Μόλις επέστρεψα από μιά εκδρομή...

και σας καλώ να την κάνετε κι εσείς.

http://triaktini.blogspot.com/2007/11/blog-post.html



(Πάω να ξανακρυφτώ...)

Happy Anniversary ή Το Αεροπλάνο στον Ουρανό

Είσαι μέσα και βλέπεις τηλεόραση. Σου ξέφυγα λίγο να "δω το mail μου, με την ευκαιρία θα κοιτάξω και το δικό σου".
Σ'ακούω που σχολιάζεις νευριασμένος το ντέρμπυ. "Κάρφωστο" (στον Ριβάλντο) και άλλα τέτοια. Μόλις μπήκε το δεύτερο γκολ και σε έχουν πιάσει τα διαόλια σου... "Πολύ απογοητευτικός ο τερματοφύλακας σήμερα".

Αυτό το κείμενο το γράφω για να το διαβάσεις αύριο στο γραφείο.

Αύριο θα σε έχω πάρει τηλέφωνο από το δωματιάκι μου -αυτό με τους σκορπιούς, μην ξεχνιόμαστε ;)- και θα σου έχω πει να "κοιτάξεις το blog μου". Θα μου έχεις πει "δεν ξέρω πότε θα έχω χρόνο, είναι αργό και το ίντερνετ, φοβάμαι μην δουν και οι άλλοι τι κοιτάζω" και εγώ θα σου έχω πει "έλα μωρέ, δες το, είναι ένα κείμενο γιά σένα" και θα κάνω τη θιγμένη. Ελπίζω να σε έχω πείσει και να μην μου έχεις απαντήσει "θα το δω στο σπίτι με την άνεσή μου".

2-1. Βελτιώθηκε η διάθεσή σου. Χαρούμενη η φωνή σου.

Αυτό το κείμενο δεν ξέρω γιατί το γράφω. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι απαραίτητο. Ή μάλλον ξέρω: προσπαθώ να σου λέω και να σου δείχνω κάθε μέρα πόσο πολύ σ'αγαπάω. Από την άλλη με πιάνει μιά αγωνία να μην αφήσω ανεκμετάλλευτο κανέναν τρόπο έκφρασης. Σκεφτόμουν ας πούμε πριν ότι θα ήθελα να μπορώ να βάλώ ένα από αυτά τα αεροπλάνα που βλέπουμε στις αμερικάνικες ταινίες να γράφουν μηνύματα με καπνό στον ουρανό. Σ'ΑΓΑΠΩ μ'ακούς;
ΠΟΛΥ.
ΠΟΛΥ.

Σηκώνεσαι συνέχεια απ'τον καναπέ και έρχεσαι να με δεις και με διακόπτεις και θα χαλάσεις την έκπληξη. Ουφ. Τι κόπος!

Όχι μόνο σ'αγαπώ, αλλά και Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Και σε λατρεύω και σε θαυμάζω και σε πιστεύω και δε σε βαριέμαι ΠΟΤΕ.
Αυτό θέλω να λέει το αεροπλάνο στον ουρανό.

"Τι γράφεις τόση ώρα;" Ρωτάς. Σου λέω ψέμματα ότι ψάχνω κάτι σε μιά βιβλιογραφική βάση. Σε κάτι τέτοια είμαι μάνα καημένη...

Ένας χρόνος μαζί σου κάτω από την ίδια στέγη ήταν ένας χρόνος υπέροχος. Ασφαλώς ο ωραιότερος χρόνος της ζωής μου.

Δημοσιεύω το κείμενο κι έρχομαι να σου κάνω παρέα.

Οι Κανόνες Γιατί Έτσι - Μιά Προσέγγιση

Από τότε που καβαντζάρισα τα τριάντα και όσο περισσότερο πλησιάζω τα σαράντα, συνειδητοποιώ ότι συχνά φτιάχνω κανόνες ακριβώς γιά να έχω την απόλαυση να τους παραβώ. Η απόλαυση μεγαλώνει όταν συνειδητοποιώ πόσο δίκιο είχα που παρέβην τον ίδιο μου τον κανόνα, αυτόν που τήρησα όσο μπορούσα περισσότερο πιστά.

Κανόνας Νο 1: Δεν επιδιώκω να συναντώ blogger από κοντά.

Ήθελα πολύ να γνωρίσω τον Έντεκα -κι ευτυχώς το ίδιο κι εκείνος- κι έτσι απλά, χωρίς απολύτως κανέναν ενδοιασμό, αλλά ίσα-ίσα με την ηδονή του παραστρατήματος από τον κανόνα μου να μην συναντώ blogger, βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη.

Θέλω η ζωή μου να έχει λάθη και δόξα τω Θεώ είναι γεμάτη κακούς χειρισμούς, έλλειψη στρατηγικής και λόγια που δεν έπρεπε να πω ή που έπρεπε να πω και δεν είπα. Στο δίκιο μου έχω άδικο -κλασικά. Τόσα πιά λάθη με έχουν πείσει ότι οι πιθανότητες είναι σχεδόν πάντα εναντίον μου. Μου φαίνεται ότι σιγά-σιγά χάνω οποιαδήποτε ικανότητα να κρίνω ορθά ενώ την ίδια στιγμή αυξάνω την δυνατότητά μου να διαμορφώνω δική μου γνώμη, να την πιστεύω με πάθος, να γίνομαι αγύριστο κεφάλι και να κάνω αυτού του αγύριστου κεφαλιού μου. Μια εφηβεία επιεικής που γίνεται σαράντα.

Κανόνας Νο 2: Έχω σχεδόν πάντα άδικο.

Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πόσο πολύ μεγάλη έκπληξη ήταν γιά μένα να διαπιστώσω ότι ο άνθρωπος πίσω από το blog Έντεκα, το καλύτερο ελληνόγλωσσο blog κατά την ταπεινή μου άποψη, ήταν ακριβώς όπως τον είχα φανταστεί! Είχα δίκιο; Είναι αυτό δυνατόν;
Κι όμως είναι. Είναι ένας εξωπραγματικός άνθρωπος. Παραδόξως, οπτικά θέλω να κρατήσω στο μυαλό μου την κινηματογραφική σκηνή της προσέγγισης: τη θολή μακρινή εικόνα του που καθαρίζει καθώς τον πλησιάζω και σιγά-σιγά διακρίνω το πρόσωπό του. Ναι, αυτό το πρόσωπο είχα φανταστεί. Αυτό πάλι είναι δυνατόν;

Στο blog μου είχα από την αρχή εφαρμόσει αυστηρή αυτολογοκρισία με την εφαρμογή πολυάριθμων αλληλοαναιρούμενων κανόνων.

Κανόνας Νο 3: Δεν πρέπει να γράφω πράγματα που μπορεί να οδηγήσουν στην αναγνώρισή μου.

Αν παραβαίνω κατ'εξακολούθηση τον Κανόνα Νο 1 ή, όπως έκανα ήδη, αναφέρομαι σε γεγονότα όπως ο γάμος μου, κάνω σημαντικά βήματα για να τον καταργήσω και αυτόν. Τι θα συμβεί άραγε αν καταργηθεί τελείως; Μήπως απολύτως τίποτα;

Κανόνας Νο 4: Δεν πρέπει να γράφω πράγματα σχετικά με το επάγγελμά μου, τις σπουδές μου, τις τωρινές μου ασχολίες.

No comment. Πρέπει να κρατήσω κάποιον κανόνα, ανεξαρτήτως αν τον έχω παραβεί ενίοτε και αυτόν. Βλ. Κανόνα Νο 5.

Κανόνας Νο 5: Δεν θέλω να αισθάνομαι ότι εκποιώ αυτά που αγαπώ χάριν μεγαλύτερης δημοτικότητας.

Ο λεγόμενος και κανόνας Μην Κάνεις Αυτά που Κοροϊδεύεις. Καλά είναι να μείνει και τίποτα όρθιο. Πολύ δύσκολος κανόνας. Δεν είμαι σίγουρη πώς να τον εφαρμόζω, γιατί με προβληματίζει ο όρος "εκποιώ".

Κανόνας Νο 6: Να αποφεύγω να γράφω για πρόσωπα υπαρκτά εκμεταλλευόμενη την ανωνυμία του μέσου.

