Ρώμη - Στιγμιότυπα ΙΙ

Ρώμη - Στιγμιότυπα Ι

Μεγάλες Προσδοκίες ή Δεν Έχουμε Πρίζα στη Βεράντα

Δεν μου φτάνει που ταλαιπωρούμαι τόσον φρικτά υπό του συγκοινωνιακού συστήματος, ταλαιπωρούμαι και ψυχικώς από διαφόρους γείτονες.

Δεν με ταλαιπωρούν εξ επί τούτου οι άνθρωποι. Τουναντίον. Άλλος είναι ο σκοπός των. Διασκεδαστικός είναι τρόπον τινά: οι γείτονές μου έχουν αρχίσει να στολίζουν τα μπαλκόνια και τα σπίτια τους για τα Χριστούγεννα. Εγώ όχι. Και ζηλεύω. Και υποφέρω (βαθύς αναστεναγμός). Και πολύ μου έχουν μπει στο μάτι (ειδικά ο Κρητικός απέναντι...)! Και αύριο μπαίνει ο Δεκέμβριος! Κλαψ λυγμ...

Θα πει κανείς, ε, στόλισε κι εσύ. Εμ, δεν είναι έτσι απλό. Γιατί βλέπεις εμείς ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΙΖΑ ΣΤΗΝ ΒΕΡΑΝΤΑ!!!

Και κάποιος που μου υποσχέθηκε να λύσει το πρόβλημα αυτό, τώρα κάνει την πάπια και λέει ότι δεν πειράζει και δεν χρειάζεται το στολισμένο μπαλκόνι και να στολίσουμε χωρίς φωτάκια και να βάλουμε μέσα στο σπίτι στολίδια και άλλες πολλές δικαιολογίες... :(

Αμ, δεν είναι έτσι ρε κύριε! Αφού το υποσχέθηκες, τώρα γιατί τα γυρίζεις ε; Και το μεγάλο δέντρο και το στολισμένο μπαλκόνι, τα υποσχέθηκες!

Εμένα δεν μου αρέσουν απλώς τα Χριστούγεννα. Εγώ τρελλαίνομαι για τα Χριστούγεννα. Και για τα φωτάκια και για τα στολίδια και για όλα. Και όλο το χρόνο, πολλές φορές και το Πάσχα και το κατακαλόκαιρο που κάνω ηλιοθεραπεία και σκάει ο τζίτζικας σκέπτομαι τα Χριστούγεννα που θα έρθουν, τι να κάνει αυτή τη στιγμή ο Άγιος Βασίλης και τέτοια. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν τώρα να αρχίσω τα ημίμετρα και τις εκπτώσεις;

Αχ, βαχ, αχ! Εύκολα δίνονται οι υποσχέσεις, δύσκολα κρατιούνται! Αλλά δεν θα το βάλω κάτω. Θα την βρω μόνη μου τη λύση. Θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου. θα κινήσω γη, ουρανό, Δ.Ε.Η., δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο και θα την βρω την άκρη. Και στην ανάγκη θα βάλω μπροστά και τα μεγάλα μέσα...

Άγιε Βασίλη μου, αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, στείλε στον δρόμο μου έναν πρόθυμο ηλεκτρολόγο!

Η Οδύσσεια μιάς Ξεριζωμένης

Η Οδύσσεια ενός Ξεριζωμένου, 1969

Σκηνοθεσία Απ. Τεγόπουλος, σενάριο Πάνος Κοντέλης.

Πρωταγωνιστεί ο Νίκος Ξανθόπουλος και συμμετέχουν πλειάδα ελλήνων ηθοποιών, μιά αρκούδα κανονική και ένας ηθοποιός ντυμένος αρκούδα.

Υπόθεσις του έργου (εν συντομία):

Ο Αριστείδης Καρατζόγλου ήταν περίφημος γιατρός στη Σμύρνη, που χάθηκε κατά τα τραγικά γεγονότα της καταστροφής του 1922. Η οικογένειά του μετανάστευσε και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Πολλά χρόνια αργότερα, ο γιός του Βασίλης, διάσημος τραγουδιστής, μαθαίνει ότι ο πατέρας του, που τον νόμιζε νεκρό, είναι ζωντανός κάπου στα βάθη της Ανατολίας! Έτσι, ο Βασίλης ξεκινά να βρει τον πατέρα του, ακολουθώντας τον επιστήμονα καθηγητή Άντερσον που πραγματοποιεί εξερευνητική αποστολή στις εν πολλοίς αδιάβατες και επικίνδυνες αυτές περιοχές. Ευτυχώς ο καθηγητής Άντερσον ομιλεί απταίστως την ελληνική, ώστε οι συνεννοήσεις με τον Βασίλη δεν έχουν κανέναν απολύτως πρόβλημα.
Ο Βασίλης, μετά από πολλές ταλαιπωρίες, εμπόδια, κινδύνους και απειλές, κατορθώνει να εντοπίσει τον πατέρα του, τον Γκιαούρ Ντοκτόρ, όπως τον λένε οι ντόπιοι. Παρά την διαφορά ηλικίας και τις κακουχίες, ο πατέρας και ο γιός μοιάζουν σαν δυό σταγόνες νερό, ίσως διότι τους υποδύεται και τους δύο ο ίδιος ηθοποιός. Παρά το γεγονός αυτό, ο πατέρας είναι κάπως δύσπιστος στην αρχή και ο γιός δυσκολεύεται να τον πείσει για την ταυτότητά του. Αφερίμ. Μετά την αναγνώριση, πρέπει να λυθεί το σοβαρό πρόβλημα της εξόδου του Γκιαούρ Ντοκτόρ από τη χώρα. Ο άμοιρος γεράκος, αν και έχει ταλαιπωρηθεί φρικτά όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχει χάσει τελείως τα λογικά του. Επικαλούμενος τις επιστημονικές γνώσεις που δεν έπαψε να συσωρρεύει ακόμη και σε αυτόν τον άξενο τόπο, προμηθεύει τον γιό του με ένα βοτάνι το οποίο όταν κανείς το πιεί -φαντάζομαι ως αφέψημα- πέφτει σε τέτοιο βαθύ ύπνο ώστε μοιάζει με νεκρό! Έτσι θα μπορέσει ο Βασίλης να βγάλει τον πατέρα του υποτίθεται ως νεκρό μέσα σε κάσα και θα λυθεί το σοβαρό πρόβλημα του να παίζει διαρκώς τον διπλό ρόλο. Όταν περάσει η επήρρεια του αφεψήματος πρέπει ο νεκρός να ξυπνήσει και αν θυμάμαι καλά να πάρει κάποιο άλλο φάρμακο κλπ. ιατρικά.
Η αγωνία δεν μας εγκαταλείπει ως την τελευταία στιγμή καθώς διάφορες καθυστερήσεις που προξενούν οι κακοί Τούρκοι, κυρίως ο Στέφανος Στρατηγός, θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή του Γκιαούρ Ντοκτόρ. Τέλος πάντων με τα πολλά ο γιατρός σώζεται στο τέλος και ο τραγουδιστής τραγουδάει και νομίζω παίρνει και γυναίκα του την Κατερίνα Βασιλάκου που τον φλερτάρει ασύστολα σε όλο το έργο προξενώντας και αυτή άθελά της καθυστερήσεις στην ανεύρεση του γιατρού.

