Oh Lord won't you buy me a Mercedes Benz

Σήμερα το πρωί είδα στο Μετρό μιά γνωστή μου που έχει πεθάνει.

Για την ακρίβεια μπορεί να συμβαίνουν δύο πράγματα: ή ήταν αυτή ή κάποια που της έμοιαζε.

Επιλέγω να πιστέψω το δεύτερο.

Ήταν μεγαλύτερη από όταν πέθανε, είχε παχύνει κάπως, ταλαιπωρημένα ρούχα και λίγα γκρίζα μαλλιά. Ήταν αυτή, αλλά κουρασμένη.

Αυτό επιλέγω να πιστέψω.

Και άμα θέλω μπορώ να υποστηρίξω την πίστη μου και με τη λογική μου. Η Μ. σκηνοθέτησε το θάνατό της, εξαφανίστηκε από την οικογένεια, τους φίλους και τους γνωστούς και τώρα ζει μιά άλλη ζωή.

Σκέφτομαι ότι η πίστη είναι επιλογή.

Να, εγώ πιστεύω στον Άγιο Βασίλη. Πιστεύω μάλιστα ότι κάποια νύχτα θα τον δω να πετάει με το έλκηθρο του στον ουρανό.

Σκέφτομαι ότι η πίστη είναι μιά επιλογή που μπορεί να σε οδηγήσει σε σουρεαλιστικούς δρόμους.

Προχτές αργά το βράδυ στην Ομόνοια, μας πλησίασαν τρία κορίτσια. Μικρές, ίσως πήγαιναν ακόμη σχολείο. Από την εμφάνιση και τις κινήσεις που έκαναν γιά να μας πλησιάσουν (δισταγμός, συστολή, ανάγκη) σκεφτήκαμε αμέσως "πρεζάκια που ζητάνε γιά τη δόση τους" και τις λυπηθήκαμε.

Η μία από αυτές μας πλησίασε, άπλωσε τη χούφτα της και μέσα είχε κάτι μικρά χαρτάκια.



Μας ζήτησε να αγοράσουμε κουπόνια του ΚΚΕ.

Σκέφτομαι ότι η πίστη είναι μιά επιλογή που μπορεί να σε οδηγήσει και σε σουρεαλιστικούς πεζοδρόμους.

Το ποστ αφιερώνεται στα τρία κορίτσια της Ομόνοιας, μαζί με το κάτωθι βίντεο, που είμαι σίγουρη ότι θα γούσταραν να το δουν ως το τέλος.