Κρίση ειλικρίνειας -με πιάνει κρίση

Το soundtrack αυτών των ημερών μου περιλαμβάνει τρεις hardcore επιλογές. Κανονικά θα ντρεπόμουν μάλλον να τις παραδεχτώ, αλλά έχω ορκιστεί να συνεχίσω να ξεφτιλίζομαι με ειλικρίνεια σε αυτό το blog για όσο ακόμη μου αρέσει να το έχω ανοικτό.

Είναι επιλογές καρδιάς και μελούρας από αυτές που συχνάκις ποστάρω εδώ δηλώνοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής μου πόσο βασανίζομαι, τι τραβάω, πόσο αξιολύπητη drama queen είμαι. Τέλος πάντων αλίμονο αν δεν καταλάβατε τι εννοώ όσοι με διαβάζετε.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Τις περισσότερες ώρες της μέρας θα με ακούσει κανείς να σιγοψυθιρίζω-τραγουδάω-σφυρίζω το

Έρχονται όμως και κάτι ώρες, έτσι πιό δύσκολες, πιό 'δάκρυ στην άκρη του ματιού', πιό crescento φόβου τέλος πάντων. Τότε το εσωτερικό μου tracklist το γυρνάει σε

Επειδή όμως δεν θα πάψω μάλλον ποτέ να είμαι το γελοίο άτομο που όλοι αγαπάνε να μισούν, έρχονται και κάτι ώρες, έτσι να, πιό λολές να τις πω, πιό λαϊκές οπότε

Φιλούρες μωρά. Πάλι φεύγω.

Τα άτομα

Τρεις φίλοι με τους οποίους έχω χάσει εδώ και καιρό επικοινώνησαν μαζί μου εχτές.
Ήταν μία από αυτές τις μέρες που λένε στα ωροσκόπια "ένας φίλος που έχετε καιρό να μιλήσετε θα επικοινωνήσει μαζί σας".


Στο μεταξύ τρέχω πολύ. Αγχωτικά και με μπόλικη αδρεναλίνη. Και μισώ το γεγονός ότι δεν μπορώ να τήρησω τα deadline που εγώ η ίδια βάζω -κι εκτίθεμαι πρωτίστως σε μένα. Είμαι πολύ κακή στο να υπολογίζω πόσος χρόνος χρειάζεται για κάτι -εννοείται υπολογίζω λιγότερο από όσο χρειάζεται.

Λείπω συνέχεια από το σπίτι και έχω σκοπό στο τέλος αυτού του χρόνου να υπολογίσω πόσες μέρες φέτος κοιμήθηκα στο κρεβάτι μου. Χονδρικά πρέπει να έχω λείψει τουλάχιστον τον μισό χρόνο. Αλλά είπαμε δεν είμαι καλή στο να υπολογίζω.

Ουφ. Με περιμένει ένα βουνό σίδερο κι εγώ κάθομαι εδώ νηστική και με ένα φλερτ ημικρανίας και γράφω όλα αυτά τα ασυνάρτητα. Κάπου εδώ, που με κουράζει ακόμη και η ιδέα να φάω (ποιόν; εμένα!) σκέφτομαι ότι έχω αρχίσει να αποσυντίθεμαι, να 'γίνομαι κομμάτια'.
Αύριο θα φύγω πάλι.

Όποτε ακούω αυτό το τραγούδι μέσα στο στήθος μου ακούω έναν αληθινό ήχο. Ένα μικρό στιγμιαίο αλλά δυνατό κρακ.

Εσείς ακούτε;

Η λίστα

Θέλεις πιό πολλά χρήματα, δουλεύεις σκληρά και δεν αμείβεσαι όσο θα έπρεπε, όσο θα ήθελες. Αγχώνεσαι με τους λογαριασμούς, θέλεις να ταξιδεύεις περισσότερο, θέλεις καινούργιο αυτοκίνητο, περισσότερες παροχές για τα παιδιά σου, ένα καλύτερο σπίτι.

Κι όμως. Είσαι στη λίστα με τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου.

Αντικειμενικά.

για δες εδώ

Η μουσική στη ζωή μας

Έβρεχε τελικά και ούτε μανιτάρια ούτε τίποτα.
Μόνο κυνηγοί. Πολλοί, μανιακοί, μεταμφιεσμένοι και κυνοκρατούντες.

Στο σπίτι μας τραγουδάμε σχεδόν συνέχεια. Πότε ο ένας, πότε ο άλλος. Όχι νορμάλ τραγούδια, ούτε σε νορμάλ εκτελέσεις.

