Ανοικτή επιστολή

Σεβαστέ μου κύριε Χατζηστεφάνου,

παρακολούθησα όλως ενθουσιωδώς την αντίδρασή σας προς πρόσωπο αμφιβόλου ηθικής προσκεκλημένο στην εκπομπή η Ζούγκλα του Δημοσιογράφου.

Θαύμασα τον λεκτικό σας πλούτο, την καίρια επιλογή υβριστικών χαρακτηρισμών καθώς και το Πάρθιον βέλος της χειρονομίας σας προς το εν λόγω πρόσωπο. Ένας αληθινός θρίαμβος της αυθόρμητης εκφραστικότητας!

Χαίρομαι πολύ που υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος σε αυτή την χώρα που μπορεί να εκφράζεται έτσι πηγαία και αληθινά. Πόσο σας ζήλεψα!
Και κρυφά μέσα μου σας φαντάστηκα να έρχεστε μιά μέρα στη δουλειά μου και να λέτε όσα δεν μπορώ να πω εγώ...

Συνεχίστε το θεάρεστον έργο σας χωρίς φόβο και με τόσον πάθος, όπως το κάνετε ήδη.

Ειλικρινώς υμέτερη,

Ιφιμέδεια

(ούτε το θάρρος να γράψω το αληθινό μου όνομα δεν έχω, τι περιμένετε...)

Αγαπάμε Αθήνα. Πολύ.

Δείτε την ωραία παρουσίαση του ΤΕΕ

ΕΔΩ

Μπράβο στην προσπάθεια. Δεν μου πολυάρεσε η εισαγωγή, αλλά λάτρεψα το λινκ προς τους αρχιτέκτονες και προς τα κει σας παραπέμπω με το χέρι στην καρδιά.

Και κτήνος και άγγελος γαλάζιος

Λέσβο. Απ'τη Σκάλα της Σκαμνιάς, 25.10.30

Αγαπητέ μου Γιώργο,

Δεν είχες δίκιο να νομίσεις πως θα μούκαναν "αποκρουστική εντύπωση" οι κρίσες σου γιά τον ένα και τον άλλο. Όλοι μας είμαστε πάντα σχετικά δίκιοι και σχετικά άδικοι γιά τους άλλους, όπως και οι άλλοι γιά μας. Τον πρώτο ρόλο σ'αυτές τις κρίσες παίζει η θυμική κατάσταση της στιγμής, κ' η πλευρά του κρινομένου με την οποία έτυχε νάρτουμε σε σύγκρουση. Όλοι μας είμαστε πολύεδρα ως άνθρωποι, ως χαρακτήρες και ως ιδιοσυγκρασίες. Κανένας δεν είναι μονοκόμματος, μονόπλευρος και σκέτος. Ο ίδιος άνθρωπος είνε καλός και κακός και τίμιος και εγωϊστής και αλτρουϊστής και κτήνος και άγγελος γαλάζιος. Είνε απ'τις στιγμές του κι απ'τις στιγμές μας που θα τύχει να συναντηθούμε γιά να βγάλουμε την κρίση. [...]

Από επιστολή του Στρατή Μυριβήλη στον ποιητή Γιώργο Κοτζιούλα

(Αγαπητέ Κοτζιούλα, Η αλληλογραφία του ποιητή Γιώργου Κοτζιούλα (1927-1955), επιμ. Νάση Μπάλτα, Αθήνα 1994, εκδ. Οδυσσέας)

Il n'y a plus une seule faute a commettre

ή 5 πράγματα που ΔΕΝ θέλετε να μάθετε γιά μένα

1. Εδώ και αρκετό καιρό επιθυμώ διακαώς, ειλικρινώς, τον θάνατο ενός προσώπου. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να το σκοτώσω εγώ η ίδια, αλλά το εγχείρημα μου φάνηκε αρκετά δύσκολο και προς το παρόν το εγκατέλειψα. Μου αρέσει ιδιαίτερα να φαντάζομαι τη στιγμή που μου ανακοινώνεται ο θάνατος του προσώπου αυτού και εγώ δείχνω ανείπωτη θλίψη, βουρκώνω, και γιά μιά στιγμή -μιά στιγμή μόνο- μετανιώνω γιά τις κακές σκέψεις που έκανα. Ας προσθέσω εδώ ότι δεν αισθάνομαι -αν και προσπαθώ φιλότιμα (σας ορκίζομαι!)- καμιά τύψη για τις σκέψεις αυτές.

2. Όσο απίθανο κι αν ακούγεται, κάποια στιγμή στη ζωή μου κέρδισα την πρώτη θέση σε Καλλιστεία Ομορφιάς. Γιά όσους με γνωρίζουν εξ όψεως η πληροφορία αυτή πρέπει να έχει αντίκτυπο ανάλογο με την πληροφορία ότι ο γάϊδαρος πετάει, ο Άρης κατοικείται από τους ΕΛ(ληνες), κλπ.

3. Λέω συχνά ψέμματα. Νομίζω ότι έχω μεγάλο ταλέντο στη μυθοπλασία και στενοχωριέμαι ειλικρινά όταν δεν γίνομαι πιστευτή. Πάντως, νομίζω ότι έχω ανάλογο ταλέντο να καταλαβαίνω και πότε μου λένε ψέμματα. It takes one to know one, σωστά;

4. Δεν έχω καθόλου ταλέντο στο να ψυχολογώ και να καταλαβαίνω τους ανθρώπους. Αυτό που λένε οι άλλοι "εγώ τον ψυχολόγησα με την πρώτη" δεν το ένιωσα ποτέ. Πέφτω πάντοτε και με τρομακτική μαθηματική ακρίβεια έξω στην πρώτη εντύπωση που σχηματίζω γιά έναν άνθρωπο. Κατά κανόνα σχηματίζω αρνητική πρώτη εντύπωση και εν συνεχεία -ως απλός, απλούστατος, εύπιστος βλάκας- σχηματίζω εντύπωση θετική και την "πατάω". Ευτυχώς η ερωτική μου ζωή αποτελεί ηχηρή εξαίρεση!

5. Εμπνεύστηκα, αλλά δυστυχώς δεν είχα τη δύναμη να φέρω ποτέ ποτέ εις πέρας, ένα μεγαλεπήβολο πρόγραμμα, το λεγόμενο (υπ'εμού) Πανελλήνιο Στειρωτικό Πρόγραμμα. Χωρίς να σας ζαλίζω με πολλές λεπτομέρειες, η ουσία του προγράμματος ήταν η στείρωση εκτεταμένης μερίδας του ελληνικού πληθυσμού, η οποία κατά τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε να αναπαράγεται (π.χ. παιδεραστές, βιαστές, άτομα μειωμένης νοημοσύνης, κλπ.). Το πρόγραμμα θα δοκιμαζόταν πιλοτικά στην Ελλάδα και εν συνεχεία θα μπορούσε να λειτουργήσει σε Πανευρωπαϊκό, και γιατί όχι σε Παγκόσμιο επίπεδο.



Υ.Γ. 1. Προσεκλήθην από τους φίλτατούς μου Non Private Life, Έντεκα και Ou Ming (δεξιά τα λινκς των) να συμμετάσχω στο καινούργιο μας blogoπαιχνίδι... Όλα καλά, μόνο που έχοντας άλλες, δυστυχώς επείγουσες εργασίες, άργησα να ανταποκριθώ. Οι περισσότεροι έχετε γράψει ήδη. Θα καλέσω, από αυτούς που δεν είδα να συμμετέχουν, τον Ιούδα, τον Βαρόμετρο, τον Yo!reeka, τον Cobden και την αγαπητή μου Xilaren.

Υ.Γ. 2. Μου αρέσει να παίζω τέτοια παιχνίδια αποκαλύψεων -καλά θυμάται ο Non Private Life. Τα παίζω ακραία κι έτσι μου αρέσει να παίζουν και οι συμπαίκτες μου. Με λίγες αναμενόμενες εξαιρέσεις, κρίνοντας από τα ποστ άλλων που διάβασα, φρονώ ότι η ελληνική blogόσφαιρα έχασε μιά ωραία ευκαιρία... Δυστυχώς πολλοί βρήκαν μιά καλή ευκαιρία να περιαυτολογήσουν γιά πράγματα -φευ- που είχαν ήδη πει... Στη σύντομη βόλτα μου ξεχώρισα το ανάλογο ποστ του Cyrusgeo και -διατί να το κρύψωμεν άλλωστε- των φίλων μου Non Private Life και Έντεκα.

Update: 5 Παράθυρα γιά μένα: εδώ

The Machine is Us/ing Us

Ένα βίντεο του Michael Welsch, καθηγητή ανθρωπολογίας στο Kansas State University.
Food for thought δεν συμφωνείτε;

Γιατί η φαντασία είναι ανίκητη

Έχω επιλέξει να ζω τη ζωή μου σαν να είναι ένα θαύμα.
Πιστεύω ότι κάθε μέρα σου δίνει τη δυνατότητα να μάθεις, να δεις και να ακούσεις ένα σωρό θαυμάσια πράγματα. Αρκεί να ψάχνεις, να παρατηρείς, και είναι σίγουρο ότι θα τα δεις.

Βεβαίως αυτού του τύπου οι πεποιθήσεις στην ορθολογιστική εποχή μας γίνονται -ως είναι εύλογον εδώ που τα λέμε- αντικείμενο ανελέητης χλεύης. Ποιός νοήμων άνθρωπος μπορεί να δεχτεί εύκολα το γεγονός ότι πιστεύω ακράδαντα στον Άγιο Βασίλη; Φυσικά κανείς, παρά μόνον όσοι με αγαπούν πολύ-κι αυτοί ακόμη κάπως θα το δικαιολογούν μέσα τους.
Ακόμη και οι αναγνώστες αυτού του blog, γεμάτοι τάκτ αποφεύγουν να σχολιάζουν αρνητικά αυτή μου την πεποίθηση που κατά καιρούς έχω από δω εκφράσει. Συνήθως το ρίχνουμε όλοι στο αστείο.

Και φυσικά νικά η λογική.

Έρχονται όμως κάτι ώρες, κάτι βράδια σαν το αποψινό, που η λογική δεν φτάνει.
Κάτι βράδια σαν το αποψινό η φαντασία σου κλείνει το μάτι.

Απόψε ανακάλυψα ότι ο αγαπημένος μου Παραμυθάς έχει blog! Και όσο και να με κοροϊδέψετε κανείς σας δεν μπορεί να σβήσει το χαμόγελο από το πρόσωπό μου αυτή η στιγμή!

www.paramithas.gr

(Έντεκα, σε ευγνωμονώ γιά το λινκ!!!)

Ma il mio mistero e chiuso in me

il nome mio nessun sapra...


Έξω από τη Βερόνα, ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο μέσα στο χώμα.

Αυτοί που διακόπτουν την ησυχία τους, τους αποκαλούν, ίσως ταιριαστά, Ρωμαίο και Ιουλιέττα.

Είναι όμως ένα ζευγάρι που έζησε πολύ παλιότερα, πριν 5 ή 6.000 χρόνια.

Πώς να τον έλεγαν; Τι της ψιθύριζε στο αυτί μέσα στα μαλλιά της;

Ένας εναγκαλισμός συγκινητικός, πολύτιμος, διηνεκής.

Πόσο τυχεροί που αξιώθηκαν ένα βλέμμα αιώνιο ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου. Κι έχουν την πλάτη τους γυρισμένη στο θάνατο...

Περισσότερα: εδώ

(με όχι απολύτως ακριβείς πληροφορίες, αλλά δεν πειράζει).

Κρυoπαθήματα

Κρύο πολύ. Και τσιρίδες πολλές. Δικές μου: Χιονίζειειειειει! Και παραλίγο συγκοπή της μαμάς από την ξαφνική τσιρίδα. Και πολύ φαί (και μηλόπιτα απ'τα χεράκια μου και πορτό) και χουζούρι.

Κρύωσε ο καιρός και ζεστάθηκαν οι καρδιές μας.

(αυτό το κάνεις και τίτλο έκθεσης στο δημοτικό αν έχεις μηχανή του χρόνου και γυρίσεις στο 1979)

Πήραμε τόσα ωραία βιβλία! Γιουπίίίί! (Κι άλλες τσιρίδες)

Συζητώ με δύο κοπέλες που βιώνουν παρόμοια προβλήματα στη δουλειά τους με μένα.

Στενοχωριέμαι περισσότερο και θυμώνω.

Ποτέ δεν με παρηγορούν τα δυσάρεστα των άλλων ανθρώπων.

Το mailbox μου έγινε κάτι σαν τη βάση του Χριστουγεννιάτικου δέντρου: κάθε φορά που κοιτάω, έχει κάτι εκεί γιά μένα που μ'αρέσει πολύ.

Θα ήθελα να ανοίξω ένα blog που να γράφουν ο Γιώργος Σταυρόπουλος και η Καλή Φέρρη και όλες οι άλλες αγαπημένες μου περσόνες.

Δεν μοιάζεις μόνο με ποντίκι, συμπεριφέρεσαι και σαν ποντίκι. Τουλάχιστον είσαι συνεπής.

Περίμενα καλύτερο το τέλος του πρώτου κύκλου του Six Feet Under.

Τι ωραία που στα blog μπορεί κανείς να συναναστραφεί από τα πιό αηδή και αήθη άτομα που ούτε θα γύριζε να κοιτάξει στην "κανονική" ζωή μέχρι ανθρώπους που θα τους έδινε ένα μεγάλο φιλί στο μάγουλο και μιά αγκαλιά...

Θα κάτσεις να σε πατήσω με το αυτοκίνητο;

Να θυμηθώ να πάρω ρόδια!

Υπάρχουν τελείως επουλωμένες πληγές;

Από Παρασκευή σε Παρασκευή το πάω. Με το blog εννοώ.

Αυτό το μεσοδιάστημα ήταν μάλλον πιεστικό, κουραστικό και δεν συμμαζεύεται. Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια, που λέει κι ο φίλτατος.

Είναι υγιές που σκέφτομαι από σήμερα πόσο αργά θα ξυπνήσω αύριο; Ελπίζω ναι.

Εμένα πάντως μου ταιριάζει η σημερινή συννεφιά. Γιά σας δεν ξέρω.

Μου πάει το σμαραγδί τελικά.

Don't know why there's no sun up in the sky, stormy weather...

(ε, τι να ακούσουμε; Rain and tears του Ντέμη Ρούσου;)

Διαβάζω τις Χορείες Χώρων του λατρεμένου μου Georges Perec. Εκεί τσίμπησα και το τσιτάτο του επίσης αγαπημένου Michaux που έβαλα υπότιτλο του blog.

Γράφω γιά να με διατρέχω.

Δεν ξέρω τι λένε γιά τους Αμερικανούς και τους Άγγλους, αλλά εγώ πήρα πολλή έμπρακτη αγάπη από το Berkeley, το Chicago και το Cambridge. Κι αυτό είναι κάτι.

Είμαι κατά βάθος ήδη πολύ τυχερή και το ξέρω. Γι'αυτό έχω ενοχές όταν εύχομαι να μου συμβεί κάτι που επιθυμώ.

Ήθελα να ήξερα τι νομίζεις ότι θα βρεις στο παρελθόν που έτσι άκριτα ερευνάς. Γιατί σκαλίζεις σαν κότα το χώμα που πότισε απ'την πίκρα και τα δάκρυά μας. Με ποιό δικαίωμα ανοίγεις πληγές επουλωμένες;

Δεν ξέρω πώς να ευχαριστήσω τους φίλους που ανησύχησαν κι ανησυχούν ακόμη γιά μένα. Ας ξέρουν ότι η αγάπη τους μου κάνει καλό.

Μ'αρέσει να διαβάζω τις free press της Πέμπτης. Τα προτερήματά τους είναι πολύ περισσότερα από τα ελαττώματα.

Αντί γιά Βουδαπέστη λες να πάμε Λονδίνο τελικά;