Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2008

Σε δρόμους ανοικτούς διαβάτης





Afoot and light-hearted, I take to the open road,
Healthy, free, the world before me,
The long brown path before me, leading wherever I choose.


Henceforth I ask not good-fortune--I myself am good fortune;
Henceforth I whimper no more, postpone no more, need nothing,
Strong and content, I travel the open road.


The earth—that is sufficient;
I do not want the constellations any nearer;
I know they are very well where they are;
I know they suffice for those who belong to them.


(Still here I carry my old delicious burdens;
I carry them, men and women—I carry them with me wherever I go;
I swear it is impossible for me to get rid of them;
I am fill’d with them, and I will fill them in return.)



Walt Whitman, Song of the Open Road

(Leaves of Grass, 1900)

2 σχόλια:

cobden είπε...

Πολύ σπουδαίος ο Γουίτμαν...Από τους αγαπημένους μου Αμερικάνους ποιητές.Σου θυμίζει κάπως τον δικό μας,τον Σικελιανό?(τηρουμένων των αναλογιών, πάντα...)

Ιφιμέδεια είπε...

Κι εμένα ο whitman μ'αρέσει αν και δεν μπορώ τους ποιητές που μακρυγορούν ιδιαιτέρως...
Τη σύνδεση με τον Σικελιανό ομολογώ ότι δεν είχα σκεφτεί και στην αρχή με ξένισε αλλά όσο περισσότερο το σκέφτομαι τόσο περισσότερο βρίσκω κι εγώ συγγένειες. Η ιδέα σου είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα!