Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Πεθαίνοντας στην Αθήνα από σφαίρες κι από πείνα

Χθες το βράδυ, ένα ράπισμα από την οθόνη του υπολογιστή.


Αυτό το συγκλονιστικό κείμενο του Αρκούδου. Για μιά ιστορία πολύ τραγική, με πρωταγωνιστές αληθινά αθώους ανθρώπους.


Ο Νικόλας είναι ο 25χρονος άντρας που χάθηκε από τις σφαίρες αστυνομικών σε συμπλοκή με κακοποιούς στον Βύρωνα. Πεθαίνοντας άφησε πίσω του σε συνθήκες απόλυτης ανέχειας την νεαρή γυναίκα και το μωρό παιδί του.


Αρκούδε, έχεις δίκιο ότι ο Νικόλας πέθανε πέντε λεπτά μετά την ανάγνωση της είδησης του θανάτου του.


Τα δάκρυα δεν έχουν νόημα, ούτε και τα λόγια όταν δεν συνοδεύονται από πράξεις. Σε ευχαριστώ για το ισχυρό ράπισμα και γιατί αληθινό νόημα η σπουδαία πρωτοβουλία της Κατερίνας και η πράξη η δική σου.


Φίλοι μου, διαβάστε το κείμενο του Αρκούδου, μην το προσπεράσετε, κι έπειτα κάνετε ό,τι μπορείτε, ό,τι νομίζετε.

Η Κατερίνα στην ανάρτησή της ΕΔΩ δίνει πληροφορίες για τους τρόπους βοήθειας.






Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Diary of a wimpy girl


Είναι μέρες που τις περνάω κυνηγώντας τον εαυτό μου.

Παίζω και τους δυό ρόλους. Ο ένας, ο "κακός", βάζει τους κανόνες, φωνάζει, δημιουργεί τις τύψεις, κρατάει σημειώσεις, ξενυχτάει, τρέχει στη βιβλιοθήκη. Έχει κι ένα σωρό άλλες έννοιες για το σπίτι. Ο άλλος τρέχει γύρω-γύρω από το τραπέζι να ξεφύγει, παρακαλάει με στριγγή φωνή "μιά στιγμούλα μόνο να παίξω λίγο ακόμα με το παζλ μου", τρώει junk, ανοιγοκλείνει το ψυγείο, χαζεύει στα blogs, στην τηλεόραση. Ο ένας πρέπει να πάει στη βιβλιοθήκη, ο άλλος θέλει να πάει κομμωτήριο.


Ο ένας ενθουσιάζεται με το Japonisme.

Οι ελέφαντες του Λονδίνου! φωνάζει ο άλλος.




Ο ένας διάβασε την Ιστανμπούλ του Ορχάν Παμούκ. Δεν του άρεσε πολύ κι έχει ήδη κάνει μιά πρόχειρη λίστα με τα ελαττώματα του βιβλίου στο μυαλό του (στη δική του μεριά). Αν δεν το θεωρούσε χάσιμο χρόνου, θα καθόταν να μετρήσει πόσες πολλές, μα πάρα πολλές φορές αναφέρεται η λέξη "μελαγχολία".

Ο άλλος καταευχαριστήθηκε τα τρία πρώτα βιβλία της σειράς Diary of a Wimpy Kid του Jeff Kinney και τα συνιστά ανεπιφύλακτα.

Πριν προλάβει ο ένας να αντιδράσει, ο άλλος έχει αρπάξει να διαβάσει και μιά ωραία έκδοση του Winnie the Pooh!

Ο άλλος τρέχει και ρίχνει στην τσάντα τα Άπαντα του Ησίοδου, κλπ. κλπ.



Gay winter time in wonderful Copenhagen (via)





Στην ησυχία της νύχτας ακούγεται ο Αλέξης να περιβάλλει με ολοστρόγγυλες λέξεις-βότσαλα τα παιχνίδια του.

Η τηλεόραση μεταδίδει τους αγώνες καλλιτεχνικού πατινάζ.

Δεν έχω καμιά άλλη σχέση με το πατινάζ, παρά μόνο μέσα από την εμπειρία της ακρόασης της φωνής του Αλέξη Κωστάλα κι έτσι ενίοτε σκέφτομαι ότι οι αθλητές του πατινάζ, όπως διαγράφονται στην παγωμένη οθόνη με τα φανταχτερά τους κοστούμια, μοιάζουν ψεύτικοι, εφήμεροι. Ίσως δεν είναι παρά δημιουργήματα δικά του.