Διασκευές και λαρυγγισμοί κατεξοχήν. Και παραλλαγή των στίχων για να ταιριάζουν πότε στον έναν, πότε στον άλλον. Μάλιστα ένα από τα αγαπημένα μας παιχνίδια είναι να τραγουδάμε λαϊκά τραγουδάκια με ύφος και στυλ γρηγοριανού μέλους (κάποτε κάναμε και σχετική ερασιτεχνική ηχογράφηση...). Άστα να πάνε, πολύ γελοίες καταστάσεις.

Εχτές πού άκουγα τον Θ. να τσιρίζει σαν τον Ταμπάκη από την κουζίνα ένα τραγουδάκι τέτοιο για μένα, σκέφτηκα ότι έτσι ακριβώς είναι η αληθινή ευτυχία.

Ένα φάλτσο τραγούδι με παραλλαγμένους στίχους που ξελαρυγγιάζεται να στο τραγουδάει εκείνος που αγαπάς.

Εχτές σοκαρίστηκα διότι συνειδητοποίησα ότι ο τραγουδιστής Μιχάλης Κακέπης πρέπει να ήταν ο δάσκαλός μου στην έκτη δημοτικού!! Μάλιστα θυμάμαι ότι ο δάσκαλός μου λεγόταν και Κακεπάκης και Κακέπης (όπως πολλά Κρητικά επίθετα "στέκουν" και χωρίς την κατάληξη).

Θυμάμαι ότι αγαπούσε πολύ την μουσική, είχε ο ίδιος πολύ ωραία φωνή και προσπάθησε να οργανώσει την τάξη μας σε μιά χορωδία. Γι'αυτό κάθε μέρα σχεδόν μετά το μάθημα μας πήγαινε σε μιά γειτονική του σχολείου αίθουσα (του Συλλόγου Κρητών "Ομόνοια") και μαθαίναμε κρητικά τραγούδια. Ήταν κάπως περίεργο διότι πολλά από τα παιδιά της τάξης (μεταξύ τους κι εγώ) δεν ήταν από την Κρήτη, όμως με αυτό τον τρόπο μάθαμε ένα σωρό ωραία τραγούδια και γίναμε εξπέρ (so not)! Μακάρι να μπορούσα να σας τραγουδίσω το σουξέ μου "Αγρίμια κι αγριμάτσια μου" για να καταλάβετε...

Μάλιστα θυμάμαι ότι στο πλαίσιο της δραστηριότητας της χορωδίας, μάς μάζεψαν ένα ωραίο πρωί του Ιανουαρίου (1983 νομίζω) και είπαμε τα κάλαντα στο Καστρί!! Κι εγώ πρώτη θέση (η ωραία Θεσσαλιώτισσα) ντυμένη Κρητικοπούλα. Οποία υποκρισία! Παρεμπιπτόντως, έχω σχετική φωτό χειραψίας με τον Πρόεδρο που ποτέ δεν ξέρετε πότε θα τη δείτε σε κανένα προεκλογικό φυλλάδιο αν αποφασίσω ποτέ να πολιτευτώ...

Τέλος πάντων για να επανέλθω στο θέμα, ο τραγουδιστής Κακέπης δεν είμαι σίγουρη αν είναι ο δάσκαλος εκείνος ή όχι. Από τις φωτογραφίες του που βρήκα στο ίντερνετ θα έβαζα στοίχημα ότι αυτός είναι, αλλά ο Bosko με πληροφόρησε ότι πρέπει να είναι 45 χρονών, άρα στα δεκαεννιά του δεν μπορεί να δίδασκε ο άνθρωπος.

Πάντως καλή του ώρα του γλυκού μου δασκάλου όπου κι αν βρίσκεται...

Σήμερα στο αυτοκίνητο υπέβαλα τον εαυτό μου συνειδητά στο μαρτύριο να ακούσω την εκπομπή του Α. Ρουμελιώτη στο City. Συνέχιζα να ακούω διότι πολύ απλά δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που άκουγα! Πέρα από το γεγονός ότι η προβληματικότατη άρθρωση του εκφωνητή ήταν εκνευριστική, είναι απίστευτο πόσες ασυνάρτητες σεξιστικές σαχλαμάρες ξέβρασε ο καταπιώνας του (και ξέβραζε ακατάπαυστα, χωρίς ανάσα). Από το ό,τι οι "αδελφές" φταίνε για την κρίση στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης (με συνειρμό από την ονομασία της τράπεζας Lehman brothers όπου brothers=αδελφές!!!) ως την πρόωρη εκσπερμάτιση των ανδρών (που όμως δεν απασχολεί τις γυναίκες διότι αυτές θέλουν μόνο να "τυλίξουν" τους άνδρες).

