7 ταινίες που αγαπώ

Τι κόπος και τι δίλημμα, να ανταποκριθώ σ'αυτή την πρόσκληση... Μα και πώς να αρνηθώ, αφού λατρεύω τον κινηματογράφο κι έχω περάσει άπειρες ώρες στην μεγάλη και τη μικρή οθόνη... Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο έβλεπα μιά ταινία ΚΑΘΕ εβδομάδα ανελλιπώς!

Ο όρος είναι σαφής: η λίστα πρέπει να περιλαμβάνει 7 αγαπημένες ταινίες. Αλλά τι αγαπημένες; Αυτές που είδαμε κάποτε και βγήκαμε από την αίθουσα δακρυσμένοι από τα γέλια ή την συγκίνηση; Αυτές που αναγνωρίζουμε ως σκηνοθετικά αριστουργήματα; Μα, τι να πρωτοδιαλέξω; Τζάρμους, Ταραντίνο, Αλμοδοβάρ, Γιμού; Να διαλέξω κουλτούρα γιά να εντυπωσιάσω τους λιγοστούς μου αναγνώστες -Hamlet με τον Ολίβιε ρε παιδί μου, όχι di Caprio στον Τιτανικό) ή να γράψω αυτές που δεν καταπιέζομαι να δω;

Μήπως να βάλω τους 7 αγαπημένους μου σκηνοθέτες; Και πάλι δράμα... Δεν γίνεται να αλλάξω τους κανόνες, ε;

Είπα να βάλω τελικά ένα κριτήριο ακόμη γιά να μπορέσω να επιλέξω τις 7 αγαπημένες μου ταινίες. Είναι ταινίες που έχω δει πολλές φορές και μπορώ να τις ξαναδώ άλλες τόσες!
Μα και πάλι μένουν έξω ένα σωρό άλλες...

Ουφ, να τέλος πάντων κάποιες 7 από τις αγαπημένες μου ταινίες!

1. The English Patient (A. Minghella, 1996).

Αυτή ήταν η μόνη εύκολη επιλογή της λίστας, διότι είναι σαφώς η πιό αγαπημένη μου ταινία.
Για να είμαι εντελώς ειλικρινής, είναι αυτή που θεωρώ εγώ πιό ερωτική. Την είδα 3 φορές στον κινηματογράφο, άλλες τόσες στην τηλεόραση, έχω λιώσει το soundtrack, την έχω πλέον σε DVD.
Παρεμπιπτόντως, μιλώντας περί ερωτικών ταινιών, ας σημειώσω μιά ακόμη πολύ αγαπημένη μου, το The End of the Affair, πάλι με τον Fiennes και την εκπληκτική μουσική του Nyman...

2. Gone with the Wind (V. Fleming, 1939)

Όχι τόσο ως ερωτική ιστορία, όσο για το σαγηνευτικό αυτό κορίτσι, την υπέροχη Vivien Leigh. Ψέμματα. Είναι κι αυτή μιά πολύ ωραία ερωτική ιστορία ό,τι και να λέμε. Κυρίως είναι μιά ταινία γεμάτη υπερβολές: στο σενάριο, στη σκηνοθεσία, στην φωτογραφία, άσε τα σκηνικά και τα κοστούμια. Και λατρεύω τις υπερβολές.


3. Ran (A. Kurosawa, 1985)

Γιατί είναι Σαίξπηρ και Κουροσάβα μαζί. Γιατί είναι λατρεμένη παλιά Ιαπωνία με φωτογραφία που κόβει την ανάσα και απίστευτα κόλπα με το πλήθος και τον έναν: αυτόν τον κουρασμένο αδύνατο γέρο που ταμπουρώνεται στο κάστρο του και πεισμώνει και κάνει το θάνατό του τόσο δύσκολο. Κι ευτυχώς ο Κουροσάβα, όπως όλοι οι ασιάτες σκηνοθέτες, δεν τσιγγουνεύεται το χρώμα...

4. Le Fabuleux Destin d'Amelie Poulain (J.-P. Jeunet, 2001)

Γιατί μου δημιούργησε το ίδιο αίσθημα που είχα όταν διάβασα την Πρώτη Γουλιά της Μπύρας του Philippe Delerme, ένα από τα πιό αγαπημένα μου βιβλία. Το αίσθημα ότι στην κάθε μέρα κρύβεται ομορφιά - η σκανδαλιά έχει γεύση παγωτού και το μισοχαμόγελο είναι καλύτερο απ'το βεβιασμένο γέλιο. Γιατί στο παρελθόν, όπως και να'χει, ζήσαμε κι όμορφες στιγμές -καθαρίσαμε με τη μαμά φρέσκο αρακά στο τραπέζι της κουζίνας κι ήταν άνοιξη, όπως περίπου γράφει ο Delerme. Γιατί ακόμη και τώρα, σήμερα, που νομίζεις ότι όλα γκρεμίζονται γύρω και δεν μένει τίποτα όρθιο, ακόμη και σήμερα μπορείς να ανοίξεις διάπλατα τα μάτια σαν την Αμελί, μπορείς να στήσεις αυτί και να ακούσεις, μπορείς, αν θες, να κάνεις μιά σκανδαλιά.