Αγαπώ τη φωνή του Κωστάλα για την εορταστική άρθρωση των ελληνικών του, για τον ευγένεια του παλιού κόσμου που εκφέρουν οι λέξεις του. Ζητώ χίλιες φορές συγγνώμη από τους αγαπητούς ακροατές, θα χρησιμοποήσω μιά λέξη άσχημη, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια καλύτερη αυτή τη στιγμή, χίλια συγγνώμη αγαπητοί μου τηλεθεατές, αλλά ο αθλητής έπεσε "άτσαλα". Φράσεις διατυπωμένες με αξία σχεδόν αρωματική, σαν την ξεθυμασμένη κολώνια της πιό αγαπημένης μας δασκάλας.

Ο Αλέξης Κωστάλας, ύστερα από τόσα χρόνια, εξακολουθεί να επιδεικνύει αξιοσημείωτη επιμέλεια στη συλλογή πληροφοριών για τη ζωή των αθλητών του. Τον θαυμάζω γι'αυτό, μα περισσότερο μ'αρέσει το συνωμοτικό ύφος που έχει όταν τις αναμεταδίδει. Ο Γιεβγένι Πλούσενκο, Ζένια για τους φίλους του. Το ζευγάρι των Κινέζων αθλητών που είναι ζευγάρι και στη ζωή. Η διαφορά ανάμεσα στο κουτσομπολιό και το κοινωνικό σχόλιο δεν είναι αυτή;

Ο Αλέξης Κωστάλας μας καλεί να κάτσουμε κοντά του, να πιούμε ένα φλυτζάνι τσάϊ και να χαλαρώσουμε. Εκείνος θα μας εξηγήσει τα τριπλά τόλουπ και τα άξελ, πότε το άλμα θεωρείται καθαρό. Όταν ο αθλητής γλιστρήσει, εκείνος θα φωνάξει "μμμ, κρίμα" και εμείς θα λυπηθούμε μαζί του.




Οι κακές ειδήσεις διασχίζουν την μιά μέρα μετά την άλλη.

Ο άνθρωπος που έφερε τους Αθηναίους μέσα στο Βυζαντινό μουσείο, ο χαρισματικός Δημήτρης Κωνστάντιος, έφυγε από τη ζωή.

Διαβάζω για την πρόταση να κατεδαφιστεί το παλιό μουσείο της Ακρόπολης. Ακριβώς πριν δυό χρόνια είχα γράψει εδώ δυό σκέψεις επί του θέματος κι εξακουλουθώ να νιώθω το ίδιο.

Θα έρθουν και καλές ειδήσεις το ξέρω. Ή, τέλος πάντων, το ελπίζω.

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Μέσα στις φωτογραφίες το μολύβι μου


Ξεφυλλίζω χιλιάδες φωτογραφίες μου από ευρήματα. Κομμάτια που αγάπησα πολύ γιατί μου άνοιξαν σιγά-σιγά την καρδιά τους -τα περισσότερα από το ευτελέστερο υλικό, χώμα. Μέσα στις 'τεχνικές' αρχαιολογικές φωτογραφίες μου, παρατηρώ τις παράταιρες λεπτομέρειες και διαβάζω την δική μου ιστορία.



Το λερωμένο τραπέζι που δεν σκούπισα πριν τραβήξω τη φωτογραφία.
Τα νερά του ξύλου που μπλέκονται με το χρώμα του χώματος.
Οι μύτες από τα κόκκινα γοβάκια μου που μπαίνουν στο κάτω μέρος ενός καρέ.
Μιά γωνία από το σκαμνί που ανέβαινα με προσοχή να πάρω τις φωτογραφίες.
Μιά άκρη από το κασκόλ μου.
Οι πλαστελίνες μου.
Μικρά κομμάτια πλέξιγκλας για να στηρίζω επιφάνειες που δεν στέκουν καλά.
Χαρτοταινία.




Η ίδια η πράσινη σκούρα επιφάνεια που χρησιμοποιώ σαν βάθος στις φωτογραφίες.
Ένα πλαστικό sous main, που απέκτησε με τα χρόνια ένα σωρό μικρά σημάδια, γρατζουνιές, και πρωταγωνιστεί πλέον κι αυτή στην ανάμνηση με το δικό της τρόπο.




Το μολύβι μου. Ένα μολύβι Rotring μηχανικό, σκούρο καστανοκόκκινο. Το μολύβι-φυλαχτό, μιά πρόληψη που κρατάω εδώ και, πόσα; να σκεφτώ. Δεκαοκτώ χρόνια. Από τη δεύτερη ανασκαφή μου, στο Βουνό. Ημερολόγιο πάντα με μολύβι.



Αυτό που έχω τώρα είναι το δεύτερο. Αλλά και τούτο, όπως το πρώτο, έχει δικό του χαρακτήρα, δική του θέληση και γράφει όποτε θέλει. Εγώ το καθαρίζω προσεκτικά, αφαιρώ με προσοχή τα τρίμματα του γραφίτη. Το γεμίζω πάντα με δυό μυτούλες 2Β, αλλά εκείνο τις μισεί κατά βάθος γιατί είναι μαλακές και τρίβονται. Είναι προορισμένο για ΗΒ, αλλά εγώ επιμένω. Είναι μεγάλη νίκη να υπερβαίνεις τον προορισμό σου. Αγαπώ την γραφή του 2Β κι επιμένω. Το μολύβι μου επιμένει κι αυτό κατά περιόδους να μην γράφει. Όπως τώρα.




Στο μεταξύ, εγώ συνεχίζω να γράφω με άλλα μολύβια και περιμένω. Πάντα με μολύβι στο ημερολόγιο, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Το Θαυμάσιο Λεύκωμα της κυρίας Β.



Η εβδομάδα που πέρασε μου έμοιασε με δρόμο που ακολουθεί οφιοειδή πορεία. Έστριβε πότε δεξιά πότε αριστερά, αναγκαζόμουν να ακολουθώ τη ροπή της. Ζαλίστηκα λίγο. Ευτυχώς το ΣΚ πέρασε ήρεμα.



Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο κι όλα πήγαν καλά. Αυτή η συνομιλία με άγχωνε εδώ και καιρό, περισσότερο τις τρεις τελευταίες μέρες. Αναστεναγμός ανακούφισης.




Η προηγούμενη εβδομάδα με φιλοδώρησε με μιά θαυμάσια έκπληξη: να συναντήσω από κοντά (και να μιλήσω για λίγα λεπτά) με μιά αληθινή σταρ του Hollywood, την Ολυμπία Δουκάκη!

Μου φάνηκε τόσο όμορφη, έξυπνη, βλέμμα αστραφτερό, απεριόριστη γοητεία, αληθινά θαυμάσια. Και πιό πολύ μου άρεσε η αίσθηση που άφησε μετά την συνάντησή μας, όταν απομακρυνόταν. Η έλλειψή της.







Μόλις τελείωσε το διάγγελμα του Παπανδρέου με την ανακοίνωση των αυστηρών οικονομικών μέτρων θυμήθηκα την φίλη μου την Κ., καθηγήτρια στο Berkeley. Την είδα από κοντά τις προάλλες και μου είπε ότι εκεί (χωρίς να χυθούν πολύ αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας) συμφώνησαν οι καθηγητές του πανεπιστημίου για μείωση μισθού 10%. Το ίδιο μου είπε και η Λ. που εργάζεται για το Κοινοβούλιο. "Για να μην χάσει κανείς τη δουλειά του".

Συμφωνώ απολύτως. Αν μη τι άλλο αυτή η σύμπνοια είναι ένα σχεδόν παράταιρο συναίσθημα για την Ελλάδα και θα ήθελα να το ζήσω.
Αλλά πρέπει να εξομολογηθώ μιά ακόμη σκέψη. Σε αυτές τις ώρες της σοβαρής εθνικής κρίσης πιστεύω ότι θα ήταν πιό δίκαιο (και πιό συναρπαστικό..!) να απαλλοτριώσει το κράτος την περιουσία της Εκκλησίας υπέρ του ελληνικού λαού.

Κι επειδή (είναι ούτως ή άλλως αδιανόητο να) λειτουργεί η Ιερά Σύνοδος ως διοικητικό συμβούλιο εταιρείας, ε, ας σταματήσει τουλάχιστον να είναι αφορολόγητη η εταιρεία αυτή. Υπογραφές για το θέμα συλλέγονται εδώ (ευχαριστώ θερμά τον κο Ροΐδη για την γνωστοποίηση).



Οι ελεύθεροι άνθρωποι είναι πάντα όμορφοι άνθρωποι.


Η τεχνική του κολάζ φωτογραφιών υπήρξε αγαπημένη απασχόληση των κυριών της Βικτωριανής εποχής. Φωτογραφίες προσώπων κυρίως (ενίοτε μνημείων, τοπίων ή ζώων) επικολλώνται σε κάρτες και το περιθώριο ή το βάθος επιζωγραφίζεται ανάλογα με την έμπνευση της δημιουργού. Κάποιες φορές αποπειρώνται τολμηρότερες συνθέσεις, πολυπρόσωπες, ενταγμένες σε ένα δωμάτιο ή ένα τοπίο. Αυτές είναι οι πλέον σουρεαλιστικές αφού καταργούν όλους τους άξονες και τις κλίμακες αλλά συνεχίζουν να λειτουργούν ποιητικά.
Την σημερινή ανάρτηση εικονογραφούν τέτοιες φωτογραφικές συνθέσεις.


