Πέμπτη 29 Μαρτίου 2007

7 ταινίες που αγαπώ

Τι κόπος και τι δίλημμα, να ανταποκριθώ σ'αυτή την πρόσκληση... Μα και πώς να αρνηθώ, αφού λατρεύω τον κινηματογράφο κι έχω περάσει άπειρες ώρες στην μεγάλη και τη μικρή οθόνη... Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο έβλεπα μιά ταινία ΚΑΘΕ εβδομάδα ανελλιπώς!

Ο όρος είναι σαφής: η λίστα πρέπει να περιλαμβάνει 7 αγαπημένες ταινίες. Αλλά τι αγαπημένες; Αυτές που είδαμε κάποτε και βγήκαμε από την αίθουσα δακρυσμένοι από τα γέλια ή την συγκίνηση; Αυτές που αναγνωρίζουμε ως σκηνοθετικά αριστουργήματα; Μα, τι να πρωτοδιαλέξω; Τζάρμους, Ταραντίνο, Αλμοδοβάρ, Γιμού; Να διαλέξω κουλτούρα γιά να εντυπωσιάσω τους λιγοστούς μου αναγνώστες -Hamlet με τον Ολίβιε ρε παιδί μου, όχι di Caprio στον Τιτανικό) ή να γράψω αυτές που δεν καταπιέζομαι να δω;

Μήπως να βάλω τους 7 αγαπημένους μου σκηνοθέτες; Και πάλι δράμα... Δεν γίνεται να αλλάξω τους κανόνες, ε;

Είπα να βάλω τελικά ένα κριτήριο ακόμη γιά να μπορέσω να επιλέξω τις 7 αγαπημένες μου ταινίες. Είναι ταινίες που έχω δει πολλές φορές και μπορώ να τις ξαναδώ άλλες τόσες!
Μα και πάλι μένουν έξω ένα σωρό άλλες...

Ουφ, να τέλος πάντων κάποιες 7 από τις αγαπημένες μου ταινίες!

1. The English Patient (A. Minghella, 1996).

Example


Αυτή ήταν η μόνη εύκολη επιλογή της λίστας, διότι είναι σαφώς η πιό αγαπημένη μου ταινία.
Για να είμαι εντελώς ειλικρινής, είναι αυτή που θεωρώ εγώ πιό ερωτική. Την είδα 3 φορές στον κινηματογράφο, άλλες τόσες στην τηλεόραση, έχω λιώσει το soundtrack, την έχω πλέον σε DVD.
Παρεμπιπτόντως, μιλώντας περί ερωτικών ταινιών, ας σημειώσω μιά ακόμη πολύ αγαπημένη μου, το The End of the Affair, πάλι με τον Fiennes και την εκπληκτική μουσική του Nyman...

2. Gone with the Wind (V. Fleming, 1939)




Example


Όχι τόσο ως ερωτική ιστορία, όσο για το σαγηνευτικό αυτό κορίτσι, την υπέροχη Vivien Leigh. Ψέμματα. Είναι κι αυτή μιά πολύ ωραία ερωτική ιστορία ό,τι και να λέμε. Κυρίως είναι μιά ταινία γεμάτη υπερβολές: στο σενάριο, στη σκηνοθεσία, στην φωτογραφία, άσε τα σκηνικά και τα κοστούμια. Και λατρεύω τις υπερβολές.


3. Ran (A. Kurosawa, 1985)

Example



Γιατί είναι Σαίξπηρ και Κουροσάβα μαζί. Γιατί είναι λατρεμένη παλιά Ιαπωνία με φωτογραφία που κόβει την ανάσα και απίστευτα κόλπα με το πλήθος και τον έναν: αυτόν τον κουρασμένο αδύνατο γέρο που ταμπουρώνεται στο κάστρο του και πεισμώνει και κάνει το θάνατό του τόσο δύσκολο. Κι ευτυχώς ο Κουροσάβα, όπως όλοι οι ασιάτες σκηνοθέτες, δεν τσιγγουνεύεται το χρώμα...