5. Star Trek II, The Wrath of Khan (N. Meyer, 1982)

Μιά εντελώς συναισθηματική επιλογή: μιά επιλογή που θα έκανα αν ήμουν 16 χρονών. Μόνο που ένα κομμάτι μου το κρατάω ακόμα με νύχια και με δόντια σ'αυτή την ηλικία, κι έτσι αφήνω να παρεισφρύσει εδώ η επιλογή αυτή. Γιατί λατρεύω την τελευταία σκηνή που θυσιάζεται ο Spock μέσα στον αντιδραστήρα κι απέξω τον αποχαιρετά ο αγαπημένος του φίλος. To absent friends, λέει ο Kirk στον επικήδειο, κι όποιος αντέξει. Βλέπεις στην εφηβεία έχεις μιά ηλιθιώδη θεώρηση της φιλίας... Συμβουλή: βλέπεται πακέτο με το Star Trek III γιά να μην καταπέσετε και πολύ, όπου ο Spock...(η συνέχεια επί της οθόνης).

6. High Fidelity (S. Frears, 2000)

Γιατί ο John Cusack είναι πολυαγαπημένος μου ηθοποιός (John, κουράγιο σού'ρχεται το Όσκαρ!), γιατί ο Jack Black δεν παίζεται με τίποτα (είναι κατηγορία από μόνος του), γιατί οι σκέψεις του ήρωα είναι μέσα και στο δικό μου το μυαλό -τελείως πειστικό σουρεάλ, γιατί είναι σούπερ ποπ/ροκ ταινία (κι έχει και πολύ ωραία ερωτική ιστορία, χιχι). Και τι soundtrack!

7. O Ζηλιαρόγατος (Γ. Τζαβέλλας, 1956)

Γιατί λατρεύω τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο και δεν βρίσκω το λόγο να τον αποκλείσω από μιά τέτοια λίστα. Καλός ο Bergmann αγάπη μου, αλλά άμα έχεις το ψυχοπλάκωμα, θες μιά αλλεγκρία-αλά-Πλέσσα πώς να το κάνουμε;

Ζηλιαρόγατος, λοιπόν. Η πιό αγαπημένη μου ελληνική ταινία, από τον καλύτερο κατά τη γνώμη μου Έλληνα σκηνοθέτη. Λογοθετίδης, Λιβυκού, Σμάρω Στεφανίδου, ο αμίμητος κουμπάρος Πρωτόπαππας, κι άλλοι πολλοί Πίπηδες... Την έχω δει αναρρίθμητες φορές. Ξέρω όλο το σενάριο απ'έξω. Μ'αρέσει πολύ, ας πούμε, να επαναλαμβάνω την συνομιλία που έχει από τηλεφώνου προς το τέλος της ταινίας ο Πότης με τον γλυκύτατο σταφιδέμπορο (Λέλα μου τρίτωσα!), ο οποίος συστήνεται... "Πίπης Πιπινόπουλος, σταδιφέμπορος. Γνώρισα την κυρία στο τρένο και μείναμε σύμφωνοι να της τηλεφωνήσω μιάν απάντηση σε αυτόν τον αριθμό. Μάλιστα. Την κυρία Μουτσοπούλου. Την κυρία Μίνα." (αναπαραγωγή από μνήμης)

Εδώ μιά φωτογραφία των τριών αγαπημένων πρωταγωνιστών (από την προετοιμασία άλλης θεατρικής παράστασης), λιγάκι θλιβερή ίσως, αλλά αγαπησιάρικη, που βρήκα σε ένα άρθρο των Νέων online γιά τον Λογοθετίδη από τον Κ. Γεωργουσόπουλο.



Κλείνοντας, κι αν φτάσατε ως εδώ κάτω, έχω μιά ερώτηση -έτσι γιά το δρόμο-, που τη βάζω από περιέργεια κι αν θέλει κανείς μου γράφει μιάν απάντηση:

Υπάρχει κανείς εκεί έξω που όταν βλέπει την σπονδυλωτή ταινία του Γ. Τζαβέλλα "Η Κάλπικη Λίρα" δεν δακρύζει όταν το κοριτσάκι του Διανέλλου μένει ορφανό και πουλάει λουλούδια;

Υπάρχει κανείς εκεί έξω που δεν πεταρίζει περίεργα η καρδιά του όταν ο Παύλος (Χορν) συναντά την Αλίκη (Λαμπέτη) στην Ηρώδου Αττικού, της λέει ότι η λίρα ήταν κάλπικη κι εκείνη απαντά "Η αγάπη μας όμως ήταν αληθινή Παύλο";

Η εκλεκτή μου καλεσμένη...

η φίλτατη DiS

μου κάνει την τιμή να δεχτεί την πρόσκληση και να συμμετέχει στο παιχνίδι με τις 5 λέξεις που διάλεξα, ήτοι Franz Ferdinand, άνυδρος, γαρύφαλλο, πικρία, επουσιώδες.

Ιδού -read it and weep- το κείμενο της. Ενώστε παρακαλώ την γκρίνια σας με την δική μου στα σχόλια αυτού του ποστ να το ξανανοίξει το ρημάδι!!!

Άκουγα ένα τραγουδάκι που το έσκουζαν οι Franz Ferdinand. Μούχε πει κι η φιλενάς ότι τα παιδιά "δικά μας είναι" και προς χάρη του ένδοξου της φυλής να τους ακούσω και ... τους άκουγα, δυστυχώς άνευ ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος. Τέλος πάντων, επουσιώδες το ζήτημα διότι στο Νταρφούρ γίνεται της πόρνης και γω, σαφώς και νοιώθοντας πικρία για το γεγονός (να θυμηθώ να φωνάξω παγκοσμίως μέσω της Διεθνούς Αμνηστίας), κοτσάρω νοερά ένα ελληνικότατα επαναστατικό γαρύφαλλο επί των πτωμάτων που κείτονται, κατά το συνήθες, στην άνυδρη γη και, κόβοντας τους Franz στη μέση, βάζω "Ντέρτι FM" και αλλάζω θέση στην καρέκλα μου για να είμαι πιό άνετα.

Σε αποχαιρετώ σιγά-σιγά

Είναι άνοιξη και η Κουρούνα με δυνατά φτερά και ένα κανόνι παραμάσχαλα πετάει προς Γερμανία!

Μ'αρέσει τρελλά η αφίσα γιά την παράσταση της Τόσκα στη Λυρική και μου φτιάχνει η μέρα. Σαν να βλέπω κάθε πρωί τη Βίβιαν Λη!

Άρχισε η Γ' Ποιητική Ιστοσυνάντηση. Με δύναμη από την Αμερική και γιά γερούς λύτες...

Νατέλα, θα ήθελα να ήμουν κι εγώ εκεί να έριχνα μερικές. Ν'αγιάσει το χεράκι σου!

Τι βάσανο είναι αυτό που περνάω γιά να συντάξω τη λίστα με τις επτά αγαπημένες ταινίες... Που θα πάει όμως θα την καταφέρω...

Άνθισε η ορχιδέα μου! Ουφ, νόμιζα ότι την είχα ξεκάνει πέρισυ, αλλά ευτυχώς φέτος επανήλθε ζωηρή.

Παρατηρήσεις, ενδόμυχα και μουσική που δεν ακούτε

Σήμερα η κυρία που δουλεύει ταμίας στο μικρό σούπερ μάρκετ της γειτονιάς με ρώτησε αν είναι καλή η γλυκόξυνη σάλτσα. Της αρέσουν οι περίεργες γεύσεις, αλλά ο άντρας της δυσανασχετεί. Το ίδιο και τα πεθερικά της που ξύνισαν τα μούτρα τους όταν μιά φορά τους μαγείρεψε χοιρινό με κυδώνι. Είναι μιά πολύ όμορφη γυναίκα, λεπτή, πολύ ευγενική. Της είπα να πάρει γλυκόξυνη και να κάνει ότι της γουστάρει.

Ενδόμυχη σκέψη: εύχομαι να απαλλαγεί *με κάποιο τρόπο* από τα πεθερικά της και, αν ο άντρας της συνεχίσει να την αγνοεί, να ερωτευτεί έναν άλλο άντρα (ίσως τον χασάπη της γειτονιάς μας που μοιάζει με τον Αθερίδη). Στο πρώτο τους ραντεβού εύχομαι να ξεκινήσουν από ένα κινέζικο εστιατόριο και να καταλήξουν σε μιά βραδιά εκπληκτικού σεξ.

Αυτή τη στιγμή ακούω Santana, Black Magic Woman.