Δεν θέλω να γράφω για την επικαιρότητα, να κρίνω πολιτικούς και άλλους "επώνυμους", πρόσωπα του επαγγελματικού, φιλικού ή μπλογγερικού περιβάλλοντος. Η πιστή τήρηση του κανόνα αυτού οδήγησε το εν λόγω blog σε συστηματικές αναφορές σε κείμενα νεκρών λογοτεχνών, πάλι όμως με τις τύψεις που δίνει η παράβαση του Κανόνα Νο 5.Είναι κατάσταση αυτή;

Εν τω μεταξύ εννοείται ότι έχω παραβεί τον κανόνα Νο 6 κατ'εξακολούθηση και μάλιστα ενίοτε με κείμενα που έχω μετανιώσει. Δυστυχώς για τα κείμενα που μετανιώνω ισχύει απαράβατος ο

παρενθετικός Κανόνας Νο 7: Δεν κατεβάζω τίποτα από ό,τι έχω ανεβάσει.

Έτσι, συχνότατα αναφέρομαι στην επικαιρότητα, έχω γράψει κείμενα για πρόσωπα του πολύ στενού μου οικογενειακού περιβάλλοντος, έχω δε ξεσπάσει κατά του επαγγελματικού μου περιβάλλοντος με το αποτυχέστατο συμβολικό διήγημα σε συνέχειες, ο Ιαγουάρος Μέσα Του, μιά απόπειρα να γραφτεί σοβαρή μεξικάνικη σαπουνόπερα. Και σε άλλους blogger έχω αναφερθεί. Κρατάω όμως τα προσχήματα μη δημοσιεύοντας ονόματα "της αληθινής ζωής".

Από την πρώτη στιγμή που συνάντησα τον Έντεκα, αισθάνθηκα την ακατανίκητη ανάγκη να καταργήσω όλους τους Κανόνες, όλα αυτά που με κρατάνε από το να εκφραστώ φοβούμενη τις συνέπειες, φοβούμενη τι μπορεί να συμβεί που δεν θα έχω προβλέψει. Ήθελα να του αφηγηθώ όλη μου τη ζωή και είμαι σίγουρη ότι η ασυγκράτητη λογοδιάρροιά μου δεν του άφησε καμιά αμφιβολία γι'αυτό. Καθώς περνούσε η ώρα και βεβαιωνόμουν όλο και περισσότερο ότι βγήκα ραντεβού με έναν μυθιστορηματικό χαρακτήρα, το πράγμα πήρε το δρόμο του και όταν χωρίσαμε έμεινα με μιά αίσθηση απόλυτης χαράς. Χαράς γιατί υπάρχει ένας τέτοιος άνθρωπος, τόσο μοναδικός όσο το blog του, απολύτως σπάνιος, απολύτως ενδιαφέρων. Ένας άνθρωπος με τον οποίο μπορώ να συζητήσω τα πάντα (και πιστέψτε με προσπάθησα φιλότιμα).

Μπορεί κατά βάθος να ζηλεύω αυτούς που έχουν την τύχη να τον συναναστρέφονται καθημερινά, αλλά γιά μένα, με το φαντασιακό μου παιδιόθεν δυσανάλογα ανεπτυγμένο, η σπανιότητα των συναντήσεων με τέτοια πρόσωπα έχει ιδιαίτερα ξεχωριστή αξία. Με ικανοποιεί να ξέρω ότι είναι εκεί, υπάρχει και μπορώ να τον διαβάζω. Επιπλέον δεν χρειάζεται πιά να ομολογώ ευθαρσώς ότι ανεβαίνω στη Θεσσαλονίκη γιά να φάω γλυκά. Τώρα θα μπορώ να λέω ότι έχω και έναν φίλο στη Θεσσαλονίκη.

Δεν θα έγραφα το κείμενο αυτό αν δεν συμφωνούσαμε με τον Έντεκα να αναφέρθουμε κι οι δυό στη συνάντησή μας. Συγκρατιέμαι από τον πειρασμό και δεν μπαίνω στο blog του πριν γράψω κι ανεβάσω αυτό το κείμενο. Άλλος ένας κανόνας που βάζω στον εαυτό μου γιατί έτσι. Αυτόν τον τηρώ.