Ροζ γιαπωνέζικο παρασόλι

Στο κέντρο της πόλης μιά μεσήλικη γυναίκα διασχίζει το δρόμο κρατώντας ένα ροζ γιαπωνέζικο παρασόλι. Ο ήλιος το διαπερνά και τα λουλούδια του ζωντανεύουν.

Ξεκολλάνε από το παρασόλι και ο αέρας τα σηκώνει ψηλά και τα παρασύρει.

Ένα από τα λουλούδια ανεβαίνει τον μεγάλο δρόμο, στέκεται για λίγο πάνω από την αλέα με τα δέντρα κι έπειτα ξαφνικά πέφτει προς τα κάτω και μπαίνει μέσα από το ανοικτό παράθυρο μέσα σε ένα διαμέρισμα. Ξαπλώνει μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου ανοικτού.

Θα ξαπλώσουμε να ξεκουραστούμε στο μυαλό των φίλων μας.

Από το ανοικτό παράθυρο φυσάει δροσερός αέρας, οι κουρτίνες κουνιούνται, οι σελίδες γυρίζουν.

Έξω τα υπόλοιπα λουλούδια συνεχίζουν προς τη θάλασσα.

Βίοι Παράλληλοι

Edvard Munch, Death of Marat I, 1907

Edvard Munch, Death of Marat II, 1907

Η Μαριάνθη των Ανέμων

Μάνος Χατζιδάκις

Μέσα από άγνωστο χωριό κοντά στον Παρνασσό

ξεκίνησα για να δοκιμαστώ

κι αυτούς που με παιδέψανε σαν άγιο και Χριστό

τους έκοψα τον ένα τους μαστό

περπάτησα και πάτησα σε ζώντες και νεκρούς

ξεπέρασα τους δίσεκτους καιρούς

κι απόκτησα τον μύθο μου με στοχασμούς πικρούς

σε υπόγειους δρόμους άδειους και υγρούς

Με λεν Μαριάνθη κι είμ΄από τρελή γενιά

μισώ του κόσμου τη βία κι απονιά

χιλιάδες μάτια με κοιτούν από μακριά

και μου μετράνε της ζωής μου τα κεριά

Μια χήρα από την Έφεσο δεν ήμουνα ποτές

δεν είχα στρατιώτες για εραστές

τα ζάρια μου τα έπαιξα στις φτωχογειτονιές

και κέντησα τον πόνο με πενιές

δεν μπόρεσα να γίνω ούτε γυναίκα ούτε ευτυχής

δεν δούλεψα σε οίκους ανοχής

και μες την αναδίπλωση της νέας εποχής

απόμεινα μια ανάμνηση ατυχής

η ιστορία της Ε.Τ.

Edvard Munch, Ashes, 1894

Or else

Σκέφτομαι ότι πριν ακόμη φυτέψουν το σπόρο, είχαν δει το δέντρο μεγαλωμένο στο όνειρό τους.

Ένα δέντρο που αρνείται να πεθάνει, δικαιώνει το όνομά του, ζητά και έχει μιά δεύτερη ζωή.


Η είδηση λέει ότι πριν καμιά σαρανταριά χρόνια κατά την ανασκαφή του οχυρού του Ηρώδη του Μέγα στην εμβληματική Masada του Ισραήλ βρέθηκε ένα αγγείο με σπόρους χουρμαδιάς (Phoenix dactylifera). Οι 2000 ετών σπόροι βλάστησαν και το δέντρο μεγάλωσε.


(το εκλαϊκευμένο άρθρο στον Guardian εδώ, η ανακοίνωση στο Science εδώ, παλιότερες αναφορές εδώ)



Η μαμά μου παίρνει στην αρχή κάθε χρόνου ένα μικρό ημερολόγιο τοίχου, από εκείνα με το γκρίζο λεπτό χαρτάκι που έχουν στην οπίσθια όψη ποιήματα, συνταγές ή ανέκδοτα. Από τις μικροχαρές μου ήταν (και είναι ακόμη όταν επιστρέφω στο πατρικό μου) να ξεκολλάω εγώ τα χαρτάκια αυτά και να τα διαβάζω μεγαλόφωνα στα απρόθυμα αυτιά των υπολοίπων. Χτες βρήκα το ημερολόγιο απείραχτο από τις 16 Μαϊου.


