:
Μόλις είδα ότι ο κος Hulot έχει ανεβάσει ποστ για τη συναυλία της PJ Harvey με τον ίδιο τίτλο με το παρόν. Ορκίζομαι στα 12 ευαγγέλια ότι μόλις το είδα (κάνω και σταυρό με τα δάκτυλα, τον φιλάω, δεν πειράζει που δεν με βλέπετε, με βλέπει ο Θεούλης). Επιβεβαιώθηκα ότι το τραγούδι αυτό ήταν η κορυφαία στιγμή στη συναυλία. Πάω να φάω παγωτό.