Δευτέρα 28 Ιουλίου 2008

Μιά κιθάρα κολάρο

Έχω μέρες τώρα που σκέφτομαι έντονα μιά εικόνα.
Ο Lenny Kravitz είναι στο παρασκήνιο της συναυλίας του στο Terravibe και ξαφνικά συνειδητοποιεί πόσο χάλια είναι το γκρουπ που του έκλεισαν να του κάνει support. Βγαίνει ψύχραιμος στη σκηνή. Το κοινό παραληρεί. Οι Ονιράμα ζουν το απίστευτο όνειρο να παίξουν ΜΑΖΙ με τον Lenny στην ίδια σκηνή. Η φάλτση φωνή του Αρναούτογλου junior γίνεται ακόμη πιό φάλτση από το τρακ. Ο Lenny προχωρά ψύχραιμος στο κέντρο της σκηνής κρατώντας την κιθάρα του. Πλησιάζει τον τραγουδιστή και του φοράει την κιθάρα κολάρο. Βουτάει την ηλεκτρική κιθάρα που βασανίζει ένα άλλο μέλος του γκρουπ και παίζει τις πρώτες νότες του Are you gonna go my way ενώ διώχνει με κλωτσίδια τους υπόλοιπους του γκρουπ από τη σκηνή. Αν ήξερε ελληνικά φαντάζομαι θα έλεγε και 'ουστ'.


Τρίτη 22 Ιουλίου 2008

Μπάμιες και ανανάς




Αγαπητό μου ιστολόγιο,




τώρα που σου γράφω μαγειρεύω μπάμιες.




Οι μπάμιες έχουν θέση πολύ συγκεκριμένη στη συναισθηματική μου μνήμη: μου θυμίζουν πάντα το καλοκαίρι του 1991, ανασκαφή στη Λοκρίδα, όταν ένας άλλος άνθρωπος που ήμουν εγώ τότε τις έτρωγε με όρεξη σχεδόν καθημερινά για έναν μήνα.




Συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν τρόφιμα, ποτά ή μυρωδιές που έχουν έναν τέτοιο ρόλο στη ζωή μου και νιώθω ένα είδος ευφορίας. Κάθε φορά που τα συναντώ ξανά μου δημιουργούν μιά εξαρτημένη αντίδραση, σαν το σκυλί του Παβλώφ. Χωρίς να το θέλω κάνω ένα ταξίδι-βουτιά σε μιά πολύ συγκεκριμένη στιγμή ή σε μιά συγκεκριμένη περίοδο και συνήθως η αίσθηση που έχω είναι ευχάριστα συγκινητική.




Ο ανανάς ας πούμε μου θυμίζει μιά μέρα που ο μπαμπάς μου με πήρε και με πήγε βόλτα από τον Πειραιά που μέναμε στην Αθήνα, για να δω το Μινιόν. Μου ψώνισε από το μαγικό εκείνο τμήμα παιχνιδιών έναν μικρό κούκλο Σνούπυ και έναν μεγάλο κούκλο τζόκερ, πράσινο και κόκκινο (που τον έχω ακόμη με τα άλλα παιχνίδια μου στην αποθήκη). Βγαίνοντας από το Μινιόν για να πάρουμε πάλι πίσω το τρένο περάσαμε μπροστά από ένα μανάβικο, το οποίο αν έπρεπε οπωδήποτε να τοποθετήσω στο χώρο θα έλεγα ότι ήταν κάπου κοντά στο Νέον. Τέλος πάντων, χάζεψα φαίνεται τον ανανά και ο μπαμπάς μου μου τον πήρε και αυτόν!! Μπαίνοντας περιχαρής στο σπίτι η μαμά μου θυμάμαι έβαλε φρένο στον ενθουσιασμό (έπαιρνε δυστυχώς η κακομοίρα αυτό το ρόλο στην εσωτερική οικιακή μας διανομή) και με προειδοποίησε ότι θα ήταν λίγο ξυνός. Ο μπαμπάς μου τον καθάρισε και αφού φάγαμε μεσημεριανό τον δοκίμασα επιτέλους! Ήταν όντως ξυνός γι'αυτό τον ραντίσαμε με ζάχαρη και έγινε υποφερτός, αλλά δεν μπορώ να πω ότι τον αγάπησα.


Πριν μιά εβδομάδα άνοιξα μιά κονσέρβα ανανά που ανακάλυψα στο βάθος των ντουλαπιών μας. Κόντευε να λήξει, ούτε θυμάμαι ποιά στιγμή τον αγόρασα, νομίζω πέρισυ, τέλος πάντων έπρεπε να καταναλωθεί. Κι έτσι ανοίχθηκε η κονσέρβα ανανά, που δεν ήταν καθόλου κοινή κονσέρβα, αλλά μαγική, αφού με τον πρώτη κιόλας μπουκιά με έκανε 6 χρονών, χαρούμενη κι ευτυχισμένη να έχω επιστρέψει κιόλας από το Μινιόν με τους κούκλους μου αγκαλιά. Ήταν γλυκός αυτός ο ανανάς, αλλά έβαλα και λίγη ζάχαρη, μαμάς ένεκεν.




Έτσι είναι με μερικά πράγματα. Μου θυμίζουν κάτι άλλο. Θυμάμαι πότε ήπια πρώτη φορά τζιν φις στο Χίλτον της Λευκωσίας, ένα ατομικό κέϊκ brownie που αγόρασα στο Λονδίνο το 1995 στο σταθμό Βικτώρια την τελευταία μέρα που έφευγα, τις αποξηραμένες κατακόκκινες παπάγιες που ανακάλυψα πέρισυ τα Χριστούγεννα, τα γεμιστά με κιμά μου θυμίζουν τη θεία μου. Ένας φαύλος κύκλος αναμνήσεων στο προσωπικό μου σύμπαν. Ίσως κι ένας από τους λόγους που αγαπώ τόσο πολύ τον Ξανθούλη.




Τι μου'ρθε τώρα και τα γράφω αυτά. Σταματάω μη μου καούν οι μπάμιες.

Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

Colorless green ideas sleep furiously

O Noam Chomsky στις Συντακτικές Δομές, το 1957, νόμιζε ότι δημιουργούσε μιά φράση που είναι μεν γραμματικά ορθή, αλλά παραδειγματικά ακατανόητη.




COLORLESS GREEN IDEAS SLEEP FURIOUSLY




Αγαπητό μου ιστολόγιο,

έχω να σου δηλώσω με αυταρέσκεια ότι το πρωί της Δευτέρας, 14 Ιουλίου 2008, η φράση αυτή, από την αρχή ως το τέλος της, απέκτησε ένα απολύτως λογικό νόημα γιά μένα.


Μπορεί να φταίει που συναντήθηκα μετά από καιρό με τον πιό κακό άνθρωπο που έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου.
Ναι. Αυτό φταίει.



Είδα ξεκάθαρα τις άχρωμες πράσινες ιδέες να κοιμούνται μέσα του οργισμένα.
Ψέμματα.
Δεν τις είδα. Τις άκουσα.


Ο Θ., στα deck της ζωής μας, έβαλε όπως πάντα την καλύτερη υπόκρουση.


Nick Cave and the Bad Seeds, People ain't no good.








It ain't that in their hearts they're bad


They can comfort you, some even try


They nurse you when you're ill of health


They bury you when you go and die


It ain't that in their hearts they're bad


They'd stick by you if they could


Ah but that's just bullshit


People just ain't no good


Ας εικονογραφήσει το ποστ ένας τοίχος από το Βαρούσι των Τρικάλων. Και εσείς να προσευχηθείτε βαθιά και ειλικρινά να αντέξω, έτσι;


Τρίτη 8 Ιουλίου 2008

Κυρίες και κύριοι

Αν δεν με έπαιρνε κυριολεκτικά από το χέρι ο Θ. δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ανταποκριθώ σε αυτόν τον Ιούνιο. Με κάθισε στην καρέκλα με το ζόρι και με επέβλεπε προκειμένου να γράψω ό,τι έπρεπε, μου κουβάλησε βιβλία, μου έλυσε τα προβλήματα-προσχήματα, αναγκάστηκα να στρωθώ (με πολλή γκρίνια, μούτρα, μυξοκλάματα). Έτσι μου έρχεται να τον ξαναπαντρευτώ.


Στο μεταξύ, αν δεν το κάνετε ήδη, πρέπει οπωσδήποτε να διαβάζετε άπαξ ημερησίως Πρόβατο. Ο άνθρωπος έχει βάλει το ιστολόγιό του σε άλλη διάσταση, γράφει απίστευτα. Όταν κερδίσω το τζόκερ θα του ανοίξω περιοδικό κι όλοι εσείς εκεί έξω δημοσιό- ή ιδιωτικο-γραφίσκοι θα πρέπει να περάσετε από το γραφείο-κρεβάτι του για να σας δώσει μία στήλη. Με ή χωρίς κουπόνι για σεκσάκοι.



Αγαπημένο blog που διαβάζω συχνά, αλλά δεν έχω στα λινκς, ούτε έχω ποτέ αφήσει σχόλιο (τι να της πω κι εγώ απ'τη ζωή μου), της κορυφαίας στον τομέα της Judith Weingarτen, Zenobia: Empress of the East. Η Weingarten έχει με την Ζηνοβία κόλλημα παρόμοιο με αυτό που έχω έγω με την Ιφιμέδεια. Μόνο που αυτή έχει γράψει κι ένα άπαιχτο βιβλίο.


Εντός ολίγων ημερών ξεκινά το θερινό πρόγραμμα αυτού του μπλογκ, γνωστό και ως 5 έξω-2 μέσα. Οι οιωνοί είναι καλοί για το φετεινό καλοκαίρι, ώστε θα έπρεπε κανονικά να ανησυχούμε. Όμως, όπως λέει ο Καβάφης, οι άνθρωποι είναι τα "βιαστικά κι άπειρα όντα της στιγμής" κι έτσι ανέμελοι σχεδιάζουμε τις αποδράσεις από τις καυτές κατα-πιέσεις που αναμένεται να δεχτούμε.
Εννοείται ότι τα ποστ θα αραιώσουν αλλά δεν θα χαθούν. Σαν τα τελευταία μαλλιά των φαλακρών που έρχονται από το πίσω μέρος του κρανίου στο μπροστινό, υπόμνηση τριχοφυίας (εντάξει αν δεν είναι αυτό ο ορισμένος του γράφω τρίχες, δεν ξέρω τι είναι)





Σήμερα η μαμά μου έχει γενέθλια!




Yo!reeka, σου θυμίζει τίποτα;

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008

In ecstasy

Μια βδομάδα δραπετεύσαμε. Υποτίθεται διακοπές. Περάσαμε το 70% στο κρεβάτι. Έπεσαν οι ρυθμοί. Της καρδιάς, του άγχους, πήραμε βαθιά ανάσα.

Πριν μας ρουφήξει η αυτού απαισιότης η καθημερινότητά μας είχα φροντίσει εντέχνως να την περιγελάσω.

Τη Δευτέρα το βράδυ πήγαμε στη συναυλία της P.J. Harvey. Βαθιά ανάσα κι εκεί.
Θυμήθηκα πώς μπορεί ο ήχος να περάσει μέσα από τα αυτιά σου στο μυαλό σου. Καβάλα σε ένα πιάνο ή μιά ηλεκτρική κιθάρα η φωνή της σέρφαρε μέσα στο κρανίο μας για μιάμιση υπέροχη ώρα.

Ξεχώρισα αυτό το μικρό τραγουδάκι. Nina in ecstasy.




Έχει πλάκα αυτή η εποχή. Νιώθω ότι έχω κάπως υπό έλεγχο την κατάσταση, αλλά κατά βάθος ξέρω καλά ότι η συγκυρία θα μου ρίξει σε λίγο μιά κλωτσιά με τα πισινά της πόδια, σαν ανεξέλεγκτο μουλάρι ένα πράμα. Πάντως συνειδητοποιώ ότι το μόνο πράγμα που δεν έχει η ζωή μου είναι ρουτίνα ή ανία. Είναι καλό αυτό, δεν είναι;
Μόλις συνειδητοποίησα ότι όλη η προηγούμενη παράγραφος θυμίζει τόσο πολύ την απαράδεκτη Τίνα Δασκαλαντωνάκη στη Λιφο που αν είχα λίγη τσίπα θα έπρεπε όχι μόνο να την σβήσω αλλά ίσως να πετάξω μαζί και το μπλογκ. Shit. Την αφήνω για να την βλέπω και να μάθω να μην κοροϊδεύω.


Διάβασα κι ευχαριστήθηκα πολύ το τρίτο παδικό βιβλίο του Πέτρου Χατζόπουλου με τις περιπέτειες του Κορνηλίου Κρικ, σκίουρου-ντετέκτιβ, με τίτλο "Το καταραμένο περιδέραιο της Νιαουφερτίτης". Καλύτερο από τα δύο προηγούμενα, με σαφείς αναφορές σε γνωστά κινηματογραφικά, λογοτεχνικά και άλλα κλισέ, πολύ απολαυστικό. Τόσο που ήθελα να ήταν μεγαλύτερο και ασφαλώς το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Υπάρχει όμως κι ένα ιδιότυπο υποδόρειο τρόπον τινά μυστήριο που καλύπτει τα τρία βιβλία στη σειρά αυτή του συγγραφέα. Στα δύο προηγούμενα βιβλία κρατήθηκα να μην το γράψω, έλεγα μην είναι και ιδέα μου, αλλά να, πλέον με το τρίτο νομίζω ότι έχω δίκιο και συμβαίνει το εξής.

Ο Χατζόπουλος χρησιμοποιεί για τους ήρωές του αγγλικά ονόματα που για ένα ελληνάκι δεν σημαίνουν τίποτα, αλλά σαφώς έχουν νόημα στα αγγλικά. Π.χ. ο κεντρικός ήρωας-σκίουρος λέγεται Κρηκ (Creek), ο αρχαιολόγος-σαύρα στο τελευταίο βιβλίο Τζόζεφ Μένιτεϊλ (Manytail), κλπ. Περίεργο, αλλά έστω. Ίσως να έχει κι ένα νόημα (για ποιόν όμως; για τα παιδιά;), το ό,τι παραπέμπει στο κλασικό αγγλικό αστυνομικό μυθιστόρημα. Εννοείται ότι χρησιμοποιεί και ονόματα που στέκουν και στις δύο γλώσσες, όπως η Μάρθα, η πυγολαμπίδα-βοηθός του σκίουρου-ντετέκτιβ.

Πλην αυτού όμως, συνειδητοποίησα κάποια στιγμή ότι ο Χατζόπουλος ενσωματώνει στο κείμενο μεταφρασμένες στα ελληνικά ΑΓΓΛΙΚΕΣ εκφράσεις-λογοπαίγινα, όπως το I have cold feet που θυμάμαι τώρα εκ του προχείρου, που δεν έχει ιδιαίτερο νόημα στα ελληνικά, αλλά σαφώς έχει στα αγγλικά. Να μην τα πολυλογούμε, η εντύπωση που έχω εγώ είναι ότι το βιβλίο έχει γραφτεί στα αγγλικά και εν συνεχεία μεταφράστηκε.

Το γεγονός με προβλημάτισε, με βασάνισε και ως άλλος Κορνήλιος (ή μήπως ενοχλητική Μάρθα;) καταλήγω σε δύο λογικά ενδεχόμενα.

1. Αυτή η διαδικασία έγινε στο μυαλό του συγγραφέα αυτομάτως.
Διάβασα ότι έχει σπουδάσει σε αμερικάνικο κολλέγιο οπότε ο άνθρωπος γνωρίζει την αγγλικήν απταίστως. Δεν είναι όμως περίεργο για κάποιον, ίσως βασανιστικό, να πρέπει για να γράψει στην μητρική του γλώσσα, να κάνει αυτόματη μετάφραση; Και τότε, επιτέλους, γιατί δεν γράφει κατευθείαν στα αγγλικά;

2. Πράγματι λοιπόν, ίσως να έγραψε εξ αρχής στα αγγλικά και εν συνεχεία ο ίδιος ή άλλος μετέφρασαν τα βιβλία, αλλά σκέφτομαι ότι σε αυτή την περίπτωση τα βιβλία για τυπικούς λόγους θα έπρεπε να κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά ως μεταφρασμένα και όχι ως πρωτότυπα έργα. Αν ο συγγραφέας ενδιαφέρεται πρωτίστως για την αγγλόφωνη αγορά ή τέλος πάντων έχει μεγαλύτερη ευχέρεια στην γλώσσα αυτή, νομίζω ότι πάραυτα θα έπρεπε να προωθήσει τα βιβλία του στο εξωτερικό.

Anyway, προβλέπω το ζήτημα να μένει μυστήριο. Ένα μυστήριο αντάξιο του Cornelius Creek.


Είδα πολύ τηλεόραση την προηγούμενη εβδομάδα.

Μου άρεσε πολύ η συνέντευξη της Κικής Δημουλά στην Εύη Κυριακοπούλου. Όλη η συνέντευξη σε συνέχειες εδώ. Μου αρέσουν πολύ οι άνθρωποι με τρελαμένο εγκέφαλο, ανασφάλειες και χιούμορ. Takes one to know one σκέφτομαι και βαυκαλίζομαι (πάλι η Τίνα μέσα μου, σκατά).

Αναρωτιέμαι πότε θα μιλήσουν οι καλεσμένοι του Γεωργουσόπουλου. Σαν να είναι παγιδευμένοι σε έναν άλλο πλανήτη, μέσα σε ένα στούντιο-διαστημικό κελί βασανιστηρίων, από έναν τρελό επιστήμονα που τους απήγαγε για να τους καταδικάσει να τον ακούν αιώνια. Νιώθω οίκτο και αηδία όταν τους βλέπω να δυσανασχετούν, αλλά παρόλα αυτά να συνεχίζουν να κάθονται να τον ακούν, χωρίς να προλαβαίνουν να ψελίσουν παρά ελάχιστα λόγια με χαμηλή φωνή, ίσαμε να πάρει ανάσα ο τύραννος και να συνεχίσει. Και βλέπω μέσα στα μάτια τους την απελπισία, την διάθεση να δραπετεύσουν, να σηκωθούν από την καρέκλα, ναι, μοιάζει τόσο απλό, κι όμως είναι τόσο δύσκολο. Η αξιοπρέπειά σου καθισμένη σε καρέκλα και -το χειρότερο- υπάρχει και το κοινό που θα δει τον εξευτελισμό της.

Οι Ονιράμα είναι ένα συγκρότημα από Αρναούτογλου (κλεμένο αυτό, όχι δικό μου, του Θ.)

Ούτε στο Prison Break δεν γίνονται αυτά (Κ. Σαμαράς)
Ο Κ. Σαμαράς υπήρξε συνεργάτης των διαβόητων ελλήνων κακοποιών αφών Παλαιοκώστα, συγγραφέας του βιβλίου Καταζητείται. Την ατάκα την εκτόξευσε σε σχέση με την απόδραση του ενός αδελφού από τις φυλακές Κορυδαλού με ελικόπτερο.


Όταν είμασταν στο σχολείο μιά από τις τεχνικές που μαθαίναμε για να γράφουμε εκθέσεις ήταν ο κύκλος. Ξεκινούσες με μία ατάκα ή ένα θέμα και φρόντιζες να τελειώσεις με αυτή. Έτσι κι εγώ λοιπόν, σαν καλή μαθήτρια που πάντα ήμουν, τελειώνω εδώ την έκθεση-ποστ με μιά αναφορά σε απόδραση, όπως με απόδραση ξεκίνησα. Λυπάμαι αγαπητοί μου αναγνώστες που αναγκάζομαι να σας το επισημάνω, αλλά είστε δυστυχώς απρόσεκτοι και κάτι τέτοια λογοτεχνικά μου τερτίπια σας ξεφεύγουν. Τις προάλλες έκανα ολόκληρη ακροστιχίδα και ουδείς ενδιαφέρθηκε.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΟΤΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ
CHIC'N'SHABBY!!!
UPDATE:
Μόλις είδα ότι ο κος Hulot έχει ανεβάσει ποστ για τη συναυλία της PJ Harvey με τον ίδιο τίτλο με το παρόν. Ορκίζομαι στα 12 ευαγγέλια ότι μόλις το είδα (κάνω και σταυρό με τα δάκτυλα, τον φιλάω, δεν πειράζει που δεν με βλέπετε, με βλέπει ο Θεούλης). Επιβεβαιώθηκα ότι το τραγούδι αυτό ήταν η κορυφαία στιγμή στη συναυλία. Πάω να φάω παγωτό.