Στις 25 Μαϊου το χαρτάκι έγραφε:



Σαν το χρηματιστήριο


έπαιξες τα όνειρά μου


και πέρασες για μετοχή


τη δόλια την καρδιά μου


Έβλεπα σήμερα τον G.W.Bush να κουνάει από την Ιταλία το δάχτυλο στους Ιρανούς και να λέει κάτι ακατάληπτο.

μπλαμπλαμπλα or else μπλαμπλαμπλα

Έτσι παρεμπιπτόντως δυό ζευγάρια παιδικά μάτια που δεν είδαν στη σύντομη ζωή τους παρά την εξαθλίωση έκλεισαν με έναν απολύτως ανελέητο θάνατο. Ποιός τολμάει να επικαλεστεί Θεό;

Αυτή η μαλακισμένη Παρασκευή ας ξορκιστεί με πολλά λουλούδια

(από εδώ)

Μεταξύ σφύρας και άκμονος

Από τότε που είπαμε ότι δεν έχουμε λεφτά για μεγάλα ταξίδια, δεν έχουμε σταματήσει να προγραμματίζουμε μεγάλα ταξίδια.

Να μην ξεχάσω τα εγκαίνια του Νίκου! Ο πιό γενναίος άντρας που έχω γνωρίσει, μαζί με την φίλη του την Πέγκυ, πραγματοποιούν ένα όνειρό τους. Καλή επιτυχία παιδιά!

Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να ανοίξω το στόμα μου μέσα στο τρένο και να τραγουδήσω με όλη τη δύναμη των πνευμόνων μου Το Κρασάκι του Τσου. Είναι το πιό κολλητικό τραγούδι που έχω ακούσει εδώ και καιρό. Καταραμένο κρασάκι έχεις και δύσκολους στίχους...

Πώς το λένε αυτό που ανοίγεις το στόμα σου για να πεις κάτι και δεν μπορείς να το πεις και λες κάτι άλλο;

Από τα ωραιότερα Ποστ μέσα στο Ποστ του Έντεκα, το χθεσινό, εδώ.

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι θα ήθελα να γράφω συνέχεια στο μπλογκ, να γράφω ό,τι μου κατεβαίνει, ό,τι νιώθω, μετά αυτολογοκρίνομαι και μου περνάει.

Ο οργανισμός μου με ανυπακούει από χτες. Δεν κάνει ότι θέλω. Μάλλον χάλασε. Ελπίζω να φτιάξει.

Η ενσυνείδητη λογική έρχεται πολλές φορές σε απόλυτη ασυμφωνία με το ένστικτο αυτοσυντήρησης κι αυτό με εκπλήττει. Είμαι ένα είδος ρομπότ που έχει λάβει βασική εντολή να μην αυτοκαταστραφεί;

ΠόλεμοςΠάντωνΠατήρ

Α, όλα είναι πόλεμος τελικά. Η ζωή δηλαδή. Από μόνη της αγώνας, κατ'επέκταση πόλεμος. Ξεκινάς από τον εαυτό σου και συνεχίζεις με τα υπόλοιπα.

Ούτε στην ουτοπική Τζατζουφία δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε τη δημοκρατία που τόσο εμπνευσμένα εφάρμοσε ο Δρ. Φλάντζας. Ένας κάποιος Adolph Buchler (τι επιλογή ψευδωνύμου αλήθεια), ηγέτης της εξίσου ουτοπικής Μπουχλερίας, πραγματοποιεί εισβολή στην ειρηνική μας χώρα. Ένας Buchler που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί ένα (ακόμη;) alter ego του ίδιου του πολυθρύλητου δόκτορος.

Το ξέρω. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να πολεμήσουμε.

Οι εχθροί μας μάς μοιάζουν, διδάσκει ο Δρ. Φλάντζας. Ίσως είμαστε οι εχθροί μας.