Ακόμη κι αν δεν έχετε δει την ταινία, αντιλαμβάνεστε νομίζω ότι δικαίως έχει κερδίσει τον τίτλο της. Από όποια σκοπιά κι αν το εξετάσεις, του πατέρα ή του γιού, πρόκειται πραγματικά για την οδύσσεια ταλαιπωρία ενός ανθρώπου ξεριζωμένου.

Από τότε που παντρεύτηκα και μετακόμισα από τα Ν.Π. στα Β.Π. σκέφτομαι καθημερινά τον Αριστείδη Καρατζόγλου και το γιό του. Καθοδόν για τη δουλειά μου τραγουδάω το χαρακτηριστικό τραγούδι της ταινίας, που όμως είναι στα τούρκικα και τούρκικα δεν ξέρω και αναγκάζομαι να φτιάχνω λέξεις ή να τραγουδάω τσάτρα-πάτρα ό,τι μου'ρθει. Τέλος πάντων σημασία έχει να βγαίνει από μέσα το ντέρτι. Μαζί με τον καλό μου σύντροφο στον ρόλο του καθηγητή Άντερσον, ξεκινάμε κάθε πρωί τη δική μας Οδύσσεια. Πιασμένοι χέρι-χέρι φεύγουμε από το όμορφο σπιτάκι μας χωρίς να είμαστε σίγουροι αν, πώς, πότε θα φτάσουμε στις δουλειές μας.

Η δική μας Οδύσσεια -την οποία παρακαλώ να φανταστείτε εις διπλούν και με αντίστροφη πορεία για την επιστροφή διότι βαριέμαι να τα ξαναγράφω- ξεκινά με το ιδιόκτητον αυτοκίνητον όχημά μας με το οποίον μεταβαίνομε εις σιδηροδρομικόν σταθμόν. Ξαναδιαβάστε παρακαλώ προσεκτικά: όχι σταθμό του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου, του άλλου τρένου λέμε, του κανονικού. Που είσαστε φοιτητές και το παίρνατε να πάτε Θεσσαλονίκη; Που είσασταν φαντάροι και το παίρνατε για την μονάδα; Που πηγαίνατε στην Αλεξανδρούπολη και το παίρνατε για να ζήσετε κι εσείς μιά Οδύσσεια; Ε, αυτό εννοώ. Το τρένο του Ο.Σ.Ε.

Λοιπόν που λέτε παίρνουμε το τρενάκι, όρθιοι πάντοτε, και καταλήγομε εις τον σταθμόν Λαρίσης. Εκεί ανελλιπώς η φωνούλα μέσα μου για κάποιο ανεξήγητο λόγο αλλάζει ρεπερτόριο και πιάνει Άκη Πάνου: "Στο σταθμό του Μονάχου, με πέταξε άχου, η μαύρη μοίρα μου, μάνα κακομοίρα μου". Δεν ξέρω, μπορεί να φταίει και η Μπέσσυ Μπίφας γι'αυτό, τέλος πάντων.

Ήδη ταλαιπωρημένη, αλλάζω διαδοχικώς: μετρό (πρώτη γραμμή), τρένο Η.Σ.Α.Π., μετρό (δεύτερη γραμμή), λεωφορείο. Καθοδόν για την εργασία μου έρχομαι αντιμέτωπη με πλήθος ανθρώπων καλών και κακών, τέρατα που νόμιζα πώς υπάρχουν μόνον στα παραμύθια, θεούς, ημίθεους, προφήτες, κλπ. Να για παράδειγμα χτες μου έδωσε χρησμό μιά κυρία στο παγκάκι που καθόμουν και περίμενα το τρένο (του ηλεκτρικού). Μου είπε ότι φέτος οι γιορτές θα έρθουν χωρίς να το καταλάβουμε και ότι να το θυμηθώ τα παιδιά φέρνουν τύχη!

Σαν άλλος Βασίλης Καρατζόγλου, σαν άλλος Οδυσσέας πορεύομαι την Αττική σαν να ταξιδεύω την Ανατολία, σαν να με παρασύρει ο κακός Ποσειδώνας σε όλη τη Μεσόγειο. Ζω καθημερινά το δικό μου road movie. Ελπίζω μέσα από τα ταξίδια μου αυτά να αυξήσω τις γνώσεις και την υπομονή μου, να γνωρίσω άστεα και γνώμες ανθρώπων, να βρω τον χαμένο Γκιαούρ Ντοκτόρ. Ναι τον Γκιαούρ Ντοκτόρ, τον άλλο μου Εαυτό. Αυτόν που ουσιαστικά έψαχνε και βρήκε ο Βασίλης Καρατζόγλου στη δική του Οδύσσεια -δεν ήταν τυχαίο τελικά που τους δύο ρόλους έπαιζε το ίδιο πρόσωπο...

Σχετικές με την ταινία η 'Οδύσσεια ενός Ξεριζωμένου' πληροφορίες εδώ. Η δική μου η περιπέτεια δεν γυρίστηκε ακόμη κινηματογραφική ταινία.

When in Rome

Πράξις πρώτη.

Η προετοιμασία

Κι έφτασε η τελευταία εβδομάδα. Και τρέχαμε. Πήραμε άδεια από τη δουλειά και τρέχαμε περισσότερο. Και αγχωθήκαμε. Αλλά όταν αγχωνόμαστε, το ρίχνουμε στην τρελή και λέω όλα τα τρελά που μπορείς να φανταστείς και κάνω πολλά κόλπα και ματάκια και όλα και κάπως ξεαγχωνόμαστε και γελάμε λίγο.

Καλά πότε θα φτιάξουμε βαλίτσες για τη Ρώμη;

Πήρα το νυφικό -αμάν με σφίγγει λίγο, αλλά είναι τόσο όμορφο!

Ήρθαν οι μπομπονιέρες! Που θα μπούνε όλες αυτές οι μπομπονιέρες;

Το πουκάμισο του αδελφού μου είναι πολύ μεγάλο! Ωχ, αλλαγή γρήγορα!

Έχω αγωνία.

Καλά, σοβαρά τώρα εγώ θα παντρευτώ; Εγώ η Πρέσβειρα της Ελευθερίας ετοιμάζομαι ολοταχώς για το απονενοημένο διάβημα; Ρένα, που πήγαν όλα αυτά που λέγαμε; Έτσι νιώθει αυτός που προδίδει τα πιστεύω του ε; Οκ, το μάθαμε κι αυτό...

Εννοείται ότι δεν στρώνουμε κρεββάτι! Έλεος! Σιγά μην κάνουμε (όλα) αυτά που κοροϊδεύουμε!

O Νonprivatelife με ρωτάει (ξανά) πότε θα πάμε να μείνουμε στο σπίτι.

Τον Ν.Β. να τον καλέσω; Πώς θα το πάρει; (Το πήρε καλά!).

Πάλι το διαιτητή θα σας κάνω ρε γαμώτο; Άντε να βρούμε τη μέση λύση. Εντάξει κι αυτό.

Κλεφτή ματιά στο blog. Πώπω ευχές!! Με συγκινήσατε! Ακόμη και άνθρωποι που νόμιζα ότι δεν γνώριζαν την ύπαρξή μου! Για φαντάσου!

Ποιός θα φροντίσει για την προετοιμασία της εκκλησίας; Το ποτήρι; Εντάξει κι αυτό.

Όλοι έρχονται να πάρουν οδηγίες.

Ο αδελφός μου ζητά Όσκαρ Δεύτερου Ανδρικού ρόλου. Αγάπη μου εσύ έχεις κερδίσει από τώρα Όσκαρ Συνολικής Προσφοράς...

"Πρώτη φορά βλέπω τόσο ήρεμη νύφη"

Αυτή ή με δουλεύει ή δεν φαίνομαι.

Κάνει ψύχρα το Σάββατο. Θα κρυώνω; Μπα, φούντωσα και δεν με νοιάζει τίποτα.

4:30 μμ. Τηλεφωνώ στον γαμπρό. Δεν το σηκώνει. Τηλεφωνώ στην κουμπάρα. Δεν το σηκώνει. Ή κλέφτηκαν μαζί ή λιποθύμισαν από το άγχος. Ο γαμπρός το σηκώνει: "Σε προλαβαίνω ή πέρασες τα σύνορα;" Τίποτα από τα δύο τελικά. Το τσούξανε και οι δύο και είναι μιά χαρά!

Ετοιμάζομαι.

Πράξις δεύτερη

Η τελετή

Όλοι έτοιμοι; Φύγαμε! Πλάκα έχει και μου φαίνεται πολύ αστείο τελικά. Εγώ μεταμφιεσμένη σε γιγαντιαία μπομπονιέρα που θα φάει τους καλεσμένους, η κουμπάρα μου μιά κούκλα, ο γαμπρός σούπερ-υπέρ-πάρα πολύ-αγχωμένος.

Και μου δίνει την ανθοδέσμη και προχωράμε και μου ψυθιρίζει το αμίμητο: "Έχω ξεχάσει το κινητό μου στην τσέπη μου ανοικτό" Τι τρυφερή στιγμή! "Κι εγώ τι θες να κάνω να σου το κλείσω; Δώστο στον αδελφό μου κάποια στιγμή να στο κλείσει." Τελικά το κλείνει μόνος του στην αναμπουμπούλα του στησίματος.