4. Le Fabuleux Destin d'Amelie Poulain (J.-P. Jeunet, 2001)


Example



Γιατί μου δημιούργησε το ίδιο αίσθημα που είχα όταν διάβασα την Πρώτη Γουλιά της Μπύρας του Philippe Delerme, ένα από τα πιό αγαπημένα μου βιβλία. Το αίσθημα ότι στην κάθε μέρα κρύβεται ομορφιά - η σκανδαλιά έχει γεύση παγωτού και το μισοχαμόγελο είναι καλύτερο απ'το βεβιασμένο γέλιο. Γιατί στο παρελθόν, όπως και να'χει, ζήσαμε κι όμορφες στιγμές -καθαρίσαμε με τη μαμά φρέσκο αρακά στο τραπέζι της κουζίνας κι ήταν άνοιξη, όπως περίπου γράφει ο Delerme. Γιατί ακόμη και τώρα, σήμερα, που νομίζεις ότι όλα γκρεμίζονται γύρω και δεν μένει τίποτα όρθιο, ακόμη και σήμερα μπορείς να ανοίξεις διάπλατα τα μάτια σαν την Αμελί, μπορείς να στήσεις αυτί και να ακούσεις, μπορείς, αν θες, να κάνεις μιά σκανδαλιά.

5. Star Trek II, The Wrath of Khan (N. Meyer, 1982)


Example


Μιά εντελώς συναισθηματική επιλογή: μιά επιλογή που θα έκανα αν ήμουν 16 χρονών. Μόνο που ένα κομμάτι μου το κρατάω ακόμα με νύχια και με δόντια σ'αυτή την ηλικία, κι έτσι αφήνω να παρεισφρύσει εδώ η επιλογή αυτή. Γιατί λατρεύω την τελευταία σκηνή που θυσιάζεται ο Spock μέσα στον αντιδραστήρα κι απέξω τον αποχαιρετά ο αγαπημένος του φίλος. To absent friends, λέει ο Kirk στον επικήδειο, κι όποιος αντέξει. Βλέπεις στην εφηβεία έχεις μιά ηλιθιώδη θεώρηση της φιλίας... Συμβουλή: βλέπεται πακέτο με το Star Trek III γιά να μην καταπέσετε και πολύ, όπου ο Spock...(η συνέχεια επί της οθόνης).

6. High Fidelity (S. Frears, 2000)

Example


Γιατί ο John Cusack είναι πολυαγαπημένος μου ηθοποιός (John, κουράγιο σού'ρχεται το Όσκαρ!), γιατί ο Jack Black δεν παίζεται με τίποτα (είναι κατηγορία από μόνος του), γιατί οι σκέψεις του ήρωα είναι μέσα και στο δικό μου το μυαλό -τελείως πειστικό σουρεάλ, γιατί είναι σούπερ ποπ/ροκ ταινία (κι έχει και πολύ ωραία ερωτική ιστορία, χιχι). Και τι soundtrack!

7. O Ζηλιαρόγατος (Γ. Τζαβέλλας, 1956)

Γιατί λατρεύω τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο και δεν βρίσκω το λόγο να τον αποκλείσω από μιά τέτοια λίστα. Καλός ο Bergmann αγάπη μου, αλλά άμα έχεις το ψυχοπλάκωμα, θες μιά αλλεγκρία-αλά-Πλέσσα πώς να το κάνουμε;

Ζηλιαρόγατος, λοιπόν. Η πιό αγαπημένη μου ελληνική ταινία, από τον καλύτερο κατά τη γνώμη μου Έλληνα σκηνοθέτη. Λογοθετίδης, Λιβυκού, Σμάρω Στεφανίδου, ο αμίμητος κουμπάρος Πρωτόπαππας, κι άλλοι πολλοί Πίπηδες... Την έχω δει αναρρίθμητες φορές. Ξέρω όλο το σενάριο απ'έξω. Μ'αρέσει πολύ, ας πούμε, να επαναλαμβάνω την συνομιλία που έχει από τηλεφώνου προς το τέλος της ταινίας ο Πότης με τον γλυκύτατο σταφιδέμπορο (Λέλα μου τρίτωσα!), ο οποίος συστήνεται... "Πίπης Πιπινόπουλος, σταδιφέμπορος. Γνώρισα την κυρία στο τρένο και μείναμε σύμφωνοι να της τηλεφωνήσω μιάν απάντηση σε αυτόν τον αριθμό. Μάλιστα. Την κυρία Μουτσοπούλου. Την κυρία Μίνα." (αναπαραγωγή από μνήμης)

Example



Εδώ μιά φωτογραφία των τριών αγαπημένων πρωταγωνιστών (από την προετοιμασία άλλης θεατρικής παράστασης), λιγάκι θλιβερή ίσως, αλλά αγαπησιάρικη, που βρήκα σε ένα άρθρο των Νέων online γιά τον Λογοθετίδη από τον Κ. Γεωργουσόπουλο.



