Πολιτική παρέμβαση

Αγαπητοί μου φίλοι,

γνωρίζετε την προτίμησή μου στην προώθηση νέων πολιτικών προσώπων που κινούνται εκτός του κυκλώματος της οικογενειοκρατίας και του νεποτισμού (γράφω δύο συνώνυμα για έμφαση) και ονειρεύονται να αλλάξουν τον ρου αυτής καταβασανισμένης χώρας. 

Με το θάρρος της γνωριμίας μας, σας επέπληξα (εδώ) προ μηνός για την λανθασμένη στο παρελθόν ψήφο σας και την δυσπιστία στην επιλογή νέων, το τονίζω ΝΕΩΝ, ανθρώπων σε κομβικές πολιτικές θέσεις.

Ορισμένοι από εσάς, φίλοι μου, με δηλώσεις σας στα σχόλια της ανάρτησης εκείνης επιδείξατε ειλικρινή μεταμέλεια και επικαλεστήκατε άγνοια. Ιδού τώρα η ευκαιρία σας να αποδείξετε την αλήθεια των ισχυρισμών σας και να δώσετε την ψήφο σας εκεί που πραγματικά θα πιάσει τόπο.

Εν όψει των επερχόμενων δημοτικών εκλογών σας γνωρίζω τρία σημαίνοντα, αν μή κατά τι παραγνωρισμένα πρόσωπα που φιλοδοξούν να κερδίσουν μιά θέση στην καρδιά σας και στο φάκελο που θα ρίξετε στην κάλπη την Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010.

Οι πολιτικοί που σας παρουσιάζω εν συντομία ανήκουν σε τρία διαφορετικά πολιτικά κόμματα, σε νέους σχηματισμούς και όχι στα γνωστά καθεστωτικά κομματικά σχήματα.

Τύχη αγαθή μου δίνει προσωπικά την δυνατότητα να ψηφίσω τους δύο εξ αυτών, εφ'όσον ο ένας θέτει υποψηφιότητα ως δημοτικός σύμβουλος στον Πειραιά και ο άλλος ως περιφερειακός σύμβουλος στην Αττική. Επειδή ομιλούν αποτελεσματικά αντ'αυτών τα προεκλογικά τους έντυπα θα περιοριστώ σε ελάχιστες επισημάνσεις.

Φίλιππος Καμπούρης, Δημοσιογράφος-Παρουσιαστής

Αν κατοικείτε σε άλλη χώρα ή πλανήτη ίσως δεν έχετε ακούσει ποτέ ότι ο κος Φ. Καμπούρης είναι ο παρουσιαστής των πλέον επιτυχημένων δημοσιογραφικών εκπομπών στην ελληνική τηλεόραση. Εσείς μόνον συγχωρείστε αλλά παραπέμπεστε σε ενδελεχή μελέτη των βιντεοσκοπημένων αποσπασμάτων της εκπομπής στο γνωστό βιντεοsite.  

Ξεκινήστε από εδώ, όπου ο δημοσιογράφος περιβάλλεται από όλα τα μεγάλα αστέρια του πολιτικού και κοινωνικού σχολιασμού (κα Ντούβλη, κος Εθνικός Σταρ, κος Κωλοτούμπας, κος Σώτης Τσογλάνης, κ.α.) αλλά παρακαλώ μην μπερδευτείτε, τον κο Κωλοτούμπα τον έχετε ήδη ψηφίσει σε υψηλή πολιτική θέση. 

Για να επανέλθουμε στο παρόν, παρακαλώ λάβετε υπ'όψιν σας ότι ο κος Καμπούρης πολιτεύεται με τον συνδυασμό "Πειραιάς Πόλη Θρύλος" του οποίου ηγείται ο κος Π. Μαντούβαλος.

Προς τέρψιν και ενημέρωσιν αναπαράγω την κάρτα του υποψηφίου, άνευ άλλων σχολίων ή μόνοn του θαυμασμού μου για την γραφιστική της τελειότητα (είναι και ντουμπλ-φας και έγχρωμη).

Παναγιώτης (Πητ) Παπαδάκος

Για τον κο Παπαδάκο, επίσης εξέχον και παραγωγικό μέλος της ελληνικης κοινωνίας, δεν θα γράψω παρά ελάχιστα. Ο πρώτος λόγος είναι ότι φοβάμαι ότι με τα 3 νταν που διαθέτει, αν με πετύχει πουθενά, δεν θα βρει ο παπάς να θάψει.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι τα λέει θαυμάσια ο ίδιος στο σύντομο αλλά περιεκτικό και πληροφοριακό βιογραφικό σημείωμα που περιλαμβάνει το προεκλογικό φυλλάδιό του (το οποίο σημειωτέον διανέμει ο ίδιος).

Θα περιοριστώ στα εξής:

1. Η γραφή "τα εκ βοντό" για το σχετικό ολυμπιακό άθλημα είναι ασφαλώς προβληματική ορθογραφικά. Εφ'όσον καταφανώς πρόκειται για ελληνικό άθλημα (πώς λέμε "τα εκ βαθέων"), θα έπρεπε να γράφεται "τα εκ βοντώ", όπως λέμε 'άλμα επί κοντώ'.

2. Για τον Σούλη Τσικρίκα ή Τσικρικά (μήπως γι'αυτό ο δαιμόνιος γραφίστας έγραψε με κεφαλαία;) βρήκα μόνον ότι έχει συμμετάσχει στις ταινίες "Το ρεμάλι της Αθήνας" και "Τα καθάρματα", αλλά δεν αμφιβάλω ποσώς ότι θα ήταν μεγάλος δάσκαλος αν το λέει ο κος Παπαδάκος.

3. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν διάβασα το φυλλάδιο και παρατήρησα το πλήθος των πτυχίων (Μάστερ, Δοκτορά, Ψυχολογίας και Αστρολογίας) που διαθέτει ο υποψήφιος ήταν ότι με τα πενιχρά μου προσόντα ούτε θέση διδάκτορος στην Ανωτάτη Σχολή Προβλέψεων Ουρανίων Σωμάτων δεν μπορώ να βρω.

Ας σημειώσω πάντως ότι ο κος Παπαδάκος δεν εστάθη τόσο τυχερός όσον αφορά την γραφιστική απόδοση του φυλλαδίου, εφόσον το κείμενο περιέχει σοβαρά συντακτικά λάθη που δυσκολεύουν την κατανόηση του περιεχομένου του. Επιπλέον υπάρχει ένα ασυγχώρητο ορθογραφικό λάθος που αφορά τον μελλοντικό επιδιωκόμενο τίτλο του κου Αδώνιδος Γεωργιάδη ως "περιφερΙάρχη".

Αναδημοσιεύω το φυλλάδιο ως έχει, έχοντας προσθέσει με κίτρινο χρώμα σημεία που αξίζουν  περαιτέρω προσοχής.

Καλλίτσα-Γιαννοπούλου-Τσιάκα

Σας ξεγέλασα (!) και ελπίζω να πήρατε το πολιτικό μάθημα να μην πιστεύετε τις προγραμματικές δηλώσεις που ακούτε.

Η κα Γιαννοπούλου-Τσιάκα δεν είναι υποψηφία στις αυτοδιοικητικές εκλογές.  Ως γνωστόν πολιτεύεται συνήθως ως υποψήφια βουλευτής της Β' Αθηνών με το κόμμα Δημοκρατική Αναγέννηση του κου Σ. Παπαθεμελή - στις προηγούμενες εκλογές μάλιστα ο λαός των Αθηνών την ετίμησε με 320 ψήφους.

Επειδή όμως της έχω ιδιαίτερη αδυναμία, όπως ίσως θυμάστε από το αφιερωματικό αυτό κείμενο, θέλησα να μοιραστώ μαζί σας τον ενθουσιασμό μου για το γεγονός ότι έπεσε στα χέρια μου η προσωπική της κάρτα.

Για ευνόητους λόγους παρενέβην και έσβησα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να της δημιουργήσουν πρόβλημα από κακοήθεις και εφ'όσον δεν πρόκειται για έντυπο που μοιράζει διαφημιστικά και αφειδώς.

Η κα Γιαννοπούλου διαθέτει προσωπική ιστοσελίδα που αναφέρεται στην κάρτα (εδώ), αλλά επιτρέψτε μου να περιαυτολογήσω: δεν διαθέτει ούτε κατά διάνοια το πλήθος στοιχείων που αναφέρω στο δικό μου κείμενο (εδώ).

Κλείνοντας σας ερωτώ: αυτή μου η πολιτική παρέμβαση θα μείνει ασχολίαστη;

Lullaby

[πατα το play κι άστο να παίζει]


Προσπάθησα σήμερα πολύ να κουραστώ σωματικά, να κουραστώ πάρα πολύ, για να μπορέσω να κοιμηθώ το βράδυ. Κουράστηκα σε βαθμό λιποθυμίας, δεν είχα κουράγιο ούτε να μιλήσω.

Her Garden

Είναι 4.45, νύχτα βαθιά, και γράφω μέσα στο λευκό κουτί του ιστολογίου. Προφανώς το σχέδιο απέτυχε.

Miss Eve

Ακούω τον ήχο της βροχής στο λούκι. Είναι μύθος ότι ο ήχος αυτός σε νανουρίζει.
Εμένα δεν με νανουρίζει τίποτα.

Let it rain

Δεν θυμάμαι από πότε έχω να κοιμηθώ κανονικά. Νομίζω από τον Ιούνιο.
Αλλά πάλι γιατί τον Ιούνιο; Γιατί όχι πιό παλιά; Γιατί όχι από πέρισυ τον Μάϊο;

The second look

Δεν θυμάμαι από πότε έχω να κοιμηθώ κανονικά. Μοιάζει περισσότερο να χάνω τις αισθήσεις μου προσωρινά, αλλά πάλι δεν παραδίνομαι πλήρως, έχω συναίσθηση των θορύβων του σπιτιού.

Ακούω το ψυγείο που κάθε βράδυ τεντώνεται όταν ξέρει ότι δεν το βλέπουμε, το μηχανάκι του απέναντι που μαρσάρει νωρίς το πρωί, το Σατανάκι που ουρλιάζει ξαφνικά και τρέχει πέρα δώθε πάνω απ'το κεφάλι μου.

Last night in my dreams

 

Το Σατανάκι ζει στον επάνω όροφο και υποτίθεται ότι είναι κορίτσι. Οι κραυγές του, τα ουρλιαχτά του ακούγονται άξαφνα και σου παγώνουν το αίμα. Λυπάμαι τους γονείς του μα δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τους σώσω.

Mona's rose

Πάψε Σατανάκι.
Θέλω να κοιμηθώ.

The starfish

Να κοιμηθώ έναν ύπνο άηχο, βουβό, να κλείσω τα μάτια μου και να μην σκέφτομαι τίποτα απολύτως, απολύτως τίποτα.

The teacup

Την ανάρτηση εικονογραφούν έργα της Catrin Arno.

Μανουσάκια και χρυσά γοβάκια

Facebook I

Μεσημέρι και υγρασία. Ανεβαίνω την Ομήρου ψάχνοντας τα νούμερα εναγωνίως, να βρω το 27.

Κατεβαίνω με προσοχή τα σκαλάκια της γκαλερί Elica (τι καλά, είμαι μόνη).

Κοιτάζω γύρω μου τις φωτογραφίες του Σπύρου Στάβερη.

Αυτό που με πιάνει όταν βλέπω τις φωτογραφίες του είναι μιά υπέρμετρη διάθεση λογοδιάρροιας, θέλω να μιλήσω γι'αυτές, να τις συζητήσω, κι έτσι ήταν σχεδόν οδυνηρή εμπειρία η μοναχική μου επίσκεψη στην έκθεση γιατί μιλούσα διαρκώς από μέσα μου (πράγμα επιβαρυντικό για την ψυχική μου υγεία).

Στο υπόγειο της Ομήρου, ο Στάβερης (ή πιό σωστά η επιμελήτρια Ρενάτα Κωνσταντίνου) συγκέντρωσε την πιό ανομοιογενώς ομοιογενή παρέα που μπορεί κανείς να φανταστεί. Μιά πολυθρόνα με τον Μαρκεζίνη, ο Φλωρινιώτης με ένα κορίτσι στην αγκαλιά του (πόσο το ζήλεψα αυτό το κορίτσι, απ'το μπαλέτο του άραγε;), την Ντόντα Βορίδη και την απόκοσμη τραγουδίστρια από τα Μανουσάκια, την δίδα Χαραγκιώνη με τα ωραία χρυσά της γοβάκια και την Παλόμα με το ωραίο χρυσό της φόρεμα. Όλοι αυτοί αγκαλιάζονται με τον ίδιο σεβασμό, φωτίζονται με το ίδιο φως, την ίδια αγάπη, και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με την δημοκρατικότητα του φωτογράφου, δεν μπορώ παρά να δω κι εγώ με συμπάθεια όλους τους πρωταγωνιστές του. Μπορώ να τους συμπαθήσω. Τους καταλαβαίνω.

Κάποια στιγμή στέκομαι μπροστά σε ένα έργο του με δύο ανθοσυνθέσεις με ορχιδέες επάνω σε ένα μπαρόκ τραπέζι στην Παλιά Βουλή νιώθω μιά ακατανίκητη επιθυμία να αποκτήσω αυτή την φωτογραφία και σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να την κλέψω και να αρχίσω να τρέχω τον κατήφορο στην Ακαδημίας με τη φωτό παραμάσχαλα. Ευτυχώς γυρνάω στον απέναντι τοίχο και βλέπω ένα εκπληκτικό πορτρέτο της Λόλας Ζολώτα στο εξωπραγματικό διαμέρισμά της. Κι αυτό το θέλω. Κι έπειτα παρακάτω, λατρεύω την φωτογραφία με τους πολύχρωμους παπαγάλους που κουρνιάζουν στον γύψινο περίδρομο ενός ψηλοτάβανου δωματίου.

Τίποτα δεν έκλεψα τελικά, ανίκανη είμαι και γι'αυτό.

Νομίζω ότι αυτό που αγαπώ πιό πολύ στις φωτογραφίες του Στάβερη είναι το γεγονός ότι μπορώ να τις γευτώ, περίπου όπως κάνω με ένα λαχταριστό γλυκό: απολαμβάνω πρώτα το σύνολο και έπειτα καταναλώνω μπουκιά-μπουκιά. Οι λεπτομέρειες στις φωτογραφίες του είναι τέτοιες απολαυστικές μπουκιές: η λουλουδάτη ταπετσαρία της πολυθρόνας του Μαρκεζίνη, το καλσόν της Παλόμας, ένα κομμάτι μονωτική ταινία που κρατάει στη θέση της την κλειδαριά στο σπίτι της κας Βάσως, η φουσκωμένη ταπετσαρία στο διαμέρισμα της Λ. Ζολώτα, τα φλοράλ σεντόνια στον χώρο εργασίας μιάς άγνωστης κυρίας, η προσωπογραφία της προσωπογραφίας του Φώσκολου, το γαρύφαλλο στο στόμα ενός γλεντζέ, τα ξηλωμένα ταβάνια στο σπίτι του Big Brother.

Φεύγω από την έκθεση σκεπτόμενη ότι χρειάζομαι ένα λεύκωμα με φωτογραφίες του Σπύρου Στάβερη για να μπορώ να τις χαζεύω με την ησυχία μου και να μην μπαίνω στον πειρασμό να τις κλέβω.

[Η πηγή της φωτογραφίας και πληροφορίες για την έκθεση εδώ]

The mean reds

Holly: Poor old cat. Poor slob. Poor slob without a name. I don't have the right to give him one. We don't belong to each other. We just took up one day.
I don't want to own anything until I find a place where me and things go together. I'm not sure where that is, but I know what it's like. It's like Tiffany's.

Paul: Tiffany's. You mean the jewelry store?


Holly: That's right. I'm crazy about Tiffany's. Listen. You know those days when you get the mean reds?

Paul: The mean reds? You mean, like the blues?

Holly: No. The blues are because you're getting fat or maybe it's been raining too long. You're just sad, that's all. The mean reds are horrible.
Suddenly you're afraid, and you don't know what you're afraid of. Don't you ever get that feeling?

Paul: Sure.

Holly: When I get it, the only thing that does any good is to jump into a cab and go to Tiffany's. Calms me down right away. The quietness and the proud look of it. Nothing very bad could happen to you there. If I could find a real-life place to make me feel like Tiffany's, then... then I'd buy some furniture and give the cat a name.

[ΘΥΜΑΣΤΕ;]

Το Σάββατο το βράδυ ήταν για μένα μιά mean red day. Μιά πολύ κακή νύχτα που φαινόταν να μην έχει τέλος, σε ένα ατέλειωτο πανηγύρι ματαιοδοξίας και κακογουστιάς, με συντροφιά ένα σωρό μικροαστείους τύπους που γύρευαν εναγωνίως να δικαιολογήσουν κάπως το γεγονός της ύπαρξής τους. Όλο το βράδυ έτρωγα περιφρόνηση κι έπινα μίσος, δεν είχα την πολυτέλεια να τους λυπηθώ.

Επιβίωσα χάρη στην βοήθεια της Holly Golightly, υιοθετώντας την εμφάνιση και την περσόνα της και νιώθω, τώρα που το σκέφτομαι, αφάνταστη ικανοποίηση για την επιλογή μου. Χωρίς να χρησιμοποιήσω καν όλα μου τα όπλα, κέρδισα με έναν τρόπο τις άτυπες μάχες που δεν είχα καμιά διάθεση αλλά χρειάστηκε να δώσω.

Όταν κανείς παρευρίσκεται σε αποκριάτικα πάρτυ πρέπει να κάνει καλή επιλογή κοστουμιού, έτσι δεν είναι;

Δεν βγήκα βέβαια αλώβητη. Το σώμα μου μετά από δώδεκα ώρες stress αποφάσισε να κάνει απεργία κι ακόμη δεν έχει επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς. Θα επανέλθει όμως, που θα πάει ;)

Υ.Γ. Στο μεταξύ συνεχίζω να παίζω με το καινούργιο μου παιχνίδι.