Κυριακή 30 Απριλίου 2006

Ευψύχι..

Γλυκέ μου φίλε,
την Τρίτη θα θάψω μαζί σου ένα κομμάτι από τα παιδικά μου χρόνια. Μου χάριζες κάποτε τα μόνα χαμόγελα μιας σκούρας μέρας. Τα πιό ακριβά δώρα.
Εύχομαι να συναντηθούμε ξανά κάποτε σε μια άλλη ζωή, σε μια άλλη διάσταση, κάπου. Να γελάσουμε. Να θυμηθούμε και να κλάψουμε παρέα.

Δεν ξέρω γιατί πρέπει να φύγεις τόσο γρήγορα. Ποιός θεός σε ζήλεψε και σε πήρε κοντά του.
Σε κρατάω μέσα μου ωραίο σαν ήλιο, δυνατό κι ανίκητο. Πώς είναι δυνατόν να λείπεις;

Σάββατο 29 Απριλίου 2006

Wishful thinking


Θά'θελα να μπορoύσα να μπω μέσα σε αυτόν τον πίνακα του Grant Wood.

The Midnight Ride of Paul Revere, 1931

Κι ο Wood με τη σειρά του θέλησε και κατάφερε να μπει μέσα σε ένα ποίημα του Longfellow με θέμα ένα ιστορικό περιστατικό από τον απελευθερωτικό αγώνα των Αμερικανών κατά των Άγγλων, το 1775.

Τη νύχτα της 18ης προς την 19η Απριλίου 1775 ο Paul Revere, αργυροχόος το επάγγελμα, έτρεξε να ειδοποιήσει τα στρατεύματα των Αμερικανών στο Lexington και το Concord για τη θέση των Βρετανικών δυνάμεων.

Το ποίημα του Longfellow -"Paul Revere's Ride", γραμμένο γύρω στα 1860, τελειώνει, γεμάτο ακουστικές εικόνες, ως εξής:

[...] So through the night rode Paul Revere;
And so through the night went his cry of alarm
To every Middlesex village and farm,---
A cry of defiance, and not of fear,
A voice in the darkness, a knock at the door,
And a word that shall echo for evermore!
For, borne on the night-wind of the Past,
Through all our history, to the last,
In the hour of darkness and peril and need,
The people will waken and listen to hear
The hurrying hoof-beats of that steed,
And the midnight message of Paul Revere.

Παρασκευή 28 Απριλίου 2006

Καλή Ψυχή Αρτεμίδωρε ή τη μέρα που ξαφνιάστηκε ο ήλιος




Hawara, 1888. Ο Flinders Petrie σκάβει το νεκροταφείο με τις μούμιες και μια μέρα δέχεται την επίσκεψη του Heinrich Schliemann και δύο φίλων του. Εκείνη την ίδια μέρα, μόλις οι επισκέπτες τέλειωσαν το γεύμα τους, ο Αρτεμίδωρος ξάφνιασε τον ήλιο.


Ο Petrie γράφει στο ημερολόγιό του:
"By the time they have lunched, a procession of three gilt mummies is seen coming across the mounds, glittering in the sun. These are of a fresh style, three painted portraits, but the body covered with a bright red-brown varnish and scenes in relief gilt all over it. The name on each mummy across the breast. These I must bring away intact, they are so fine and in such good condition."

Ο Αρτεμίδωρος όταν πέθανε, γύρω στο 100 ή 120 μ.Χ., ήταν περίπου 20 ετών. Ένα σοβαρό πλήγμα στο πίσω μέρος του κρανίου του -αν δεν οφείλεται σε ατύχημα κατά τη μουμιοποίηση- ίσως είναι η αιτία του θανάτου του. Η επιγραφή στο στήθος του έγραφε "Αρτεμίδωρε ευψύχι": καλή ψυχή Αρτεμίδωρε.
Βρέθηκε μαζί με δύο άλλες μούμιες: ενός μεγαλύτερου άνδρα, επίσης ονόματι Αρτεμίδωρου, που ήταν προφανώς ο Έλληνας πατέρας του και μιας γυναίκας, ονόματι Thermoutharin, προφανώς Αιγυπτιακής καταγωγής.