Για όσους ενδιαφέρονται περισσότερο γι'αυτήν την ελάσσονα τέχνη ας ξεφυλλίσουν το Θαυμάσιο Λεύκωμα της κυρίας Β. Πρόκειται για το πλέον ολοκληρωμένο δείγμα τέτοιου λευκώματος.



Αξίζει πάντως να αναφέρω ότι επί των ημερών μας η τεχνική αυτή δοξάζεται με εφευρετικότατο τρόπο στο
Μυστικό Ημερολόγιο της κυρα-Φλάντζενας, ένα ψυχωφελές εικονογραφημένον ανάγνωσμα. Προς επίρρωσιν των γραφομένων ρίξτε μιά ματιά στην φωτογραφία γάμου του ζεύγους Φλάντζα.




Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Surrender or die!

The first night on the island fell very dark and mysterious.


Το Boy Castaways είναι ένα μυθιστόρημα που αναφέρεται στις περιπέτειες τριών παιδιών και ενός σκύλου σε ένα νησί. Είναι ένα βιβλίο που είμαι σίγουρη ότι δεν έχετε διαβάσει.

Ούτε εγώ άλλωστε. Είναι ένα βιβλίο κυριολεκτικά μοναδικό.

Ο συγγραφέας του, ο διάσημος δημιουργός του Peter Pan, J.M. Barrie, εξέδωσε μόνον δύο αντίτυπα του βιβλίου. Το ένα χάθηκε.

There was one other copy of this book only

and it was lost in a railway train in 1901

J.M.B. 1901



Το άλλο αντίτυπο φυλάσσεται στην Beinecke Rare Βοοκ and Manuscript Library του Πανεπιστημίου Yale (δείτε περισσότερα εδώ). Το βιβλίο εικονογραφήθηκε με αληθινές φωτογραφίες των αγοριών της οικογένειας Llewelyn Davies που ενέπνευσαν τον Barrie. Η εικονογράφηση του σημερινού ποστ είναι από φωτογραφίες του βιβλίου αυτού.



After three weeks of incessant toil, the hut approached
completion.


Δύο τρόποι έκφρασης, πολύ ενδιαφέροντες, αν μη τι άλλο από γλωσσολογική άποψη.

Η
ιδιόλεκτος ενός επαγγελματία οδηγού

(δώρο στα σχόλια αυτής της ανάρτησης, ευχαριστώ Αλαφροΐσκιωτε!, αρχικά από εδώ, μαθαίνω ότι το βιδεοτεμάχιον κάνει ήδη λαμπρή καριέρα στα email όλων των βαριεστημένων εργαζομένων αυτής της χώρας)


They had to sit outside, because their brother was within
singing, and playing on a barbaric instrument. "The music'
said Peter, "is rude, and to a cultivated ear discordant ; but
the songs, like those of the Arab, are full of poetic imagery."

Οι επιστολικές θυμοσοφίες ενός υπόδικου

(εύρημα του null)

The pirate Swarthy came rushing upon us, armed to the teeth.


Ίσως η μεγαλύτερη προδοσία από όλες είναι να σε εγκαταλείπει το ίδιο σου το σώμα. Να μην αντέχει άλλο τους χειρισμούς σου. Να διαμαρτύρεται σαν αυτοκίνητο όταν ξεχνιέσαι κι αλλάζεις ταχύτητα χωρίς πατημένο συμπλέκτη, εν ψυχρώ, με ένα κρακ στο λεβιέ.

Μου φαίνεται περίεργο που, λίγες μέρες τώρα, κάποιος ή κάποια μέσα στο σώμα μου χτυπάει τις γροθιές του στο στήθος μου, κάτω από το κλουβί των πλευρών, σαν να θέλει να βγει έξω. Προσπαθώ να τον αγνοήσω, αλλάζω πλευρό στο κρεββάτι, κάνω μιά βόλτα στα δωμάτια, φτιάχνω καφέ. Κι αυτός εκεί με τις γροθιές να βαράει. 105 γροθιές το λεπτό. Χτυπάει και τον ακούω στα αυτιά μου, στα μηνίγγια μου. Σκάσε, του λέω. Αλλά συνεχίζει.


Surrender, or die!