Διάλειμμα για καταγγελία: ΓΑΜΠΡΟΣ, ΓΟΝΕΙΣ, ΚΟΥΜΠΑΡΑ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟΙ ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΕΠΙΑΣΕ ΝΕΥΡΙΚΟ ΓΕΛΙΟ.

Και να κοιτάω η κακομοίρα γύρω-γύρω για συμπαράσταση, αλλά που; Όλοι με τη μούρη προς τα κάτω! Κηδεία έχουμε ρε παιδιά; Εγώ πάλι δώστου να δαγκώνω τα μάγουλα. Ο γαμπρός μου σφίγγει το χέρι. Καλά θα σκεφτώ δυσάρεστα. Μα δυσάρεστα στο γάμο πάει; Τι να κάνω; Ό,τι πιό γελοίο μου έρχεται εκείνη την ώρα. Ουφ, λίγη κινητικότης με τις βέρες και τα στέφανα. Μπορώ και γελάω λιγάκι πιό άνετα. Ωχ, με μυρίστηκε ο παπάς και με κοιτάει μες στα μάτια. Ιφιμέδεια σοβαρέψου, θα σε ρεζιλέψει αυτός. Καλέ ο παπάς μου θυμίζει έναν συμμαθητή από το δημοτικό. Λες να είναι αυτός; Διόλου απίθανο. Η ώρα του κρασιού. Ο γαμπρός θα ήθελε να το κατεβάσει όλο αλλά κρατιέται. Πίνω κι εγώ και φαίνεται έκανα σχετική γκριμάτσα γιατί μου λέει ο παπάς: "Δεν σ'άρεσε ε;" Χιχιχι. Γιούπι! Η ώρα του Ησαία! Αυτό μάλιστα! Χασκογελάω όσο θέλω και το ευχαριστιέμαι.

Στη χαιρετούρα αφήσαμε εποχή με τον Nonprivatelife. Διότι δεν ξέρω πώς μου ήρθε, αλλά μόλις τον είδα συγκινήθηκα τόσο πολύ και τον αγκάλιασα με τόση λαχτάρα, λίγο σαν να αποχαιρετούσα την νιότη μου κάπως. Μπλιάχ, πολύ μελό μου βγήκε. Πάντως όλο και κάποιος θα σκέφτηκε ότι αποχαιρετώ τον πρώην με καημό! Παρεμπιπτόντως Npl ήσουν ένας κούκλος, όπως πάντα!

Ο φωτογράφος ξετρελλάθηκε με τα κόλπα μου στις φωτογραφίες μετά! Δεν βλέπεις κάθε μέρα τέτοια νούμερα χωρίς να πληρώσεις εισιτήριο... Νομίζω ότι είμαι σχεδόν έτοιμη για το μπαλέτο του κυρίου Γιάννη. Η φωτογράφηση και η όλη τελετή με βοήθησαν να ξεπεράσω κάπως τη φυσική μου συστολή. Ίσως να έχω και λιγότερο τρακ στα συνέδρια.

Λίγο στο σπίτι μου, λίγο στο σπίτι του, και μετά σπίτι μας.

Ρενάκι είδες; Δεν τα πρόδωσα όλα τελικά. Έ, όχι και δεξίωση γάμου γελοιωδέστερη των γελοίων και να χορεύουμε μπλουζ αλα '80ς και να χτυπάνε τα πηρούνια, κλπ. κλπ.

Σας τα χαρίζω μάγκες. Παντρεύτηκα, αλλά δεν ξετιλίστηκα!

Πράξις τρίτη

Το ταξίδι

Δεν είναι η πόλη ανοχύρωτη, ανοχύρωτος κι απροστάτευτος είναι ο επισκέπτης που δεν ξέρει πόση πολλή ομορφιά κρύβει η Ρώμη.

Το γαμήλιο ταξίδι μας ήταν απολύτως ονειρεμένο, μαγικό, αξέχαστο.

Ο καλός μου ξεσάλωσε, γέλασε, ευχαριστήθηκε! Κι εγώ μαζί του πολύ. Για να είμαι ειλικρινής συνειδητοποιώ τώρα που γράφω ότι αυτό το ταξίδι το έζησα περισσότερο μέσα από εκείνον, από τα δικά του μάτια. Μας έκανε και πολύ σούπερ ωραίο ζεστό καιρό!

Μείναμε σε μιά υπέροχη ρωμαϊκή βίλλα σε μιά θαυμάσια περιοχή όλο πρεσβείες και ερευνητικά κέντρα. Στο ξενοδοχείο μας αποκαλούσαν i ragazzi da Grecia.

Άφησα εποχή στη Ρώμη με τα τσάτρα πάτρα ιταλικά μου, αλλά κάπως συνεννοήθηκα. Ο καλός μου άφησε εποχή με τα αγγλικά του που είναι ίδια με τα αγγλικά των Ιταλών και ίδια με αυτά του Καραμανλή, δηλαδή εγγυημένο γέλιο!

Είδαμε Κολλοσαίο (έκθεση Iliade, μιά έκθεση που θα έπρεπε να είχε οργανωθεί εδω, αλλά δεν βαριέσαι τώρα), Ρωμαϊκή Αγορά, κήπους Farnese, το μουσείο και τις αρχαιότητες στον Παλατίνο.

Είδαμε Palazzo dei Conservatori και Palazzo Nuovo.

Το μνημείο του Βίκτωρα Εμμανουήλ (πώς να μην το δεις;;;) και την υπέροχη έκθεση Matisse & Bonnard στην κοιλίτσα του.

Piazza di Spagna -ήπιαμε τσάι στο Babington's tea room.