Κλείνοντας, κι αν φτάσατε ως εδώ κάτω, έχω μιά ερώτηση -έτσι γιά το δρόμο-, που τη βάζω από περιέργεια κι αν θέλει κανείς μου γράφει μιάν απάντηση:

Υπάρχει κανείς εκεί έξω που όταν βλέπει την σπονδυλωτή ταινία του Γ. Τζαβέλλα "Η Κάλπικη Λίρα" δεν δακρύζει όταν το κοριτσάκι του Διανέλλου μένει ορφανό και πουλάει λουλούδια;

Υπάρχει κανείς εκεί έξω που δεν πεταρίζει περίεργα η καρδιά του όταν ο Παύλος (Χορν) συναντά την Αλίκη (Λαμπέτη) στην Ηρώδου Αττικού, της λέει ότι η λίρα ήταν κάλπικη κι εκείνη απαντά "Η αγάπη μας όμως ήταν αληθινή Παύλο";

16 σχόλια:

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

A... μα είσθε πολύ ρομαντική εσείς πια!

Μήπως εκείνο το "Σ' αγαπώ" της Λαμπέτη, την ώρα που ποζάρει; Δεν σας λέει κάτι κι αυτό, έτσι σαν ξεψυχισμένο σχεδόν;

Αφήνω που μου θυμίσατε και τον αμίμητο τρόπο εκφοράς του λόγου από τον Λογοθετίδη σ' όλες του τις ταινίες.

Σας ασπάζομαι!

Ιφιμέδεια είπε...

Αφήστε τα και που να σας τα λέω. Δώσε μου ρομαντισμό και πάρε μου την ψυχή...

Ναι κι εκείνο το Σ'αγαπώ της Λαμπέτη, τόσο δυνατό.

Κι εγώ σας ασπάζομαι!

Xilaren είπε...

τη λατρεύω αυτή τη ταινία... την καλπικη λίρα εννοώ. βέβαια εμένα μου έχουν μείνει τα 72 ζευγάρια παπούτσια που έχει η Λαμπέτη. Χμ.. να ανησυχώ;

:)

Caesar είπε...

και οι (7) είναι υπέροχες !

Ιφιμέδεια είπε...

Xilaren μου,

έχεις δίκιο! Τα είχα ξεχάσει τα 72 ζευγάρια! :) Να μην ανησυχείς -όλες κρύβουμε μιά Ιμέλντα Μάρκος μέσα μας ως φαίνεται.
(Άσε που με έβαλες σε ένα τριπ να μετρήσω τα ζευγάρια παπούτσια που έχω...)

Καίσαρα,
χαίρομαι που συμφωνείτε!

Ανώνυμος είπε...

Ε λοιπόν κυρία μου, ναι! Υπάρχει κάποιος που δεν δακρύζει όταν το μούλικο του Διανέλλου μένει ορφανό και πουλάει λουλούδια και που (αν δεν έχει ήδη κοιμηθεί) η καρδιά του χτυπάει στον συνήθη χαβά όταν o Χορν συναντά την Λαμπέτη στην Ηρώδου Αττικού και της λέει ότι η λίρα ήταν κάλπικη κι εκείνη απαντά "Η αγάπη μας όμως ήταν αληθινή Παύλο".

θέλετε να μας αποκαλέσετε γαϊδούρια χωρίς ίχνος ρομαντισμού, αποκαλέστε μας, θα το δεχθούμε μιας και τα συγκεκριμένα τετράποδα μας είναι άκρως συμπαθή. Από τις επιλογές σας μόνο το Star Trek μας βρίσκει σύμφωνους που μαζί με το undiscovered country ήταν τα καλύτερα εκ των ταινιών.