Σεβαστέ μου Δρ. Φλάντζα ως φαίνεται τα ούφο δεν βγαίνουν μόνο από την τηλεόραση αλλά και από το (καταταλαιπωρημένο) ελληνικό ραδιόφωνο.

Από τοίχο της Μυτιλήνης. Του Αθήναιου, που του αρέσουν τα γκράφιτι.

Mine is a long and a sad tale

Charles Blackman, The Pink Alice

Ένα ποστ διανθισμένο με φράσεις από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.

Ενδόμυχη σκέψη νο. 3297: Η καταλληλότερη να ενσαρκώσει την Αλίκη Βουγιουκλάκη, ιδιαιτέρως την εποχή γύρω στο 1970, είμαι ΕΓΩ. Δεν μπορώ να φανταστώ καμιά καλύτερη από μένα στη Νεράϊδα και το Παλικάρι. Τα έχω όλα: την τσαχπινιά, το μαλλί, τα κιλά. Αλλά το ξέρουμε πιά: η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, το ταλέντο δεν αναγνωρίζεται, κλπ.

Αναρωτιέμαι τι φταίει γι'αυτή την εμμονή μου με την Αλίκη. Δεν είμαι σίγουρη, αλλά ίσως φταίει ο αδελφός της νονάς μου. Όποτε πήγαινα σπίτι τους όταν ήμουν μικρή, με άρπαζε από τα μάγουλα και μου έδινε δύο πολύ ρουφηχτά φιλιά-βεντούζες (τα είχα ονομάσει προς τιμήν του "φιλιά Μήτσου"), με κοίταζε μιά στιγμή μέσα στα μάτια και μου έλεγε με βαθιά φωνή: "Αλίκη! Ίδια η Αλίκη". Και ακριβώς επειδή με αποκαλούσε Αλίκη, του έκανα τη χάρη και δεν σκούπιζα αμέσως τα σάλια από το μάγουλο, όπως έκανα συνήθως δηλαδή, αλλά λίγο μετά, διακριτικά.

"Who are you? said the Caterpillar.

"I-I hardly know, Sir, just at present -at least I know who I was when I got up this morning, but I think I must have changed several times since then."

"What do you mean by that?" said the Caterpillar, sternly. "Explain yourself!"

"I can't explain myself, I'm afraid, Sir," said Alice, "because I'm not myself, you see."

Σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις για το ζώδιό μου περνάω μιά φάση επαναστατική. Καταλαβαίνετε την αδήριτη ανάγκη να επιβεβαιώσω τις προβλέψεις. Οι ανεμόμυλοι γύρω μου περιμένουν να τους καταλάβω αλλά εγώ στο μεταξύ λύνω μετά μανίας sudoku.

When I used to read fairy tales, I fancied that kind of thing never happened, and now here I am in the middle of one! There ought to be a book written about me, that there ought! And when I grow up, I'll write one -but I'm grown up now...

Σε λίγες ώρες, για λίγες μέρες, θα φωτογραφίζω μανιτάρια. Μία από αυτές τις ανεξήγητες μανίες μου, από τις οποίες δεν προκύπτει τίποτα, δεν γίνονται δηλαδή για κάποιο σκοπό -δεν τα μαζεύω για να τα φάω, δεν κάνω κάτι με όλες αυτές τις φωτογραφίες που έχω κατά καιρούς συλλέξει.

Είναι μιά ακόμη δραστηριότητα στο πλαίσιο της στάσης που είχα και εξακολουθώ να έχω στη ζωή μου ότι συνειδητά θέλω να χάνω, να ξοδεύω σπάταλα το χρόνο μου σε πράγματα που με ευχαριστούν, χωρίς να προκύπτει κάποιο αποτέλεσμα, χωρίς σκοπιμότητα.

Τις άχρηστες δραστηριότητές μου νιώθω βέβαια συχνά την ανάγκη να τις υπερασπίζομαι με ένα σωρό χαζές δικαιολογίες που υποτίθεται αποδεικνύουν την χρησιμότητά τους. Στην ουσία υπερασπίζομαι το δικαίωμά μου να έχω άχρηστες, άσκοπες δραστηριότητες, γιατί καταλαβαίνω ότι είναι σχεδόν εγκληματικό στις μέρες μας να χάνεις χρόνο άσκοπα, να μην έχεις στόχο, να μην έχεις οποιουδήποτε είδους κέρδος.

"Would you tell me, please, which way I ought to go from here?"

"That depends a good deal on where you want to get to," said the Cat.

"I don't much care where -"said Alice.

"Then it doesn't matter which way you go," said the Cat.

"- so long as I get somewhere," Alice added as an explanation.

"Oh you're sure to do that," said the Cat, "if you only walk long enough."