Καθοδόν για Piazza del Popolo είδαμε τον S. Atanasio dei Greci -μέγαλη η χάρη του!- και στην S. Maria del Popolo προσωρινή έκθεση δύο εκδοχών της Μεταστροφής του Παύλου από τον Caravagio. Ουρές οι Ιταλοί και μπράβο τους!

Ένα σωρό εκκλησίες με μαγευτική διακόσμηση: S. Andrea delle Fratte, Trinita dei Monti, S. Andrea al Quirinale, il Gesu, S. Maria sopra Minerva, S. Ignazio di Loyola με τον μαγικό τρούλλο, S. Maria della Vittoria, S. Bernardo alle Terme, S. Ivo della Sapienza, S. Luigi dei Francesi (κι άλλος απίστευτος Caravaggio), κλπ. κλπ. Στη S. Maria Maggiore μια μέρα λίγο συννεφιασμένη μπαίνοντας είχαμε την απίστευτη τύχη να ακούσουμε την χορωδία της Κολωνίας να τραγουδά Mozart. Απίστευτο δώρο.

Κι άλλα, κι άλλα. Galleria Borghese και βόλτα στους κήπους, Βατικανό και Μουσεία: Capella Sistina και πώπω τα ανάγλυφα του Ashourbanipal από κοντά, ο Λαοκόων! Veronese αγαπημένος από κοντά! Μια θαυμάσια προσωρινή έκθεση στο πλάι του Αγ. Πέτρου, Petrus e qui, με το ξύλινο μοντέλο που χρησιμοποιούσε ο Μιχαήλ Άγγελος, ένα σονέτο του ιδιόγραφο, τι θαύμα!, Greco, Tizziano, Bramante, Raphael.

Castel Sant' Angelo οπωσδήποτε! Το δηλώνω άλλωστε με την επιλογή της φωτογραφίας στο προηγούμενο ποστ. Και βεβαίως επειδή εκεί εκτυλίσσεται εν μέρει η αγαπημένη μας Τόσκα. Και βεβαίως σιγοτραγουδάμε με τον Cavaradossi. Τι όμορφη η γέφυρα με τους Αγγέλους. Και ήταν ένα μαγικό δειλινό, από τις πιό όμορφες στιγμές που έζησα στην Ρώμη...

Ρώμη χωρίς Μοντέρνα Σταχτοπούτα γίνεται; Quando arrivera... τραγουδάει ο γλυκύτατος Τόνυ Πινέλλι. Και πήγαμε, προσκύνημα σχεδόν, και βρήκαμε το ξενοδοχείο που έμενε η Αλίκη με τον Δημήτρη, το Excelsior, όσοι δεν το είχατε παρατηρήσει, στη Via Veneto, και λίγο παρακάτω στον ίδιο δρόμο το Ministero dell' Industria όπου σε κάποια στιγμή της ταινίας ο Παπαμιχαήλ κάνει δηλώσεις έχοντας κλείσει την πετρελαϊκή συμφωνία (θυμάστε την σκηνή;). Και φυσικά Fontana di Trevi. Μόνο που είχε πολύ-πολύ κόσμο και δυστυχώς και έναν πολύ κοινωνικό ποντικό. Αχ.

Και βεβαίως φάγαμε απίστευτα ωραία και βεβαίως ήπιαμε. Και βεβαίως ο καλός μου με πήγε στου Giolitti παρακαλώ, παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο από το 1900 κοντά στο Πάνθεον, όπου έφαγα το ωραιότερο παγωτό της ζωής μου!

Πωπω, πόσα θα είχα να σας γράψω από τη Ρώμη. Κι άλλα, κι άλλα. Και για τους ενοχλητικούς συμπατριώτες μας που τόσο μας κάναν και ντρεπόμαστε. Και για τον Gelial, ναι, ναι, διότι δεν μπορεί αυτός πήρε την κάρτα με τις οδηγίες ασφαλείας από τη θέση μου στο αεροπλάνο. Και για τα ωραία βιβλιοπωλεία. Τα ωραία καταστήματα. Αλλά ουφ, έχω και δουλειά να κάνω και ήδη πολύ σας ζάλισα.

Φωτογραφίες υπόσχομαι σε επόμενα ποστ!

Κλειστόν λόγω γάμου

Αγαπητοί μου φίλοι,

αχάριστος ο βίος του εργένη -λέει η Γεωργία Βασιλειάδου στους Γαμπρούς της Ευτυχίας.
Και φαίνεται να έχει κάποιο δίκιο.

Έτσι, κατόπιν πολύ, μα πάρα πολύ, ωρίμου σκέψεως αποφάσισα να απαρνηθώ την ελεύθερη ζωή και να ζήσω κορόϊδο στο κλουβί -που λέει και το γνωστό άσμα.

Αυτό το Σάββατο παντρεύομαι τον ΄εκλεκτό της καρδιάς μου΄ -τον μεγάλο έρωτα της ζωής μου. Τον άνθρωπο που όταν είδα για πρώτη φορά πριν 15 χρόνια ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα και είπα μέσα μου ότι κάποτε θα τον παντρευτώ. Μου πήρε λίγο καιρό, αλλά τα κατάφερα ;) (για το μόνο που δεν θα μπορέσει να με κατηγορήσει ποτέ κανείς είναι ότι τον τύλιξα... )

Δεν ξέρω τι θα απογίνουμε από εδώ και πέρα. Ξέρω ότι παρά τις απίστευτες δυσκολίες που έχουμε περάσει -ίσως μέσα από αυτές- αγαπιόμαστε ακόμη με τον ενθουσιασμό του πρώτου καιρού. Κι αυτή είναι η μόνη εγγύηση που έχουμε για μιά κατά το δυνατόν ευτυχισμένη κοινή ζωή.