Τώρα αν ως καλύτερη ερωτική ταινία θεωρείτε τον Άγγλο ασθενή, και αγνοείτε κορυφαίες δημιουργίες όπως "Το οτοστόπ της ανωμαλίας νο1" (το νο2 δεν ήταν άξιο των προσδοκιών) και "Κολάρες για χ---μο" τι να πω;

varometro

Ιφιμέδεια είπε...

Ναι, σιγά και σε πιστέψαμε ότι δεν ρουφάς τις μύξες σου κρυφά όταν το κοριτσάκι πάει τα λουλουδάκια στο τάφο του μπαμπά του στο νεκροταφείο.

Σε λίγο θα μας πεις ότι δεν κλαις με μαύρο δάκρυ και στην Υπολοχαγό Νατάσα όταν βλέπει ξανά το παιδί της μετά από τόσες κακουχίες στο Άουσβιτς (και το παιδί της μιλάει με τη φωνή του Παπαμιχαήλ, αμέ!) -πράγμα φύσει αδύνατον!!!

Αλλού αυτά λοιπόν.

Ώστε συμφωνείς μόνο με το Στάρ Τρεκ ε; Μήπως όταν είδες την Αμελί όρμηξες με αηδία να σκίσεις την οθόνη του Σινεμά; Μήπως δεν σ'άρεσε ούτε το High Fidelity; Χα!

Αποκλείεται.

Όλο αυτό το σχόλιό σου δεν έχει άλλο νόημα παρά να μας πληροφορήσεις και να μας εντυπωσιάσεις με τις γνώσεις σου γιά τις -λεγόμενες- ερωτικές ταινίες. Παρεμπιπτόντως αρνούμαι να ονομάσω αυτά τα ακατανόμαστα δημιουργήματα ερωτικές ταινίες. Ας τις πούμε αισθησιακές (2 έργα sex, η αίθουσα κλιματίζεται, κλπ.).

Έτσι από περιέργεια, το Οτοστόπ της Ανωμαλίας είναι road movie;;

Π είπε...

«Hamlet με τον Ολίβιε ρε παιδί μου, όχι di Caprio στον Τιτανικό». Yπάρχει μέση λύση: Pωμαίος και Iουλιέτα με di Caprio!

Kι εμένα ένα από τα κριτήριά μου ήταν να τις έχω δει και/ή να μπορώ να τις ξαναδώ πολλές φορές.

Όπως έγραψα και στον cortlinux που με είχε προτείνει, δεν έχω δει ταινία με τον Cusack που να μην είναι έξυπνη και συμπαθέστατη (σαν κι αυτόν).

Πολύ καλές οι νύξεις για το χρώμα και το πλήθος στο Pαν. Tο πρώτο μου φαίνεται το πιο ωραίο στοιχείο της, ενώ το δεύτερο είναι ίσως το πιο δεξιοτεχνικό σκηνοθετικά στοιχείο (IMDb: «The film used approximately 1400 extras ... and 200 horses. ... Kurosawa used the extras and horses so efficiently, that when the film was ready for premiere, newspapers in Japan were reporting that thousands of extras and horses were used to stage the battles.»)

Aλλά μία ταινία που έχει περιοριστεί σε υποσημείωση είναι για μένα πολύ ομορφότερη από την προκριθείσα. Mιλάω για το Tέλος Mιάς Σχέσης, όπου ανάμεσα σε άλλα μου άρεσε πολύ το εύρημα να παρουσιάζεται εντελώς απτά σε κάποιες στιγμές κάτι από το ωραίο χαμένο παρελθόν που ανακινούσε η στιγμή αυτή. Έτσι δεν αισθανόμαστε και στην πραγματικότητα; (Δυστυχώς η ταινία αυτή για μένα έχει και ένα θλιβερό 'προνόμιο'/σύμπτωση: τυχαίνει να είναι η τελευταία ταινία που είδα με την κοπέλλα που ήταν η πιο έντονη και μακρόχρονη σχέση μου - αυτή με την οποία κάποτε μας συνέβαιναν πράγματα όπως εκείνο που σημείωσα για το Γλυκό Πεπρωμένο στο ποστ μου). Tο ωραίο soundtrack, που υπογραμμίζεις, το έχεις;

sikia είπε...