Εχτές μιά κυρία που μένει στην πολυκατοικία μας μου είπε ότι με τον άντρα της πίστευαν ότι είμαι 25, άντε 26 χρονών. Της διέλυσα τη φαντασίωση, αλλά δεν το ξέχασα. Ωραία είναι να μικροδείχνεις, αλλά γιατί είναι τόσο σημαντικό και μου έφτιαξε έτσι το κέφι;

Ενδόμυχη σκέψη 1: Το είδα και στις ειδήσεις του Star: η τρίτη ηλικία σαρώνει στο Hollywood, ώστε ποτέ δεν είναι αργά να πραγματοποιήσω ένα από τα πιό τρελλά όνειρά μου (with a little help from Sykia ίσως;)

Ενδόμυχη σκέψη 2: Ποιά ήμουνα πριν δέκα χρόνια;

Αυτή τη στιγμή ακούω το θέμα από την ταινία Scarface (υπάρχει μιά λέξη που περιγράφει τον Πατσίνο σε αυτή την ταινία, αλλά ντρέπομαι να την γράψω).

Ο οφθαλμίατρος που επισκέφτηκα σήμερα το πρωί έμοιαζε καταπληκτικά πολύ στον ηθοποιό Χάρη Ρώμα. Δεδομένου ότι κάπου έχω ακούσει ότι ο Ρώμας έχει σπουδάσει γιατρός, αναρωτήθηκα αν με εξέταζε πράγματι ο ηθοποιός.

Ενδόμυχη σκέψη: Αν είσαι ο Ρώμας πές μου ότι έχω ωραία μάτια και πρότεινέ μου να παίξω σε κινηματογραφική ταινία.

Αυτή τη στιγμή ακούω Simon & Garfunkel, Mrs Robinson

Το mail που περίμενα δεν ήρθε. Δε γαμιέται. Θα έρθουν άλλα.

Ενδόμυχη σκέψη: Πολλές. Καμία ανακοινώσιμη.

Αυτή τη στιγμή ακούω Sugarbabes, Destination.

Συγγραφέας Γιατί;

Γιά να καταγράψω τον κόσμο όπως είναι. Για να καταγράψω το παρελθόν προτού λησμονηθεί. Για να ανασκάψω το παρελθόν επειδή λησμονήθηκε. Για να ικανοποιήσω την επιθυμία μου γιά εκδίκηση. Επειδή ήξερα πώς έπρεπε να συνεχίσω να γράφω αλλιώς θα πέθαινα. Επειδή να γράφεις σημαίνει να αναλαμβάνεις ρίσκα, και μόνον έτσι γνωρίζουμε ότι είμαστε ζωντανοί. Για να παράγω τάξη από το χάος. Για να τέρψω και να καθοδηγήσω. Για προσωπική ευχαρίστηση. Για προσωπική έκφραση. Για να εκφραστώ καλαίσθητα. Για να δημιουργήσω έναν τέλειο κόσμο τέχνης. Για να ανταμείψω τους ενάρετους και να τιμωρήσω τους ενόχους (ή το αντίθετο επιχείρημα του Μαρκησίου Ντε Σαντ, που χρησιμοποιούσαν οι είρωνες). Για να κατοπτρίσω τη Φύση. Για να κατοπτρίσω τον αναγνώστη. Για να φιλοτεχνήσω το πορτραίτο της κοινωνίας με τα δεινά της. Για να εκφράσω την ανέκφραστη ζωή των μαζών. Για να κατονομάσω το μέχρι τούδε ακατανόμαστο. Για να υπερασπιστώ το ανθρώπινο πνεύμα, και την ανθρώπινη τιμή και ακεραιότητα. Για να κοροϊδέψω τον Θάνατο. Για να βγάλω λεφτά και να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Για να βγάλω λεφτά και να χλευάσω αυτούς που πριν χλεύαζαν εμένα. Για να ξεμπροστιάσω τα καθάρματα. Επειδή η δημιουργία είναι ιδιότητα του ανθρώπου. Επειδή η δημιουργία σε εξομοιώνει με τον Θεό. Γιατί μισούσα την ιδέα να έχω μιά συμβατική δουλειά. Για να πω κάτι καινούργιο. Γιά να προκαλέσω την εγρήγορση του εθνικού αισθήματος ή να δημιουργήσω εθνική συνείδηση. Για να δικαιολογήσω τις αποτυχίες μου στο σχολείο. Για να δικαιώσω την ιδέα που έχω για τον εαυτό μου και τη ζωή μου, επειδή δεν θα μπορούσα να είμαι "συγγραφέας" εκτός κι αν έγραφα τελικά κάτι. Για να φανώ πιό ενδιαφέρουσα απ'ότι ήμουν στην πραγματικότητα. Για να γοητεύσω μιά ωραία γυναίκα/άντρα. Για να αρέσω στις γυναίκες/άντρες γενικά. Για να διορθώσω τις ατέλειες της μίζερης παιδικής μου ηλικίας. Ως αντίδραση στους γονείς μου. Για να ξετυλίξω μιά συναρπαστική ιστορία. Για να ψυχαγωγήσω και να ευχαριστήσω τον αναγνώστη. Για να περάσω τον καιρό μου, μολονότι έτσι κι αλλιώς περνά. Γραφομανία. Ψυχαναγκαστική λογοδιάρροια. Γιατί εκεί με οδήγησε κάποια ανεξέλεγκτη δύναμη. Επειδή ήμουν δαιμονισμένος. Γιατί κάποιος άγγελος μου τα υπαγόρευσε. Γιατί έπεσα στην αγκαλιά της Μούσας. Γιατί γονιμοποιήθηκα από τη Μούσα και αναγκάστηκα να κυοφορήσω ένα βιβλίο. Γιατί είχα γιά συντροφιά βιβλία αντί γιά παιδιά. Για να υπηρετήσω την Τέχνη. Για να υπηρετήσω το Συλλογικό Ασυνείδητο. Για να υπηρετήσω την Ιστορία. Για να δικαιολογήσω τη συμπεριφορά του Θεού προς τον άνθρωπο. Για να εκτονώσω την αντικοινωνική μου συμπεριφορά γιά την οποία τιμωρήθηκα στην πραγματική μου ζωή. Γιά να γίνω μάστορας στην τέχνη μου, έτσι ώστε να μπορώ να παράγω κείμενα. Για να ανατρέψω τα καθιερωμένα. Για να δείξω πώς ό,τι κι αν είναι, είναι σωστό. Για να πειραματιστώ με νέες μορφές αντίληψης. Για να δημιουργήσω ένα ψυχαγωγικό μπουντουάρ έτσι ώστε ο αναγνώστης να μπορεί να μπει σε αυτό και να περάσει καλά. Γιατί η ιστορία στοίχειωσε μέσα μου και δεν με άφηνε στην ησυχία μου (το επιχείρημα του πρώην ναυτικού). Για να επιδιώξω να με κατανοήσει ο αναγνώστης και ο εαυτός μου. Για να τα βγάλω πέρα με την κατάθλιψη. Για τα παιδιά μου. Για να δημιουργήσω ένα όνομα που θα επιβιώσει και μετά το θάνατό μου. Για να υπερασπιστώ κάποια μειονότητα ή καταπιεσμένη τάξη. Για να μιλήσω γι'αυτούς που δεν μπορούν να μιλήσουν για τον εαυτό τους. Για να ξεσκεπάσω τρομερές αδικίες και ωμότητες. Για να καταγράψω τις διάφορες περιόδους που έζησα. Για να βεβαιώσω φρικτά γεγονότα από τα οποία διασώθηκα. Για να μιλήσω για τους νεκρούς. Για να υμνήσω την πολυπλοκότητα της ζωής. Για να δοξάσω το σύμπαν. Για να προνοήσω για την πιθανότητα της ελπίδας και της λύτρωσης. Για να επιστρέψω κάτι από αυτό που μου δόθηκε.