Μετά το γάμο, θα φύγουμε ταξίδι στη Ρώμη. Πάμε να παίξουμε Μοντέρνα Σταχτοπούτα, Roman Holiday, Dolce Vita, κλπ.

Στο μεταξύ το μπλογκ θα μείνει χωρίς ενημέρωση.

Εύχομαι ειλικρινά, μέσα από την καρδιά μου, να βρω όλους σας όταν γυρίσω καλά στην υγεία σας, ευτυχισμένους, χαρούμενους, ερωτευμένους.

Όταν γυρίσω θα είμαι μιά παντρεμένη γυναίκα -περίεργο μου φαίνεται...

Το κορίτσι που δεν νιώθει πόνο

Στο editorial της Lifo εχθές ο εκδότης του εντύπου Σ. Τσαγκαρουσιάνος θίγει το ζήτημα της ανεξέλεγκτης ελευθερίας των bloggers. Ίσως τον ενόχλησαν τα πολλαπλά post για το θέμα του κ. Τσιπρόπουλου, προφανώς κάπου διάβασε κάτι που τον έθιξε προσωπικά, ίσως τον έτσουξε το μπουγιουρντί στην κόρη του Λαλιώτη (μεταξύ μας κι εμένα θα με πείραζε). Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει, και ενδιαφέρον μάλιστα, ότι αποφασίζει μέσα από μιά εφημερίδα 90.000 φύλλων που κυκλοφορεί δωρεάν στο λεκανοπέδιο Αττικής να συνομιλήσει με 1600 άτομα -θέλετε να πούμε έστω 2.000; 3000; δεν νομίζω περισσότερα- που ασχολούνται με το blogging στην Ελλάδα. Κι όταν λέω ασχολούνται, εννοώ σε επίπεδο "εμείς τα γράφουμε, εμείς τα διαβάζουμε". Έστω. Free blogs εμείς, free press αυτός. Πάτσι (;).

Το πρόβλημα που προκύπτει, έτσι όπως το ορίζει ο κύριος Σ.Τ., είναι το εάν και κατά πόσον πρέπει να έχει κανείς τη δυνατότητα να γράφει ό,τι θέλει στο ιστολόγιό του και μάλιστα κρυμμένος πίσω από την ψευδωνυμία. Ο ίδιος δείχνει απηυδυσμένος από τις εναντίον του προσβολές που διαβάζει σε διάφορα ιστολόγια και προτείνει εμμέσως πλην σαφώς την παρέμβαση του Καθυστερημένου Κράτους και της Καθυστερημένης Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος (αν θέλουν να πάψουν να είναι καθυστερημένοι ας κάνουν κάτι επί τέλους! είναι το προφανές μήνυμα).

Προκειμένου όμως κανείς να απαντήσει στο σοβαρότατο ζήτημα που θίγει ο Σ.Τ. νομίζω ότι θα πρέπει να ορίσει τι είναι το blog. Είναι ιστοσελίδα με προσωπικές πληροφορίες; Είναι ημερολόγιο; Τρόπος δημοσίευσης λογοτεχνικών ή άλλων κειμένων που αλλιώς θα έμεναν αδημοσίευτα; Σχολιασμός της επικαιρότητας; Ανθολόγιο; Θεματική σελίδα γιά όσους έχουν κοινά ενδιαφέροντα; Πεδίο συζήτησης (forum); Ρεπό από την ψυχοθεραπεία; Τρόπος έκφρασης καλλιτεχνικής; Αν είναι όλα αυτά, τότε δεν μπορεί είναι δημοσιογραφία με την γνωστή έννοια του όρου ("γράφω για την ενημέρωση του κοινού") (1), αλλά με μιά ευρεία κυριολεκτική έννοια ("γράφω δημοσίως").

Γράφουμε λοιπόν δημοσίως. Αλήθεια πόσο;Το "πόσο δημοσίως" είναι μάλλον αυτό που καθορίζει το ύφος μας πολλές φορές. Ίσως κάποιοι ιστολόγοι να έχουν περισσότερο την αίσθηση ότι απευθύνονται σε πολύ κόσμο. Εγώ όχι. Διαβάζω τους ίδιους και τους ίδιους με μικρές κατά καιρούς παρεκκλίσεις, κάποιοι πολύ λίγοι με διαβάζουν και μένα. Ως εκεί. Ε, δεν μπορώ να έχω και κρίσεις μεγαλείου ότι έχω απήχηση στο πλατύ κοινό, επηρρεάζω τις μάζες, τα γούστα, κλπ., κάνω διαφήμιση αν αναφέρω το όνομα κάποιου προϊόντος ή οτιδήποτε άλλο. Δεν έχω εφημερίδα ή περιοδικό, blog έχω. Και ίσως γι'αυτό αντιμετωπίζω όλη αυτή την ιστορία σαν παιχνίδι. Και σαν παιχνίδι προσπαθώ να το παίξω σοβαρά, με τους όρους του, αλλά και να διασκεδάσω.

Αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνώ με την τακτική της σπίλωσης προσώπων ή την εκτόξευση ύβρεων. Καθόλου μάλιστα. Διαφωνώ με τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς, με τις εμμονές, με τα ιστολόγια που στήνονται για να επιτεθούν σε άλλους ανθρώπους, με τα κακόβουλα σχόλια, τα δημοσιευμένα προσωπικά mail, τις δημοσιευμένες προσωπικές συζητήσεις (ala Μάκης με το κασετόφωνο και την κρυφή κάμερα). Διαφωνώ με τους bloggers που ασχολούνται υπέρ του δέοντος με άλλους bloggers. Πολύ περισσότερο διαφωνώ με την αποκάλυψη προσωπικών δεδομένων. Και η αλήθεια είναι ότι παράγινε αυτή η επιθυμία να μάθουμε όλοι ποιός κρύβεται πίσω από το κάθε ψευδώνυμο. Γίναμε μιά κουτσομπολολάγνα γειτονιά. Ποιός είναι ο Χ; Άντρας, γυναίκα; Ομοφυλόφιλος; Που δουλεύει; Με ποιούς κάνει παρέα; Αυτές τις συζητήσεις κάνουμε οι φίλτατοι πνευματώδεις ιστολόγοι όταν βρισκόμαστε εκ του σύνεγγυς, έτσι δεν είναι παιδιά; (2). Το κουτσομπολιό αποδεδειγμένα κάνει κακό. Διότι κάπως έτσι 'τσίμπησε' ο κύριος Σ.Τ. την πληροφορία για το όνομα του δημοσιογράφου Δ.Γ. (3).

Αυτό λοιπόν που εγώ μέχρι πρότινος θεωρούσα ακίνδυνο παιχνίδι, διαπιστώνω ότι έγινε σιγά-σιγά πολύ επικίνδυνο. Όπως το παρακολούθησα τουλάχιστον εγώ το πράγμα ξεκίνησε ως εξής: σποραδικές προειδοποιήσεις e-δικηγόρων σε σχόλια και σχετικά blog, απειλές για μηνύσεις, σύλληψη του κου Τσιπρόπουλου, ευθείες κατηγορίες του Σ.Τ. που οδηγούν στο σοβαρότατο και θλιβερότατο γεγονός να χάσει ένας άνθρωπος τη δουλειά του. Πρόκειται για ένα γεγονός αισχρό κι όποιος από εσάς που διαβάζετε τώρα αυτό το κείμενο εργάζεται για βιοπορισμό -και όχι από hobby ή για να γεμίσει τη μέρα του- θα καταλάβετε πολύ καλά τι σημαίνει αυτό.

Κύριε Σ.Τ. πολύ αμφιβάλλω αν διαβάζετε τα γελοία μου πονήματα από το παρόν ιστολόγιο και πολύ καλά κάνετε. Ο χρόνος άλλωστε λέγεται ότι είναι χρήμα, κι εδώ ούτε πληρώνω ούτε πληρώνομαι. Η γνώμη μου όμως είναι, επειδή είναι ηλίου φαεινότερον ότι bloggάρετε κι εσείς ασύστολα, ότι θα έπρεπε τις οποίες διαφορές σας με τους θεωρούμενους "συκοφάντες" σας να τις λύσετε μέσα από τα ιστολόγια και όχι επικαλούμενος την καθυστερημένη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και την επωνυμία σας.

Ναι, την επωνυμία σας. Εδώ καταλήγω. Διότι κατηγορείτε τους bloggers για ανεξελέγκτη ελευθερία που τους δίνει η ψευδωνυμία. Μα και η επωνυμία δεν δίνει ένα αίσθημα δύναμης; Όταν κάτσατε οργισμένος στο πληκτρολόγιο να γράψετε για τις "κότες" δεν χρησιμοποιήσατε τη δύναμη που σας έδωσε το νέο σας μέσον; Δεν σκεφτήκατε: 'Ως εδώ, δεν πάει άλλο, θα τους σκίσω τώρα από την εφημερίδα και θα δουν αυτοί τι θα πάθουν;' Τις δικές σας τις "κότες" θα τις διαβάσει όλη η Αθήνα, το "ρουφιάνος" του Manifesto άντε να το διάβασαν 100 άτομα. Εσείς γράφετε επώνυμα και έχετε κύρος (νομίζω). Ο Manifesto, ακόμη κι αν ήταν ο Δ.Γ., δεν χρησιμοποίησε την ιδιότητα του δημοσιογράφου για να σας θίξει (νομίζω).

Δεν ήταν ανάγκη να πάθει κάποιος κάτι κύριε Σ.Τ. Αν αφήνατε ένα μόνον σχόλιο σε ένα από τα ιστολόγια που διαβάζετε και σας θίγουν, ίσως να μην διογκωνόταν η κατάσταση και να μην μετράγαμε θύματα σε έναν ακήρυχτο, ηλίθιο και μάταιο πόλεμο. Και η ιστορία με τον Λαλιώτη θα μπορούσε να έχει άλλο δίδαγμα: ότι μπορεί κάποια στιγμή να γραφτεί και κάτι μη ακριβές, συκοφαντικό, υβριστικό. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Από το γράφω μέχρι το εξοντώνω διάολε έχει πολύ μεγάλη απόσταση. Κι όταν κανείς χάνει τη δουλειά του νιώθει λίγο σαν να χάνεται ο κόσμος.

Αν αγαπάτε το μέσον, μην το σκοτώνετε.

Σήμερα το πρωί στην εκπομπή της Oprah Winfrey είδα την ιστορία ενός μικρού κοριτσιού που πάσχει από μιά πολύ σπάνια ασθένεια: δεν μπορεί να νιώσει καθόλου πόνο. Αμέσως μόλις το άκουσα -τι γελοίο- την ζήλεψα και προσπαθούσα να σκεφτώ τι ωραία που θα είναι η ζωή της.

Το κορίτσι αυτό, ακριβώς επειδή δεν νιώθει καθόλου πόνο, προσπάθησε από τη βρεφική ήδη ηλικία της να φάει το χέρι της. Δεν την πρόλαβαν και πρόλαβε κι έφαγε το δέρμα και τη σάρκα από τρία δάκτυλά της. Εν συνεχεία ασχολήθηκε επισταμένα με το να βγάλει τα μάτια της. Της έδεσαν τα χέρια πίσω από την πλάτη. Τίποτα. Λυνόταν. Της έραψαν τα βλέφαρα, τίποτα. Κατάφερε να βγάλει ήδη το ένα της μάτι και κινδυνεύει να χάσει και το δεύτερο. Οι γιατροί είναι σίγουροι ότι κάποια στιγμή θα καταφέρει να εξοντώσει τον εαυτό της.

Αυτά. Πολλά έγραψα.


******************
(1) Εν ολίγοις, νομίζω ότι το blogging είναι (κλασική) δημοσιογραφία, όσο και η wikipedia είναι επιστημονική δημοσίευση. Όσο αμφισβητώ την wikipedia ή σε οποιαδήποτε ιστοσελίδα, άλλο τόσο αμφισβητώ όσα διαβάζω στα blogs. Κάποιες, τις περισσότερες φορές, ισχύουν τα γραφόμενα, κάποιες άλλες, λιγότερες, όχι. Το γεγονός ότι μιά πληροφορία μεταδίδεται δημοσίως σε ένα blog δεν σημαίνει ότι ισχύει. Επομένως αντίστοιχα και οι ύβρεις που εκτοξεύονται δεν έχουν την ίδια δύναμη που θα είχαν αν μεταδίδονταν από ένα κλασικό δημοσιογραφικό μέσον. Το ίδιο ισχύει για κάθε είδους ιστοσελίδα, πλην αυτών που εγνωσμένα συνδέονται με φορείς που τους προσδίδουν κύρος, όπως π.χ. οι ιστοσελίδες πανεπιστημίων ή διεθνών δημοσιογραφικών οργανισμών.

(2) Δεν βγάζω την ουρά μου απέξω όπως βλέπετε, αλλά διαχωρίζω σαφώς τη θέση μου: έχω γνωρίσει από κοντά μόνον τρεις bloggers. Ο ένας δεν γράφει πιά. Ο άλλος γράφει σπανιότατα. Ο τρίτος ξεσκίζεται στο γράψιμο ;) και μπήκα στη διαδικασία να τον γνωρίσω (όπως και εκείνος εμένα) διότι απεδείχθη ότι είχαμε έναν κοινό φίλο. Ως εδώ. Δεν ψάχνω "παρέα" γιατί δεν έχω χρόνο ούτε γιά τους φίλους που έχω ήδη -άσε που δεν λειτουργώ ιδιαίτερα καλά σε πολυπληθείς ομάδες. Δεν ψάχνω σύντροφο. Ψάχνω έξυπνα μυαλά, γι'αυτό μ'ενδιαφέρουν τα κείμενά σας και μόνον. Σέβομαι επίσης το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να αποκαλύψουν προσωπικά δεδομένα στο ιστολόγιό τους και προσέχω να μην το κάνω εγώ, αν τα γνωρίζω, έστω και κατά λάθος. Ένας ακόμη σοβαρότατος λόγος που δεν θέλω να σας γνωρίσω είναι γιατί ξέρω ότι είναι πολύ πιθανόν να σας συμπαθήσω κι αυτό θα μου αφαιρέσει τη δυνατότητα να σχολιάζω τα κείμενά σας χωρίς να επηρρεάζομαι από τη γνωριμία μας. Λειτουργώ λίγο σαν τους external examiners δηλαδή. Κι ένας λόγος ακόμη: σας φοβάμαι και λίγο.

(3) Δεν θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι το όνομα του Manifesto συνδέθηκε με τον Δ.Γ. στα σχόλια κάποιου blog που μου διαφεύγει τώρα και αμέσως μετά ο κύριος Σ.Τ. δημοσίευσε το σχετικό όνομα στο editorial. Τα αντανακλαστικά του τον προδίδουν ως δεινό blogger. Δεν κατηγορώ ωστόσο για πρόθεση τον άνθρωπο που έκανε το σχετικό σχόλιο.

Μαθαίνω ότι...

η κτηνοτροφία ανθεί στην όμορφη Αμάρυνθο. Όπως άλλωστε και στη Βέροια και σε άλλα σημεία της αγνής ελληνικής υπαίθρου. Νομίζω ότι θυμάμαι και τη σχετική πληροφορία από το βιβλίο της Πατριδογνωσίας: Η κτηνοτροφία είναι βασική δραστηριότητα του αγροτικού πληθυσμού στην Ελλάδα. Πράγματι.


κάποιοι πιστεύουν ακόμη ότι το χρήμα φέρνει την ευτυχία. Δεν ξέρω τι να πω. Αστείο είναι.


κάποιος νομίζει ότι είναι εύκολο να βρεις στις μέρες μας έναν άνθρωπο ο οποίος να σε συναρπάζει πνευματικά, να θέλει να είναι σύντροφός σου, να σου δείχνει πόσο σε αγαπά. Και θλίβομαι.


μιά φίλη μόλις απέκτησε το δεύτερο παιδί της, μιά άλλη προσπαθεί με τεχνητή γονιμοποίηση να αποκτήσει ένα παιδί, μιά τρίτη μόλις αναγκάστηκε να υποστεί διακοπή της κύησης, μιά τέταρτη έχει δύο παιδιά αλλά δυσκολεύεται οικονομικά να ανταπεξέλθει. Άραγε τι σκέφτονται αντίστοιχα οι σύντροφοί τους;


ο αγαπητός μου κύριος Βαρετός έγινε ταινία! Και δεν βαριέμαι να τον συγχαρώ! Μπράβο!!!

Κορίτσια κάντε χώρο, έρχομαι!