Το εγκατέλειψα ανωτέρα βία (λείπουν οι υπογεγραμμένες. Γράφτες, τις χρωστάω).
Που πιά καιρός που λέει και ο τίτλος της Καπάνταη.
Ταξιδεύω πιά με τέτοια συχνότητα που έχω κάνει το αυτοκίνητο δεύτερο σπίτι θαρρείς, με χαιρετάνε οι τύποι στα διόδια ("γειά σου κούκλα") και ξέρω πιά όλα μα όλα τα μπλόκα της Τροχαίας στη διαδρομή που κάνω.
Δεν παραπονιέμαι, γιατί είμαι σε φάση πολύ δημιουργική. Η δουλειά μου προχωράει σταθερά και προς το παρόν χωρίς ψυχολογική πίεση. Αυτό το βιβλίο το χρωστάω στον εαυτό μου να το γράψω. Και δεν με φτάνει που σέρνω τύψη βαριά το αδημοσίευτο, μου έσκασε και τρίτο στα σκαριά και στην κατσαρόλα γιατί αυτό το τρίτο θέλει καλό, πολύ καλό μαγείρεμα και σκάλισμα στα αρχεία και στα πάθη των ανθρώπων.
Μ'αρέσει που δεν είναι κανείς εδώ τώρα. Νιώθω όπως καμιά φορά όταν μένω μόνη στο σπίτι και ακούω τη φωνή μου και λέω ότι μου αρέσει. Παραμιλάω δυνατά και δεν πειράζει. Δεν είναι κανείς εκεί γιά να μ'ακούσει.
Η ομιλία σου ήταν θαυμάσια, όπως το περιμέναμε και καλύτερα. Και τώρα ετοιμάσου γιά τη Θεσσαλονίκη ;)
Αν με διαβάζει κανείς και μπορεί να κάνει κάτι, ας καταλάβει τον Rock FM (τον... καινούργιο!!!) και ας βγάλει την μαγνητοφωνημένη κασέτα. Δεν αντέχω να ακούω κάθε μέρα τα ίδια τραγούδια την ίδια ώρα. Γαμώτο σας ρε, δεν αξίζει να είναι έτσι ο ροκ σταθμός της πόλης!!!