Απ'την αυγή ως το λυκόφως

Από τότε που γεννήθηκα
είμαι στολισμένη για τον ερχομό σου

Δέκα χιλιάδες μέρες πέρασαν
κι όλο πηγαίνω να σε συναντήσω

Οι χώρες στένεψαν
τα βουνά χαμηλώνουν
τα ποτάμια λίγνεψαν

Το κορμί μου μεγάλωσε με ξεπέρασε
απλώνεται απ'την αυγή ως το λυκόφως
σκεπάζει όλη τη γη
Όποιο δρόμο κι αν πάρεις
θα περπατήσεις επάνω μου

Ιβάν Γκόλ, Μαλαισιακά Τραγούδια (μτφ. Ε.Χ. Γονατάς)

Τρίτη 25 Απριλίου 2006

Αποτροπαϊκό γλειφιτζούρι


Κάθε φορά που πάω να το φάω, το ξανασκέφτομαι και το αφήνω. Είναι το πιό αποτροπαϊκό γλειφιτζούρι που έχω δει ποτέ!

Γουρούνι, μια από αυτές τις μέρες θα κλείσω τα μάτια και θα σε αποκεφαλήσω. Θα εξαφανίσω το ειρωνικό σου μειδίαμα, θα σταματήσεις να λειτουργείς σαν καθρέφτης.

Πάω για ψώνια



Θέλω να πάρω μερικά καινούργια CD.

Τα μαγικά αυγά της anarchitect




Τα πιό μαγικά αυγά που μπόρεσα να βρω -δεν έχω ιδέα από τι είναι, πώς έχουν γίνει, που βρίσκονται- κατευθείαν στην αγκαλιά της anarchitect.

Δευτέρα 24 Απριλίου 2006

Ούτε το αυγό μου













Και δεν έχω καν την όρεξη να φάω το (μαγικό) αυγό μου...

(πολύ ανώτερο από αυτό της φωτογραφίας...)

24-4-2006

Μια μέρα χωριστά, μακριά σου. Μια μέρα απαίσια. Ελπίζω να ήταν έτσι και για σένα.
Αύριο είναι μια άλλη μέρα.

Κυριακή 23 Απριλίου 2006

The Sick Rose



The Sick Rose

O Rose thou art sick.
The invisible worm.
That flies in the night
In the howling storm:
Has found out thy bed
Of crimson joy:
And his dark secret love
Does thy life destroy.

William Blake, from the Songs of Experience, 1789

Πέμπτη 20 Απριλίου 2006

Το τέλος του κόσμου μας




[...] λεγόταν Επιθέρσης. Μου είπε πως κάποτε έκανε ένα ταξίδι στην Ιταλία και επιβιβάστηκε σ'ένα πλοίο που κουβαλούσε εμπορεύματα και πολλούς επιβάτες. Ήταν κιόλας βράδυ. Βρισκόταν κοντά στις νήσους Εχινάδες. Ο άνεμος είχε πέσει τελείως και το πλοίο βρέθηκε κοντά στους Παξούς. Πολλοί επιβάτες ήταν ξυπνητοί και μερικοί συνέχιζαν να πίνουν, αν και είχαν τελειώσει το δείπνο τους. Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή από τους Παξούς που φώναζε δυνατά κάποιον Θαμούντα. Όλοι παραξενεύτηκαν. Θαμούντα έλεγαν τον πηδαλιούχο. Ήταν ένας Αιγύπτιος του οποίου το όνομα όμως πολλοί απο τους επιβάτες του πλοίου δεν το ήξεραν. Η φωνή τον κάλεσε δύο φορές κι εκείνος παρέμεινε σιωπηλός, την τρίτη όμως φορά απάντησε. Εκείνος που τον φώναζε δυνάμωσε τη φωνή του και είπε: "Όταν περάσεις από το Παλώδες να αναγγείλεις ότι ο μέγας Παν πέθανε".

"οπόταν γένη κατά το Παλώδες, απάγγειλον ότι Παν ο μέγας τέθνηκε"

Σαν το άκουσαν αυτό, είπε ο Επιθέρσης, όλοι εξεπλάγησαν και άρχισαν να συζητούν αν ήταν καλύτερο να κάνουν αυτό που τους έλεγε ή να μην ανακατευτούν καθόλου. Έτσι ο Θαμούς, αποφάσισε ότι αν σηκωνόταν αεράκι, θα παρέπλεε εκείνο το μέρος δίχως να πει τίποτε, αν όμως κυριαρχούσε νηνεμία και γαλήνη εκεί γύρω, θα ανάγγελε εκείνο που άκουσε.

