Η ανύπαρκτη ανάμνηση μιάς απρόσμενης συνάντησης

Παύλο!

Αλίκη!

Τι γίνεσαι Παύλο; Χαθήκαμε τόσα χρόνια.

Ναι, πέρασαν τόσα χρόνια. Δεν έτυχε να σε συναντήσω ποτέ. Θα ήταν αργά να σου ζητήσω συγγνώμη τώρα ύστερα από εφτά χρόνια γιά ό,τι σου είπα τότε στην έκθεση;

Την πρώτη σου έκθεση.

Μετάνιωσα φριχτά που σου μίλησα έτσι άσχημα. Δεν ξέρω. Όταν σε είδα με...

Ήταν ο άντρας μου Παύλο.

Ναι, το ξέρω. Φαντάζομαι πόσο θα με μίσησες εκείνη τη στιγμή.

Α. Δεν σε μίσησα Παύλο. Πώς θα μπορούσα να σε μισήσω. Κι ούτε σου κράτησα καμιά κακία. Ποτέ δεν θα μπορούσα να κρατήσω κακία σε σένα.

Πώς τα περνάς; Είσαι ευτυχισμένη;

Ευτυχισμένη. Που έγινες ένας διάσημος ζωγράφος. Αυτό που ήθελες. Κι αυτό που σου άξιζε να γίνεις.

Πολλές φορές όμως αναρωτήθηκα αν αξίζει γι'αυτό να μένει κανείς μόνος στη ζωή.

Ένας καλλιτέχνης δεν πρέπει να παντρεύεται, ε;

Θυμάσαι;

Πάντα θυμάμαι. Ήτανε τόσο όμορφα τότε όλα. Η σοφίτα. Η τρύπια μας κουβέρτα. Ο κουμπαράς με τη μοναδική μας λίρα.

Τον κουμπαρά τον έσπασα κι η λίρα ήταν κάλπικη.

Κάλπικη;

Η λίρα που ορκιστήκαμε στην αγάπη μας να μη χαλάσουμε ποτέ ήταν..

..κάλπικη. Η αγάπη μας όμως ήταν αληθινή Παύλο.
Και το πορτρέτο μου; Τι έγινε το πορτρέτο;

Είναι το μόνο που μου έχει απομείνει από σέναν Αλίκη. Δεν το πούλησα ποτέ αυτό το πορτρέτο. Βρίσκεται πάντα στη σοφίτα πάνω απ'το κρεβάτι μου. Κι όταν είμαι μόνος, απογοητευμένος, μιλάω μ'αυτή την εικόνα και νομίζω πως είναι ζωντανή και πως μ'ακούει. Της λέω τα όνειρά μου, τις έννοιες μου, τις πίκρες μου. Κι ό,τι κι αν της πω, μου απαντάει πάντα...

Σ'αγαπώ.

Κι εγώ σ'αγαπώ.

Ξεχαστήκαμε Παύλο. Κι έχω αργήσει. Θα με περιμένει ο άντρας μου και το παιδί μου.

Με συγχωρείς. Εμένα δεν με περιμένει κανείς.

Γειά σου Παύλο.

Γειά σου Αλίκη.






Γιά μένα που η Αθήνα έμεινε μιά εν πολλοίς άγνωστη χώρα μέχρι τα είκοσί μου, η Ηρώδου Αττικού ήταν και είναι πάντα συνδεδεμένη με τη συνάντηση αυτή. Με την ανύπαρκτη ανάμνηση μιάς απρόσμενης συνάντησης.
Κάθε φορά που την περνάω, σπανίως είναι η αλήθεια, ακόμη κι όταν την παρατηρώ στην τηλεόραση, σκέφτομαι αυτομάτως την Έλλη Λαμπέτη να υψώνει ελάχιστα το πρόσωπο στον ήλιο και να λέει με τη χαρακτηριστική φωνή της. "Η αγάπη μας όμως ήταν αληθινή Παύλο".