Και εγώ πάντα κλαίω με αυτή την ταινία.... κυρίως στο τέλος...

Ιφιμέδεια είπε...

Αγαπητέ μου Π,

συμφωνώ σε όλα όσα γράφεις.
Και παρεμπιπτόντως ο Ρωμαίος και η Ιουλιέττα είναι από τις ταινίες που είναι πολύ ψηλά στη λίστα μου.

Το Τέλος μιάς Σχέσης είναι όντως εκπληκτική ταινία. Λυπάμαι που είναι γιά σένα συνδεδεμένη με μιά τόσο δύσκολη ανάμνηση. Αλήθεια υπάρχει γιά πολλές ταινίες και αυτός ο παράγοντας: η ανάμνηση της συγκυρίας κατά την οποία την παρακολουθήσαμε.
Έχω το soundtrack (θαυμάσιος Nyman) και πολύ εύκολα αν θέλεις μπορώ να σου το γράψω και να σου το στείλω.

Κάτι που δεν σημείωσα στο ποστ -μαζί με το γεγονός ότι προσκλήθηκα από σένα- είναι και ότι αγαπώ πάρα πολύ την κινηματογραφική μουσική και έχω αρκετά soundtrack. Ώστε αν σε ενδιαφέρει και κάτι ακόμα γράψτο μου.

@Συκιά: γλυκέ μου δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι είσαι μιά ευαίσθητη ψυχή...

Π είπε...

Tο έχω το soundtrack! Kι εγώ γιαυτό ρώτησα: για να έστελνα απόσπασμα αν δεν το είχες.

7Demons είπε...

1.Τα 7,παρά το γεγονός ότι έτρεφαν (το λιγότερο)απέχθεια για τους πρωταγωνιστές της Κάλπικης Λίρας,παραδέχονται ότι στη σκηνή αυτή,δακρύζουν κρυφά.
2.Επιτέλους και μια έντονη αντίθεση σε θέματα προτιμήσεων!
Καλές οι ταινίες που ανέφερες-εως αριστουργηματικές(Ran)-αλλά τα 7 έχουν άλλα κινηματογραφικά γούστα.
3.Το Οτοστόπ της Ανωμαλίας,είναι road movie και αποτελεί το μεσαίο(και μακρύτερο) κομμάτι απο την αριστουργημάτική τριλογία "Ο δρόμος με τους ξεβράκωτους κώλους".
Εδώ θα πρέπει όλοι να σταθούμε με σεβασμό και να κάνουμε σημειολογική μνεία,στην πρώτη και στην έσχατη ταινία της τριλογίας,ήτοι,στις: "Το σκληρό λεβιέ του Μήτσου" και "Η όπισθεν έμπαινε αργά".
4.Καλό Μήνα!!!

Ιφιμέδεια είπε...

@Π: :))

@Δαιμόνια:
1. Έχετε την ειλικρίνεια να το παραδέχεστε και αυτό μου λέει πολλά...
2. Να μας κάνετε τότε την τιμή να τα γράψετε. Διψάω γιά προτάσεις!
3. Αν αποφασίσατε να μασ σαγηνεύσετε (και) με το χιούμορ σας είστε στο σωστό δρόμο! Δυστυχώς δεν τα πάω καλά με τα road movies, λίγα μόνον μου αρέσουν πραγματικά, αλλά "Η όπισθεν έμπαινε αργά" πρέπει μάλλον να αξίζει τα λεφτά της κρίνοντας από τον τίτλο.
4. Καλό μήνα! Και δεν έκανε φέτος Πρωταπριλιάτικο αστείο σε κανέναν.

Bijoy είπε...

Nice post, its a Super cool blog that you have here, keep up the good work, will be back.

Warm Regards

Ran Movie Review

Aντώνης είπε...

Από τις καλύτερες ταινίες του Ελληνικού Κινηματογράφου, μάλλον συγκαταλέγεται στις ταινίες του Παγκόσμιου.

Ιφιμέδεια είπε...

Hey Biby, your review of the movie was great!

Αντώνη, ξέρω και γω; Μεγάλη κουβέντα είναι αυτή...
(Μ'αρέσει πολύ η φωτό του άβατάρ σου!)