Όταν έφτασε κοντά στο Παλώδες δίχως να υπάρχει ούτε αέρας ούτε κύμα, ο Θαμούς κοίταξε από την πρύμνη προς τη στεριά και είπε τις λέξεις που άκουσε: ότι ο μέγας Παν πέθανε. Δεν είχε προλάβει να τελειώσει και ακούστηκαν στεναγμοί, όχι από έναν άνθρωπο αλλά από πολλούς, μαζί με ήχους έκπληξης.

"ου φθήναι δε παυσάμενον αυτόν και γενέσθαι μέγαν ουχ ενός αλλά πολλών στεναγμόν άμα θαυμασμόν μεμιγμένον"

Πλουτάρχου, Περί των εκλελοιπότων χρηστηρίων, 418Ε-419Ε (μτφ. Δημήτρης Ρήσος)

Τετάρτη 19 Απριλίου 2006

ΞΕΝΙΑ

Η Ειρήνη της Καρδιάς



[...] Είσαι το κεφάλι αγάλματος γυναίκας αρχαϊκής,

που βρέθηκε στο χωράφι του φτωχού γεωργού

και κείνος το κρύβει,

το απόγευμα, να το βλέπει μονάχος.

[Γ. Μαρκόπουλος, Άλκηστις]

Οι απαντήσεις


...και αντί οι καινούργιες γνώσεις να στερεώνουν τις παλιές -και με την πείρα κι όσο περνάει ο καιρός, αντί να πλουτίζουν, να πληθαίνουν οι απαντήσεις - η πιό νέα σου γνώση καταντάει να είναι μαζί κι η πιό παλιά σου άγνοια. Και τότε οι απαντήσεις αρχίζουν -χειρότερα από ερωτήσεις να ρωτάν...

[William Shakespeare, Macbeth, μτφ. Γ. Χειμωνά)

Της Ομορφιάς


A thing of beauty is a joy for ever: its loveliness increases; it will never pass into nothingness...

[John Keats, 1795-1821]

Τρίτη 18 Απριλίου 2006

Καλό Πάσχα!


Αγαπημένε μου άγιε Βασίλη, καλό Πάσχα!

Σε σκέφτομαι κάθε μέρα σχεδόν, όλο το χρόνο, και ήθελα να σου πω ότι σε αγαπώ πολύ-πολύ!!!

Καλό Πάσχα!

Archondia in the snow




Taking leave of a Friend

written by Li-Po


Blue mountains lie beyond the north wall;
Round the city's eastern side flows the white water.
Here we part, friend, once forever.
You go ten thousand miles, drifting away
Like an unrooted water-grass.
Oh, the floating clouds and the thoughts of a wanderer!
Oh, the sunset and the longing of an old friend!
We ride away from each other, waving our hands,
While our horses neigh softly, softly . . . .

Δευτέρα 17 Απριλίου 2006

Ο Θάνατος θά'ρθει και θα'χει τα μάτια σου


Εύχομαι.

Ο Θ. μου γνωρίζει τον Hammershoi


που όταν ζωγραφίζει σκέφτεται τον αγαπημένο δάσκαλό του Vermeer.

Οι πίνακές τους είναι μαγικοί -παράθυρα, καθρέφτες με δυό όψεις, ο ένας βλέπει τον άλλον και συναντιούνται στην άκρη του χρωστήρα τους.

Ο Ζωγράφος της Μοναξιάς και του Φωτός


ζωγραφίζει "Λευκές Πόρτες, Ανοικτές Πόρτες"

(Vilhelm Hammershoi, 1864-1916)

Σάββατο 15 Απριλίου 2006

Στους μυστικούς επτά


[The Beast with the Seven Heads,
From the Bamberg - Apocalypse
About 1020, Bamberg, Staatsbibliothek]

Και οι Δανοί Saybia τραγουδούν:

7 demons



Hold your breath
Say no more
You've spent the last few hours
Condemning what I said
What did I say?
But I save the best for you
No matter what you think is true
And now 7 demons riding on my back