Η Καναδέζα συγγραφέας Margaret Atwood (Συνομιλώντας με τους Νεκρούς, Ωκεανίδα 2005, μτφ. Δ.Γ. Στεφανάκης) δίνει έναν κατάλογο πιθανών απαντήσεων στο ερώτημα "γιατί γράφετε;".

Εικονογραφεί ο Nolde γιατί μου έλειψε το χρώμα εδώ μέσα. Και οι μάσκες του νομίζω ταιριάζουν.

5 προσκλήσεις

Αν και πολύς κόσμος κουράζεται από τα chain παιχνίδια, μέχρι κι εγώ ενίοτε, αποφάσισα να μην αφήσω το παιχνίδι με τις 5 λέξεις να σταματήσει σε μένα -είναι βαριά η ευθύνη γιά τους λεπτούς μου ώμους...

Με τη σειρά μου επιλέγω τις ακολουθες λέξεις:

Franz Ferdinand (τo ξέρω είναι δύο, αλλά δεν πειράζει), επουσιώδες, πικρία, γαρύφαλλο, άνυδρος.

Προσκαλώ τους κάτωθι, παρακαλώντας τους να αδιαφορήσουν αν βαριούνται:

Ιούδας, Έντεκα, Φωτόσπαθο, Κουρούνα και μιά guest κρυφή καλεσμένη της οποίας το κείμενο -αν δεχτεί- θα φιλοξενήσω εδώ.