Candle light
And inner sight
A perfect evening ruined
Cancelled by a single word
A single word
But I save the best for you
No matter what you think is true
And now 7 demons riding on my back
Get of my back
Get of my back

Gohar Tepe

ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΤΡΑΘΙΩΤΗ

Όμορφο νιον εζύγωνεν ο Χάρος 'ς τη μαδάρα,
μά 'τον ο νιος ογλήγορος κι' ο Χάρος κουρασμένος,
και παίρν' ο νιος το ρίζωμα κι' ο Χάρος την πλαγιάδα.
Πάνω σε πλάκαν έκατσεν ο Χάρος διπλοπόδης,
κ' εσφύριζε κ' εφώναζεν ο Χάρος του στραθιώτη.
"Στραθιώτ', ανίμενε κ' εμέ, που θα σου παραγγείνω.-
Χάροντα, κ' είντα μου βαστάς κ' εγώ να σ' ανιμένω;-
Βαστώ σου ντάργα και σπαθί και κόκκινο λουρίσκο,
βαστώ και τση γυναίκας σου ολόμαυρα να βάλη."

Πέμπτη 13 Απριλίου 2006

O Όμηρος Winslow συλλαμβάνει τη δίψα


ον τροπον επιποθει η ελαφος επι τας πηγας των υδατων ουτως επιποθει η ψυχη μου προς σε

Για τον Nonprivatelife


Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
πού κάνουν τραμπάλα στίς ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς.
Κάνουν ό τι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων καί εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους καί ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σέ καμπαρέ τής Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τούς στρίμωξαν καί τά κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια καί οινόπνευμα νά κοιμηθού
ναλλά βλέπουν όνειρα καί δέν κοιμούνται.
'Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στίς ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια
μανταλάκια
τίς ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
τό τηλέφωνο τό τηλέφωνο τό τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά τό ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό, τι λάχει.
Ολο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δέν τούς αφήσατε σπιθαμή γιά σπιθαμή.
"Ολοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε μέ μαύρο χρώμα
γιατί τούς ρημάξατε τό κόκκινο
γράφουνε σέ συνθηματική γλώσσα
γιατί ή δική σας μόνο γιά γλύψιμο κάνει. Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά καί σύρματα
στά χέρια σας. Στό λαιμό σας.
Οι φίλοι μου.

Ήταν χειμώνας

Ήταν χειμώνας, έπιασα πάτο, μου έγραψες:

> "We work in the dark, we do what we can, we give
> what we have.
> Our knowledge is our passion and passion is our
> knowledge."
> Henry James

Ναννώ σ'ευχαριστώ.

με την Τίνα

Τετάρτη 12 Απριλίου 2006

Η Imogen συνομιλεί

Ο τρεμάμενος χρωστήρας του Sandro


Κοιτάζει ήρεμη τον Sandro μέσα στα μάτια. Εκείνος κάνει στα μαλλιά της κύματα. Το χέρι του τρέμει.

Με τα μάτια του στα χέρια της


Τα χέρια είναι μαγικά, είναι δημιουργικά και καταστροφικά.
Εδώ είναι αντικείμενο του πόθου.
Ο Alfred λατρεύει τη νεαρή Georgia και δε χορταίνει να τη φωτογραφίζει.

Τρίτη 11 Απριλίου 2006

Blessed art thou among women


(Gertrude Kosebier 1899)

H Henriette είναι ερωτευμένη με την έμπνευσή της

(Η Henriette Vogel προς τον Heinrich von Kleist)

Βερολίνο, Νοέμβριος 1811

Χαινριχ μου, αρμονικέ μου, παρτέρι μου από υάκινθους, αυγή μου, λυκόφως μου, γλυκέ μου ωκεανέ, αιολική μου άρπα, τριανταφυλλώνα μου, ουράνιο τόξο μου, μικρό παιδί στην αγκαλιά μου, αγαπημένη μου καρδιά, χαρά μέσα στον πόνο μου, αναγέννησή μου, λευτεριά μου, σκλαβιά μου, Σάββατό μου, χρυσό μου δισκοπότηρο, ατμόσφαιρά μου, ζέστα μου, λογισμέ μου, ποθητέ μου εκεί ψηλά κι εδώ κάτω, πολυαγαπημένο μου αμάρτημα, παρηγοριά των ματιών μου, η πολυτιμότερη απ'τις έγνοιες μου, η πιό όμορφη απ'τις αρετές μου, καμάρι μου, προστάτη μου, συνείδησή μου, δάσος μου, λάμψη μου, κράνος μου και ξίφος μου, μεγαλοψυχία μου, δεξί μου χέρι, ουράνια σκάλα μου, Αι-Γιάννη μου, ιππότη μου, τρυφερέ μου ακόλουθε, αληθινέ μου ποιητή, κλαίουσα ιτιά μου, κυριέ μου κι άρχοντά μου, ελπίδα μου κι απόφασή μου, πολυαγαπημένε μου αστερισμέ, μικρέ μου χαδιάρη, απόρθητο κάστρο μου, ευτυχία μου, θάνατέ μου, πυγολαμπίδα μου, μοναξιά μου, όμορφο καράβι μου, ρεματιά μου, ανταμοιβή μου, Βέρθερέ μου, Λήθη μου, κούνια μου, θυμίαμα και μύρο μου, φωνή μου, κριτή μου, τρυφερέ μου ονειροπόλε, νοσταλγία μου, καθρέφτη μου χρυσέ, ρουμπίνι μου, αυλέ μου, αγκαθωτό στεφάνι μου, χιλιάδες θαύματά μου, δάσκαλέ μου, μαθητή μου, σ'αγαπώ περισσότερο κι απ'όσο μπορώ να φανταστώ. Η ψυχή μου σου ανήκει.

Εριέττα

Υ.Γ. Η σκιά μου το μεσημέρι, η πηγή μου μέσα στην έρημο, η καλή μου μητέρα, η θρησκεία μου, η εσωτερική μου μουσική, φτωχέ μου άρρωστε Χάινριχ, αρνάκι μου πασχαλινό, τρυφερό κι άσπρο, Ουράνια Πύλη μου.
Ε.


[M. Tournier, Kleist ή Ο Θάνατος ενός ποιητή, στο: Χάινριχ φον Κλάιστ, 4 νουβέλες, μτφ. Θ. Δασκαρόλης, εκδ. Άγρα]

Κι ο Wassily ζωγραφίζει


τον κήπο της αγάπης, αλλά

είναι μπερδεμένος

Δευτέρα 10 Απριλίου 2006

Η Gabrielle σκέπτεται τον Wassily


και ζωγραφίζει με πολλά κόκκινα.

Καραογλάν

Mην αναρωτιέσαι. Tον αναγνωρίζω από τα μάτια, από το βλέμμα.
Aυτό δεν άλλαξε όσο κι αν κύλησε ο χρόνος. Όσο κι αν ταξιδέψαμε σε τόπους και εποχές. Έτσι τον είδα και σ'αυτή τη ζωή.

Kάποτε του τραγούδησα: καραογλάν, καραογλάν, έκαψες την καρδιά μου…

Σαν θεοί

Aυτά που λες. Σαν θεοί ζήσαμε κι αγαπηθήκαμε. Kαι σαν θεοί ξεπέσαμε οικτρά, όπως μόνο οι θεοί ξεπέφτουν.
Όμως κάθε φορά που συναντιόμαστε ξανά, και πάλι από την αρχή πρέπει να αρχίσουμε, κάθε φορά αγαπιόμαστε σαν θεοί.
Kαι πάντα-πάντα εγώ τον αναγνωρίζω πρώτη. Πάντα. Eίμαι η Iφιμέδεια, τό λέει και τ'όνομά μου.
Aλλά θέλω να είμαι δίκαιη. Eκείνος κάθε φορά πρώτος καταλαβαίνει ότι θα είμαστε πάντα μαζί. Kαι μου το λέει.
Kι εγώ μετά αρχίζω να θυμάμαι το μακρύ ταξίδι μέσα στο χρόνο. Tην τιμωρία μας την αιώνια, την αιώνια επιβράβευσή μας, τον αιώνιο γάμο.

Τετάρτη 5 Απριλίου 2006

Από την άκρη της μνήμης

Από την άκρη της μνήμης,
από τα βάθη της ιστορίας,
ξεχασμένη εγώ θεά μαζί με πολλούς κάποτε παντοδύναμους..
συνεχίζω το ταξίδι μου στο χρόνο και από εδώ
ξεκινάω να αφηγηθώ πράγματα που είδα κι άκουσα