Ζαχαρίας ή Έχω ένα Όνειρο

Το ακόλουθο μικρό διήγημα, γραμμένο κυριολεκτικά στο πόδι, βασίζεται σε 5 λέξεις που μου χάρισαν σαν παιχνίδι σήμερα 7 σκανδαλιάρικα Δαιμόνια. Οι λέξεις ήταν: τρέλλα - κομμουνισμός - πέος - φιλαυτία - περίνεο και οι οδηγίες σαφείς: όχι αισχρότητες. Ιδού λοιπόν το πόνημά μου:

*********

Ζαχαρίας ή Έχω ένα 'Ονειρο

Στα 7 Δαιμόνια από καρδιάς

Ο Ζαχαρίας είχε από μικρός μεγάλη ιδέα γιά τον εαυτό του. Πίστευε ότι ήταν πλασμένος γιά τα ωραία, τα μεγάλα, τα ιδανικά, αλλά οι γύρω του επίμονα τον εμπόδιζαν να τα αποκτήσει. Μισούσε τους γονείς του που δεν ήταν αυτοί που θα ήθελε να είναι, που δεν καταλάβαιναν τη μοναδικότητά του, που, από φιλαυτία, δεν έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους γιά να τον βοηθήσουν να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Μισούσε τους δασκάλους και τους καθηγητές στο σχολείο που κανείς τους, ναι, κανείς τους δεν μπόρεσε να να διακρίνει την ευφυία του, να τον ξεχωρίσει από τη μάζα των πανηλίθιων συμμαθητών του. Μόνο επέμεναν να τον μειώνουν με τους μικρούς βαθμούς και το υποτιμητικό τους βλέμμα.

Ο Ζαχαρίας ήθελε να γίνει γιατρός. Είχε μανία με την ιατρική. Από μικρός. Του άρεσε να στραγγαλίζει γατάκια και καναρίνια και να τα εγχειρίζει με τα μαχαίρια και τα πηρούνια της κουζίνας, όμως η συνήθειά του αυτή γρήγορα παρεξηγήθηκε. Όταν αρρώσταινε ή σκοπίμως αυτοτραυματιζόταν ήταν τρισευτυχισμένος γιατί θα είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει επί το έργον και εκ του σύνεγγυς τα ινδάλαματά του με τις λευκές ρόμπες.

Δυστυχώς λόγω των κακών επιδόσεων στο σχολείο, ούτε οι δάσκαλοί του τον ενίσχυσαν ποτέ, ούτε βεβαίως οι μικρόνοες γονείς του αποφάσιζαν να πουλήσουν το διαμέρισμά τους και να τον σπουδάσουν στη Ρουμανία όπως ονειρευόταν. Από εκεί όμως που δεν το περίμενε, ακριβώς τη στιγμή που είχε απελπιστεί και είχε αρχίσει να σκέπτεται σοβαρά την (αυτοδίδακτη) κτηνιατρική, ο πατέρας του -ακραιφνής αριστερός- του έριξε την ιδέα να γραφτεί στην ΚΝΕ. Ο Ζαχαρίας δέχτηκε μετά χαράς γιατί κάποτε είχε ακούσει ότι το Κόμμα έστελνε κάποια παιδιά να σπουδάζουν σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Χειρούργος-καρδιολόγος από το διάσημο Πανεπιστήμιο Λεμονόσωφ της Μόσχας! Γράφτηκε λοιπόν στη ΚΝΕ και έκανε πιστά ότι του ζητούσαν. Αφισοκολλήσεις, διανομή του Ριζοσπάστη, συμμετοχή σε πορείες. Ο Ζαχαρίας πρώτος!

Καθώς βέβαια προχωρούσαν τα χρόνια, κι ο Ζαχαρίας παρέπεε ανάμεσα στην τρέλλα και τον κομμουνισμό, ένιωθε το όνειρό του να απομακρύνεται. Ο Ζαχαρίας είχε μείνει με το πέος ανά χείρας, κατά την κοινώς λεγόμενη έκφραση. Οι σύντροφοι εκώφευαν στις εκκλήσεις του γιά σπουδές και του έλεγαν να κάνει υπομονή χωρίς να του αποκαλύπτουν ότι το όνειρό του δεν μπορούσε να γίνει πραγματικότητα αφού τέτοιες ευκαιρίες δεν υπήρχαν πιά.

Σε μιά αφισοκόλληση γνώρισε την Αρσινόη. Ένα κορίτσι δροσερό σαν το μαρμάρινο χειρουργικό τραπέζι και γελαστό σαν αναισθησιολόγος που έχει μόλις ξυπνήσει ο ασθενής του. Φανταστείτε τον ενθουσιασμό του Ζαχαρία όταν έμαθε ότι η Αρσινόη ήταν φοιτήτρια ιατρικής και μάλιστα ήθελε να τελειώσει τη σχολή της και να εργαστεί στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Θα γινόταν η ιδεώδης ιδεολόγος σύντροφός του! Έπρεπε όμως να την κατακτήσει ή τουλάχιστον σε πρώτη φάση να της τραβήξει την προσοχή. Πώς όμως;

Η ευκαιρία του δόθηκε εντελώς απρόσμενα στην επόμενη κιόλας συνάντηση της ΚΟΒΑ. Μιά κοπέλα αισθάνθηκε αδιαθεσία, μισολιποθύμησε και ο Ζαχαρίας με ένα σάλτο βρέθηκε αμέσως δίπλα της όπως και η Αρσινόη. Ευκαιρία να κάνει επίδειξη των γνώσεών του. "Πρόκειται γιά κλασική περίπτωση σκωληκοειδίτιδος! Πρέπει επειγόντως να μεταφερθεί στο νοσοκομείο πριν σπάσει το περίνεο!!" ανέκραξε με ύφος ειδήμονα και κοίταξε την Αρσινόη βαθιά μέσα στα μάτια. Ήταν απολύτως σίγουρος γιά τη διάγνωσή του: είχε δει μιά παρόμοια περίπτωση στο προηγούμενο επεισόδιο της "Εντατικής".

Η Αρσινόη γύρισε, τον κοίταξε έκπληκτη και του είπε: "Τι λες σύντροφε; Ποιό περίνεο; Το περιτόνιο εννοείς; Μα δεν έχει καθόλου πόνο στην κοιλιά!" Ο Ζαχαρίας αισθάνθηκε βαθιά απογοήτευση... Αν είναι δυνατόν. Μια φοιτητριούλα να αμφισβητεί τη διάγνωση όχι μόνο του Ζαχαρία αλλά και ενός κοτζάμ George Clooney! Τζίφος λοιπόν και με αυτό το όνειρο. Ο δρόμος της επιστήμης ήταν μοναχικός και έτσι θα τον συνέχιζε ο Ζαχαρίας.

Το Ωραιότερο Πράγμα στον Κόσμο

Με το βιβλίο στο χέρι και το θόρυβο του τρένου σπανίως ασχολούμαι με τους συνεπιβάτες μου, εκτός αν είναι ιδιαιτέρως ενοχλητικοί. Αίφνης σήμερα ακούω μιά κυρία να διατείνεται μεγαλόφωνα και με στόμφο στη διπλανή της: "Ό,τι και να πούμε δεν υπάρχει Ωραιότερο Πράγμα στον Κόσμο από τον Ακαριαίο Θάνατο".

Από την ώρα εκείνη κάνω συνέχεια λίστες στο μυαλό μου με πράγματα που, αν δεν είναι το Ωραιότερο Πράγμα του Κόσμου, πάντως είναι καλύτερα από τον Ακαριαίο Θάνατο. Δεν κρατώ προτεραιότητα, τα γράφω όπως μου έρχονται.

1. Ένα φιλί στο στόμα από το στόμα που αγαπώ. Καλύτερο από τον Ακαριαίο Θάνατο.
2. Σεξ. Καλύτερο από τον Ακαριαίο Θάνατο.
3. Να διαβάζω ένα συναρπαστικό βιβλίο και να τρέχω αγωνιωδώς στις σελίδες του και να αγαπώ τον ήρωα και να θέλω να ήτανε αληθινός και να τον γνώριζα και να έβλεπα με τα μάτια μου όσα περιγράφονται έτσι γλαφυρά. Καλύτερο από τον Ακαριαίο Θάνατο.
4. Να με κλείσουν όλη νύχτα μέσα σε ένα ζαχαροπλαστείο και να με βγάλουν το πρωί (όνειρο που βλέπω με συχνότητα μιά φορά την εβδομάδα τουλάχιστον). Καλύτερο από τον Ακαριαίο Θάνατο.
5. Να είναι καλοκαίρι, ζέστη πολλή, και να κολυμπάω στα βαθιά μόνη μου και να γυρίζω ανάσκελη με τα χέρια ανοιχτά και τα μάτια κλειστά και ο ήλιος να διαπερνάει ροζ τα βλέφαρά μου και να με χαυνώνει η ζέστη και να με δροσίζει το νερό και να με παρασύρει. Καλύτερο από τον Ακαριαίο Θάνατο.
6. Να μου χαϊδεύει η μαμά μου τα μαλλιά και ο μπαμπάς μου να θέλει να τρώμε μαζί παγωτό συνωμοτικά! Καλύτερο από τον Ακαριαίο Θάνατο.
7. Να φυτεύω και τα λουλούδια μου να ανθίζουν. Να τους μιλάω, να τα φιλάω, να μη με νοιάζει αν με βλέπει και με ακούει κανείς και με περνάνε γιά τρελλή. Καλύτερο από τον Ακαριαίο Θάνατο.
8. Να τρώω μιά μπουκίτσα από χέρι παιδικό και αμέσως αγκαλιά πασαλειμμένη. Καλύτερο από τον Ακαριαίο Θάνατο.
9. Να σκάβω και να βρίσκω. Και με χέρι προσεκτικό να αγγίζω όχι το αντικείμενο αλλά το χέρι αυτού που το άφησε εκεί τελευταία φορά. Καλύτερο από τον Ακαριαίο Θάνατο.
10. Να γελάω, να γελάω πολύ! Να πιάνω την κοιλιά μου και να φωνάζω "μη, μη, σταμάτα, θα κατουρηθώ από τα γέλια! Έλεος!". Καλύτερο από τον Ακαριαίο Θάνατο.
11. Να μου λέει ένα ντροπαλό αγόρι από το Αφγανιστάν ότι αυτός ξέρει, είμαι πολύ καλή κοπέλα. Καλύτερο από τον Ακαριαίο Θάνατο.
12. Να με παίρνει ο αδελφός μου αγκαλιά, να με περνάει δύο κεφάλια και να με λέει "αδελφούλα" του. Καλύτερο από τον Ακαριαίο Θάνατο.
13. Να τρέχω με το αυτοκίνητο και να ακούω γιά χιλιοστή φορά την ίδια κασέτα των Red Hot Chilli Peppers. Καλύτερο από τον Ακαριαίο Θάνατο.
14. Να βλέπω από κοντά έναν πίνακα ζωγραφικής αγαπημένο, γνωστό από βιβλία και από το Ίντερνετ. Και να είναι από κοντά 10.000 φορές πιό δυνατός, πιό όμορφος, πιό συγκινητικός. Καλύτερο από τον Ακαριαίο Θάνατο.

Σταματάω εδώ. Η λίστα ευτυχώς δεν τελειώνει.

Δεν θέλω το Ωραιότερο Πράγμα στον Κόσμο να είναι ο Ακαριαίος Θάνατος...

To boldly go where no man has gone before...

Επέζησα το Σαββατοκύριακο με μικροτραυματισμούς...

Τούρτα παγωτό που την τρώω κρυφά γιατί είμαι άρρωστη με κρύωμα. Τι ωραιότερη αταξία να σκεφτώ; Σςςςς! :)

Τα Χριστούγεννα του 2008 σύμφωνα με ανεξακρίβωτες πληροφορίες το νέο Star Trek (ΧΙ). Όχι Deep Space Nine και Enterprize. Αυτά είναι γιά όσους τρώνε βούτυρο με χαμηλά λιπαρά, επικάλυψη που δεν είναι σοκολάτα, κλπ. Περισσότερα εδώ!

Η φωτό είναι από το επεισόδιο με το Χόρτα.

Ωραία είναι που ήρθε η άνοιξη! Έχουμε παπαρούνες, χαμομηλάκια, ζουμπούλια στις γλάστρες. Δεν είναι κι άσχημα που δεν ήρθε κανονικός χειμώνας.

Διαβάζω την βιογραφία της Δανάης. Διαδικασία άκρως επώδυνη διότι το βιβλίο είναι ένα από τα χειρότερα που έχω διαβάσει ποτέ από άποψη γραφής, από μιά πολυβραβευμένη (ως ισχυρίζεται η ίδια) κυριούλα. Σιγομουρμουρίζω τα τραγούδια της Δανάης και γυρνάω τις σελίδες με βαθείς αναστεναγμούς. Που είσαι Αττίκ να με καμαρώσεις!

&&&&&&&

Στην ακόλουθη πρόταση συνδέονται όλες οι φαινομενικά ασύνδετες ανωτέρω πληροφορίες:

Ήρθες σαν την άνοιξη και μού'φερες αυτά που λαχταρούσαααα...

Το καινούργιο Σταρ Τρεκ και μιά τούρτα παγωτόόόό!

Ballade at Thirty-five

This, no song of an ingenue,
This, no ballad of innocence;
This, the rhyme of a lady who
Followed ever her natural bents.
This, a solo of sapience,
This, a chantey of sophistry,
This, the sum of experiments, --
I loved them until they loved me.

Decked in garments of sable hue,
Daubed with ashes of myriad Lents,
Wearing shower bouquets of rue,
Walk I ever in penitence.
Oft I roam, as my heart repents,
Through God's acre of memory,
Marking stones, in my reverence,
"I loved them until they loved me."

Pictures pass me in long review,--
Marching columns of dead events.
I was tender, and, often, true;
Ever a prey to coincidence.
Always knew I the consequence;
Always saw what the end would be.
We're as Nature has made us --
hence I loved them until they loved me.

from Enough Rope (1926)

Dorothy Parker (1893-1967)

Υ.Γ. Σήμερα γίνομαι 35.
Κι εύχομαι ο Θεός να με προστατεύει από τους φίλους μου, τους συγγενείς μου και όσους συναναστρέφομαι από ανάγκη.
Θ. σ'ευχαριστώ γιά τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου που συνεχίζω να τα ζω μαζί σου. Γι'αυτά που μας ενώνουν, που κανείς ποτέ δεν θα μάθει και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει.